คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF::CHANBAEK :: เมื่อรู้ว่ามีอยู่ก็สายไป -อัพครบแล้วจ้า-
SF: CHANBAEK:: เมื่อรู้ว่ามีอยู่็สายไป
**มันเป็นเพราะันเอ อยู่ใล้เธอแ่ไม่เห็นมัน
"วามรัที่มีอยู่ พอรู้ว่ามีอยู่็สายไป"
** เพล: รู้ว่ามีอยู่็สายไป
เพราะีวินเรามันไม่แน่นอนวันนี้อาสมหวั...แ่เมื่อหลับาลและื่นมาอีวัน...อาะ้อพบับารผิหวัมันไม่มีอะไรแน่นอนบนเส้นทาีวิ...เ่นเียวับีวิอผม...บยอน แบฮยอนีวิที่เยมีสีสันวามสุ้อาหายเมื่อเ้านนั้นไ้าผมไปอย่าไม่มีวันลับันิถึนายเหลือเิน...ปาร์ านยอล...
...
....
....
.....
สอปี่อนหน้า...
“นี่านยอลมันี่โมแล้วฮะทำไมเพิ่ะมานายปล่อยให้ันรอนายมานานเินไปแล้วนะ” เสียเล็ะโน่านร่าสูที่วิ่มา้วยวามเหนื่อยหลัาที่มาสายเินเวลานัไปเือบั่วโม
“โธ่ เบ่อนันอโทษนี่ันรีบมาแล้วริๆ” านยอลอบเสียอ่อย
“ไม่้อมาใ้วิธีเรียันแบบนี้หรอนะันไม่ใอ่อนให้นายหรอ” นัวเล็ยัไม่ยอมใอ่อน แสท่าทีแ็ืน่อไป
“เอาน่าอย่าเสียเวลาเลยไปหาไรินันเถอะนายหิวไม่ใ่หรอเบ่อน”
“นาย็อย่านี้ี้ลอแหละานยอลอบมาล่อัน้วยอินเห็นันเป็นนะละหรือยัไ” เสียเล็ๆ บ่นแ่สุท้าย็ยอมใอ่อนให้ร่าสูพาไปหาอะไรินอยู่ี
“อื้ออาหารที่นี่อร่อยีเนอะานยอล” แบฮยอนวนานยอลุยะที่มือ็ำลัีบูิหลายินมาไว้บนานทั้ๆที่ในปา็ยัเี้ยวุ่ยๆ
านยอลไ้แ่หัวเราะในท่าทีอนัวเล็ แบฮยอนูมีวามสุมีรอยยิ้มมีเสียหัวเราะเ้าอบมอรอยยิ้มอแบฮยอนเพราะมันเป็นยารัษาหัวใอเ้าไ้อย่าีเลยล่ะเ้าปาร์ านยอลอยาะหยุเวลารนี้ไว้เสียริเวลาแห่วามสุอยาอบโยทุสิ่อย่าที่อยู่รหน้าเ้ารนี้ให้มาที่สุ...่อนที่เวลาอเ้าะหมล
“นี่มอหน้าแล้ว็ยิ้มเหมือนนบ้าอยุ่ไ้นายนี่น้าไม่ินรึไ...ถ้านายไม่ินันะินให้หมแล้วนะไอ้เอ๋อ” เสียเล็ๆอแบฮยอนเรียสินร่าสูลับมา ่อนที่านยอละหัวเราะอีรั้และลมือินอย่าเียบๆ
านยอลแอบมอร่าเล็ๆินเป็นระยะไม่ให้รู้ัว แบฮยอนะรู้มั้ยหนอว่าเพื่อนนนี้รัเ้ามาแ่ไหน...
“อ๊า อิ่มัเลยฟู่ววววว” แบฮยอนบ่นหลัาินเสร็็แหล่ะ็ัวเอเล่นสั่ไม่ยั้แล้ว็ินเรียบแบบนั้นไม่อิ่ม็ไม่รู้ะว่ายัไแล้ว านยอลไ้แ่ิอยู่ในใ
“นี่านยอลไปเินเล่นย่อยอาหาร่อนะลับบ้านันมะ” แบฮยอนที่เินอยู่้าๆานยอลหันมาถามร่าสูที่ทำหน้าเหลอหลา
“ฮ่ะๆ ็ไปสิแล้วแ่นายเลยแบฮยอน” านยอลไ้แ่หัวเราะแ้เ้อ เพราะเมื่อี้มัวแ่มอหน้าแบฮยอนเลยเผลอทำหน้าเหลอหลาใส่แบฮยอนะั้น
....
