เพลงเหงาในสายลมรัก

ลำดับตอนที่ #2 : เสียงอันแผ่วเบา

            

           ... แสงตะวันส่องกระทบผืนน้ำเกิดเป็นประกายสีทองระยิบระยับในบามเช้า งดงามราวภาพฟันหญิงสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งขึ้นบันไดบ้าน อย่างร้อนรน จนได้ยินเสียงแผ่นไม้เสียดสีกันไปมา เธอได้มาหยุดอยู่ที่ประตูบานหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออกเผยให้เห็นห้องสีขาวสะอาดตา


             ที่ประดับประดาด้วยภาพดอกไม้นานาพันธุ์ที่เจ้าของห้องหลงใหลเป็นที่สุด ดอกไม้กระถางเล็กๆถูกจัดเรียงไว้เป็นอย่างดีที่บริเวณขอบหน้าต่างและชั้นวางหนังสือ หากเมื่อใครได้เข้ามาในห้องนี้ ต่างก็ต้องรู้ดีว่าเจ้าของห้องนั้น เป็นผู้ที่ชื่นชอบในความงามของดอกไม้เป็นแน่แท้


              เสียงใสของหญิงสาววัยแรกรุ่นก็ดังขึ้น ขณะที่ตัวของเธอกำลังกระโดดและตกลงบนตัวของผู้เป็นพี่ตามแรงโน้มถ่วงของโลก


              "ตื่นได้แล้ว คุณชายตื่นสาย" และเหมือนว่าเสียงใสที่เปล่งออกมาเมื่อครู่นี้ ไม่ได้ช่วยให้ร่สงของชายหนุ่มที่อยู่ใต้ผ้าห่มขยับเขยือนหรือมีการเคลื่อนไหวแต่อย่างใด หญิงสาวเลยรวบรวมพลังเท่าทีตนจะมีอีกครั้งหนึ่ง แล้วเปล่งเสียงออกมาอย่างดังสุดเสียงของเธอ


              "พี่พอลตื่นสิ แพทบอกให้ตื่นไง" หญิงสาวเริ่มหงุดหงิดใจ ที่ยิ่งเรียกเท่าไหร่ร่างพี่ชายของเธอก็ยังไม่ยอมเคลื่อนไหวสักที เธอเลยตัดสินใจ เปิดผ้าห่ม ที่วางบนร่างของผู้เป็นพี่
   

              แต่แล้วหล่อนก็ต้องถึงกับตกตะลึง เมื่อพบว่าร่างของผู้เป็นพี่บัดนี้กลายเป็นเพียงแค่หมอนข้าง เท่านั้น!!!


           "บ่นอะไรของเธอ แล้วนั้นขึ้นไปทำอะไรบนเตียงพี่ ลงมาเดี๋ยวนี้เลย" ผู้เป็นพี่มองน้องสาวของเขาที่กำลังทำท่าเหมือนจะบีบหมอนข้างตรงหน้าให้ตายคามือ ด้วยความขบขัน


            "พี่พอล ตื่นแล้วก็ไม่บอก ปล่อยให้แพทเรียกอยู่ได้ตั้งนาน" หญิงสาวหันมาบ่นพี่ชายตัวดี ที่ไม่รู้ว่าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วปล่อยให้เธอพูดคุยกับหมอนข้างอยู่นานสองนาน


          หญิงสาวเดินหน้าบึ้งออกไป หลังจากฝากรอยเท้าไว้บนหน้าแข้งของพี่ชายตัวดีของเธอ ดูสิแกล้งปล่อยให้เธอพูดบ้าอะไรก็ไม่รู้อยู่คนเดียว ยิ่งคิดยิ่งน่าโมโห





          เมื่อมาถึงยังจุดหมายปลายทาง หญิงสาวเดินอ้อมมาเคาะกระจกด้านคนขับ ทำให้ชายหนุ่มที่ซ้อนดวงตาสีเขียวน้ำทะเลไว้หลังแว่นตาดำ เปิดกระจกแล้วถามหญิงสาวตรงหน้าว่า 


         "มีอะไรอีกหละ เจ้าแก้มป่อง" ชายหนุ่มแอบบ่น เนื่องจากรำคาญ และคิดว่าเมื่อไหร่น้องสาวตัวแสบของเขาจะไปสักที


            หญิงสาวทำหน้ามุ่ยใส่ หล่อนก็ไม่ได้อวบอ้วนสักหน่อย มาเรียกเธอ แก้มป่อง คิดแล้วอยากจะเดินเข้าไปเตะหน้าขาของผู้เป็นพี่อีกสักที


           "ตอนเย็นมารับด้วยสิ" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน แต่ภายในใจกลับมีไฟลุกโชติช่วงอยู่ด้วยความหมั่นไส้


        "ไม่เอา เธอกลับเองสิ กลับเองไม่เป็นหรือไง" ผู้เป็นพี่ตอบปัดๆ เพราะไม่อยากมารับแต่เมื่อเขาได้สบกับดวงตากลมโต ที่ตอนนี้ไม่ได้ฉายแววซุกซน หากกลับแฝงไปด้วยความอ้อนวอนจนแทบเรียกได้ว่า 'จะให้คุกเข่าตรงนี้ก็ได้นะ' จนผู้เป็นพี่ต้องยอมยกธงขาวให้กับเธอ


        เฮ้อ....เกลียดจริงๆไอ้ สายตาแบบนี้ เห็นที่ไรต้องใจอ่อนทุกที

        

      ....ดวงตะวันยังไม่ทันจะตรงหัวพอดี ชายหนุ่มเจ้าของผมสีทอง ดกหนา ดวงตาสีเขียวน้ำทะเล กำลังเดินเลือกซื้อต้นไม้น้อยใหญ่ ด้วยอากาศที่ร้อนระอุผสมกับน้ำหนักของ ของในมือที่ถืออยู่ ทำเอาเหงื่อเม็ดใสๆผุดเต็มหน้าชายหนุ่ม จนคนที่ผ่านไปมาอดไม่ได้ที่จะคิดว่า ชายหนุ่มคนนี้ไปเล่นน้ำที่ไหนมา


       ดอกผกากรอง ที่มีสีสันต่างๆมากมาย ดอกของมันจะออกเต็มต้นคล้ายว่าแข่งกันเบ่งบานชูช่อ ในแต่ละช่อดอก จะมีคล้ายดอกเล็กๆซ้อนกันอยู่ ผกากรองแม้จะไม่มีกลิ่นหอมเหมือนดอกไม้อื่นๆ แต่ก้จะให้เราเห็นดอกกันตลอดปี นอกจากนี้ผกากรองเป็นไม่พุ่มลำต้นไม่ใหญ่มาก จึงเหมาะแก่การปลูกริมรั้ว


        ในขณะที่ พิทยา กำลังเลือกดูต้นไม้อยู่นั้น มีชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางตื่นตระหนก ชายลึกลับได้ยื่นสิ่งหนึ่งให้กับ พอล 


         "ฝากกระเป๋าหน่อยนะครับ ผมจะรีบไปห้องน้ำ" หลังจากที่ชายคนนั้นพูดเสร็จ ก็รีบกุรีกุจอวิ่งหนีไป ปล่อยให้ชายหนุ่มมองตามหลังไปจนสุดสายตา


        พอล หันกลับมาหวังจะเลือกต้นไม้ต่อ แต่แล้ว


    กึก!!!!!!