คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Hyungjoon BirthDay ShortFic - Kidnaper
ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับAt What pointแต่อย่างใด
เป็น Special แยกออกมาต่างหากน่ะค่ะ
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะเขี้ยว
Hyungjoon BirthDay ShortFic
"Kidnaper"
1
ผมคิมฮยองจุนอายุ20ปี อีกไม่ถึง10นาที ผมจะกลายเป็นคิมฮยองจุนอายุ21ปี
21 ปีที่ผมทำให้พ่อแม่ต้องเหน็ดเหนื่อยกับการดูแลลูกชายคนโตที่กำลังพยายามทำให้พวกท่านภาคภูมิใจ
ผมตัดสินใจอยู่กินข้าวและค้างที่บ้าน บอกราตรีสวัสดิ์พ่อ แม่ และน้องชายเป็นครั้งแรกในรอบปี
แต่ก็เป็นครั้งแรกในรอบปี
ที่ไม่ได้ยินคำกล่าวราตรีสวัสดิ์จากคนๆนั้น...
สองมือยกขึ้นห่อตัวหลวมๆเมื่อต้องไอเย็นของน้ำค้างยามค่ำคืน
แม้อากาศริมระเบียงจะไม่ได้หนาวไปกว่าความรู้สึกของผม
แต่การข่มตาหลับมันคงยากยิ่งกว่ารอให้ผ่านพ้นวันใหม่เสียอีก
"วันนี้ผมจะกลับบ้าน" ผมโพล่งขึ้นกลางโต๊ะอาหารเช้า ทั้งที่สมาชิกในบ้านทั้งหมดยังไม่ตื่นดี
"อืมก็เอาสิ...แต่แหมนึกว่าจะอยู่ฉลองกับพวกเราซะอีก"
พี่ยองแซงพูดพลางถมกับลงในจานข้าวตัวเองอย่างได้อรรถรส
ในขณะที่คนข้างๆผมนั่งจ้องชามข้าวเปล่าหลังฟาดไปแล้วหนึ่งสำรับเงียบๆ
"ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน ยังไงพรุ่งนี้ก็วันเกิดผมอยู่ดีนี่นา หลังเสร็จงานก็ช่วยๆกันเลี้ยงผมด้วยนะ"
"ได้อยู่แล้ว เพราะคนเลี้ยงน่ะคนนู้น"
"นั่นสิ..พวกเราพลอยได้ลาภปากไปด้วยทุกที..งานนี้อาหารอิตาเลียน ภัตตาคารจีนหรือโรงแรม5ดาวที่ไหนล่ะพี่"
"พรุ่งนี้ฉันไม่ว่าง" พี่ฮยอนจุงตอบก่อนรับชามข้าวไปพุ้ยต่อทั้งที่ไม่เงยหน้ามองใคร "ต้องเข้าบริษัท"
"เกินไปมั้งมีแค่เพอร์ฟอแมนซ์นิดหน่อย...พี่จะเข้าไปทั้งวันเลยรึไง"
"ก็ทำนองนั้น..อิ่มแล้ว" ร่างสูงลุกจากโต๊ะทันทีที่กล่าวจบ
"วันนี้ฮยอนจุงทำตัวไม่น่ารักเลย- -" พี่ยองแซงทำหน้ามู่ทู่ก่อนตักสันในหมูย่างเข้าปาก
"พูดเหมือนปกติน่ารักเลยเนอะ" จองมินแย้ง
"วันเกิดมักเนทั้งทีทำงี้ได้ที่ไหนล่ะ"
"แต่ผมเห็นเอกสารจากบริษัทแล้วพี่ สำคัญจริงๆน่ะแหละ เรื่องโปรโมตซิงเกิ้ล
ทำอัลบั้ม แล้วยังเรื่องคิวซ้อมกับแผนงานยันปีหน้าเลยนะ" คยูจงอธิบายในขณะที่ผมชักจะกระเดือกซุปกิมจิไม่ลงคอ
"แล้ววันเกิด..!" จองมินขึ้นเสียงสูง
"...เจ้านี่ล่ะ?" ก่อนจะแผ่วปลายเสียงลง หมอนั่นทำหน้าเหมือนถ่ายไม่ออก
เมื่อหันมาพบว่าผมตักผักขม แครอท หัวหอม บรรดาเมนูเพื่อสุขภาพของเขาใส่ปากได้อย่างไม่สะทกสะท้าน
ปกติผมก็ไม่ชอบหรอกนะ...
