คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รุก! [100%]
รุก!
ง่วงมาก! ฉันเกลียดนาฬิกาปลุกที่สุดถึงจะตื่นเองได้โดยไม่ต้องมีนาฬิกาปลุกก็เถอะแต่ว่ายังไงก็จำเป็นแต่พอคิดถึงเสียงนั้นแล้ว อยากเอาไปเผาทิ้งกับขยะชะมัด!โถ่-^-
“คุณแม่อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
ฉันเดินมาถึงห้องอาหารโดยไม่ต้องอาบน้ำ มันก็ปกตินะที่จะต้องทานเข้าก่อนค่อยอาบน้ำแต่ฉันทำแบบนี้เฉพาะตอนไม่มีใครมาทำธุระหรือค้างที่บ้านนะ
“ตื่นแล้วหรออีฟ”
“คร่า~~~ เดี๋ยว!!พี่ไคท์อยู่นี่ได้ไงกันค่ะ” ได้ไงเนี่ย นี่มันยังไม่ 7 โมงเลยนะพึ่ง 6 โมงตรงเองพี่ไคท์มาก่อนเวลาหรอแล้วมาเห็นฉันในสภาพแบบนี้โอ้ยยยยยย@_@
“แม่ลืมบอกเราไปน่ะไคท์เขาค้างอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนเพราะคุณพ่อเราชวนคุยจนเวลามันเลยเที่ยงคืนไปแล้ว แม่ก็เลยให้ไคท์เค้าค้างน่ะ” โอ้เวรี่มากกกกก มีใครบอกฉันเรื่องนี้มั้ยยยยย!!
“ไม่เป็นไรหรอกอีฟ พี่ก็ไม่ได้เห็นเราแบบนี้มานานแล้วนี่” ก็ขอแบบให้สภาพอีฟดีขึ้นกว่านี้หน่อยไม่ได้หรอกค่ะ แบบนี้มันเหมือนกับเหมือนพึ่งออกจากรังสิงโตมาเลยนะ -_-;
“อีฟ เราก็มาทานข้าวสิเดี๋ยวจะเย็นหมด”
“ค่ะ”
6.30 นาฬิกา
เฮ้อ~~~ อาบน้ำอาบท่าเส็จซ่ะทีแต่งตัวก็เส็จล่ะที่เหลือก็หวีผมกับมัดผมสินะ
ฉันย่อนตัวลงไปนั่งกับเก้าอี้หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งสีน้ำตาลและหยิบหวีกับยางรัดผมขึ้นมาเตรียมมัดผมแต่ก็ถูกแย่งออกจากมือด้วยฝีมือของใครบางคน
“พี่ไคท์เข้ามาทำไมไม่เคาะประตูก่อนล่ะค่ะ อีฟตกใจนะ”
“แต่ก่อนเราก็ไม่เคาะประตูห้องพี่เหมือนกันนะจำได้รึเปล่า”
“ม่ใช่เวลามานึกความหลังนะคะ อีฟต้องรีบมัดผมแล้วจะได้ไปโรงเรียน”
“ให้พี่มัดให้ดีกว่า”
“แต่ว่าพี่ไคท์เป็นผู้ชายนะ จะทำเป็นได้ยังไง -_-;”
“ทำได้สิ ให้พี่ทำ...... นะครับ” พี่ไคท์เสียงนุ่มลงชวนหน้าฟังแต่!! ไม่ใช่นะยัยอีฟนี่มันเวลาเร่งด่วนที่จะต้องไปโรงเรียนมัวมาเคลิ้มตามไม่ได้หรอก ผู้ชายนะผู้ชาย เธอต้องสะกดให้เป็นนะอีฟ!
“แต่ว่า.....”
