คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter4:Unreal accuse
“ยองแซง..ถ้านายอยากออกไปข้างนอก..”
“ช่างเถอะคยูจง..ยังไงนายก็อยู่เป็นเพื่อนฉันนี่ใช่มะ?”
ริมฝีปากซีดปฏิเสธคำชวนเป็นรอบที่5ของวัน
นับแต่บ้านโล่งโจ้งเพราะคุณชายเบอร์หนึ่งพากระต่ายน้อยไปนั่งรถเล่น
ส่วนคุณชายเบอร์สองออกไปใช้ชีวิตหนุ่มโสดตามประสาคนมนุษย์สัมพันธ์ดีจัด
แค่มองลอดเข้าไปในดวงตาเรียวรีคู่นั้นคยูจงก็รู้ว่าร่างบางกำลังคิดถึงใคร
แต่คราวนี้ “อาการ” ของยองแซงแสดงออกมาแบบที่เขาเดาไม่ออกเหมือนกัน
เมื่อ10นาทีก่อน
“ฮยอนจุง..นายจะไปเที่ยวไหนน่ะ” คยูจงถามเพื่อนซี๊ที่กำลังวุ่นอยู่กับการเลือกหมวก
ซึ่งไม่ว่าจะใบไหนถ้าไม่ใช่ลายกะโหลกก็สีพื้นทึบ ไม่ค่อยจะมีความต่างสักเท่าไร
“ก็ว่าจะเอาฮยองจุนไปนั่งรถเล่น ท่าทางคงไม่ชอบอยู่ติดบ้านคล้ายๆฉันน่ะแหละ”
คยูจงถอนหายใจเฮือก...นายสังเกตคนอื่นแต่ไม่เคยสังเกตคนใกล้ตัวเลยอย่างนั้นสิ
“งั้นนายไม่ชวนยองแซงไปด้วยล่ะ?” ตัดสินใจถามออกไปแม้คำถามชนิดนี้คยูจงเองก็ไม่ชอบเท่าไหร่
..มันดูเหมือนเจ้ากี้เจ้าการ ถึงกระนั้นคนตรงหน้าก็ไม่ใช่พวกคิดมาอยู่แล้ว
“เอางั้นก็ได้..แล้วนายจะไปด้วยมั้ย?”
“ไม่ล่ะ” คำตอบมันง่ายนิดเดียว..เขาไม่คิดจะเป็นส่วนเกิน!
หลังเช็คสภาพตัวเองก่อนออกจากบ้านเรียบร้อย ฮยอนจุงก็ออกปากชวนยองแซง
ผิดคาดที่ใบหน้าขาวซีดส่ายช้าๆกับร้อยยิ้มที่ดูยังไงก็ไม่สดใสสักนิด
“อืม..งั้นตามใจนายแล้วกัน..” ร่างสูงก็แค่ไหวไหล่น้อยๆ สาวเท้าลงบันไดบ้านไปตามปกติ
ถึงตัวจะปฏิเสธคำชวนเขา ก็อดไม่ได้ที่จะพาร่างบอบบางมาหน้าบ้าน
บุคคลที่สามได้แต่สังเกตแววตาที่สั่นคลอนยามมองร่างสูงที่เบาะคนขับหันไปแหย่คนข้างๆอย่างที่ใครๆก็ไม่เคยเห็น.
“ฮยองจุนคนนั้น...เหมือนกระต่ายจริงๆนะ” ร่างบางที่เดินไปเยี่ยมหน้าประตูเปรย
“หืม?”
“ดูสดใส มีชีวิตชีวา เหมือนกระต่าย” เสียงเล็กเหมือนจะหมดแรงไปกับคำชมของตัวเอง
“อืม”
“คยูจงเองก็ชอบความสดใสร่าเริงแบบนั้นใช่มั้ย”
“...”
