4รักอลวน8คนอลเวง

ลำดับตอนที่ #1 : อาการอกหักของตังเม1

เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้องนอนสี่เหลี่ยม ที่ตกแต่งด้วยสีชมพู แม้แต่ฝาผนัง ก็ยังเป็นสีชมพู บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของห้องเป็นสาวน้อยที่นิยมชมชอบสีชมพูเป็นอย่างมาก

ก้อนกลมๆภายใต้ผ่าห่มสีชมพูค่อยๆขยับอย่างเกียจคร้าน มือคลำๆไปบนหัวเตียง ก่อนจะกดหยุดนาฬิกาปลุกสีชมพูหวานแหว๋ว ที่กำลังกรีดเสียงร้องแสบแก้วหูอยู่บนหัวของเธอ เจ้าของร่างสะลึมสะลือ ก่อนจะเว้นช่วงประมาณ 3 วินาที หลังจากกดหยุดนาฬิกาปลุก แล้วค่อยๆเปิดโปงผ้าห่มออก

ถ้ามองเข้ามาในห้องนอนสีชมพูบนเตียงสีชมพูตอนนี้ จะเห็นสาวน้อยใบหน้ารูปไข่ ผมสีน้ำตาลแดงแซมดำตามธรรมชาติที่ยุ่งเหยิง ตาสองชั้นที่ดูตี่ๆนั้นเรียวยาวและค่อยๆขยับยกเปลือกตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน ดวงตาสีดำสนิทใสแจ๋วหรี่เล็ก ก่อนจะค่อยๆยกตัวขึ้นจากที่นอน นั่งตั้งสติแล้วค่อยๆลุกขึ้น
             *******************************************************************

“จะไปไหนอ่ะเม” แตงโมเอ่ยทักเมื่อเห็นน้องสาวตัวแสบ ใส่ชุดนักเรียนตอนปิดเทอม (สงสัยมันบ้า / แตงโม) “ไปฟังผลสอบ เดี๋ยวมา...ไปนะ” ตังเมรู้ตัวว่าสายมากแล้วจึงรีบออกจากบ้าน ไม่ใช่เพราะเธอกลัวไปไม่ทันหรอกนะเรื่องผลที่จะออกมาว่า ซ่อม หรือ ไม่ซ่อมน่ะ เค้าติดประกาศบอกให้รู้อยู่แล้ว แต่ที่รีบเพราะกลัวว่าจะไปไม่ทันเจอกับ พี่เกมส์ ประธานนักเรียนสุดเท่ห์ ที่เธอปลื้มนักหนา และที่สำคัญที่สุด วันนี้ เธอจะไม่มีตัวช่วยเพราะเพื่อนๆของเธอไม่มีใครมาสักคน เพราะตามปกติแล้วเธอก็จะมีเพื่อนในกลุ่มนี่แหละ ที่คอยช่วยวางแผนถ่วงเวลาให้พี่เกมส์ได้อยู่ในสายตาให้เธอชื่นชมนานๆ เธอมักจะได้ความช่วยเหลือจาก เวอจิ้น หรือ จินต์ศุจี ที่มักจะเป็นตัวการในการวางแผนต่างๆ จิ้น หาได้บริสุทธิ์ผุดผ่องหรือบ๊องแบ๊ว ตามชื่อเล่นที่แปลว่า บริสุทธิ์ หรือชื่อจริงที่แปลว่ามีความคิดอันบริสุทธิ์เลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม มันน่ะห่างไกลจากคำนั้นมากเลย ถัดมาก็เป็น พั้นช์ หรือ พรรณพนัช ลูกคุณหนูสุดแสบที่น้อยกว่าจิ้นเล็กน้อย พั้นช์ ที่เมื่อก่อนก็เรียบร้อยอยู่หรอก แต่พอมาเริ่มเข้าขากับไอ้จิ้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เหมือนมันเจอฝาแฝดเลยทีเดียว อาการเก็บกดเรียบร้อยที่ต้องวางมาดคุณหนูก็ระเบิดออกทำให้เมื่อไรก็ตามที่มันสองคนรวมหัวกันก็หายนะทันที ส่วนเพื่อนคนสุดท้ายก็คือ ปอมแปม หรือ ปาณิศรา สาวหวานเรียบร้อยที่มักตกเป็นเหยื่อความฮาของจิ้น กับ พั้นช์ พอๆกับที่เธอโดนกระทำ หรือถ้ามันสองคนต้องการแกล้งใครสักคน แปมก็ต้องเป็นนักแสดงจำเป็น ที่เอาไว้ใช้หลอกให้คนที่ต้องการแกล้งเชื่อใจเพราะถ้ามันสองคนไปหลอกเองคงไม่มีใครยอมเชื่อแน่ๆ

