คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรามาถึงป่าชาปาปากันแล้ว
เมื่อถึงป่า ชาปาปา ทุกคนต่างก็ฮึกเหิม ยกเว้น เมรีที่ดูเหมือนกับไม่มั่นใจแล้วก็ยังหวาดกลัวอยู่ แต่ยังไงก็มาถึงจุดๆนี้แล้ว คงเปลี่ยนอะไรไม่ได้อีก เธอจึงทำใจแล้วเดินเข้าไปในป่าพร้อมกัน พวกเค้าไม่ได้ไปกัน 14 คน แต่ยังมีผู้นำทางที่เป็นชาวป่า อีก 5 คน พวกเค้ารู้จักและคุ้นเคยกับป่านี้ดี
ชาวป่าบอกกับพวกเค้าว่า “ป่าแห่งนี้ เป็นป่าที่ค่อนข้างชื้น และมืดมาก ต้องระวังกันหน่อย” เมื่อชาวป่าพูดจบ ก็บอกให้เด็กเหล่านั้นรีบเข้าไปในป่า เพราะเกรงว่ามันจะมืดเกินไป
ในป่าแห่งนี้ดูท่าจะน่ากลัวกว่าที่คิด ยิ่งลึกเท่าไหร่ก็ยิ่งมืด พื้นที่บางจุดเป็นที่ๆมีน้ำขัง แต่ตอนนี้คนที่ควรกลัวมากที่สุดไม่ใช่เมรี แต่กลับมาเป็นนุ๊ก เธอเดินไปก็ร้องไห้ไป จนต้องทำให้เพื่อนๆมานั่งปลอบกันยกใหญ่
ทุกคนต่างหยุดพักกันสักครู่ คนเหล่านั้นมองไปรอบๆ แล้วหยิบไฟฉายมาส่องดูนาฬิกาตอนนี้บ่ายสามแล้ว แต่ในป่ามันมืดเสียจนมีแค่เพียงเวลาเดียว คือกลางคืน เจนจึงถามคนป่าว่า
“แล้วอยู่ในป่านี้ จะได้เจอแสงแดดบ้างไหมค๊ะ”
“ยาก แต่ก็มี อีกไม่ไกล ยังไงก็ได้เจอกันอยู่แล้วหล่ะ” ชาวป่าพูดทำนองนั้น
“เฮีย ... เฮียต้องอยู่ข้างๆจูน๊ะ จูกลัวหน่ะเฮีย” เจ๋งพูดอย่างหวาดกลัว
“งั้น...คืนนี้เราก็นอนกันที่นี่ก็แล้วกันเพราะพื้นมันแห้งดี” ต้าร์ พูด ทุกๆคนเห็นพร้องต้องกัน จึงจัดแค้มตรงนี้
ความคิดเห็น