คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter7: Kitten scratch
“เอ่อคุณคิบอม...ช่วยปรับสีหน้าให้เป็นปกตินิดนึงนะครับ^^ll”
ตากล้องคนเก่งละสายตาจากเลนส์เป็นรอบที่12หลังดำเนินการถ่ายภาพนิ่งมากว่า2ชั่วโมง
หยาดเหงื่อเริ่มผุดพรายบนใบหน้าซีดขาวเมื่อต้องแสงสปอตไลท์เป็นเวลานาน
“ขอโทษครับ..แต่ผม”
“งั้นทุกคนพักกันสักครู่นะ” คำสั่งจากผู้รั้งตำแหน่งควบคุมการถ่ายทำพลอยทำให้คิบอมรู้สึกผิดเต็มประตู
“ขอโทษจริงๆนะครับทุกคน” ใบหน้าสวยค้อมลงให้กับทีมงานที่เดินผ่านไปมา
คนกำลังขะมักเขม้นกับฟิล์มที่ถ่ายเสร็จในสองชุดแรกเห็นท่าไม่ดีจึงเปิดบทสนทนาอย่างเป็นกันเอง
ก็คนที่ทำให้นายแบบเขานั่งหน้างอง้ำอยู่อย่างนี้...
...ยังลอยหน้าลอยตาอยู่บนโซฟาออฟฟิสข้างๆนี่นา
“อย่าคิดมากเลยครับ..ถ่ายชุดนี้เสร็จก็จบงานแล้ว”
“ไม่หรอกฮะ..จริงๆตารางงานควรเสร็จตั้งแต่บ่ายแล้ว..”
นัยน์ตาคู่สวยยังคงปรายต่ำอย่างโทษตัวเอง..กับอีกคน!
ที่ทำให้เขาอาละวาดจนทีมงานตกกระดกพารากันถ้วนหน้า
“จริงๆเพราะจองมิน...”
“อย่าพูดถึงอีกเลยฮะ..ผมกำลังพยายามจะลืม”
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลโค้งเป็นมารยาท ก่อนเดินไปให้ช่างแต่งหน้าเติมแป้งเมื่อเบรกสั้นๆกำลังจะสิ้นสุดลง
นัยน์ตาพระจันทร์เสี้ยวทอดมองแผ่นหลังเล็กนั้นอย่างครุ่นคิด
...ช่างต่างจากผู้เป็นพี่เหลือเกิน...แม้หน้าตาจะถอดแบบกันมาก็ตามเถอะ
คิมฮยองจุนคนพี่ผู้ร่าเริงสดใสเหมือนกระต่ายน้อย
คิมคิบอมคนน้องที่ดูสง่างาม..และหยิ่งทะนง
....เหมือนแมว?
อาจเป็นชุดคลุมสีขาวปล่อยชายปุกปุยที่ร่างนั้นสวมคลุมอยู่พาลให้เข้านึกถึงแมวเปอร์เซียตัวโปรดที่บ้าน
~Baby say again baby please say again~
ตากล้องคนเก่งรับสายเรียกเข้าอย่างคล่องแคล่วหลังปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความคิดเสียนานสองนาน
“โทรมาสำนึกผิดหรอ?” เสียงสูงกล่าวเรียบจนปลายสายนึกขยาด
“ปล่าว..เอ้ย!..ใช่ฉันสำนึกผิดแล้ว..ขอโทษนะยองแซง”
“ไม่ให้อภัย...” ปลายสายปฏิเสธแบบเด็ดขาด
“นายทำให้นายแบบฉันเสียฟีลลิ่งเลยนะจองมิน...
ไม่สินายเกือบทำงานฉันล้มไม่เป็นท่า...นี่โฆษณาเปิดตัวโปรโมชั่นใหม่ของห้างนะ”
ตามด้วยบทสวดอีกเป็นชุดจากคุณชายฮอ
นึกโทษคยูจงที่เสนอให้ช่างภาพไฮโซของวงการอย่างฮอยองแซงมาเป็นตากล้องในครั้งนี้
ปกติเดินไปนั่งเล่นนอนเล่นในกองถ่ายไม่ยักจะผิดแปลก
...แต่ถ้าตากล้องคนนี้เป็นคนคุมละก็
แค่เดินเฉียดผ่านเวลาทำงานสายตาที่ส่งให้..ก็มาคุมากเกินพอ!
