WWGM คู่รักมักเน่ .. เรามาแต่งงานกันเถอะ (><")

ลำดับตอนที่ #10 : ลูกสาวของเรา

"คุณแม่" มีมี่เปิดกระเป๋าตัวเองออก พร้อมกับหยิบถุงขนมออกมายื่นให้ฉัน

 

"ของพ่อล่ะ?" ชินฮยอนที่ทำท่างอนมีมี่เพราะมีมี่ร้องไห้ใส่เขา ถามขึ้นบ้าง

 

"ไม่มี" มีมี่หลบสายตาชินฮยอนตอบออกไป ฮ่า ๆๆๆ สมน้ำหน้า อยากทำให้เด็กกลัวทำไมล่ะ

 

"มีมี่ไม่รักคุณพ่อเหรอ?" ชินฮยอนไม่ละความพยายามที่จะแกล้งมีมี่ต่อไป เขยิบเข้าใกล้มีมี่

 

"คุณแม่ !!!" มีมี่ร้องไห้อีกครั้ง ก่อนจะรีบกระโดดลงมานั่งตักฉัน

 

"เลิกแกล้งลูกได้แล้วนะ" ฉันดุชินฮยอนก่อนจะโอ๋มีมี่

 

"เชื่อเลยว่านี่ลูกเธอจริง ๆ" ชินฮยอนสะบัดหน้าค้อนใส่ฉันก่อนจะหันไปสนใจทีวี

 

"คุณพ่อ" มีมี่เรียกชินฮยอนพร้อมกับยื่นขนมของตัวเองให้เขา ชินฮยอนหันมารับขนมไปอย่างงง ๆ 

 

"ให้คุณพ่อเหรอคะ?" 

 

"ค่ะ" มีมี่ตอบเขิน ๆ ก่อนจะหันมาซบฉันอีกครั้ง

 

"แล้วหนูจะกินอะไรล่ะลูก" ฉันถามมีมี่ ก่อนที่ลูกสาวตัวน้อยของฉันจะส่ายหน้าตอบ "กินกับคุณแม่เน๊อะ"

 

"ค่ะ" มีมี่ยิ้มแฉ่งตอบฉัน 

 

ฉัน มีมี่ และชินฮยอนกำลังพยายามสร้างความสัมพันธ์โดยการนั่งทานขนมด้วยกันที่หน้าทีวี มีมี่เป็นเด็กที่น่ารักมาก มีมารยาทมาก ๆ ด้วย แต่ดู ๆ แล้วมีมี่จะกลัวชินฮยอนอยู่นิด ๆ นะ เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันจะลุกเดินไปหยิบนั่นหยิบนี่แล้วปล่อยให้มีมี่อยู่กับชินฮยอนสองคน มีมี่ก็เอาแต่ดึงชายเสื้อฉันและเดินตาม

 

พอตกเย็น มีมี่ก็เริ่มที่จะสนิทกับฉันและชินฮยอนมากขึ้นแล้ว เสียงใส ๆ เล็ก ๆ ของเธอดังไม่หยุดเลย ทั้งร้องเพลงกับชินฮยอน ทั้งช่วยฉันทำอาหารเย็น มีมี่น่ารักจริง ๆ ^^

 

"มีมี่ไม่ชอบแครอท" มีมี่เขี่ยแครอทออกจากจานผักที่ฉันเตรียมผัด เป็นอาหารเย็นของวันนี้

 

"ไม่ได้นะลูก คุณพ่อชอบแครอทมากเลย" ชินฮยอนที่มาช่วยฉันเตรียมอาหารอีกคนตอบลูกไป

 

"แต่มีมี่ไม่ชอบ" มีมี่ยังคงเขี่ยแครอทออกจากจาน

 

"แต่พ่อชอบอ่ะ" ชินฮยอนยังคงเถียงลูกต่อไป

 

"มีมี่ไม่เอา" มีมี่ก็ไม่ยอมเหมือนกัน สรุปแล้วมีมี่คุยกับชินฮยอนเพราะคิดว่าเป็นพ่อรึเป็นเพื่อนกันแน่นะ

 