ร่างสูงเบื้องหลังไม่อาจปฏิเสธได้เลย
ความร่าเริงสดใสนั่นทำให้เขารู้สึกเพลินเวลาได้พูดคุยกับเจ้าของนัยน์ตาสีอ่อน
“แย่จัง..ฉันเป็นแบบนั้นไม่ได้ซะด้วยสิ”
“นายเป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วไง..อย่าคิดอะไรแปลกๆนะ!”
“0.0”
เสียงทุ้มกดต่ำจริงจังจนร่างบางหันกลับไปมอง ยังสายตาแปลกๆที่ส่งให้เขาอีก
..จริงๆแล้วคยูจงมีตาสีเทาที่สวยมาก..ไม่ใช่สีเทาทีเดียวแต่เป็นสีดำอ่อนๆที่มีเค้าความอบอุ่นครอบคลุมอยู่
เสียแต่ชอบทำหน้ายุ่งทั้งวัน
“...” จ้องกันตรงๆแบบนี้ผู้บริหารคนเก่งก็เหมือนถูกคนหน้าสวยกดตรึงอยู่กับที่
“ดูทำหน้าเข้าสิ..ทำยังกับบริษัทขาดทุนย่อยยับ”
ไม่ว่าเปล่ามือซ้ายเท้าเอวมือขวาจิ้มจึกเข้าระหว่างคิ้วเข้ม
“แล้วยังนี่อีก..เก่งจังนะเรื่องขมวดคิ้วน่ะ!...แล้วชาตินี้เพื่อนฉันจะขายออกมั้ย!”
เป็นอันให้คุณชายหน้าสวยสวดเป็นชุดถึงสมบัติที่หนุ่มเนื้อหอมควรจะพึงปฏิบัติ
คยูจงเด็กดีก็พยักหน้าหงึกๆเล่นไปตามบททั้งที่เสียงเล็กเข้าหูซ้ายออกหูขวา
“คยูจง!”
“คร้าบ”
“ฉันเลิกพูดตั้งนานแล้วพยักหน้าให้ผีที่ไหน!?” รัศมีทำลายล้างของเจ้าแม่เริ่มแผ่พุ่งจนคนทำเนียนแอบเหงื่อตก
...ซวยแล้วไง- -ll..
“เมื่อกี๊นายไม่ได้ฟังฉันเลยใช่มั๊ยห๊า!-*-”มือเรียวยกขึ้น นิ้วโป้งแล้วนิ้วชี้จิกเข้าที่ใบหูคนสูงกว่าแล้วบิด!
ท่าทางงานนี้คุณคยูจงคงต้องกลั้นน้ำตาลูกผู้ชายหน่อยล่ะ ..อย่างน้อยก็ก่อนที่หูขวาของเขาจะหลุดติดมือเรียว
..ถ้าคยูจงจะขายออกไม่ออกเพราะหูหลุดนายจะรับผิดชอบมั้ยล่ะยองแซง?....
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
“นายจะติดต่อคนทางบ้านยังไงฮยองจุน” เจ้าของนัยน์ตาสีรัตติกาลถามคนข้างๆ
ระหว่างขึ้นบันไดเลื่อนของศูนย์การค้าเจ้าเก่า
“ที่เหลือกับตัวผมก็แค่มือถือ...ตอนรอพี่ผมส่งแมสเสจไปให้คิบอมแล้ว...ก็คงรอทางโน้นติดต่อกลับมา”
ร่างสูงพยักหน้าช้าๆเป็นเชิงรับรู้
“แต่ว่าคนพวกนี้...เขาจะอยู่อีกนานมั้ยฮะ?”
มือขาวบุ้ยใบ้ไปทางแก๊งสูทเจ้าเก่า ที่เดินตามเป็นขบวนแห่ตั้งแต่เหยียบเข้าห้าง
“นานไม่นานมันไม่สำคัญหรอก..วันนี้ต่อให้นายอยากได้ตู้เกมส์กลับบ้านพี่ก็จะให้เจ้าพวกนี้แบกกลับ..หึหึ”
เอื้อก! เหล่าบุรุษสูทดำมองหน้ากันเลิ่กลั่ก...
