คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : chapter10: You making me think
แสงสลัวจากเสาไฟสวนหลังบ้านขับผิวขาวจัดให้นุ่มนวลชวนมอง
สองข้างแก้มเป็นสีเรื่ออ่อนๆหลังร่างกายปรับสภาพจากพิษไข้
แพขนตายาวเรียงสวยเหมือนเส้นไหมที่ผ่านการถักทออย่างพิถีพิถัน
มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาเข้าออกอย่างสงบจากร่างบางที่หลับสนิทคาแปลยวน
บรรยากาศเงียบสงัดยามดวงอาทิตย์ค่อยเคลื่อนคล้อยลับเส้นขอบฟ้า
ร่างสูงยกมือขึ้นปิดเสียงหาวของตนเอง บิดขี้เกียจสักสองสามทีหลังอยู่พยาบาลคนป่วยแบบผิดวิสัยคุณชาย
ไอเย็นที่ตกกระทบผิวหน้าทำให้จองมินตัดสินใจปลุกคิบอมให้เข้าไปนอนในบ้านเสียที
คงไม่ดีแน่หากตากน้ำค้างฤดูใบไม้ผลิอยู่อย่างนี้...ถึงไม่แรงเท่าหน้าหนาว...แต่ไข้หน้าฝนนี่แหละที่ว่าร้ายแรงนัก
“คิบอม..ตื่นเถอะไปนอนในบ้านดีกว่า” สรรพนามถูกเปลี่ยนหลังเจ้าของบ้านหน้าหวานใช้ชีวิตอยู่ร่วมชายคากับจองมินมาเกือบสิบสองชั่วโมง ไม่มีเหตุผลที่จะหาเรื่องทะเลาะกันอีก
เพราะเจ้าตัวเองก็ประกาศอยู่ปาวๆว่าจะมาเฝ้าไข้
“อืม..เดี๋ยว..ว...ไป= =” เสียงใสอู้อี้ตอบทว่านอนพลิกหลังให้อีกฝ่าย
หารู้ไม่ว่าคุณชายปาร์คเกลียดการเคี่ยวเข็ญผู้อื่นเป็นครั้งที่สองพอๆกับอดน้ำแครอทเป็นสัปดาห์
“คิบอม- -“
“...”
“คุณคิบอมคร้าบ..นอนตรงนี้เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ”
“....”
“-*-“ ...เด็กดื้อ!
..สงสัยจะถนอมกันมากเกินไปหน่อย
นิ้วยาวเลื่อนแว่นให้รับกับสันจมูกอย่างเคยชิน ก่อนหักมือดังกร๊อบแกร๊บอย่างเหลืออด
“ช่างเถอะฉันไม่ชอบเซ้าซี๊งั้นขอเดลิเวอร์รี่ไปส่งถึงห้องเลยละกัน”
แจ้งชะตากรรมให้เจ้าตัวรู้ก่อนท่อนแขนแข็งแกร่งสองข้างจะช้อนแผ่นหลังและเรียวขาบางขึ้นมาอย่างสบายๆ
“เอ๋? เห้ย!!!!” ร่างบางอุทานเมื่อถูกอุ้มลอยอยู่เหนือแปล เพียงสาเหตุไม่ใช่เพราะกลัวความสูง
แต่เป็นสิ่งมีชีวิตครึ่งบกครึ่งน้ำผิวลื่นเป็นมันสีเขียว ตาโตโปนส่งเสียงอ๊บๆห่างจากปลายเท้าจองมินแค่คืบ
อารามตกใจจนสองแขนโอบรอบคนตัวสูงแน่นราวกับเด็กเล็กๆ
“อย่าปล่อยนะT0T”
“หืม?..ปกติเค้าต้องโวยวายกันไม่ใช่หรอ”
“ไม่ใช่ฉันนี่!...ห้ามปล่อยนะ”
“สั่งหรอ..ไม่ชอบให้ใครสั่งซะด้วยสิ” …ว่าแต่ทำไมคนในอ้อมแขนถึงตัวสั่นได้ขนาดนี้นะ
พลันสายตาเรดาร์ก็สบเข้ากับสิ่งมีชีวิตตัวกลมอืดสีเขียวเปื้อนโคลน ถลึงตาแลบลิ้นตวัดแมลงอยู่เบื้องหน้าทั้งสอง
“จริงๆนายกลัวเจ้านั่นต่างหากใช่มั้ยล่ะ”
“ปล่าวนะ!”