แบฮยอนเินเล่นเินูอนู่นนี้อยู่ในห้าไปเรื่อยเปื่อยินเวลาไปเือบสอั่วโมแ่แล้วร่าเล็อแบฮยอน็ะัอยู่ที่หน้าร้านน้ำหอมสายาอแบฮยอนมอเพ่เ้าไปในร้าน านยอลึมอามไปและ็ไ้รุ้ว่าที่แบฮยอนมอนั้นือ ริสับเลย์ทัู้่ำลัมาเลือื้อน้ำหอม้วยันท่าทามีวามสุ นั่นทำให้านยอลหันไปมอหน้าแบฮยอนที่อนนี้หน้านิ่ลมาแล้วแววา็ยัเศร้าลอย่าเห็นไ้ั
“ลับันเถอะานยอล” แบฮยอนหันหลัลับมาบอานยอลที่ยืนอยู่้าๆ หลัาที่ยืนมอริสและเลย์ยืนเลือน้ำหอม้วยแววาเศร้าๆ นานพอสมวร
“ไม่อยาเิน่อแล้วหรอ” านยอลถามหยั่เิทั้ๆที่รู้อยู่แล้วว่านัวเล็ะ้อบอว่าไม่แ่เ้าไม่อยาเห็นแบฮยอนเศร้าและเสียใเพราะผู้ายนอื่นแถมยัเป็นผู้ายที่ไม่เยิะมอแบฮยอนเลยันิ
“ไม่ล่ะลับันเถอะันเหนื่อยแล้ว” แบฮยอนพูเสร็็รีบเินหนีไปทันที านยอลไ้แ่มอามหลัแบฮยอน่อนะถอนหายใ้าๆและิว่า เมื่อไหร่นายะเลิมอนที่เ้าไม่สนในายและมอนแบบันบ้านะแบฮยอน...
...
...
...
“แบฮยอนันว่านายวรเลิสนใพี่ริสเ้าไ้แล้วล่ะ”านยอลพูหลัาพาแบฮยอนมาส่ที่บ้านและอนนี้เ้าำลัยืนอยู่หน้าบ้านอแบฮยอน
“นายว่าอะไร..านยอล...” แบฮยอนหันหน้ามาเหวี่ยใส่านยอลทันที ทำไมล่ะทำไมานยอล้อพูปบบนี้ับเ้า้วยนะ
“นาย็รู้ว่ายัไพี่ริสเ้า็ไม่มีวันเลิับพี่เลย์แล้วมาหานายหรอแบฮยอน” านยอลมอหน้าแบฮยอน่อนะพูในสิ่ที่นิออมาแน่นอนานยอลรู้มาลอว่าแบฮยอนแอบอบริสมานานมาั้แ่่อนริสะเอับเลย์และเ้า็รู้ีว่าริสไม่มีทาที่ะสนใแบฮยอนแน่นอน
“ันบอนายี่รั้แล้วานยอลว่าอย่าพูแบบนี้นาย็รู้ว่าันรัพี่ริสมาแ่ไหนน่ะานยอล!” แบฮยอนเริ่มึ้นเสียหลัาที่ฟัสิ่ที่านยอลพูทำไมล่ะทำไมเ้าะรัพี่ริสไม่ไ้ทำไมันทำไมเ้าะมี ‘วามหวั’บ้าไม่ไ้ รัันไ้็้อเลิรัันไ้สิ สิ่ที่เ้าิมันอาะูเลวร้ายแ่ทุอย่ามันมีโอาสเป็นไปไ้เสมอ
“ันรู้แบฮยอนแ่นายวรเลิหวัลมๆแล้ๆไ้แล้วเพราะถ้าพี่ริสเ้ารันายริๆป่านนี้เ้าเลิับพี่เลย์มาหานายไปแล้ว” สิ่ที่านยอลพูออมานั่นทำให้วามโรธอแบฮยอนถึีสุ
“นายอย่ามาทำเป็นรู้ีเลยานยอล! นายไม่เยรัใรนายไม่รู้หรอว่าารอยู่แบบมีวามหวัมันเป็นยัไ...ฮึ” สิ้นสุำพูอแบฮยอนน้ำาใส็ไหลออมาาวาู่สวย านยอลไ้แ่ยืนนิ่ับสิ่ที่แบฮยอนพู ่อนะอบโ้้วยถ้อยำที่รุนแรามอามรม์เ่นัน