แต่ตอนนี้ลิ้นจืดสนิท หลับหูหลับตากินเข้าไปสร้างวิตามินสักหน่อยคงไม่ตาย!
กลายเป็นสร้างบรรยากาศหดหู่ให้กับมื้อเช้าของทุกคน
"จริงๆแล้วพี่เค้าคิดว่าคืนนี้จะพาทั้งบ้านไปฉลอง จองร้านไว้แล้วด้วย"
"แล้วทำไมไม่ปรึกษากันเลยอ่ะ" คยูจงยิ้มเจื่อนก่อนพูดประโยคฆ่าตัวตายออกมา
"พี่ฮยอนจุงกลัวคนอื่นปากสว่างบอกฮยองจุนก่อนน่ะสิ" เท่านั้นแหละเป็นเรื่อง
จองมินตวาดแหวด่าไล่หลังพี่ฮยอนจุง ก่อนหันมาลงกับคยูจงผู้จริงใจในการให้ปากคำด้วยการล้มโต๊ะอาหาร
พี่ยองแซงปิดปากเงียบและไม่หันไปพูดกับคยูจงอีกเลยจนกระทั่งเก็บล้างและบัดนี้...สภาพความวุ่นวายย่อมๆนี้เอง
ที่จะเป้นโอกาสให้ผมปลีกตัวออกมาพูดกับคนๆหนึ่งให้เข้าใจ
"พี่ฮยอนจุง.." ผมพูดอย่างกล้าๆกลัวเมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องกำลังงีบหลับ
"..." ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...โอเคไว้ค่อยคุยกันทีหลัง...
"จะกลับบ้านเมื่อไหร่..เดี๋ยวไปส่ง" เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนผมจะก้าวผ่านธรณีประตู
"หลังเสร็จงานน่ะฮะ"
"แล้วพรุ่งนี้กลับกี่โมง..จะให้คนไปรับ"
"ตาม...ทุกคนสะดวกแล้วกันฮะ" ผมตอบเสียงอ่อย..อย่างไม่กล้าจะสบตาคนตรงหน้าเท่าใดนัก
"แวะซื้ออะไรก่อนเข้าบ้านมั้ย"
"อ่า!..เมื่อวานผมออกไปซื้อ...มาแล้วฮะ" ผมสามารถอ่านคำว่า "ผิด" ได้จากดวงตาคู่นั้น
เหมือนตอกย้ำว่าตัวเองทำอะไรคนเดียวโดยพลการ เท่านี้ก็เป็นการบอกได้กลายๆว่าแผนจะกลับบ้านวันนี้มีการเตรียมการ
แต่ไม่มีการบอกกล่าวให้ใครรู้.. ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องส่วนตัว...ของผมไม่ใช่หรอ?
"อืม"
คำตอบสั้นๆของพี่ฮยอนจุงกลับทำให้ผมเข้าใจในความผิดของตนเองในที่สุด
เมื่ออีกฝ่ายเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงกองแผ่นพับ และบัตรรูปแบบเดียวกัน5ใบบนหัวนอน ...
ผมค่อยๆทิ้งตัวลงบนเบาะก่อนบรรจุงหยิบเอกสารพวกนั้นขึ้นมาพิจารณา
อยากหัวเราะให้กับความเฉิ่มของลีดเดอร์จอมวางมาดคนนี้จริงๆ แค่จะพาไปเลี้ยงข้าว...
ทำไมต้องเขียนนู่นขีดนี่ให้วุ่นวาย?