‘วันนี้เห็นทีต้องฉายเดี่ยวซะแล้วสิ’ ตังเมคิดอย่างหงอยๆ จิ้นซึ่งตื่น 11โมงอยู่เป็นนิจ ไม่มีทางแหกขี้ตาตื่นตอน 9 โมงเด็ดขาดถ้าเรื่องนั้นไม่สำคัญพอ เช่น การตื่นมาดูพี่ตูน บอดี้แสลมออกรายการโทรทัศน์ อะไรประมาณนั้น ส่วนพั้นช์ เมื่อจิ้นไม่มา ย่อมไม่เกิดความบันเทิง มันก็เลยไม่มาซะงั้น สุดท้ายก็แปมที่ตอนแรกก็ว่าจะมา แต่เมื่อคืนเกิดปวดหัว ตัวร้อนกะทันหัน สุดท้ายก็เลยเหลือแค่เธอคนเดียวที่ต้องมานั่งดูว่าผ่านหรือเปล่า รวมถึงต้องดูให้พวกมันด้วย

ระหว่างที่ตังเมกำลังดูรายชื่อที่บอร์ดอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเพื่อนผู้หญิงต่างห้องซุบซิบคุยกัน ตอนแรกเธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอกนะ เธอรู้หรอกน่าว่ามันเสียมารยาท แต่ที่ต้องฟังเพราะบุคคลที่ถูกลากเข้ามาในการสนทนาน่ะคือพี่เกมส์ของเธอนะ

“แกแน่ใจหรอ” คนแรกถาม

“เออดิ ก็พวกเพื่อนๆห้องยัยเข็มมันเอามาบอกฉันเองนะเว้ย” คนที่สองเริ่มป้อนข้อมูลอย่างเมามันส์ “แล้วนี่นะแกเห็นพวกนั้นบอกว่าตอนที่พี่เกมส์ขอคบนะ ลงทุนคุกเข่าเลยนะ” (แล้วไอ้คนเล่านี่มันอยู่ในเหตุการณ์ด้วยหรอไงฟะ/ตังเม)

“แล้วไงต่ออ่ะแก พี่เกมส์เค้าว่าไง” คนแรกยังคงถามต่อ “เอ้า!! แกนี่ถามแปลกๆ หล่อขนาดนั้น ลงทุนขนาดนี้ จะว่าไงได้” คนที่สองเริ่มออกอารมณ์ประกอบ “แต่ฉันว่านะ ยัยเข็มน่ะก็สวยอยู่หรอก แต่ก็ยังไม่พอที่จะคู่กับพี่เกมส์นะ” คนแรกกลับมาให้ความคิดเห็น “แล้วแกว่าใครเหมาะล่ะ” คนที่สองถามต่อ “ก็ต้องแบบ ปอมแปมไง เพื่อนตังเมอ่ะ น่ารักดีนะ เรียบร้อย เหมาะกับประธานนักเรียนอย่างพี่เกมส์ดีออก ใช่มั๊ยเม” “เอ่อ น่าจะใช่มั้ง”ตังเมกัดฟันตอบกลับไป(มันต้องฉันต่างหาก ไอ้แปมน่ะเพื่อนช้านนนนน/ตังเม)

แล้วบทสนทนาก็จำเป็นต้องเงียบลง เพราะบุคคลทั้งสองที่ถูกพูดถึง เดินเคียงคู่กันมา ราวกับจะประกาศให้คนทั้งโลกได้รับรู้ว่า ข้าเป็นแฟนกันนะเว้ย เป็นอันว่า จบข่าว!!!

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*