“นี่จองมิน...ถามจริงเถอะระดับนายเพิ่งเคยโดนตบละสิท่า ..หุหุ”
จากน้ำเสียงตำหนิเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นการล้อเลียนในหมู่เพื่อนฝูง..ต่างตรงที่ปาร์คจองมินไม่สามารถเถียง
ทำได้เพียงแก้ต่างเท่านั้น..
“ขำไปเลยนะ..อารมณ์ดีแล้วนี่..อุตส่าห์โทรมาขอโทษเปลืองตังค์จะแย่ แค่นี้นะ=o=”
นิ้วยาวกดตัดสายอย่างไม่รอให้อีกฝ่ายกล่าวอำลา นัยน์ตาคมที่มักกรุ้มกริ่มหันไปมองค้อนใส่ผู้บริหารคนเก่ง
ที่ลอบยิ้มอยู่เหนือกองเอกสารนับสิบ
“ทำงานไปเลยแกน่ะ...ขำอยู่ได้ชิ!”
พูดพลางลูบซีกหน้าด้านซ้ายที่รอบประทับห้านิ้วจากฝ่ามือขาวของนายแบบหน้าสวย
แล้วอย่างนี้เขาจะปั้นสีหน้ายังไงเวลาโดนพี่ชายล้อเลียนกันล่ะ?
“ไอ้นิสัยกวนประสาทแบบไม่เลือกที่ของนายมันใช้แค่กับพวกฉันไม่ใช่หรอ”
เจ้าของนัยน์ตาสีเทาที่ก้มหน้าก้มตาทำงานเปรยเรียบ ซ่อนความขำด้วยเสียงหัวเราะในลำคอ
คนบนโซฟาทำหน้าเบ้ก่อนถือวิสาสะพาดขากับโต๊ะรับแขกตัวใหม่เอี่ยมอย่างไม่ยี่หระ
“ไม่ช่วยก็อย่าทับถมดิ่คยู” ร่างสูงวางปากกาแล้วเลิกคิ้ว
...คนอย่างปาร์คจองมินพูดถึงความช่วยเหลือ?
“ช่วยอะไรล่ะ”
“อย่างเช่น..ช่วยคิดวิธีดีๆ..เวลาฉันเจอน้องแมวนั่นครั้งต่อไป”
“ก็อย่าไปแกล้งเค้าสิ”
“ปัญหาใหญ่ชะมัด! ฉันชอบเล่นกับแมวซะด้วยสิ..โดยเฉพาะแมวที่ เริด เชิด หยิ่ง”
จองมินตีสีหน้าลำบากใจ หนุ่มผิวน้ำผึ้งลูบรอยแดงบนซีกหน้าพลางใช้ความคิด
ความคิดในแบบที่คิมคยูจงหรือใครก็เดาไม่ออก...
ตกลงนายชอบเล่นด้วย หรือนายชอบแมวตัวนี้ล่ะปาร์คจองมิน?
ก็แค่ชอบ.....
ยังไม่ได้รักสักหน่อย...คิดมากก็ป่วยการ
ว่าแต่เจ้าพี่บ้านั่น...จะมีความคิดดีๆช่วยเขาได้บ้างมั้ย?
“นี่ก็นานแล้วนะฮะ..คุณหนูคนนั้นไม่รอแย่แล้วหรอ” ฮยองจุนพูดขึ้นหลังเดินตามรุ่นพี่สุดหล่อ
ไปตรวจแผนกของเล่น แผนกกีฬา เกมเซ็นเตอร์ ตลอดจนฟู้ดเซ็นเตอร์ที่ชั้นบนสุดแบบลืมเวลา
“พี่ว่าคงกลับไปแล้วน่ะล่ะ” ร่างสูงตอบพลางส่งโกโก้เย็นโรยวิปครีมให้ร่างบางรับไปถืออย่างกระตือรือร้น
“ว่าแต่เราเถอะอยากไปหาน้องรึยังล่ะ..นี่เราอยู่ชั้น7..ถ้าขึ้นลิฟต์ตรงมุมโน้นจะเชื่อมกับตัวออฟฟิส”
“แล้วแต่พี่เถอะฮะ..พี่ไปไหนยังไงผมก็ไปที่อื่นไม่ได้อยู่แล้ว”
“พูดเหมือนโดนบังคับอีกแล้วนะ” เรียวปากสีสดยิกขึ้นเล็กน้อย
แอบประชดแบบนี้ดีกว่าไม่ยอมพูดจาด้วยเป็นไหนๆ
“แล้วพี่บังคับผมรึปล่าวล่ะ?” เสียงหวานติดจะอ้อนกำลังทำให้ฮยอนจุงรู้สึกปั่นป่วนในช่องท้อง
แต่จะกดดันคนอย่างคิมฮยอนจุงยังห่างชั้นนักกระต่ายน้อย...