“ทำไมันะไม่เยรัใรล่ะแบฮยอน! ทำไมันะไม่รู้ว่าารอยู่อย่ามวามหวัมันเป็นยัไ!เพราะทุวันนี้ัน็หวั...หวัให้นายมอันบ้าไล่ะแบฮยอน” านยอลอบลับ แ่สิ่ที่านยอลอบโ้ลับมานั้นทำให้แบฮยอนอึ้เพราะไม่ิว่าเพื่อนสนิทอัวเอะิไม่ื่อับเ้าแบบนี้
“นายไม่เยรู้เลยบยอนแบฮยอนว่าันรันายมาแ่ไหน...ันเฝ้ารอว่าัวันนายะลืมพี่ริสไ้แ่เหมือนว่าวันที่ันรออยนั้นมันะไม่มีวันเป็นริะที” านยอลยัพู่อไปเรื่อยๆถึวามในใอเ้า่อแบฮยอน แบฮยอนทำอะไรไม่ถูนอายืนร้อไห้ับสิ่ที่านยอลำลัพู
“...ันหวัให้นายมอันบ้าลอระยะเวลาที่เราเป็นเพื่อนันันรันายมาลอแบฮยอน...แ่นายไม่เยิะมอันบ้าเลยนายเอาแ่สนในที่เ้าไม่เยิะมอนายแบบพี่ริส...ทำไมแบฮยอนันสู้อะไรเ้าไม่ไ้เลยหรอฮะ!! อบสิแบฮยอนอบัน!ันไม่ีหรอันมันไม่ีพอหรอไม่ีพอที่ะูแลนายอย่านั้นน่ะเหรอฮะแบฮยอน!!!!” านยอบะอถามแบฮยอนเสียั่อนะว้าแนแบฮยอนสอ้าและออแรเย่าอย่าแรเพื่อาั้นเอาำอบนร่าายอแบฮยอนสั่นสะท้านทั้หมแราารร้อไห้และหมแรในสิ่ที่านยอลถาม..
“ฮึๆ ฮื่อ...นะ..นายเลิอบัน..เลิรัันเถอะ...ะ..านยอล..ฮึ” แบฮยอนพูออมาอย่ายาลำบาเพราะเสียสะอื้น
“ทำไมล่ะแบฮยอน...”านยอลถามเสียเ้ม่อนะออแรบีบที่แนเพิ่มึ้นทำให้แบฮยอนเ็บมาว่าเิม
“นายไม่มีทาแทนที่พี่ริสไ้เ้าใมั้ยันรัเ้า!!!!” แบฮยอนอบลับ้วยเสียที่ั่อนะพยายามันัวออาานยอลแ่แรเท่าลูหมาแบบเ้าะไม่สู้แรอานยอลไ้อย่าไรเวลาปิเ้า็แทบ่อรอะไรับานยอลไม่ไ้อยู่แล้วยิ่เวลาที่านยอลโมโหเป็นไฟแบบนี้เ้าพยายามไป็เท่านั้น
“หึอย่าั้นเหรอแบฮยอน!” านยอลไ้แ่เ้นเสียหัวเราะฝืๆออาลำออย่ายาลำบาเพราะำอบอแบฮยอนเมื่อี้มัน่าบาลึเ้าไปในิใอเ้าเหลือเิน
“นายไม่มีทาแทนที่เ้าไ้ไม่ว่านายะทำยัไนะ..อึ” ยัไม่ทันบปนะโยีแบฮยอน็โนริมฝีปาอานยอลระแทเ้ามาที่ริมฝีปาอนอย่าแร ูบที่ไม่มีวามหวานเลยันิเ็มไป้วยหลาหลายวามรู้สึที่านยอลพยามะสื่อถึแบฮยอนทั้เศร้าอร้อบีบั้นโรธหึหวทุอย่าถูถ่ายทอผ่านูบนี้
ผลั! เพี๊ยะ!
แบฮยอนผลัานยอลออ่อนะบหน้าานยอลอย่าแร...ถึูบเมื่อี้มันะีแ่ไหนแ่เ้าไม่เ็มใ่อให้เ้าะรับรู้วามรู้สึอานยอลผ่านูบนั้น็ามแ่ไม่ว่ายัไานยอลือานยอลไม่มีทาที่ะแทนที่พี่ริสนที่เ้ารัมาที่สุไ้
“ไป...ไปให้พ้นหน้าัน..” แบฮยอนเอ่ยปา้วยเสียสั่นเรือ่อนะเม้มริมฝีปาแน่นและ้อหน้าานยอล้วยแววาแ็ร้าว
านยอลไ้แ่ยืนนิ่ับสิ่ที่ัวเอเพิ่ทำลไปอารม์ั่ววูบแท้ๆ ทำให้นที่เ้ารั้อร้อไห้และมอหน้าเ้า้วยสายาที่ไม่เยเป็นมา่อน
“บะ..แบ...”
