ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Feel to love ภารกิจเปลี่ยนรัก

    ลำดับตอนที่ #3 : Feel 1 [ฉันชื่อดัชมิลล์] 100% แล้วจ้า

    • อัปเดตล่าสุด 12 เม.ย. 54


     Feel 1 [ฉันชื่อดัชมิลล์]


      
    ภาพประกอบสุดเน่า 555++ ห้องของดัชมิลล์จ่ะๆ



     
    ห้องนอนโยเกิร์ต


    ณ เช้าวันหนึ่ง มีหญิงสาวผู้ที่ขี้เซาที่สุดในโลกได้หลับอยู่ในภายในห้องสุดหรู+ใหญ่ของบ้าน (โอ๊ย!จะบรรยายไรนักหนา จะตื่นแล้วเนี่ย เร็วๆ)

         "หาววววว"ฉันเปิดตาพร้อมกับส่งเสียงอันแสนหวาน (เปล่าหรอกที่จริงอ่ะนะ ฉันเสียงห้าวจะตายไป)

         "ตื่นแล้วหรอลูก?"เสียงผู้เป็นแม่(บุญธรรม)เอ่ยขึ้น

         "ฮะแม่ ตื่นแล้วฮะ"ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงห้าว

         "ดัชมิลล์ ทำไมไม่พูด ค่ะ ล่ะลูก"แม่บ่นอีกแล้วก็รู้ว่าเสียง+กริยาท่าทางของฉันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วอ่ะ==

         "ค่าาาาา แม่"

         เฮ้อ...........





          ไรเตอร์เพิ่งพ้นจากการอาการป่วยขั้นรุนแรงที่สุดของชีวิตเลย เกิดมาเพิ่งเคยเป็น "อาหารเป็นพิษ" คือไรเตอร์กินแค่น้ำส้มครึ่งขวดใหญ่เองนะอาหารป็นพิษเลยหรอ?  ไรเตอร์อยู่บ้านนอนหน้าซีด+โทรมอยู่บ้าน  ไรเตอร์เป็นประเภทดื้อดึงไม่ยอมไปโรงพยาบาล  เกิดมาเคยไปโรงพยาบาลล่าสุดก็เมื่อตอน...อนุบาล2 จนตอนนี้ไรเตอร์ม.2แล้วยังไม่เคยไปโรงพยาบาลเลย   4/12/53









          ฉันลุกขึ้นพร้อมกับเก็บที่นอน ฉันเข้าไปในห้องน้ำ ฉันก็พบว่า....

          .......

          .......น้องสาวสุดน่ารักของฉัน เข้าไปนอนในอ่างอาบน้ำ

          "5555 โยเกิร์ตๆ ตื่นๆ ไปนอนทำไมตรงนั้น"ฉันพูดและเขย่าตัวของโยเกิร์ต

          "......"

          .......

          เงียบ...  ==''

          "โยเกิร์ตโลกกำลังจะแตก น้ำกำลังจะท่วมโลก ไฟไหม้บ้านแล้ว ตื่น!!!"ฉันตะโกนสุดเสียงเพื่อให้คนข้างหน้าของฉันได้ยิน คนร่างบางเกิดอาการสะดุ้งตื่นขึ้นอย่างตกใจ

          "หา!!! ว่าไงนะพี่ดัชมิลล์ โลกกำลังจะแตกหรอ ไม่นะ ม่ายยยยยย"โยเกิร์ตโวยวายหลังจากการตื่นนอน

          เฮ้อ...น้องของฉันเป็นพวกที่ชอบงมงายอะไรผิดๆ เชื่อว่าโลกจะแตก เชื่อบนโลกนี้มีมนุษย์ต่างดาวอยู่จริง
    “จะบ้าหรอ พี่พูดเล่น ==” ”
    “อ้าว...ก็นึกว่าจริงซะอีก ตกใจหมดเลย” -3-
    “ไปๆ ออกไปได้แล้วพี่จะอาบน้ำ”
    “จ้า พี่มิลล์ เกิร์ต ไม่อยากไปโรงเรียนเลยอ่ะ==?”น้องสาวของฉันอายุ 16ปี ส่วนอายุของฉันก็ 18 ปี ชื่อดัชมิลล์