คุณชายใหญ่แกเฉียบขาดจนหน้าขนลุกจริงๆ นึกแปลกใจว่าคุณท่านให้ส่งคนมาคุมคุณชายใหญ่
แล้วคุณชายเล็กเราทำไมถึงได้ฉายเดี่ยวสบายใจเฉิบขนาดนั้น= =
แล้วตอนนี้ปาร์คจองมิน ทำอะไรอยู่กันนะ?
กึกๆ กึกๆ
“ไม่ทานต่อหรอคะ?...หรือกับข้าวที่นี้เค้าไม่อร่อย?” หญิงสาวร่างระหงส์ในชุดแสกสีครีมพูดขึ้น
เมื่อเห็นว่าคู่เดทชะงักการรับประทานอาหารกะทันหัน
“เอ่อ..โทรศัพท์ผมดังน่ะครับ...คงต้องขอตัวสักครู่^*^”
...ไอเวรตัวไหนโทรมาตอนนี้ฟะ...
ชายหนุ่มฉีกยิ้มหวานเอาใจเจ้าหล่อน ก่อนพาร่างสูงไปยังหัวเรือสำราญ
...เรือสำราญภัตตาคารลอยน้ำชมทัศนียภาพสองฝั่งแม่น้ำฮันตามที่บอกคุณตา ยกเว้นเรื่องนัดกับสาว
..โยมินคยู..
เบอร์ที่โชว์เป็นรอบที่47นับจากคุณชายจองมินกลับเกาหลีพร้อมญาติผู้พี่
ร่างสูงถอดถอนใจแล้วกดรับสายตัดรำคาญ
“ว่าไง”
“ไ-อ้-ชั่-ว!” เสียงทักทายจากต้นสายพาใจจองมินรื่นรมย์ได้พิลึก...คงเรื่องเดิมๆอีกล่ะสิ
“แกจงใจไม่รับสายฉันใช่มั้ย?ไอ้เ-ล-ว”
“หึ...โทรมาคิดถึงรึไง”
“เตี่ยแกสิ! ทีน้องฉันแจ้นไปหาแกที่เวียนนาไม่ทักเค้ายังงี้มั่งล่ะห๊า!”
“อ๋อ..แกโทรมาเรื่องฮเยซอนนี่เอง” หนุ่มผิวน้ำผึ้งกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย
ฮเยซอน...น้องสาวมินคยูที่เกาะติดเค้าแจหลังงานเลี้ยงแคมเปญใหม่ของบริษัทผลิตมือถือแห่งหนึ่ง
กะอีแค่การชมว่าเจ้าหล่อนมีเสน่ห์ไม่ยักจะรู้ว่าเหยื่อที่ติดเบ็ดจะแปลงร่างเป็นปลิงได้ปีกว่า
อันที่จริงจองมินยืนยันอย่างไม่เข้าข้างตัวเองเลยว่าเขายังคงห่างไกลคำว่าเจ้าชู้
เพียงแต่พรสวรรค์ทางด้านสังคมที่มีมาแต่เกิด รวมทั้งหญิงสาวมากมายเป็นตัวชูโรงให้เขามีภาพลักษณ์แบบนั้น
นึกแล้วก็ชวนให้เคือง...แค่เขายิ้มตอบคนอื่นมันถือว่าหว่านสเน่ห์รึงไง?
ทว่าความรู้สึกเบื่อหน่ายจากการทนฟังวาจาผรุสวาทของผู้อื่นมันก็มีลิมิตเหมือนกัน
“ก็ไม่ใช่กงการของฉันที่จะด่าแกเรื่องจีบดะหรอกนะ”
ต้นสายพูดแทบไม่หยุดพักหายใจ เมื่อการโทรครั้งที่48สัมฤทธิ์ผล
“แต่น้องฉันแกห้ามทิ้งขว้าง!”