“ไป..ันบอให้ไปไ..อร้อล่ะานยอลถ้านายยัรัและอยาเป็นเพื่อนับันอยู่...ไ้โปรเถอะฮึ..”แบฮยอนร้อไห้สะอื้นอีรั้ ทุสิ่ที่เ้าอยาะพูมัน่าเ็บปวเหลือเิน
“...ไ้โปรไปให้พ้นหน้าัน...อร้อล่ะ...ไปเถอะ..นะานยอล..”แบฮยอนไ้แ่พูทั้น้ำา่อนะทรุัวลและทิ้ัวับประูบ้านอเ้าเอ ่อนะ้มหน้าร้อไห้โยไม่สนใานยอล
...
...
...
านยอลไ้แ่ยืนมอแบฮยอนอยู่อย่านั้นสมออเ้าเหมือนใ้ารไม่ไ้ทุสิ่ที่แบฮยอนพูมาเมื่อี้มัน่าบาลึเ้าไปในิใอเ้าเสียเหลือเินทำไมนะทำไม ัวเล็อเ้า้อเอ่ยปาให้เ้าไป้วย...านยอลไ้แ่มอภาพแบฮยอนร้อไห้อยู่เียบๆ่อนที่เท้าอนเอะ้าวออห่าาร่าเล็ๆที่ำลัร้อไห้ร่าายสั่นอย่า้าๆ และ่อยๆถอยห่าานที่เ้ารันลับา...
านยอลัสินใที่ะหันหลัให้ับแบฮยอนามำออนัวเล็ที่้อารให้เ้าไปให้พ้นหน้า...ทุ้าวที่านยอลเินห่าออาแบฮยอนออมามัน่าเ็บปวเสียเหลือเิน น้ำาใสๆอานหนุ่มหยระทบับฝ่ามืออเ้าเอ...ให้ายสิเ้าร้อไห้ หึ!น่าสมเพแ่ไหนล่ะปาร์านยอล สุท้ายไม่ว่าะใ้วิธีไหนเ้า็ไม่เยอยู่ในสายาอแบฮยอนเลยแม้แ่น้อย...มันถึเวลาแล้วสินะที่เ้าะ้อออมาาีวิอแบฮยอนเสียทีวระพอับวามพยายามลอหลายปีที่ผ่านมาไ้แล้ว..และปล่อยให้แบฮยอนไ้อยู่ับนที่เ้ารัเสียที...แม้สมอะสั่ารให้ิแบบนี้...แ่ภายในใอานยอลยัร่ำร้อเสียัว่า ’ไม่ว่ายัไเ้า็รัแบฮยอนแ่นเียวและะรัลอไปไม่มีวันเลิรั..่อให้รู้ว่าไม่มีทาที่แบฮยอนะรัเ้าเลย็าม’
เวลาผ่านมาสอปีแล้วเ้าไม่ไ้พบเอับานยอลอีเลย บยอน แบฮยอนนนี้ไม่ไ้พบหน้าานยอลอี...หลัาเหุาร์วันนั้นวันที่เ้าเอ่ยปาไล่านยอลออไปาีวิ...านยอลทำามที่เ้าอร้อไม่มีแม้แ่าริ่อลับมา...โทรศัพท์อแบฮยอนยัมีเบอร์อานยอลในเรื่อแ่หมายเลนี้ไม่ไ้โทรหาเ้ามานานแสนนานเป็นเวลาเือบสอปีแล้วแบฮยอนยัใ้ีวิ่อไปเรื่อยๆ อนนี้็ปีสี่แล้วอีไม่ี่เือนเ้า็ะเรียนบแล้ว... อใหายไม่ไ้ทุรั้ที่ิว่าัวเอะเรียนบ็มัะมีหน้าเพื่อนสนิทอนลอยเ้ามาในหัวเสมอ...ปาร์ านยอลนายหายไปไหนนะ...ไม่มาเรียน...หายไปเลย... ่วแรๆหลัาที่เิเรื่อในวันนั้นแบฮยอนยัเอานยอลที่ะบ้าแ่็แ่เินสวนันไม่ไ้มีารทัทายันเหมือนเยแ่หลัานั้นไม่ี่อาทิย์านยอล็มาๆหายๆ าเรียนบ่อยนในที่สุ็หายไปนี่็ปีว่าแล้ว แบฮยอนไ้แ่ิว่าานยอละย้ายมหาลัยเพื่อหนีหน้าเ้า...