หัวกระดาษเป็นลิสเมนูตั้งแต่ออร์เดิฟยันของหวาน
เขียนตัวแดงๆโตๆไว้ในบางรายการให้งดผักบางประเภทที่ผมไม่ถูกโรคด้วย
เอ่อ....อ่านถึงตรงนี้รู้สึกตื้อๆในอกยังไงอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
ผมกวาดตาอย่างเร็วๆเพราะกลัวเจ้าตัวจะจับได้ พลันสะดุดตากับรอยดินสอมุมซ้ายล่าง
เหล้าใส่อาหารชนิดที่ดีกรีแรงเกินไป(ในสายตาเขา)ถูกเขียนกำกับไว้พร้อม...ผมไม่ใช่เด็กอมมือซะหน่อย!
ชอบห่วงเกินจำเป็นทุกทีเลย -///-
เฮ้อ....ไม่อยากกลับบ้านแล้วล่ะครับทำไงดี?
"คนมาส่งหน้าคุ้นๆนะพี่" ร่างโปรงด้วยความสูงไล่เลี่ยกับผมพูด ขณะที่ผมหิ้วกระเป่าสัมภาระและถุงของฝากเข้าบ้าน
"มาเรียงของพวกนี้ซะ..ถ้าว่างนักละก็"
"คนมาส่งทั้งทีไม่มีเรียกเข้ามาพักดื่มน้ำซะหน่อยล่ะฮะ"
"วันหลังก็เองเรียกสิ"
"พูดเองนา...ที่ปกติไม่เรียกเพราะเกรงใจพี่จุนหรอก..เดี๋ยวข้ามหน้าข้ามตา" พูดจบก็แลบลิ้นปลิ้นตา
วิ่งหนีลูกถีบขึ้นชั้นสองไปอ้อนแม่ตามระเบียบ พักหลังชักจะเอาใหญ่แล้วนะน้องคนนี้
ผมเดินลงส้นเท้าหนักๆไปหยุดอยู่ที่ตีนบันไดแล้วปล่อยพลังเสียงออกมาประหนึ่งพี่ยองแซงโหยหวน
ในเพลงFind
"ไอ้เด็กแก่แดด!!!!"
คิดแล้วก็ให้ขำ...
พอแม่ได้ยินเท่านั้นแหละ คุณนายคิมได้เดินนวยนวดลงมาอบรบลูกชายคนโตอย่างกระผมเสียยกใหญ่
หาว่าผมพูดจาหยาบคายกับน้องชายสุดที่เลิฟ...แก่แดดเนี่ยนะหยาบคาย?
งั้นวันหลังจะเปลี่ยนเป็น แ-ร-ด แทนแล้วกัน ชิไอ้ลูกคนโปรด-*-
โปรดไม่โปรด..ถ้าทุกคนพอจะจำได้...ผมเคยถ่ายทำรายการจากบ้านตัวเองอยู่ครั้งหนึ่ง
ห้องนอนที่เป็นสวรรค์ของผมถูกน้องชายบังเกิดเกล้ายึดอาณาจักรไปเรียบร้อย
ส่วนพี่ชายผู้เสียสละอย่างผมต้องอับเปหิตัวเองลงไปนอนพื้น แน่ละครับโชว์ก็เพิ่งขึ้น งานเข้าขนาดนี้
นอนพื้นแข็งๆจะให้หลับลงยังไงไหว แถมวันนี้แตะกับข้าวไปนิดเดียว
แม้คุณแม่ผมจะรสมือเยี่ยมก็เถอะ...จู่ๆตอนนั้นท้องมันก็ออกอาการไม่รับขึ้นมาเสียเฉยๆ
ตอนนี้สำนึกได้แล้วว่าอยากกลับ "บ้าน" หลังที่ทุกๆคนเอาใจใส่ผมในฐานะน้องเล็ก
วันนี้ผมควรได้ไปร้านอาหารสุดหรูเลิศ ที่ผมกับสมาชิกในวงอีก4คนจะได้ฉลองร่วมกัน
ได้ของขวัญห่อโตๆ กินข้าวกันจนพุงกาง เฮฮากับทุกคน...ทุกอย่างพี่ฮยอนจุงเตรียมไว้หมดแล้ว
อยากเจอ...