มือถือสไลด์รุ่นใหม่ยกห่างจากหูได้เป็นคืบ
คลื่นชัดแจ่มแจ๋วบวกกับการแหกปากของมินคยูไม่ได้ทำให้จองมินเบนเข็มมายัง ฮเยซอนสักนิดเดียว
พาลจะรำคาญหนักกว่าเก่า
“น้องแกฉันยังไม่ได้ฟันกรุณาอย่าใช้คำว่าทิ้งขว้าง”
“ไอ้!..”
“ถ้ามีธุระแค่นี้ก็ไปนั่งหลอกเด็กให้มาติดอวยดีกว่ามั้ง- -...กรูหิวข้าว-[]-!”
จบบทสนทนาอย่างได้ใจความปรับสีหน้าให้คงรอยยิ้มทรงสเน่ห์
กลับไปร่วมดินเนอร์กับสาวสวยต่อเพื่อรักษามารยาท
หาได้รู้ไม่....อีกฝ่ายหงุดหงิดเสียจนพาลกวาดข้าวของให้ร่วงกระจาย
“เอ่อ..นายครับ”
“อะไรวะ!”
“นายแบบที่คุณโชติดต่อมา...อาละวาดเก็บเสื้อผ้าซื้อตั๋วจะกลับเกาหลีแล้วครับ”
ลูกน้องร่างท้วมรายงานเสียงเรียบหลับตาปี๋เตรียมรับคำด่าของเจ้านายเต็มที่
“เวรเอ๊ย!....เออๆไปเตรียมรถไป..บอกทางโน้นว่าให้สกัดไว้อย่าเพิ่งออกจากโรงแรม”
ผิดคาดที่เจ้านายเจ้าอารมณ์กลับทิ้งตัวลงกุมขมับที่พนักเก้าอี้
ก็คำด่าที่สรรหามาได้มันม้วนตัวกลับเข้าลำไส้ไปตั้งแต่เจอปาร์คจองมินตัดสายโทรศัพท์แบบซึ่งๆหน้า
แทบไม่อยากจะเชื่อ...
คนอย่างโยมินคยู!
โดนหักหน้าวันเดียวกับที่เกิดเรื่องวุ่นวาย ฝ่ามือเย็นลูบคางแหลมอย่างใช้ความคิด
ตาหงส์ปิดสนิทเพื่อสกัดกั้นอารมณ์ก่อนตัดสินใจทำหน้าที่ของตน
ไม่นานนักยานพาหนะก็นำร่างผู้ควบคุมการเดินแบบหรือบอสใหญ่ของงานมาถึงโรงแรมที่ดีที่สุดในบอสตัน
ระหว่างเหยียบย่างพรมแดงในใจก็คิดหาวิธีต่างๆนาๆมาเกลี้ยกล่อมนายแบบเจ้าปัญหา....
ไม่อยากให้งานชิ้นแรกที่ได้รับต้องดับสูญไปต่อหน้าต่อตา
“ตกลงมีเรื่องอะไรกันน่ะคุณโช...หวังว่าคุณคงหาคำอธิบายที่ดีให้ผมได้นะ”
ปากหยักกระตุกยิ้มเหี้ยมใส่ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา
“ครับเอ่อ..คุณคิมคิบอมที่ผมติดต่อมาไม่พอใจมีปากเสียงกับรูมเมทนิดหน่อยน่ะครับ”
“เรื่องขี้ประติ๋ว!ไอ้หมอนั่นปัญญาอ่อนรึไง”
“จริงๆก็ไม่แค่นั้นหรอกครับ...คือ”
พนักงานโชหันซ้ายหันขวาก่อนป้องปากกระซิบที่ข้างหูบอสให้ได้ยินกันสองคน
“ก็ไอ้นายแบบอิตาลีมันจะลักหลับเค้าน่ะสิครับ”
เวรกรรม!งานนี้ได้ชื่อเสียงป่นปี้กันหมด...