ร่างสูงกระตุกยิ้มกว้างพลางชูมือขาวนุ่มภายใต้การเกาะกุมของตนเพื่อตอกย้ำเจตนารมณ์เผด็จการกลายๆ
“พี่ไม่ได้บังคับนี่ว่านายจะไปไหน...แค่ต้องมีพี่ไปด้วยแค่นั้นเอง^-^++”
“ขี้โกงนี่นา>3<” คนแพ้ทางพองแก้มยุ้ยอย่างน่าหยิก
...ก็เป็นซะอย่างนี้...จะให้เขาปล่อยมือหรอ
...ไว้ถึงออฟฟิสค่อยคิดดูอีกทีแล้วกัน^_____^
<<~$Z501~$Z501~$Z501~$Z501~$Z501~>>
“เคลียร์! โอเค...เสร็จแล้วครับทุกคน...ขอบคุณมากนะคุณคิบอม” ประกาศิตเลิกงานจากปากตากล้องหน้าสวย
เรียกรอยยิ้มและเสียงปรบมือจากทีมงานทุกคน
...นึกว่างานครั้งนี้จะล่มซะแล้ว
แม้จะโดนคุณชายปาร์คมาป่วนถึงกองถ่าย...งานนี้คงต้องชื่นชมน้ำอดน้ำทน
และความเป็นมืออาชีพของนายแบบเช่นกัน
“ไม่ต้องมองซ้ายมองขวาหรอกครับ...จองมินโดนผมกักบริเวณเรียบร้อยแล้วล่ะ”ยองแซงกล่าวยิ้มๆ
เมื่อเห็นหนุ่มน้อยหน้าหวานมองทางโน้นทีทางนี้ทีอย่างไม่วางใจ
“เปล่าครับ..ผมแค่นึกว่าพี่ชายผมจะกลับมาแล้ว”
“พี่ก็พากลับมาให้แล้วไง..ถ้าหมายถึงกระต่ายตัวนี้น่ะนะ”
พลันต้นเสียงก็จูงมือคนเป็นพี่มาส่งผู้เป็นน้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ทำงานเหนื่อยมั้ยยองแซง?”
“อ่า...ม..ไม่..เท่าไหร่หรอก”ตากล้องคนเก่งพยายามคุมสายตาตัวเองให้สนใจไปกับผู้พูด
มากกว่าจับจ้องไปยังมือใหญ่ที่ไม่ยอมคลายออกจากมือเล็ก แม้เจ้าของดวงหน้าตุ๊กตาจะเพียรสะกิดอยู่ก็ตาม
เอาเถอะ.....อย่างน้อย...คนๆนั้นก็ยังมีแก่ใจทักทายเขา
มันมากเกินกว่าคนที่ฝันอยู่ข้างเดียวบางคนจะได้รับ
“สวัสดีฮะ” ฮยองจุนทักทายคุณชายผู้งามสง่าในมาดตากล้อง
...แบบนี้แหละ...ยองแซงถึงอดรู้สึกเอ็นดูกระต่ายน้อยตัวนี้ไม่ได้..
และต่อให้วันนึงฮยอนจุงกับฮยองจุนจะพัฒนาความสัมพันธ์ไปมากกว่านี้...
เขาก็คงเกลียดฮยองจุนไม่ลงอยู่ดี
สู้ทำใจรับตั้งแต่ต้น...ย่อมเป็นแนวทางการสร้างมิตรมากกว่าศัตรู
“ไอ้มินมันมาป่วนที่นี่รึปล่าว?” คุณชายคิมถามอย่างมีเซนส์ หลังปล่อยฮยองจุนไปกับคิบอม
ตาคมเหลือบมองป้ายกำหนดการที่คลาดเคลื่อนกว่าชั่วโมง
“รายนั้นน่ะหรอ..มาอยู่แล้วล่ะ..แต่โดนแมวข่วน เลยม้วนเสื่อกลับไปซุกหัวในออฟฟิสคยูจงเรียบร้อย”
“แมวข่วน?”