"เอาล่ะ ๆ ทั้งสองคนเลย" ฉันเดินเข้าไปแทรกระหว่างสงครามเล็ก ๆ ตรงโต๊ะกินข้าว

 

"คุณแม่ มีมี่ไม่กินแครอท" มีมี่มองฉันด้วยสายตาอ้อนวอน

 

"มีมี่ หนูรู้มั้ยจ๊ะว่าทำไมคุณแม่ต้องสวมแว่นตา?" ฉันนั่งลงอธิบายให้มีมี่ฟัง

 

"ไม่รู้ค่ะ"

 

"เพราะคุณแม่ไม่ชอบกินผักไง.. โดยเฉพาะแครอทเลยนะ" ฉันพยายามชักจูงลูกสาวตัวน้อยของตัวเองด้วยเหตุผลที่เด็กสามารถเข้าใจได้

 

"มีมี่ไม่อยากใส่แว่น" มีมี่หันไปเก็บแครอทใส่จานอีกครั้ง

 

"ดีมากลูก หนูต้องทานแครอทเยอะน๊า ไม่งั้นหนูจะได้ใส่แว่นเหมือนคุณแม่" ฉันยืนขึ้นและเดินไปทำกับข้าวต่อ ปล่อยให้สองพ่อลูกช่วยกันหันผัก และตกแต่งจาน

 

 

/////////////////////////////ห้องเปิดใจ//////////////////////////////////////

 

Ver.มีมี่

 

PD 'ไม่ชอบทานแครอทเหรอคะ?'

 

"มันเหม็นค่ะ"

 

PD 'แล้วหนูได้ทานมั้ยคะ?'

 

"ทานค่ะ มีมี่ไม่อยากใส่แว่น"

 

PD 'ไม่เหม็นเหรอ?'

 

"คุณแม่เนปจูนทำให้มันไม่เหม็นค่ะ มีมี่อร่อยมากเลย"

 

Ver.ชินฮยอน

 

PD 'ลูกสาวเปิดใจให้แล้ว'

 

"ผมยังไม่รู้เลยว่าเธอเปิดใจให้ผมแบบไหน ระหว่างพ่อ รึเพื่อนเล่น"

 

Ver. เนปจูน

 

PD 'เอาชนะใจลูกสาวได้ยังไง?'

 

"เด็ก ๆ จะไม่ชอบทานผักเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ เรามีหน้าที่คืออธิบายเหตุผลให้เขาฟัง ถ้าเขาเข้าใจ เขาก็จะยอมทำตามที่เราบอกค่ะ"

 

PD 'เคยเลี้ยงเด็กมาก่อนรึเปล่า'

 

"ไม่เคยค่ะ แต่ฉันได้ดูรายการเกี่ยวกับการเลี้ยงเด็กเยอะมากเลย"

 

PD 'ทำไมถึงมีโอกาสได้ดู'

 

"บังเอญค่ะ ญาติฉันเธอมีลูกค่ะ ตอนที่ฉันไปอยู่อังกฤษกับเธอ ฉันต้องนั่งดูเป็นเพื่อนเธอค่ะ ฮ่า ๆๆๆ"

 

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

"ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ค่ะ/ครับ" เราสามคนประสานเสียงกัน ก่อนจะช่วยกันเก็บโต๊ะกินข้าว

 

มีมี่เชื่อฟังฉันดีมากเลย ชินฮยอนก็พยายามจะชนะใจมีมี่บ้าง ด้วยการหานั่นนี่มาเล่นกับลูกตลอดเวลา แต่ท่าทางมีมี่จะเห็นชินฮยอนเป็นเพื่อนซะมากกว่า

 

"มีมี่อยากเรียกคุณแม่ว่าอะไร?" ชินฮยอนนั่งคุยเล่นกับมีมี่ขณะที่ฉันกำลังล้างจาน

 

"คุณแม่ไงคะ" 

 

"ไม่เรียกชื่อเหรอ?" ชินฮยอนยังคงกวนติ่งมีมี่ต่อไป

 

"คุณแม่เนปจูนไงคะ"

 

"แล้วเรียกพ่อล่ะ?" ชินฮยอนยิ้มเจ้าเล่ห์ให้มีมี่ก่อนจะถามถึงตัวเองบ้าง

 

"คุณพ่อชินฮยอน"

 

"เรียกน่ารักหน่อยสิ" ชินฮยอนทำท่าบ้องแบ๊วใส่ลูกสาวก่อนจะแนะนำลูก "เรียกว่าคุณพ่อชินนี่ได้มั้ยคะ?"