นึกทบทวนอีกทีเขาจำได้ว่าในใบประวัติต่างหากที่เป็นข้อมูลพิเศษก็จั่วหัวอยู่หรอกว่ามีตัวอันตราย
เคยมีประวัติอยู่...แต่ดันมาถูกหวยเอากับนายแบบเกาหลีมีหวังได้ปล่อยข่าวชื่อเสียงเขาได้ป่นปี้กันพอดี...
ว่าจัดงานได้ห่วยแตก ต่อจากนี้จะมีใครมากล้าเดินแบบให้อีกล่ะ
“เอาอย่างนี้ตอนนี้คิมคิบอมอยู่ไหน?”
“ตรงล็อบบี้นั่นไงครับ” ร่างสูงหันไปตามมือที่ผายออกของลูกน้อง
...อะไรกันก็ตรงล็อบบี้มีแค่สาวผมน้ำตาลนั่งเท้าคางอยู่ชัดๆ
“ไหน...ไม่เห็นมีเลย” คิ้วสองข้างขมวดมุ่นแทบจะชนกัน
“ก็คนนั้นที่นั่งตรงนั้นคนเดียวน่ะแหละครับ..ดึงดันจะกลับบ้านท่าเดียว
ค่าที่พักยังบอจะจ่ายเองรวมถึงตั๋วบินกลับ..เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน”
“นั่นน่ะนะ..นึกว่า..เออช่างเหอะเดี๋ยวฉันคุยเอง”
ร่างสูงโปร่งติดกระดุมเชิ้ทเม็ดที่สองให้ดูเป็นการเป็นงานขึ้นมานิด
ขยับสูทให้เข้าที่อีกหน่อยก่อนทอดน่องไปยังล็อบบี้
ไม่ทันจะได้เข้าไปคุยจุนกิก็ต้องผงะ ริมฝีปากแดงขับกับผิวขาวผ่องเหมือนชาวตะวันตก จมูกโด่งได้รูปสวย
ขนตางอนยาวล้อมรอบดวงตาสีอ่อนที่ยามนี้ขุ่นข้องอย่างไม่ต้องสงสัย
โครงหน้าเรียวเข้ากับเส้นผมสีน้ำตาลยาวระบ่า
มองยังไงก็สวย!ดูยังไงก็นางฟ้า!
ยืนมองอีกฝ่ายอยู่นานสองนาน คงไม่แปลกที่ “นางฟ้า” จะรู้ตัว
“ใครอีกล่ะ?...ถ้าจะมาต่อรองเรื่องานละก็..คงไม่ต้องแล้วนะฮะ”เด็กหนุ่มพูดเหมือนรู้ทัน
พลางมองนาฬิกาตัวเองราวกับรออะไรสักอย่าง
“ปล่าวครับ...ผมก็มาเดินแบบเหมือนกัน” มินคยูหน้าเสียเล็กน้อยก่อนความคิดจะพาให้เปลี่ยนแผน....
เรื่องจะให้หนุ่มน้อยคนนี้เดินแบบไม่ได้อยู่ในหัวของเขาแล้วล่ะ....
“คุณเนี่ยนะ- -“
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคุณ...นี่ผมหมดความมั่นใจนะ” ร่างสูงยังคงทำใจดีสู้เสือน้อย..แต่ก็อึ้งนิดๆเหมือนกัน
ถึงตอนนี้จะเป็นผู้จัดแต่เขาก็เป็นนายแบบนิตยสารแถมยังเป็นไฮโซเนื้อหอมเชียวนะ!