“งั้นก็ดี...เจ้าหญิงคิบอมอยาจะจูบเจ้าชายเคโระนี่สักครั้งมั้ยล่ะ”
“อย่ามาขู่นะ…อึก!” ว่าจะไม่มอง แต่พอเห็นสัตว์โลกคู่แค้นกลับขนลุกซู่รัดคอร่างสูงแน่นกว่าเก่า
“อะไรแค่นี้กลัวหรอ..กะอีแค่กบตัวเท่ากำมือ...”
“พี่จองมินอย่าปล่อย..นะฮะ”
“เมื่อกี๊พูดว่ายังไงนะ?”
“อย่าปล่อยผมลงไปนะฮะ”
“ไม่ใช่เอาก่อนหน้านั้นดิ่”
“พี่จองมิน...”
น่ารักเป็นบ้าเลยโว้ย!!!!
เคโระคุงไว้จะเอาแมลงตัวเป้งๆมาให้กินนะ*-*
“ก็ได้...เห็นว่ามีสัมมาคารวะหรอกนะ”
“กบมันไปยังอ่า”
“ยังเลยคราวนี้มันยกขบวนพาเหรดมาทั้งครอบครัวแถมพาเขียดมาปิ๊กนิคต่อด้วยน่ะสิ”
ใช่ที่ไหนล่ะตรงนี้ก็มีแต่เคโระคุงเท่านั้นแหละคิบอมเอ๋ย หุหุ
“TT TTเอามันออกไป”
“งั้นนายก็เกาะแน่นๆแล้วกัน เดี๋ยวจะพาเข้าบ้าน”
“(T_T) ( _ _) (T_ T) “
วันนี้อุตส่าห์มาดูแลทั้งทีขอจองมินคนนี้ไซโคหากำไรหน่อยเถ๊อะ
“แขนชักจะชาแล้วด้วยสิ ท่าไม่เกาะร่วงลงมาเจอขบวนพาเหรดกบโทษกันไม่ได้นะ”
“ก็เกาะสุดชีวิตแล้วอ้ะ” คนได้กำไรกระชับร่างนั้นให้แน่นขึ้น
สัมผัสได้ถึงกลิ่นแชมพูจางๆจากเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน กับร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขน
แม้จะไม่ชอบบริการคนอื่นสักเท่าไหร่
แต่คราวนี้...
..รู้สึกดีเป็นบ้า!...
- - - - - - - -*******- - - - - -
“คุณลี! ยองแซงไปไหนแล้วล่ะครับ”
“คุณชายฮอเพิ่งเก็บข้าวของออกจากออฟฟิสไปเมื่อสักครู่นี้เองค่ะ” พนักงานสาวดัดเสียงสวยตอบบอสหนุ่มที่เดินงุ่นง่านเข้าออกห้องทำงานอยู่นานสองนาน ลียอนฮีแอบตกประหม่าไปสักหน่อยเมื่อบอสสุดหล่อยื่นหน้าคมชุ่มเหงื่อเข้ามาใกล้
“แล้วทำไมไม่รั้งไว้ล่ะครับ” ครั้งแรกที่คิมคยูจงแทบอยากจะยกตัวเลขาลีขึ้นมาเขย่าเอาอาหารอันเกิดจาดเบี้ยเลี้ยงบริษัทออกมาเสียจริง เมื่อแม่คุณช่างเป็นเลขาที่ไม่รู้ใจเจ้านายเอาเสียเลย
“อะไรนะคะบอส?” เจ้าหล่อนยังคงมีนิสัยให้เขาพูดซ้ำซาก...มันน่าถอดตำแหน่งซะเดี๋ยวนี้!