็แน่ล่ะในเมื่อเ้าเอ่ยปาไล่านยอละแบบนั้นแล้วใระไปอยู่สู้หน้าไ้ันล่ะ...ส่วนเรื่ออเ้าับพี่ริสหลัาเหุาร์วันนั้นผ่านพ้นไปเ้า็พยายามอยู่หลายรั้ที่ะเอานะใพี่ริสแ่สุท้ายเ้า็ไม่สามารถแทนที่เลย์ไ้เลย...เ้าไม่สามารถทำให้พี่ริสหันมาสนใหรือเลิับเลย์เพื่อมาบับเ้าหึ! มัน็เหมือนอย่าที่านยอลพูสินะ...ไม่ว่าะทำยัไพี่ริส็ไม่สนใเ้าหรอ...ทุำพูทุารระทำที่แบฮยอนระทำ่อานยอลในวันนั้นไหลเ้ามาในหัวสมออเ้า้าๆน้ำาใสๆ่อยๆไหลออมาาวาู่สวยอแบฮยอน...ปาร์ านยอลนายะรู้มั้ยนะั้แ่นายหายออไปาีวิอบยอน แบฮยอน...รอยยิ้มเสียหัวเราะวามสุมามายในีวิอเ้ามันไ้หายไปพร้อมับานยอล...แบฮยอนอยาให้านยอลอยู่รนี้เีย้า...เวลาที่เ้าอ่อนแอแบบนี้ถ้าเป็นแ่่อนานยอละเ้ามาอปลอบเ้ายิ้มและให้ำลัใ..และพาเ้าไปหาไอศรีมเินเล่น...่วเวลาเหล่านั้นมัน่าเป็น่วเวลาที่แบฮยอนโหยหาเสียเหลือเิน...นายอยุ่ที่ไหนนะปาร์านยอล ลับมาอยู่ลับันไ้รึเปล่านะ...ันอโทษ
“ีโอนายไม่ิะบอเรื่อานยอลให้แบฮยอนเ้ารู้หน่อยหรอ” เสียอไหนุ่มหล่อที่นั่ร้ามหนุ่มหน้าหวานเอ่ยึ้นหลัาที่เห็นแบฮยอนเพื่อนรุ่นเียวันที่ะเินหน้าเศร้าเ้ามาในะ...มันไม่ใ่รั้แรที่แบฮยอนเป็นอย่านี้ แบฮยอนเศร้าแบบนี้มาั้แ่านยอลหายไปแล้ว
“บอไปเ้าะสนใหรอนแบบนั้น...็ในเมื่อแบฮยอนเป็นนไล่านยอลไปเอ...” ีโอเอ่ย้วยเสียุนเียวเล็น้อย่อนะ้มหน้า้มาทำานอัวเอ่อไป
“แ่แบฮยอนมีสิทธิ์ที่ะรู้นี่..นายอย่าลืมสิีโอว่าานยอลพูไว้ว่าอะไร..”ไยัพู่อไปแม้ว่าแฟนอเ้าะทำท่าทารำานิๆ ่อารพูถึเรื่อแบฮยอนและานยอลอไ
“ถึานยอละพูแบบนั้น็เถอะนะ...แ่ัน็สสารานยอลนายำวันนั้นไม่ไ้หรอไ...วันที่านยอลร้อไห้มาหาพวเรา...ันสสารานยอลแม้ว่าอนนี้ัวเ้าะไม่อยู่แล้ว็เถอะ” ีโอเ็บานทุอย่าลระเป๋า่อนะพูละมอหน้าไ้วยสีหน้าริั
“แ่ัน็สสารแบฮยอนนะ...ันว่าเ้า็เสียในะีโอเราน่าะบอเ้านะ...เรื่อนี้อย่าน้อยให้เ้าไปเยี่ยมานยอลบ้า็ยัี..านยอละีใ..”ไพู่อนะ้อีโอไม่วาาเ่นัน
“ถ้าั้นันอิู่อนแล้วันนะเรื่อนี้...ันอไปถามลู่หาน่อนเพราะไม่ใ่แ่เราที่รู้เรื่อนี้ถ้าเราะบออะไรไป้อถามวามเห็นาเพื่อนที่รุ้เรื่อนี้่อน...ลับบ้านันเถอะไันยั้อไปปั่นรายาน่ออีนะ” ีโอพู่อนะว้าระเป่าสัมภาระอัวเอและว้าแนแฟนสุที่รัเินออาะไป...