“ขอโทษครับ...ไม่ตั้งใจจะว่าคุณ”
“นี่ผมว่าจะบินกลับเกาหลีซะคืนนี้...เผอิญผ่านมาก็เห็นเค้าคุยกันว่าคุณก็จะกลับด้วย”
ราชาหน้ากากตัวยงเริ่มแผนอย่างสุขุม
“หรอฮะ..0.0 ...คุณก็มีเรื่องเหมือนกันหรอ” เมื่อเห็นว่าท่าทีแข็งกระด้างของเด็กหนุ่มลดน้อยลง
ริมฝีปากของจอมเจ้าเล่ห์จึงยกขึ้นเล็กน้อย
“ครับนายแบบสเปนรูมเมทผมตัวเหม็นแถมยังโสโครกอีกต่างหาก”
“โห..เป็นผมคงทนไม่ได้ตั้งแต่วันแรก...แล้วนี่คุณ...”
“ผมมินคยู..โยมินคยู ยินดีได้รู้จักครับคุณคิบอม” มือใหญ่ยื่นไปเบื้องหน้าหวังได้เชคแฮนด์
แต่อีกฝ่ายกลับโค้งให้ ด้วยเจตนาแสดงสัมมาคารวะเพราะดูยังไงมินคยูอายุมากกว่าเขาแน่ๆ
แค่ติดใจนิดหน่อยว่าทำไมถึงรู้ชื่อของเขา
“คุณคิบอมจะเดินทางเมื่อไหร่ครับ...ผมว่าท่าจะดีถ้าเรามีเพื่อนบินกลับด้วยกัน”
“ฝากทีมงานจองตั๋วให้แล้วครับ...ได้รายละเอียดยังไงคงส่งแมสเสจให้พี่ชายมารับที่สนามบิน...”
“แล้วไม่กลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อนหรอครับ” ดวงหน้าหวานกลับทำหน้าขยะแขยง
“ไปเจอไอ้ตัณหากลับนั่นขอนั่งที่ล็อบบี้จนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยยังดีซะกว่า”
“งั้นผมขอตัวสักครู่แล้วจะกลับมานั่งเป็นเพื่อนนะครับ” มินคยูแจกรอยยิ้มหวานหยดย้อย
ที่สาวเล็กสาวใหญ่เป็นต้องโอนอ่อนผ่อนตามไม่เว้นหนุ่มๆ..แต่เด็กหนุ่มตรงหน้าเพียงยิ้มบางๆ
“ครับ..คุณมีน้ำใจมากเลย^-^”
เท่านี้คนที่กะหว่านสเน่ห์กลายเป็นโดนรอยยิ้มนางฟ้าปั่นหัวแทน
...อย่างน้อยการได้เจอคนถูกใจถือเป็นเรื่องดี ส่วนไอ้คุณชายปาร์คจองเวรนั่น..
กลับเกาหลีแล้วค่อยเคลียร์ก็ไม่สาย!
มินคยูกวักมือเรียกคุณโชเจ้าเก่ามาสั่งงานอย่างรวบรัด
“จองตั๋วเครื่องบินกลับเกาหลีให้ฉัน2ที่นั่ง...แล้วไอ้งานเวรนี้นายจัดการต่อก็แล้วกัน”
สั่งรวดเดียวจบเป็นอันไม่ให้อีกฝ่ายท้วงติง ตาหงส์กลายเป็นเหยี่ยวคาดโทษไว้กลายๆ
“ถ้ากล้าบอกแม่เรื่องฉันชิ่งกลับเกาหลีก่อนเจอดีแน่”
~O---enjoy---reading----O~
ตอนที่4แล้ว...เรื่องนี้เรากะไม่ดอง..เพราะงั้นพรุ่งนี้ตอนที่5จะเอามาลงแน่นอน
ขอบคุณผู้อ่านและคนเม้นทุกคนนะคะ
คิบอมมาแล้ว...แน่นอนว่าบทบาทมีค่อนข้างมากไม่ใช่ตัวประกอบแน่ๆค่ะ
ความคิดเห็น