..พี่ฮยอนจุง
ผมหลับตาลงช้าๆเมื่อรู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าว แหงนหน้ารับสายลมที่พัดผ่าน
ลมเย็นพัดเอื่อยๆชวนให้เย็นใจกระทั้งเส้นผมที่ปลิวไสวไปตามแนวแรงกลับคงที่
หากแปลกกว่าเคยเมื่อยามนี้ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นห่อหุ้มอยู่รอบกายชวนให้ใจผมหยุดความคิดทั้งมวล
เพราะมัวเคลิบเคลิ้มอยู่กับภวังค์นั้น จนไม่ทันตรองว่าความรู้สึกนี้มาจากอ้อมกอดของแขกผู้มาเยือนยามราตรี!
"มารับแล้ว" เสียงทุ้มกระซิบเข้าที่ข้างหู ทำให้ผมตื่นจากละเมอ
"พี่ฮยอนจุง!" ผมหันหน้าไปมองบุรุษด้านหลังด้วยความตกใจ
"มาได้ยังไงเนี่ย!?"
"ปีนขึ้นมา" ร่างสูงตอบหน้าตายก่อนเคลื่อนใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้ผมจนรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดต้นคอ
"กล้บด้วยกันนะ"
"ใช่ที่ไหนล่ะ..ผมบอกให้พี่มารับวัน.."
"นายบอกพี่เมื่อวานแล้วนี่ก็..เที่ยงคืนแล้ว-" พี่ฮยอนจุงพูดดักอย่างรู้ทัน..จริงสินี่ก็ข้ามวันแล้วนี่นา
"ต..ตอนนี้เนี่ยนะ" ผมพยายามคุมเสียงให้เป็นปรกติ จะหันไปก็ไม่กล้า มีหวังแก้มชนกับจมูกพี่เค้าแหงมๆ
จะให้เสียผีไม่ได้> <
"ก็นายบอกว่าเมื่อไหร่ก็ได้ที่สะดวก" ..ง่าแต่ตอนนี้พี่กำลังทำผมหายใจไม่สะดวก
"แต่พี่บอกว่าจะส่งคนมารับ..ผมก็นึกว่าอีกสามคน" พูดพลางใช้นิ้วสะกิดแขนพี่ฮยอนจุงเบาๆ..ปล่อยเค้าเถอะT^T
"แล้วพี่ไม่ใช่คนรึไง..กลับกันพรุ่งนี้ 9โมงต้องรีบเข้าบริษัทอุตส่าห์หลับตุนมาทั้งวันเลยนะ"
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เมื่อพี่ฮยอนจุงก้มลงมาเคยคางบนไหล่ผม..แข็งเลยสิครับทีนี้
"แล้ว..จะกลับ...ยังไง..ล่ะฮะ"
"พี่ไม่ให้นายกลับทางที่ปืนขึ้นมาหรอกน่าออกทางปกตินั่นแหละ" คนพูดยิ้มน้อยๆเมื่อพอใจกับการตักตวงกำไรไปเกินสมควร
จึงคลายมือออก...โฮกกกก...มายฟรีด้อม
"มาอย่างโจรแต่จะไปอย่างผู้ดีเนี่ยนะ=*=" ผมพูดพลางสำรวจร่างสูงได้อย่างถนัดตาขึ้น
จะมารับผมทั้งที..หรืออาจแค่ความคิดชั่ววูบก็เป็นได้
ลีดเดอร์แห่งวงดับเบิ้ลเอสไฟว์โอวันในชุดกีฬาอาดีดาส(ชุดนอนของพี่เค้าล่ะ)กับกางเกงขายาว
ยืนกอดอกจ้องหน้าผมในแสงสลัว
"จะให้กลับไปอย่างผู้ดีหรือโจรลักพาตัวล่ะ- -++"
พี่อย่าถือเค้านะตะเอง...โดนปล่อยปุ๊บปากเก่งปั๊บเกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ
"ง่ะ...ผู้ดี๊ผู้ดี เค้าไม่ข้องใจแล้วT^T"
"เด็กดี..งั้นไปเก็บข้าวของเฉพาะที่จำเป็นแล้วไปกันเลย"
"ฮะ..แต่ถามอีกนิดนึง...ผมต้องเขียนโน้ตไว้ว่ายังไงถึงจะไม่โดนแม่ดุ...แว้ก"
ผมแหกปากเกือบลั่นเพราะยังมีสติเกรงใจพ่อกับแม่ห้องข้างๆ ทว่าลีดเดอร์แห่งวงดับเบิ้ลเอสไฟว์โอวัน
กำลังปุกพยานปากเอกนามว่าคิบอมน้องชายในไส้ของผม ผู้ครอบครองพื้นที้70%ของห้อง...ด้วยการเขย่าให้ตื่น!