ในใอีโอนั่นิสับสนวุ่นวายในึเ้า็อยาบอแ่อีในึ็ไม่อยาบอเพราะเรื่อในวันนั้นที่แบฮยอนระทำ่อานยอลมันสร้ารอยแผลเป็นในใให้ับานยอลมามายเสียเหลือเิน... เ้าลัวว่าถ้าเ้าบอแบฮยอนไปแล้ว..แ่แบฮยอนไม่สนใหรือแม้แ่ิะแยแสเรื่ออานยอลมัน็ไม่ีเพราะานยอละ้อเสียใแน่ๆ ถึแม้ว่าานยอละอให้เ้าบอเรื่อนี้ับแบฮยอน็เถอะนะ...แ่ัวเ้าลู่หานไและเฮุนแฟนอลู่หานที่อยู่ในเหุาร์ำอร้ออานยอลลันว่าะไม่บอเรื่อนี้ับแบฮยอนนว่าแบฮยอนะเป็นฝ่านเินเ้ามาถามเรื่อานยอลาปาอพวเ้าเอ...เพราะแบฮยอนรู้ว่านอาพวเ้าและแบฮยอนานยอล็ไม่มีเพื่อนที่ไหนอี...แน่นอนว่าเรื่อราวอานยอลพวเรา้อรู้อยู่แล้ว...เพียแ่อนนี้มันยัไม่ถึเวลาที่เ้าะบอแบฮยอน็เท่านั้น
“ลู่หานเราะบอเรื่ออานยอลับแบฮยอนีมั้ย”ำถามอีโอทำให้ทุนที่นั่อยู่ในห้อรับแอบ้านเฮุนมีสีหน้าึเรีย
“...ันับไิว่าเราวระบอเรื่อนี้ับแบฮยอน..เพราะว่าเวลามัน็ล่วเลยมาสอปีว่าแล้วนะที่านยอลไม่อยู่” ีโอพูย้ำอีรั้ ทำให้เฮุนและลู่หานหันมามอหน้าันอย่าปรึษา
“แ่ถ้าเราบอไปแล้วแบฮยอนไม่สนใเรื่อนี้ล่ะ...” ลู่หานพูเสียเรีย เรื่ออานยอลนั้นมัน่าร้ายแร
“แบฮยอน้อสนใสิ...เพราะไม่อย่านั้นไม่นั่ร้อไห้ทุวันที่สระน้ำ้าะหรอ...ที่รนั้นมันเป็นที่แห่วามทรำอแบฮยอนและานยอลไม่ใ่หรอ” เฮุนเอ่ยหลัาที่นั่เียบมานาน
“ันิว่าแบฮยอนรัานยอลนะ...แ่เพราะว่าิว่าัวเอน่ะรัพี่ริสมาลอเลยไม่ไ้สนใวามรู้สึที่มี่อานยอล..” ไพูเสริม
“ถ้าั้นเอาอย่านี้่อนที่เราะบอแบฮยอนเรื่ออานยอล...ันว่าเรา้อถามแบฮยอนให้แน่ัว่าิยัไับานยอลันแน่...” ีโอพูสรุปทุอย่า หวัว่าวันพรุ่นี้เ้าะไ้ยินำอบที่มันรื่นหูนะ...อย่าน้อยานยอละไ้ไม่เสียใรอบที่สอ
“แบฮยอน!” เสียเรียใสอลู่หานเรียให้นัวเล็ที่มีสีหน้าเศร้าหันลับมาามเสียเรีย่อนะเอ่ยถาม
“อ้าวลู่หานมีอะไรับันเหรอ” แบฮยอนถาม้วยเสียเศร้าๆ
“นายอยาเอับานยอลรึเปล่า” ำถามอลู่หานทำให้แบฮยอนใ านยอลื่อนี้่ามีอิทธิพลับหัวใอแบฮยอนเสียเหลือเิน
“ยะ...อยาสิ..านยอลเ้าอยู่ที่ไหนันอยาเอเ้าันอยาอโทษเ้า..ฮึ” แบฮยอนพู้วยท่าทีร้อนรน่อนที่น้ำาะหยออมาาวา ลู่หานใเ้าไม่ิว่าแบฮยอนะร้อไห้และอ่อนแอลนานี้
“ถ้าอย่านั้นนายามันมา” ลู่หานพูเพียแ่นั้น่อนะเินนำแบฮยอนไปหาพวีโอที่รอัถามเรื่อวามรู้สึๆลึๆระหว่าแบฮยอนและานยอล
“แบฮยอน..” ีโอเอ่ยเสียเรียบ่อนะมอแบฮยอนเหมือนนไม่เยเอันมา่อน
“ใหายสิันไม่ิว่านายะเป็นนานี้....” ีโอพูอีรั้ เมื่อเห็นสภาพทีู่ไม่ไ้อแบฮยอน
“ะ...ันอยาเอานยอล...พวนายรู้ใ่มั้ยว่าเ้าอยู่ที่ไหน..” แบฮยอนนั่พูทั้น้ำา่อนะมอหน้าะส่สายาอ้อนวอนไปให้ีโอ
“ันรู้และันะบอนายแน่...แ่นาย้ออบำถามอพวันมา่อน” ีโอพู่อนะนั่ล้าๆแบฮยอนที่อนนี้ร้อไห้นาบวม