“อื้อแมวข่วน..กลับบ้านแล้วจะเล่าให้ฟังทีเดียว…”
“ฮ่าๆๆ..ขำชะมัดเลยว่ะ”
จองมินมองเพื่อนและพี่ชายอย่างขุ่นเคือง ดีที่ประธานคิมออกไปงานสังสรรค์
ไม่งั้นคงได้ผสมโรงขำกับหลานอีกสามคนอย่างไม่ต้องสงสัย....ก็ไอ้รอย5นิ้วอรหันต์ของคิมคิบอม
นานเข้ายิ่งคงรอยชัดกว่าเก่า
ไม่รู้ว่าของจะแรงอะไรนักหนา!
ประคบร้อนประกบเย็นที่ออฟฟิสคยูจงตั้งหลายชั่วโมงไม่ยักจะจางลงสักนิด
“เอาน่ากระเดือกน้ำแครอทสักโหลเดี๋ยวก็หายเองแหละ”
“ยังจะล้อเล่นอีกเนอะ”
ร่างบางไหวไหล่
ยองแซงได้ทีขอเกทับใส่คนชอบแกล้งชาวบ้านสักหน่อย รู้แล้วว่าทำไมจองมินถึงชอบระรานคนอื่นนัก
อา...มันสนุกอย่างนี้นี่เอง-- --++
“ว่าแต่พี่เถอะ...ได้ข่าวว่าวันนี้ทิ้งคุณหนูชินฮเยไปเถลไถลนี่”
“เห้ย!อย่าหยาบคายสิ..เค้ากลับก่อนด้วยซ้ำ”
หนุ่มผิวแทนหลิ่วตามองญาติผู้พี่อย่างหมั้นไส้ในท่าทางลอยหน้าลอยตาแบบนั้น
“ว่าก็ว่าเถอะ...เมื่อไหร่นายจะทำงานสักทีฮะจองมิน?”
“โถ่คยูจง..นายก็รู้ว่าฉันไม่ถูกโรคกับงานในบริษัท..”
“ก็โรงละครที่เปิดใหม่ของเครือเราไง..ไปช่วยดูเรื่องนักแสดงหรือบทสักหน่อยก็ดี” คยูจงกล่าวดักทาง
“ฉันเล่นหุ้นอยู่...ก็ถือเป็นงานได้ใช่มั้ยล่ะ?”
“นั่นมันงกคนเดียวรวยคนเดียวต่างหากเล่า= =” ยองแซงว่า
“ปล่อยมันอยู่ว่างๆก็ดีนี่..ฮเยซอนจะได้ตามตัวง่ายๆ...” ฮยอนจุงสมทบอย่างถูกจุด
“เย้ย!=[]=ll”
ฮเยซอน...ชื่อนี้ที่ทำให้จองมินขนลุกเกรียว
เพียงแต่เขาชอบแมวมากกว่าปลิง!
“ว่าไง?”
ร่างสูงผู้เป็นจุดสนใจทำสีหน้าปั้นยาก
สองมืออุ้มประคองแมวเปอร์เซียสีขาวปุกปุยขึ้นมาจากตักของเพื่อนหน้าสวย
“แม๊วววๆ”
น้องเหมียวขนปุยเหมือนจะไม่ค่อยชอบถูกยกค้างกลางอากาศนานๆสักเท่าไรทำให้ส่งเสียงประท้วง
มือยาวจึงบรรจงวางมันไว้บนตักแล้วลูบหัวอย่างเอาใจ
ดวงตาสีเข้มลึกล้ำจ้องมองแมวน้อยที่หลับตาเคลิ้มแม้ยังคงจริตแมวผู้ดี
...ทำให้ไม่ถูกใจก็โกรธ
...แต่ถ้าพอใจก็จะน่ารักแบบนี้น่ะหรอ?
คล้ายจะบอกใบ้เมื่อเจ้าแมวสมบูรณ์เริ่มเป็นฝ่ายคลอเคลียเขาเสียเอง
เรียวปากได้รูปขยับยิ้มแบบที่อีกสามคนเดาใจหนุ่มคนนี้ไม่ออกเช่นเคย
...ฉันเชื่อแกนะเจ้าเหมียว...
“ตกลงฉันจะทำงานให้โรงละคร....ในตำแหน่งผู้อำนวยการ!”
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*sorry I'm late*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
มาลงแล้วค่า...ดองไว้ตั้ง4วันแน่ะเหอๆ
วันศุกร์เราทำกิจกรรมกลับบ้านเย็นด้วยอ่า
ตอนต่อไปคิดว่าจะลงประมาณวันอาทิตย์นะคะ..อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะT0T
รักคนอ่านคนเม้นทุกคนค่ะ
ความคิดเห็น