“นะครับ..... คนดีของพี่ไคท์” ใครก็ได้อธิบายมาที! ฉันมันไปเป็นคนดีของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่มิทราบค่ะ! -//////-
พูดจบพี่ไคท์ก็จัดการหวีผมและรวบผมให้ฉันเส็จสับ เร็วกว่าผู้หญิงอย่างฉันเสียอีกเขาไปเรียนที่ไหนน่ะถึงได้ทำเป็นทำเร็วขนาดนี้เดี๋ยวฉันจะลองไปเรียนดูบ้างเผื่อการมัดผมของฉันมันจะได้เพิ่มสปีดบ้าง -o-;
พี่ไคท์ขับรถมาถึงโรงเรียนด้วยเวลา 5 นาทีโดยประมาณอย่างเช่นเคยรับรองว่าคุณพี่ท่านเขาแซงทุกคันผ่าทุกไฟแดง แม่เจ้า!ทำได้ยังไงเนี่ย-o-;
“เดี๋ยวเลิกเรียนพี่มารับ”
“เพื่อพี่ไคท์มีเรียน ไม่เอาหรอกเดี๋ยวให้ลุงชาติมารับดีกว่า”
“พี่ไม่อนุญาติ!”
“พี่ไคท์เผด็จการ อีฟจะกลับกับใครมันก็สสิทธิของอีฟนี่นา”
“ท่าพี่ไม่อนุญาตเราก็ไปไม่ได้”
“แต่มัน....”
“เข้าใจมั้ยครับ”
“ค่ะ” ท่าทางพี่ไคท์จะรู้นะว่าฉํนกลัวไอ้ท่าทางโหดๆเผด็จการแบบนั้นของเค้านะ เพราะเค้าเอื้อมมือของเขามาลูบหัวของฉันเบาๆ นี่จะรุกเก่งไปถึงไหนค่ะ -.- นี่พึ่งมาจำกันได้วันเดียวเองนะ
“เด็กดี.......” โอ้ยยยย นี่จะให้ฉันละลายตายก่อนไปเรียนสิท่า โถ่เอ้ยยยยยอีฟจะหวั่นไหวทำไม! -////-
“คร่า~อรั๊ยย! พี่ไคท์ทำอะไรเนี่ย” อยู่พี่ไคท์ก็โน้มตัวลงมาหอมแก้มฉันเฉยเลย -///- อะไรกันเนี่ย ฉวยโอกาสชะมัด นี่เราเป็นแค่พี่น้องเคยรู้จักกันตอนเด็กๆเท่านั้นเองนะ แล้วก็พึ่งมาจำกันได้เมื่อวานนี้สดๆร้อนๆเลย แล้วทำแบบรู้จักกันมาเป็น 3 ปี คบกันมา 1 ปี ฉวยโอกาสชะมัด รุกเก่งที่ 1 ด้วยยยย แถมท้ายให้โหดแบบหน้ากลัวเวอร์!
“ก็เห็นอยู่ว่าพี่หอมแก้มเรา” ก็รู้ๆอยู่ว่าหอมแก้มแล้วมาห้องฉันทำไม -//- แถมมาทำหน้าเรียบเฉย มึนๆ แบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี่เกินไปแล้วน๊า! -///-
“ก็รู้อยู่ค่ะว่าพี่ไคท์เอ่อ.....เอ่อ....หะ....หอม.....แก้มอีฟ แต่ทำไมพี่ไคท์ถึงทำล่ะเราพึ่งจำกันได้เมื่อวานนี้เองนะคะ”
“ให้รางวัลตอนเช้าที่เราเป็นเด็กดีตอนเช้าไง ท่าตอนเย็นเป็นเด็กดีเดี๋ยวพี่ก็ให้รางวัลเราอีก งั้นตั้งใจเรียนล่ะอีฟ” อะไรเนี่ยยย ยังมีตอนเย็นอีกเรอะ พี่ไคท์ตอนนี้นี่หน้ากลัวกว่าพวกโรคจิตอีกนะ -///-
“คร่า -//- รีบไปเรียนเถอะค่ะเดี๊ยวพี่ไคท์ก็สายด้วยหรอก” ฉันบอกกับพี่ไคท์พร้อมกับยิ้มน้อยๆที่ติดจะเขินนิดๆ
“หึ รู้มั้ยอีฟพี่ชอบตอนที่เรายิ้มนะ ท่าเรายิ้มแบบนี้ให้พี่ทุกวันพี่จะพอใจมากเลยล่ะ”
“พี่ไคท์!” แล้วใครให้พี่มาพูดที่โรงเรียนแบบนี้มิทราบค่ะ ฉันอายนะ -//-
“แล้วก็ชอบให้เราหน้าแดงแบบนี้ด้วยพี่ชอบ”
“บ้า!!-///-” พี่ไคท์เนี่ยจะหน้ากลัวไปไหนกันค่ะ!! -///- ผู้ชายคนนี้อันตรายชะมัด รุกเก่งเป็นที่ 1
นิ่ง เงียบ ชอบทำหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้ในสิ่งที่ตัวเองทำ โหด เผด็จการมากกก หน้าจะเอาแต่ใจตัวเองพอดู แล้วก็ท่าทางฉวยโอกาสแบบนั้นเสือผู้หญิงชัวร์ รับประกันเลย!
