คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Feel to 2
Feel to 2
โรงเรียนเซนต์มาส์แซวด์
ถึงโรงเรียนสุดหรูสักทีเบื่อๆๆ==”โรงเรียนนี้มีแต่คนรวย ชอบอวดโน้น อวดนี่ ‘นี่ เธอ เมื่อวานฉันไปซื้อI-Phone4มาใหม่ด้วยแหละ นี่ไง’ ‘หืม ฉันก็พึ่งได้ I-padมาใหม่เหมือนกัน’ นั่นไง เสียงของคนขี้อวดประจำโรงเรียน ยายแองจี้ กะ แองเจอร์ แล้วเด็กในโรงเรียนของฉันไม่ว่าจะรุ่นพี่รุ่นน้องหรือรุ่นเดียวกันกับฉัน ยิ่งถ้าเป็นผู้หญิงจะแต่งตัว+แต่งหน้ากันเป็นงิ้วเลยเชียว แถมรุ่นน้องก็ไม่เคยให้ความเคารพรุ่นพี่สักคนเลย เป็นโรงเรียนที่ดีมากม๊าก เด็กเรียนก็จะเรียนกันแทบบ้าตายไปเลย กรรมที่สุด -*-! คูณพ่อนะคุณพ่อส่งให้เข้าโรงเรียนไฮโซที่ไหนก็ได้แต่ทำไมต้องเป็นที่นี้ด้วยยยยย ToT เซ็งที่สุด U*U แล้วก็โรงเรียนนี้มีผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันไม่ชอบที่สุดในโลกเลย นั้นก็คือ นายคอฟฟี่ อัคนี อิฐทศวรรษ ฉันเกลียดนายนั้น เนื่องจากนายคอฟฟี่ มันทำให้ฉันต้องถูกทำโทษ+แม่ว่าฉันอีก โดนทำโทษเรื่องอะไรงั้นหรอ? เรื่องที่มันเอางูไปแกล้งอาจารย์ พออาจารย์ตกใจแล้วถามว่าใคร พวกเพื่อนมันก็มาบอกว่า ฉัน เป็นคนทำ ทั้งๆที่ฉันไม่รู้เรื่องเลยสักนิดนึง แงๆ คิดถึงวันเก่าๆแล้วเครียด เฮ้อ...ยิ้มเข้าไว
“ดัชมิลล์ ”ใครเรียกฉัน
“อ้าว! แก้วมีไร มาไม่ให้สุ่มให้เสียง”
“==แกนะสิเป็นไร เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวยิ้ม บ้ารึเปล่า แก!”Oo ฉันเป็นยังงั้นหรอเนี่ย
“เปล่าๆ แค่คิดอะไรเพลินๆเท่านั้นแหละ เออ...ที่แกโทรมาหาฉันเมื่อเช้านะ ใครขอให้ฉันช่วยหรอแล้วเรื่องไร”==”
“เอ่อ...ก็...ฮือ...ไอ”
“เฮ้ย! บอกมาดิ”
“แกไม่โกรธนะ*-*”
“อื้อๆ ไม่โกรธ ตกลงใคร”
“ก็....ไอ..คะ..คอฟฟี่น่ะ”^^;
“หา!ว่าไงนะ คอฟฟี่งั้นหรอ”
“ชะ ใช่”(- -)(_ _)
“ฉันไม่ช่วยหรอก ให้ตายยังไง ฉันก็จะไม่ช่วย ว่าแต่เรื่องไรที่จะให้ช่วยน่ะ”
“เรื่องหลานมันอ่ะ หลานมันไม่มีใครดูแล พี่ชายมันต้องไปรักษาตัวที่อเมริกาอ่ะ”
“เป็นเด็กหรอ กี่ขวบ”
“เอ่อ น่าจะ 4ขวบมั้งนะ”
“ถ้าเป็นเด็กฉันอาจจะใจอ่อนก็ได้ แต่มีคอฟฟี่ฉันไม่ขอดูแลจะซะกว่า”
“อืม” อ๊อด อ๊อด ..... เสียงนี้มัน เสียงออดเข้าเรียนนี้หว่า แว๊ก!! ขืนไปช้าฉันตายแน่ๆเลย อ้ากกกกก
ณ ห้องเรียนของดัชมิลล์
“ดัชๆ ตื่นๆ แกนี้ชอบนอนจังเลยนะ”
“หือ O_o ห้าวววว ”ฉันตื่นจากภวังค์อันแสนมีความสุข เนื่องจากอาจารย์ที่สอนวิชาวิทยาศาสตร์ที่สอนฉัน ท่านเป็นอาจารย์ที่ดีมากๆ ท่านกล่อมให้ฉันหลับในคาบที่ท่านสอนทุกคาบเลย
“ป่ะๆ กินข้าวกัน”ฉันลุกขึ้นตามแก้วไปอย่างเหม่อลอย
+++
ณ โรงอาหารของโรงเรียนสุดไฮโซ
“แกๆ แกจะกินอะไร”ฉันพูดพร้อมมองหน้าแก้ว
“โวยวายทำไมเนี่ยแก! กินอะไรก็ได้”
“กินข้าวขาหมูกันนะ”ฉันชวน “แก้วกินมากๆนะจะได้อ้วนๆ ฮาๆ”
“ขอโทษค่ะๆ ”ฉันขอโทษคนที่ฉันชนโดยไม่รู้ตัว+ไม่ทันมองหน้า
“ยัยเตี้ย ซุ่มซ่ามจังนะ”ไอบ้านี่มันเป็นใคร มาว่ากรรมพันธุ์ของฉันได้ไงเนี่ย ไม่เตี้ยนะแต่เค่ต่ำกว่ามาตราฐานเท่านั้นเองนะ
“นายบ้า ฉันขอโทษแล้วนะ”ฉันพูดแล้วมองหน้าก็พบว่า”นาย คอฟฟี่”
“ก็ใช่นะสิ ยัยเตี้ย ฉันคอฟฟสุดหล่อ^^”ทำหน้าตา หึ!หล่อก็จริงนะ แต่นิสัยนี่สุดๆ
“นี่เธอ แล้วเรื่องหลานฉันหล่ะ ว่าไง==?จะช่วยรึเปล่า”
“ไม่ช่วยจ๊ะ เสียใจด้วย”
“เพราะอะไร=3=”
“เพราะ ฉันเกลียดนาย”ฉันย้ำคำว่า เกลียดซะเต็มทีเลย
เพราะมันทำให้ฉันโมโหทุกครั้งที่เจอหน้ามันเลย แถมมันยังมาว่าพันธุกรรมของฉันอีก “เตี้ย”จะย้ำทำไมนะ โอ๊ย!!!คิดแล้วเจ็บใจจังเลย ถ้ามันไม่สูงนะ แม่จะด่ามากกว่าเตี้ยซะอีก ฉันได้แต่คิดในใจ เฮ้อ....แล้วฉันควรจะช่วยดีไหมนะ โอ๊ย!!ฉันอยากจะช่วยนะ แต่ฉันเกลียดนายนั้นอ่ะ แงๆT^T
Free CursorsMyspace LayoutsMyspace Comments
ความคิดเห็น