    อัพแล้ว50%แล้วววว

    ต่อๆ

    ที่จริงแล้วฉันน่ะไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของพ่อแม่หรอก ฉันเป็นเด็กกำพร้า แล้วท่านก็เกิดถูกใจฉันขึ้นมาเนื่องจากท่านทั้งสองคน ลูกได้หายตัวไปจากโรงพยาบาล (ลูกขอท่านอายุเท่าฉัน แถมยังเกิดวันเดียวกับฉันอีก) ฉันได้รับการดูแลอย่างดีจากพวกท่านทั้งสองคน ท่านทั้งสองได้เปิดสถานรับเลี้ยงเด็กเมื่อแปดปีที่แล้ว

    ปัจจุบันฉันได้เข้าไปช่วยทำงานที่นั้นด้วย ฉันรู้สึกว่าการเลี้ยงเด็กมันมีอะไรหลายๆอย่างที่ทำมห้ฉันเข้าใจถึงความรัก ความห่วงใย ความเอาใจใส่

     “พี่ดัชมิลล์ เกิร์ตไม่อยากไปเรียนง่ะ การบ้านเยอะจังเลย แถมน่าเบื่อๆ”

    “อย่าทำตัวเป็นเด็กๆสิ เกิร์ต”

    “ก็ได้ แต่พี่มิลล์ต้องช่วยทำงานให้เกิร์ตนะ”โยเกิร์ต ทำสายหวานๆมองมาที่ฉันแล้วทำน้ำเสียงที่อ้อนวอนให้ฉัน

    “เกิร์ต ทำแบบนี้ทีไร พี่ก็ต้องยอมทุกทีจริงไหม”

    “ใช่ๆ เย่ๆ”^^ดีใจเข้าขั้นบ้าแล้วน้องฉัน

    “ไปๆ พี่จะอาบน้ำแล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนสายกันหมด”

     

    อาบน้ำเสร็จสีกที ไปตามโยเกิร์ตมาอาบน้ำดีกว่า

    //เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้ ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี เมื่อมีเธอคนที่แสนดี//

    -Keaw-แก้วเพื่อนสาวที่อนุรกษ์ความเป็นไทยของฉันโทรมา

    “ฮัลโลๆ ดัชๆ”ดูมันเรียกชื่อฉัน เสียหมดชื่อฉัน  ยายแก้วพูดเสียงดัง+โวยวาย

    “หะ!!มีไรๆ”

    “คือ ไอซีอามันขอให้ฉันมาขอแกให้ช่วยเพื่อนมันหน่อยน่ะ”

    “เรื่องไรหรอ?”

    “เรื่อง...เฮ้ยหยุดนะ ไอ้บ้า ซี เอ่อ..ดัชเดี๋ยวคุยเรื่องนี้ที่โรงเรียนนะ บาย ”

    “เฮ้ย!สรุปเรื่องไร เฮ้ยๆ แก้วเกล้า”

    “ตู๊ดๆๆๆ”

    “ไอเพื่อนบ้า แกวางสายแล้วฉันยังไม่รู้เรื่องเลย”ฉันพูดสบถกับตัวเอง

    เฮ้อ...แล้วเพื่อนไอซีอามันคือใคร?? แล้วจะให้ช่วยเรื่องไร แล้วฉันจะทำได้ไหม ไปเรียกโยเกิร์ตมาอาบน้ำก่อนดีกว่า

    “โยเกิร์ต มาอาบน้ำได้แล้ว”

    “จ้า พี่สาว”



    Free CursorsMyspace LayoutsMyspace Comments
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×