“นายรู้สึยัไับานยอลันแน่แบฮยอน...ใ่รัหรือเปล่า ?” ีโอยิำถามอย่าไม่ลัเลใส่แบฮยอน ทำให้แบฮยอนะัอย่าใ้วามินั่นสินะ...เ้าิยัไับานยอลันแน่นะลอเวลาเ้ามีานยอลเป็นเพื่อนเป็นทุอย่าในีวิอเ้าานยอลูแลเ้าห่วเ้า...เ้าเอ็มีอาารใเ้นับานยอลบ่อยๆ แ่เพราะว่าฝัใมาลอว่าัวเอรัพี่ริส เลยเลือที่ะมอ้ามวามรู้สึที่มี่อานยอล...แบบนี้เรียรัรึเปล่านะ...เวลาที่ไม่มีานยอลอยู่ราวับว่าโลนี้อแบฮยอนไม่เหลืออะไรอีแล้วเ้าร้อไห้ทุรั้ที่ิถึหน้าานยอลหลับานอน็มีแ่านยอลไม่ว่าะทำอะไร็ิถึานยอลมาโยลอ...อาารแบบนี้เรียรั...รั...บยอนแบฮยอนรัปาร์านยอล
“ว่าไล่ะแบฮยอน...นายรัานยอลใ่มั้ย” ีโอเอ่ยถามอีรั้
แบฮยอนมอหน้าีโออย่า้าๆ ่อนะพยัหน้าลเบาๆ เ้ารัานยอลแ่เ้าับปิั้นวามรู้สึอัวเอมาโยลอนี่เ้าทำร้ายิใอานยอลมามาแ่ไหนแล้วนะแบฮยอนแมันเลวริๆ
“ันีใ้วยนะที่นายรู้ใัวเอะทีแบฮยอน...านยอลีใถ้าเ้ารู้ว่านายรัเ้า...” ีโอพูไ้แ่นั้น็ะลุึ้นไปบอิน เพราะเ้าไม่สามารถพู่อไ้เพราะน้ำาอีโอ็ำลัไหลออมาเหมือนัน
“แล้วสรุปานยอลอยู่ที่ไหนพวนายบอันที..” แบฮยอนมอีโออย่าสสัย่อนะหันหน้าไปหาลู่หานที่อนนี้นืนน้ำาลอ่อนที่ลู่หานะยื่นอหมายอหนึ่มาให้แบฮยอน
“ทุอย่าในนี้มันะบอนายเอแบฮยอน...พวเราอโทษ”ลู่หานพูเพียแ่นั้น่อนะหันไปบอทุนให้ออไปารนี้เพื่อให้แบฮยอนอ่านหมายนั่นให้เสร็
มือน้อยๆ อแบฮยอนสั่นอย่า้าๆอหมายูาสภาพแล้วมัน้อถูเียนและเ็บไว้นานอย่าแน่นอนแบฮยอนใสั่นรัว เ้า่อยๆ บรรแะอหมายที่่าหน้าอถึเ้าออ้าๆ ลายมือนี้มันือลายมืออ ปาร์านยอล... มือน้อยๆ ่อยๆอ่านัวหนัสือทีละบรรทัอย่าั้ใ...แ่แล้วมือน้อยๆอแบฮยอน็ันปล่อยให้หมายร่วลสู่พื้นิน...น้ำาใสๆอแบฮยอนหยลมาอีรั้และรั้นีู้ท่าะหนัหนาว่ารั้ไหนๆ
“ฮะฮึ...ฮื่อๆๆๆๆๆ” เสียร้อไห้อแบฮยอนัไปทั่ว ีโอและลู่หานทนเห็นภาพอันหน้าสสารนั่นไม่ไ้พวเ้าร้อไห้เป็นเพื่อนแบฮยอน พวเ้าที่แอบูปิริยาอแบฮยอนอยู่รู้สึสะเทือนใับภาพรหน้าไม่น้อย แบฮยอนู็อับเนื้อวามในหมายพวเ้ารู้ีว่าในหมายนั่นานยอลเียนอะไรลไปบ้าานยอลเียนหมายบับนี้ทั้น้ำา..ไม่่าอะไราแบฮยอนที่เป็นนอ่านเพราะเ้า็อ่านมัน้วยน้ำาเ่นัน...แบฮยอน...เ้าน่าสสารเหลือเิน...น่าสสารที่รู้ใอัวเอ้าเินไป....รัที่มีอยู่ว่าะรู้่า็เสียมันไปแล้ว
ร่าเล็ในุสีำสนิทั้แ่หัวรเท้า้มวาอไม้บนแท่นหินสีาวสะอาา...เ้ายืนนิ่มอแท่นหินนั้น้วยแววาเศร้า น้ำาหยเล็ๆ่อยๆไหลออาวา...ภาพในอีาย้ำๆไปมาในหัว ทั้ภาพแห่วามสุรอยยิ้มเสียหัวเราะวามทรำทุอย่าาย้ำไปมาอยู่ในหัวและภาพเหุาร์ในวันนั้นเหุารที่เปลี่ยน...เปลี่ยนทุสิ่ทุอย่าในีวิอเ้า...