“ผมไล่คุณออก ไปเอายองแซงของผมคืนมานะ!” คยูจงพูดเสียงก้องไม่เชิงแหกปากอย่างเหลืออดพลางชี้นิ้วไปที่ประตูพร้อมส่งสายตากดดันจนแว่นที่ใส่ร้าวเปรี๊ยะๆ
นั่นล่ะที่เขาอยากจะพูด แล้วความคิดนั้นก็ถูกกลืนลงคอไปด้วยความเงียบ แต่รังสีอมหิตแผ่กระจาย
นิ้วเรียวเหมือนนักเปียโนบีบสันจมูกคลายเหนื่อยอย่างใจเย็นแล้วเหยียดยิ้มยะเยือก
“หมายถึง..ผมว่าจะให้เค้าอธิบายระเอียดงานเพิ่มสักหน่อย”
รอยยิ้มไนซ์แมนที่พนักงานสาวได้รับมันน่าจะพาให้ใจลอย แต่ทว่าคนมองกลับรู้สึกเหมือนเจ้านายคนเก่งอยากจะผลักเธอให้ตกตึกไปเสียมากกว่า
“ขอโทษค่ะ..ฉัน..”
“ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกครับ...เฮ้อ…โดนัทนี่คุณเอาไปทานแล้วกัน”
ประโยคสุดท้ายก่อนร่างสูงจะจากไปทิ้งไว้เพียงกล่องโดนัทบู้บี้จากแรกบีบ แยมหลากสีกับครีมบาวาเรียนปลิ้นกระจายออกมานอกกล่องพาให้ขนลุก และพอที่จะปลุกมโนสำนึกขาเม้าประจำบริษัท
ระหว่างบอสกับตากล้องหน้าสวย..มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ!
“ขึ้นรถสิ” เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบริมฟุตบาท
รถเปิดประทุนสีบรอนซ์ทองจอดเทียบท่าพร้อมสารัตถีกิติมาศักดิ์
ตาคมยังไม่ละจากบางคนตั้งแต่เดินไปที่เคาท์เตอร์ชำระเงินจนผลักบานประตูออกจากร้าน
ร่างบางที่เพิ่งเดินออกมาจากร้านขายขนมปังฝรั่งเศสเพียงปรายตามองเสียงนั้นเล็กน้อย
“ขอบใจแต่ฉันว่าข้างล่างนี่อากาศดี..ว่าจะนั่งรถเมล์กลับ”
กล่าวไปอย่างนั้นแต่วันนี้รถประจำทางก็ผ่านมาน้อยชอบกล
ออกมาก่อนคยูจงเสียนานแต่เพราะรถยังไม่มี่แหละเขาถึงเข้าไปซื้อขนมปังตั้งใจจะมารองท้อง
“แต่ว่าตั้งแต่ออกมาฉันยังไม่เห็นสายที่ผ่านไปถึงบ้านนายเลยนะ..มาเถอะเดี๋ยวฉันไปส่ง”
“นานๆทีฉันจะได้มาเปิดหูเปิดตาข้องนอก..อย่ามาเรียกกันให้ยากเลย” พูดอย่างเสียไม่ได้ แต่เจ้าตัวกลับรู้สึกหงุดหงิดใจเมื่อถูกตามจนเจอ
“ฉันจำได้ว่านายไม่ชอบนั่งรถเมล์” เสียงทุ้มพูดพลางเคลื่อนรถตามเจ้าของใบหน้าซีดขาวที่เริ่มขึ้นสีเลือดเพราะอากาศเย็นตอนหัวค่ำ
“จำได้ด้วยหรอ...บอกอะไรไว้ตอนกลางวันไม่เห็นนายจะจำได้เลย”
“ถ้าเรื่องโดนัทตะกี๊ฉันเข้าออฟฟิสเห็นนายกลับแล้วเลยยกให้เลขาไปน่ะ...ไว้วันหลัง..”
“โดนัทนั่นน่ะฉันไม่อยากกินแล้ว”
“งั้นนายอยากกินอะไรอ่ะ?”