 

"ได้ค่ะ คุณพ่อชินนี่" มีมี่กับชินฮยอนนอนหยอกล้อกันอยู่บนโซฟา ท่าทางน่ารักทั้งคู่เลย พ่อก็ปัญญาอ่อน ลูกก็ใสซื่อ ฉันเชื่อนะว่าถ้าเขามีลูกเขาคงดูแลลูกเขาได้

 

โชคดีจริง ๆ ที่ช่วงนี้งานไม่ค่อยแน่น ฉันเลยมีโอกาสได้เจอกับมีมี่บ่อย ๆ แต่ก็น่าเสียดายที่วันนี้พวกเราจะได้เป็นพ่อ แม่ ลูกกันวันสุดท้ายแล้ว (><)

 

"วันนี้เเราไปเที่ยวสวนสนุกกันดีมั้ย?" ชินฮยอนนั่งเปิดเว็บไซด์ดูสถานที่เที่ยวต่าง ๆ ที่เราสามารถไปเที่ยวด้วยกันครั้งสุดท้ายได้

 

"เย่ ๆๆๆๆ ^^" มีมี่ชูตุ๊กตาที่อยู่ในมือขึ้น แสดงความดีใจที่จะได้ไปเที่ยวสวนสนุก

 

"หนูดีใจมากเลยเหรอลูก?" ฉันถามมีมี่ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้าง ๆ เธอ

 

"มีมี่ชอบรถไฟเหาะ" ห๋าาาา หนูเอ็กซ์ตรีมเกินไปแล้วนะลูก

 

"มันอันตรายนะมีมี่" ชินฮยอนเอ่ยบ้าง เพื่อเกลี้ยกล่อมลูกสาวตัวน้อย

 

มีมี่มองเราสลับกันไปมาก่อนจะนั่งหันหลังให้เราสองคน .. อ้าว ซวยแล้วไง มางอนกันวันนี้ซะงั้น ลูกสาวของแม่ T^T

 

เราสองคนรู้สึกว่าถ้าพามีมี่ไปสวนสนุกคงได้วิ่งตามกันเหนื่อยแน่ ๆ แถมชินฮยอนยังไม่ชอบรถไฟเหาะเอาซะมาก ๆ ด้วย เลยเปลี่ยนแผนกัน และมุ่งหน้าไปที่ทะเลแทน เย่ ๆๆๆๆ ^0^ .. เมื่อเราเดินทางมาถึงชายหาดแล้ว สิ่งมหัศจรรย์ของโลกก็เกิดขึ้นเมื่อมีมี่ทำตัวติดกับชินฮยอนมากเลย ตลอดทั้งอาทิตย์มีมี่ไม่แม้แต่จะแตะตัวชินฮยอน ต่างจากวันนี้มาก เมื่อเธอยอมให้อุ้ม ยอมให้หอมแก้ม เด็กคนนี้เนี่ย น่ารักน่าหยิกจริง ๆ เลย

 

/////////////////////////////////////////////ห้องเปิดใจ/////////////////////////////////////////

 

Ver. มีมี่

 

PD 'ทำไมถึงยอมให้คุณพ่ออุ้มล่ะคะ'

 

"คุณพ่อชินนี่พามีมี่ไปทะเลค่ะ"

 

PD 'หนูชอบทะเลเหรอคะ?'

 

"ที่สุดเลยค่ะ คุณพ่อชินนี่กับคุณแม่เนปจูนใจดีมากที่สุดเลยค่ะ"

 

PD 'อยากบอกอะไรกับคุณพ่อคุณแม่มั้ยคะ?'

