เพลงเหงาในสายลมรัก

ลำดับตอนที่ #3 : เหตุร้ายที่นำมาให้พบเจอ

          กึก!!!!!
 

          พิทยาจับคางของตนโดยที่คิดว่า ใครกันที่กล้ามาก กล้าค่อยคางของเขา แต่ในทันทีที่ชายหนุ่มยังไม่ได้จัดการกับเจ้าของหมัดหนักเมื่อครู่ ความรู้สึกจุกเสียดบริเวณช่องท้องก็เกิดขึ้น ทำเอาชายหนุ่มทรุดลงกับพื้น


           "ที่บ้านไม่มีใครสั่งใครสอนหรือไง ถึงได้มาวิ่งราวของชาวบ้านเขาแบบนี้" แสงของดวงตะวันสาดส่องมาให้เห็นใบหน้าของคนที่ยืนตั้งท่าเตรียมปล่อยหมัดอีกรอบ


           วิ่งราวงั้นหรอ!!!


          ด้วยคำพูดเหล่านั้นทำให้ชายหนุ่มลืมความเจ็บปวดเมื่อครู่ไป เขาพยายามยันตัวเองให้ยืนขึ้น ประจันหน้ากับหญิงสาว ผมสีน้ำตาลเข้มที่ซอยสั้นแบบหยาบๆ ใบหน้ารูปไข่ คิ้วโก่งเล็กน้อยให้ดูเหมาะสมกับดวงตาคมดุ ล้อมกรอบด้วยแพขนตายาวงอน ริมฝีปากอิ่มเอม แก้มใสที่บัดนี้ชุ้มเหงื่อไปหมด


        "คุณถือดียังไง มาว่าผมฉอดๆ แบบนี้" ชายหนุ่มต่อว่าหญิงสาวตรงหน้า หญิงสาวไม่รอช้าที่จะจับชายหนุ่มหันหน้าเข้ากับเสาไม้ พร้อมกับสำรวจทรัพย์สินในร่างกายของเขาอย่างละเอียด


         "เอ้า คุณจะทำอะไรผม" หญิงสาวจับชายหนุ่มใส่กุญแจมือด้วยความชำนาญ ทำเอาชายหนุ่มถึงกับร้องโวยวาย


         "ฉันไม่อยากคุยกับแกตอนนี้ ไอ้โจรกระจอก ไปคุยกันที่โรงพัก" หญิงสาวผลักร่างของชายหนุ่มให้เดินไปข้างหน้า





         เมื่อมาถึงโรงพัก ชายหนุ่มยื่นมองด้วยความงุนงง โดยไม่เคยคิดว่าก่อนเลยว่าตนจะได้มาขึ้นโรงพักในสถานะภาพเป็นโจร!!!


         เขาได้อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้กับร้อยเวรนายหนึ่งฟัง ด้วยหน้าตาและน้ำเสียงของตำรวจนายนี้ ทำเอาพิทยา ถึงกับนั่งมือไม้สั่น ตำรวจอะไรหน้าตาไม่เป็นมิตรกับประชาชนเอาเสียเลย ยิ่งดูยิ่งเหมือนคนร้ายมากกว่าตำรวจ


         "มันโกหก...." ดั่งฟ้าฟาดลงมา ตำรวจสาวเจ้าของหมัดหนัก ยืนขึ้นพร้อมชี้หน้ามาทางพิทยา ที่กำลังตกใจจนแทบจะเก้าอี้


        "ไอ้โจรกระจอก หลักฐานก็อยู่ในมือ ยังจะปฏิเสธอีกหรอ" สิ้นเสียงของหญิงสาวหมัดหนักก็ถูกปล่อยออกมาอีกครั้ง ทั้งที่พิทยายังไม่ทันตั้งตัว


        โครม!!!!


        ชายหนุ่มลงไปนอนกองอยู่กับพื้น ทำเอาตำรวจและประชาชนในโรงพัก ถึงกับแปลงกายมาเป็นไทยมุงกันเพียบ


         "โอ้ย...นี้คุณมันจะมากไปแล้วนะ เป็นเจ้าที่ตำรวจประสาอะไรทำร้ายร่างกายประชาชน ผมฟ้องกลับคุณได้นะ" ชายหนุ่มเอามือลูบปากของตน ที่บัดนี้มีของเหลวอุ่น สีแดงสดไหลออกมา


         "แกจะฟ้องฉันกลับหรอ ไอ้โจรกระจอก" หญิงสาวเดินตรงไปยังร่างของชายหนุ่ม เธอง่างหมัด เตรียมสัดเข้าไปอีกสักที


         "ฑิฆัมพร หยุดเดี๋ยวนี้ แล้วตามผมออกมาด้วย" ชายหนุ่มที่ดูคล้ายว่าน่าจะเป็นผู้กองได้เชิญแม่สาวหมัดหนัก เดินออกไปข้างนอก ปล่อยให้พิทยา อยู่กับร้อยเวร มหาโจร เพียงคนเดียว