"หือ...อะไร...อ่า...พี่ฮยอนจุงสวัสดีครับ ง่ำๆ" พระเจ้า!=[]=
น้องชายผมงัวเงียเงยหัวขึ้นจากกองผ้าห่มมาทักทายแขกยามวิกาลอย่างซื่อๆ
ไม่มีอารม์ณหงุดหงิดเหมือนตอนผมสะกิดปลุกอย่างเกรงใจเลยสักนิด
"ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยว่าพี่ต้องพาฮยองจุนกลับก่อน ธุระสำคัญมาก"
"เหอ?..ธุระ..งืม..คับๆ..เดี๋ยวบอกให้..ตึง!" น้องชายหัวดื้อวันนี้ว่าง่ายอย่างเหลือเชื่อ
ตกปากรับคำปุ๊บก็ลงรูไปโดยอัตโนมัติ
"ฝันดี..แปะๆ" พี่ฮยอนจุงตบหลังดักแด้น้อยคิบอมใต้ผ้านวมอย่างเอ็นดู
หอบข้าวของของผมเดินนำเจ้าของบ้านอย่างผมไปหน้าตาเฉย
ผมยังไม่ทันเปลี่ยนชุดเลยนะ!
"มัวทำไรอยู่..ต้องให้อุ้มลงไปมั้ย?"
"เย้ย..เค้าเกรงใจไปเองได้ค้าบ" ..วันเกิดเราแท้ๆขู่ได้ขู่ดี ฮือออออ..
แต่ให้เค้าใส่ลายเป็ดน้อยนี่กลับบ้านจริงอ่ะ!?
บ่นไปยังงั้นแหละครับ ใจมันพาให้เดินลงบันไดดุ่ยๆตามโจรลักพาตัวกิติมาศักดิ์
กระโดดขึ้นเบาะหน้าปรับแอร์รอพี่ฮยอนจุงลากกระเป๋าเสื้อผ้าผมใส่ท้ายรถ
นั่งเอาหน้าเป่าลมให้หนาวเล่นอยู่นานสองนานพี่ฮยอนจุงถึงจะโผล่ศีรษะเข้ามา
ฝ่ามือมัจจุราชซัดอาวุธลับขนาดใหญ่เข้าให้จนผมรับแทนไม่ทัน เกือบจะแหกปากโวยวายไปแล้ว
ถ้าไม่ใช่ว่าเจ้าสิ่งนั้นคือตุ๊กตาหมาตัวโต ทำหน้ายู่ยี่เหมือนอดนอนชนิดไม่บอกก็รู้ว่าใครให้
แต่ความนิ่มของมันนี่สิ...สวนทางกับหน้าตาลิบลับเลย> <
"ฟัดมันจนไส้จะทะลักขนาดนั้นชอบล่ะสิ"
"ก็..เฉยๆอ่ะของพื้นๆ" ผมตอบอย่างไว้เชิง
"งั้นเอามา"
"แง้...ถูกใจจนน้ำตาจะไหลเลยฮะT^T"
"ก็แล้วไป- -+"
"ว่าแต่...ของขวัญวันเกิดผมใช่ป้ะ0...0"
"อือ" เพียงเสียงตอบรับสั้นๆใจผมกลับสั่นแปลกๆ
"ข..ขอบคุณนะฮะ..เอ่อ" ผมนึกอยู่หลายตลบว่าจะแสดงออกวิธีไหนถึงจะเหมาะที่สุด
แล้วก็ลงเอยด้วยวิธีที่หวังว่าเจ้าของหมาจะถอดมาดขรึมน่าหมั่นไส้ออกเสียที
"จุ๊บ" ถือเป็นการกระทำที่ยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่งในชีวิต!