เฮ้อ~~ พี่ไคท์เนี่ยเปลี่ยนไปมากเลยนะไอ้ใจดี อ่อนโยนอะไรนี่ยังพอหลงเหลือนอยู่แต่ไอ้ชอบฉวยโอกาส รุกเก่งเป็นที่1 นั่นเอามาจากไหนนนนน แล้วชีวิตฉันจะต้องมีพี่ชายแบบเขาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยมันจะวุ่นวายขนาดไหนเนี่ยยยยย -_-
ฉันเดินไปเก็บกระเป๋าในห้องเรียนและเดินไปตรงหลังอาคาซึ่งเป็นที่นั่งประจำของฉัน เพพเพอร์และวิสก้า ผลก็ออกมาตามเดิมยัยพวกนั้นมาก่อนฉันอีกจนได้
“ได้ยินว่าเมื่อวานเธอกลับกับพี่ไคท์ตอนเช้าก็มากับพี่ไคท์” วิสก้าเอ่ย เหอะ! รู้เร็วจริงนะข่าวนี่มันแพร่ขยายไวกว่าเชื้อไวรัสจริงๆ
“ใครเขาก็รู้เรื่องเธอกับพี่ไคท์…” เพพเพอร์เสริม เร็วสุดไปเลยนี่ท่าเน็ตของประเทศไทยมันเร็วเหมือนข่าวของฉันนี่มันจะดีมากกก!
“พวกเธอเรียกเค้าว่าพี่หรอ??”
“พี่เฟอร์กิวส์บอกให้เรียก”<<เพพเพอร์
“พี่เรียวกะบอกว่าพวกเขาอายุมากกว่า”<<วิสก้า
“นี่สรุปเมื่อวานพวกเธอกลับกับพวกเขาใช่มั้ย??”
“อือ” ทั้งวิสก้าและเพพเพอร์พูดเป็นเสียงเดียวกันเลยว่าเมื่อวานพวกเธอกลับกับพวกพี่เฟอร์กิวส์ มันชักยังไงๆแล้วนะ ไม่ใช่ว่าพวกพี่ๆเค้าเป็นญาติโกโหติกาหรือพี่ชายที่ร้จักกันสมัยเด็กเหมือนฉันหรอนะ -_-;
เรื่องมันทะแม่งๆแล้วล่ะ รู้สึกว่าพวกเราทั้ง 3 คนจะมีชะตากรรมร่วมกันกับผู้ชายทั้ง 3 ที่มาจากตระกูลแอทลาสที่รวยล้มฟ้าจักรวาลบันลือโลกนั่นซ่ะแล้ว งานนี้ฉันขอตายตรงนี้แหละค่ะ -_-;
หลังจากที่ไม่ได้ลงนานมากกกกกกกก ที่จิงว่าจะลงซัก 50% แต่ก็ช่วยไม่ได้ลงไป 100 ไปเลยซ่ะใจนะจะ จึกๆ เจอกัน จุ๊ป ♥
ก็ช่วยมิได้เจรงๆ 55555 เค้าว่าบทนี้มันสั้น ไปหน่อยนะ เอาจริงๆ 55555 แต่ต่อไปไม่สั้นแน่ รับประกัน เอ๊ะ เราพูดเรื่องอะไร 55555 ไม่เอาๆ ก็ตามเคยฝากนิยายเค้าด้วยน๊าาาาาา ชุ๊ปปป >3<
ด้วยรัก
อันอินฟินนิตี้หาค่าเปรียบมิได้
Peper c'z
ความคิดเห็น