ซื่อบื้อ! ยองแซงตัดสินใจหยุดเดินพร้อมกับที่คนบนรถเบรกเครื่อง
ใบหน้ายู่ยี่ประหนึ่งนากน้อยอารมณ์บ่จอยหันมาตัดบทเสียงแข็ง
“เอาเหอะฉันงี่เง่าเอง...นายก็กลับบ้านไปซะพรุ่งนี้ยังมีงานต้องทำกันอีก”
“งั้นให้ฉันรอเป็นเพื่อนจนกว่ารถจะมาได้มั้ย”
ผู้บริหารคนเก่งยังไม่ยอมแพ้ งัดลูกอ้อนอย่างที่ยองแซงเองก็ไม่เคยเห็น
“ตามใจ” เท่านั้นร่างสูงถึงกับยิ้มกว้างจนคนกำลังหงุดหงิดไม่อยากหันไปมอง
นายกำลังทำให้ฉันคิดนะ...คิมคยูจง
จะว่าไปมันก็หมอนี่ไม่ใช่หรอที่ทำให้เขาเลิกฟุ้งซ่านเรื่องฮยอนจุงมาพักหนึ่งแล้ว?
จองมินที่ปกติชอบมานั่งฝอยด้วยก็เกิดอาการ ‘ติดเด็ก’
พี่น้องบ้านตุ๊กตาคงเป็นพิมพ์นิยมของดูโอ้นรกสองแสบไปเรียบร้อยแล้วกระมัง?
“เฮียกลับเร็วเนอะ...ไม่ไปแถต่อกันที่เชจูเลยล่ะ”
“ก็ใครอ่ะที่บอกไม่ต้องรีบ”
“ก็ไม่รีบนี่น่ะสิฉันถึงโดนคุณตาด่าจนมือถือแทบไหม้คนเดียว”
“แล้วแกเปิดมือถือทำซากไรเล่า”
“ฉันไม่ได้เนรคุณเหมือนแกนี่โว้ย!”
สองหนุ่มหล่อทายาทธุรกิจพันล้านยังคงเถียงกันหน้าบ้านพี่น้องตุ๊กตาแบบไม่สะเทือนฟ้าดิน
ตั้งแต่ฮยอนจุงพาเจ้ากระต่ายน้อยมาส่งบ้าน หนุ่มผิวแทนจึงเปิดฉากโจมตีญาติผู้พี่ทันที่
เหตุเพราะลืมดินเนอร์มื้อค่ำกับผู้สูงวัยที่บ้าน บุพการีถึงขั้นโทรมาขู่ว่าจะตัดจากกองมรดกเมื่อหนึ่งชั่วโมงเศษ
ปล่อยให้สองพี่น้องนั่งเล่นกับแมวและกระต่ายแก้งงจะกว่าจะเคลียร์กันรู้เรื่อง
“จะว่าไปเค้าก็มารยาทดีเหมือนกันนะพี่จุน”
“หือ...จองมินน่ะหรอ0.0”
“อือ..จะทะเลาะทั้งทียังอุตส่าห์ไปเถียงกันไกลๆ-.-“
“นั่นสินะ..ว่าแต่เราควรเอาน้ำหรือเอาเต็นท์สนามไปให้ดี?”
- - - - - - - - - - - -I come back- - - - - - - - - - - - - -
คนอ่านจ๋าเกลียดเค้าไปอ๊ะยังT^T เค้าผิดไปแล้ว..ยกโทษให้เค้าได้มั้ย?(ตั้ง6เดือนเลยนะ-***-)
จะไม่ให้สัญญาอะไรแล้ว เรื่องนี้จะเอาให้จบค่ะแต่ดองบ้างอย่าว่ากันเลย เวลาน้อยเหลือเกินฮือๆ
คิดถึง2HJ เหมือนกันไปตามมาเมื่อ มิ.ย. ก็ใช่ย่อยเหอๆ ส.ค.มาให้เห็นของจริงกันอีกแว้ว> <
ความคิดเห็น