         "เมื่อกี้เจ็บมากไหม ห้า" ร้อยเวรมหาโจร เดินเข้ามา เอาลูบไล้ไปตามใบหน้าของพิทยา ทำเอาพิทยาถึงกับผลักหน้าหนีแทบไม่ทัน


         อะไรกันโรงพักนี้ ร้อยเวรหน้าโหด แต่ดันมาเป็นแต้วเสียนี่ ซวยแล้วไงตู ยังไงก็ต้องรักษาประตูหลังให้รอดพ้นจากร้อยเวรหน้าโหดให้ได้


         หญิงสาวเดินตามผู้เป็นนายออกมา เธอทำหน้าเสียเหมือนรู้ตัวว่ากำลังจะมีพายุลูกใหญ่ ถ่าโถมเข้ามา ชายหนุ่มร่างใหญ่ ผมสีดำขลับ ช่างเข้ากับดวงหน้าที่สวยได้รูป คิ้วดกหนาสีดำสนิทพาดอยู่เหนือดวงตาสีน้ำตาลเข้ม หากเมื่อใครได้สบสายตา ต่างก็ต้องถูกมนต์เสน่ห์ของบุรุษผู้นี้เป็นแน่แท้


         ด้วยผิวกายสีเข้มทำให้เห็นกล้ามเนื้อตามร่างกาย ได้เป็นอย่างดี นี้แหละชายไทยแท้ๆ


          "ผู้กองค่ะ เขาผิดจริงๆนะค่ะ" หญิงสาวยังคงว่าร้ายพิทยา โดยเธอปักใจเชื่อว่า พิทยาเป็นพวกโจรกระจอกจริงๆ


          "ถึงเขาจะผิดหรือไม่ผิด คุณก็ไม่ควรไปต่อยหน้าเขาแบบนั้น ประชาชนเขาเห็นเขาจะรู้สึกยังไง โรงพักนี้ชอบใช้ความรุนแรงงั้นหรอ ผมไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่" ชายหนุ่มทำหน้าเสีย แต่หญิงสาวก็ยังคงพูดจาแบบไม่คิดอยู่ดี


          "ทำไมเราต้องไปทำดีกับไอ้พวกโจรกระจอก พวกนั้นด้วยหละค่ะ คนที่พบเห็นเขาจะได้รู้และจะได้ไม่เอาเป็นแบบอย่าง" เธอยังคงเถียงแบบข้างๆคูๆ


          "ตาลฟังพี่นะ ผู้ร้ายรายนี้เขาไม่ได้เป็นโจรขโมยอะไรทั้งนั้น เมื่อกี้พี่ดูประวัติเขาแล้ว เขาไม่ใช่พวกโจรขโมยหรอก เขาเป็นทนายความ" หญิงสาวถึงกับพูดอะไรไม่ออก เหมือนมีก้อนอะไรไม่รู้มาติดอยู่ที่หลอดลมของเธอ


          ทนายความงั้นหรอ ตายแล้วฉันจะทำไงดี คราวนี้ศพไม่สวยแน่ "ถึงยังไง เขาก็ต้องผิด โทษฐานรับของโจร"   


           "เธอนี้ ไม่ไหวเลยจริงๆ เมื่อไหร่จะเลิกเอาชนะคนอื่นสักที" ผู้กองหนุ่มสายหัวไปมา พร้อมกับยกริมฝีปากขึ้นมาเล็กน้อย "เอาเป็นว่าลงบันทึกประจำวัน ก็แล้วกันนะ" หญิงสาวทำหน้าระรื่น เหมือนกับว่าฉันก็ชนะในที่สุด


          "ตาลแต่เธอต้องสัญญาก่อนนะว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก" 


          "โอเชค่ะ" ฑิฆัมพร พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปด้วยความสบายใจ

       
  


          "พี่พอล ทำไมมารับช้าจัง แล้วนั้นหน้าไปโดนอะไรมา" หญิงสาวตัดพ้อพี่ชายของตน โทษฐานที่มารับเธอช้าเป็นชั่วโมง
 

          "จะมารอพี่ทำไม ทำไมไม่กลับบ้านเองหละ" พิทยาถามน้องสาวของตน ที่ตอนนี้เริ่มทำหน้าเหยเก "ก็พี่พอลสัญญาว่าจะมารับแล้วนี้ จะให้แพทกลับบ้านเองทำไม" พิทยามองหน้าผู้เป็นน้อง ชอบเอาชนะ เหมือนมาก เหมือนมากเลยทีเดียว


           "พี่พอลยังไม่ตอบแพทเลย ว่าหน้าไปโดนอะไรมา" ชายหยุ่มจับคางของตนไปมา "เอาไว้พี่จะเล่าให้ฟังวันหลังแล้วกัน" 


           ยิ่งพูดก็ยิ่งแค้นใจ ผู้หญิงบ้าอะไรก็ไม่รู้หมัดหนักจริงๆ แถมปากยังไม่สร้างสรรค์ จนเขาเกือบจะต้องไปนอนในมุ้งสายบัวซะแล้วสิ