 

"หนูจะคิดถึงคุณพ่อชินนี่กับคุณแม่เนปจูนมาก ๆ ค่ะ"

 

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

"คุณแม่เนปจูนมาดูนี่สิคะ" มีมี่วิ่งเล่นบนชายหาดบังเอิญไปพบอะไรเข้า วิ่งมาเรียกฉันให้เดินตามไปดู

 

"โอ้โห.. ปลาดาวเต็มเลย" ฉันนั่งลงมองปลาดาวกับลูกสาวตัวน้อย มองเธอสนุกกับพวกเราแล้วฉันไม่อยากให้มีมี่กลับบ้านเลย

 

"เราเอามันไปปล่อยน้ำเหมือนเดิมได้มั้ยคะ?" มีมี่ถามฉันที่กำลังนั่งน้ำตาคลอเบ้าเพราะเศร้าที่ต้องลาเธอแล้ว "คุณแม่เนปจูนร้องไห้ทำไมคะ?"

 

มีมี่เดินเข้ามากอดฉัน เพื่อปลอบใจ แล้วก็วิ่งไปลากชินฮยอนที่กำลังไปซื้อน้ำให้รีบเดินกลับมา

 

"ที่รักเป็นอะไร?" ชินฮยอนเดินเข้ามากอดฉัน ท่าทางเขาจะตกใจกับสิ่งที่เห็นมาก

 

"ฉันไม่อยากคืนมีมี่เลย" ฉันยังคงปล่อยน้ำตาให้ไหลและยืนนิ่ง ๆ อยู่ในอ้อมกอดของชินฮยอน

 

"คุณแม่เนปจูนอย่าร้องไห้นะ" มีมี่ยืนมองอยู่นาน เดินเข้ามาดึงชายเสื้อฉันเพื่อปลอบใจ

 

"จ้า ๆ " ฉันปาดน้ำตาแล้วนั่งลงเพื่อกอดมีมี่ได้ถนัด "คุณแม่ขอโทษนะคะ"

 

เราใช้เวลาที่ชายหาดเกือบทั้งวัน มีมี่เล่นสนุกสนานกับฉันและชินฮยอนจนผล็อยหลับไปขณะเราเดินทางกลับโซล

 

"ที่รักชอบมีมี่มากกว่าผมรึเปล่า" ชินฮยอนที่นั่งเงียบมานานถามขึ้น ขณะที่ยังคงมีหน้าที่เป็นพลขับอยู่

 

"อืม" ฉันก้มมองมีมี่ที่หลับปุ๋ยอยู่บนตักฉัน ตอบขาสั้น ๆ 

 

"งั้นผมก็จะดีใจที่มีมี่กลับบ้านตัวเอง" ชินฮยอนมองฉันค้อน ๆ ก่อนจะพูดกวนติ่งออกมา

 

"เดี๋ยวฉันจะยื่นเรื่องหย่านายวันพรุ่งนี้" 

 

"ไม่สนหรอก พรุ่งนี้วันอาทิตย์" ชินฮยอนเถียงกลับทันที 

 

"ก็เรื่องของนาย ฉันรักลูกสาวฉันมันผิดรึไง" ฉันหันไปมองหน้าเขาบ้าง

 

"งั้นพอส่งมีมี่เสร็จแล้ว เราไปมีลูกกันดีมั้ย?" ชินฮยอนเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนจะยิงคำถามที่ฉันคิดว่ากวนติ่งที่สุดของวันนี้ออกมา

 

"เลิกพูดไปเลยนะ" 

 

"ฮ่า ๆๆๆๆๆ"

 

วันนี้เป็นอะไรที่เหนื่อยมาก .. แต่ถ้าให้เลือก ฉันก็ยอมที่จะเหนื่อยแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ถ้าได้เห็นมีมี่ทุกวัน ถ้ามีลูกสาวฉันอยากให้เธอน่ารักเหมือนมีมี่จังเลย แต่ก่อนจะมีลูกได้ ฉันควรจะต้องแต่งงานก่อนสินะ ฮ่า ๆๆๆ เพิ่ง 19 เอง คิดบ้าอะไรเนี่ยเรา (-..-")

 

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

 

ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^^