ผมหลับตาปี๋แตะริมฝีปากเบาๆที่ข้างแก้มพี่ฮยอนจุง ก่อนหันหน้ามองตรงอย่างรวดเร็ว
อะไรดลใจเราเนี่ยยยยยยยย!!!!
"แค่เนี้ย?" ปฏิกิริยาตอบกลับสุดแสนเย็นชาจนผมอยากเอาหัวฟาดกระจกหน้า
ประโยคเย้ยหยันดับความโรแมนติกได้ชะงัด
..ยิ้มสักนิดก็ไม่มี..=3=
ก้อนหิน!ท่อนไม้!ไอ้พี่ฮยอนจุงโรบอท!
แต่ที่สำคัญ.....
กว่าจะทำไอ้อย่างมะกี๊มันยากนะเฟ้ย!
"จะเอาอะไร" งอนครับ...ของอน
ว่าแล้วก็เบี่ยงหน้าดูวิวแทนดูหน้าหล่อแต่ทื่อเป็นสากกะเบือของใครบางคน
"บอกไว้ก่อนว่าตอนนี้ยากจน!ไม่มีอะไรจะให้-3-" ประโยคนี้ขอไว้อาลัยแก่การกระทำเมื่อ4-5วิที่แล้ว
ทว่าน้ำหนักของมือใหญ่ที่วางบนศีรษะก่อนไล้ไปตามเส้นผม
กำลังทำให้ความคิดประทุษร้ายพี่ฮยอนจุงทั้งมวลถูกม้วนเก็บเข้ากรุไป
"ไม่เอาหรอกแค่ชอบก็ดีใจแล้วล่ะ" เสียงทุ้มกล่าวพร้อมรอยยิ้มก่อนมือหนาจะเลื่อนมาหยิกแก้มผมเบาๆ
"./////////."
ความร้อนจากสัมผัสข้างแก้มกำลังลุกลามไปทั่วใบหน้า
รอยยิ้มอบอุ่น กับสายตาอ่อนโยนกำลังทำให้ใจผมแกว่งไปมาเหมือนลูกตุ้มนาฬิกา
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดเขินแทนคนพูด ><
"แล้วอย่ามัวกอดแต่มัน ไม่งั้นจะยึดคืน"
"ง่ะ.." ผมไม่ได้คิดลึกนะ แต่พี่เค้าทำให้คิด
"ห้ามรักมันมากกว่าพี่ด้วย ไม่งั้นจะเผาทิ้งไปเลย"
"หา!?"
"เข้าใจยากหรอ"
"ก็..รักมากกว่า..อะไร..เผา..ยังไง.."
"พี่รักนาย.."
ตูมมมมมมมมมม!
ระบบประสาทส่วนกลางของผมกำลังถูกทำลาย!
ด้วยคำหวานผ่าซาก....ของคุณชายสากกะเบือ@_@
โอย...เอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนถึงจะเหมาะเนี่ย...
อารมณ์นี้มันเกินบรรยายจริงๆครับ อยากยิ้มจนแก้มฉีกแต่เล่นเอาน้ำตาแทบร่วงเหมือนกัน
หรือต้องซบอกพี่ฮยอนจุง? ....
โนวววว!!!!!!!
ทำไมกลายเป็นคนใจง่ายเช่นนี้!
จะว่าไป...ที่เคยซบมันก็อุ่นดีนะ (.,,,.)
ว้ากกกกกกกกกกก!
พระเจ้าเอาศีลธรรมกลับมาสู่จุนนี่ที~
มือทั้งสองกอดน้องหมาหน้าย่นซ่อนใบหน้าแดงก่ำด้วยความคิดอกุศลนับร้อยแปด
ชั่วครู่ผมกลับรู้สึกหวิวๆที่แผ่นหลังราวถูกคนข้างเคียงจับจ้องจณะคิดไปไกลคนเดียวได้ตั้งนานสองนาน
รถที่เคลื่อนที่บนถนนใหญ่ยามค่ำคืนค่อยๆชะลอความเร็วลงจนนิ่งสนิทในเลนส์จอดรถส่วนบุคคล
เอาล่ะสิ..เป็นลางสังหรณ์..^^"
"คืนนี้มานอนห้องพี่"
เฮือก...ทำไมตาคมคู่นั้นถึงได้พราวระยับถึงเพียงนี้!?
ได้ข่าวว่าพี่แกหลับชาร์ตพลังมาทั้งวัน! นี่คงไม่ใช่ทำดีหวังผล ทำตัวน่ารักแต่หวังลักหลับเค้านะ!!
"หึหึ"
เสียงหัวเราะในลำคอแบบเอคโค่ผนวกกับรอยยิ้มปีศาจกระชากผมให้ออกมาเผชิญหน้ากับโลกแห่งความจริงอีกครั้ง
ขาสองข้างก้าวเดินตามร่างสูงไปช้าๆไม่ห่างกันนัก มือใหญ่ฉวยข้อมือข้างที่ว่างอยู่ของผมแล้วออกแรงดึงให้เข้าไปใกล้
สาบานได้ว่าสามัญสำนึกผมบอกให้ฝืนตัวแต่แรงควายๆของพี่ฮยอนจุงกระตุกแค่ครั้งเดียวระยะปลอดภัยก็ถูกทำลาย
นี่สินะครับคือจุดจบของการหนีตามผู้ชายที่ใครๆเค้าว่ากัน..
ประตูบ้านถูกเปิดและปิดลงเบาๆในความมืด มุมปากได้รูปยกขึ้นเล็กน้อย
มืออุ่นผละจากข้อมือ เคลื่อนมาโอบรอบเอวผม..
พอจะแกะมือหรือขืนตัวออกพี่ท่านก็จะยิ่งรัดแน่นหนักกว่าเดิม
เมื่อขยับปากหมายจะต่อรอง สรรพเสียงนั้นกลับถูกดูดกลืนอย่างหนักหน่วง
จนแรงต้านทั้งหมดสลายไปในที่สุด
ในคืนวันเกิดอายุครบ21ปี ผมถูกลักพาตัวออกจากบ้าน ซึ่งผู้ต้องหามีรูปร่างสูงสง่าเยี่ยงเจ้าชายในฝัน
ใบหน้าหล่อซึ้งเหมือนพระเอกในซีรี่ย์ พูดจากวนประสาทได้บาดใจ และสายตาพิฆาตชนิดขยี้หัวใจคุณได้ง่ายๆ
ส่วนผู้สมรู้ร่วมคิดไม่ใช่ระเบียงบ้านที่ปีนง่ายจนเกินเหตุหรือน้องชายตัวแสบที่รู้เห็นเป็นพยาน
แต่เป็นหัวใจเจ้ากรรมที่ยอมจำนนทุกรณีต่อผู้บุกรุกยามวิกาลคนนี้
-- --
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -HBD Hyugjoonnie- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
วันนี้ไม่ได้อัพอะไรเพิ่มหรอกค่ะแต่มาแก้คำผิดแหะๆ
ความคิดเห็น