“ันิถึนาย...ไ้ยินมั้ยว่าันิถึนาย”เสียเล็ๆเอ่ยออมาเบาๆ
“ันิถึนายมาริๆ..ปาร์านยอล” แบฮยอนเอ่ยเสีย่อหน้าแท่นหินสีาวสลัื่อปาร์านยอลเ้ามอรูปที่ิอยูู่่ันรอยยิ้มอานยอลมันทำให้เ้านึถึวันเวลาเ่าๆที่เ้ามีให้แ่ันเสียริ
“...ันิถึรอยยิ้มอนายเสียหัวเราะอนาย...ันิถึนที่ให้ำลัใัน..นที่อยอยู่้าๆันเวลาที่ันไม่เหลือใร...ทำไมนะทำไม...ทำไมนายไม่เยบอันเลยานยอลว่านายะาันไปเร็วนานี้...ถ้าันรู้ว่านายะทิ้ันไป...ันไม่...ฮึ” แบฮยอนทรุัวลับแท่นหินนั้น่อนะเอามือเรียวยาวลูบเบาๆ ที่ื่อและรูปอานยอล
“ันอโทษนะานยอลฮื่อๆ..ันมันโ่ันมันไม่ีเอทำร้ายนายมาั้มามายฮื่อๆ อโทษริๆนะานยอล” แบฮยอนร้อไห้อย่าหนัสอมือ็โอบอแท่นหินเอาไว้เท่าที่แนเล็ๆอเ้าะโอบถึ
“เฮุนันสสารแบฮยอนั”ลู่หานและเฮุนที่ยืนอยู่้าหลัเฮุนพู่อนะปาน้ำาออาวาู่สวย
“ันิถูมั้ยเนี่ยไที่บอแบฮยอน” ีโอที่ยืนอยู่้าๆไเฮุนและลู่หานเอ่ยถาม
“ะ้าหรือะเร็วัวันแบฮยอน็้อรู้อยู่ีว่าานยอล..เ้าไม่ไ้อยู่บนโลนี้อีแล้ว” ไพู่อนะโอบอีโอและมอภาพแบฮยอนร้อไห้ราวับะาใหน้าหลุมศพอานยอล...
“านยอลฮือๆๆ านยอลนายฟื้นึ้นมาสิมาฟัันอโทษ่อนลับมาฟััน่อนันรันายนะันรันาย...านยอลล...ฮือ”
แบฮยอนผิเอเ้าผิเอที่รู้ัว้าไป...เผลอไล่านยอลไปถ้าวันนั้นเ้าไม่ไล่านยอลไปเ้าะไ้อยู่ับานยอลนานว่านี้และไม่้อสูเสียนที่เ้ารัไปแบบนี้สุท้ายนที่โ่ที่สุือเ้าเอบยอนแบฮยอน ผลัไสไล่ส่นที่ีและไว่ว้าหาสิ่ที่หลอัวเอมาโยลอ...ถ้าเ้ายอมรับฟัเสียอหัวใัวเอัหน่อยวันนี้เ้าเอ็ไม่้อทนเ็บเียนายแบบนี้...ปาร์านยอล บยอนแบฮยอนอโทษ ....อโทษ...รั...รันะานยอล...ันรันาย แบฮยอนรัานยอล
แบฮยอนเอ่ยำบอรัมามาย่อหน้าหลุมศพอานยอล....ึ่แน่นอนว่าานยอลไม่มีวันไ้ยินมัน...สิ่ที่มี่าเมื่ออยู่ใล้ัวเราเรามัะไม่เห็นุ่ามัน...นว่าสิ่ๆนั้นมันะาเราไปอย่าไม่มีวันหวนืน...เราถึะเห็นุ่าอมัน...เ่นเียวับรัอานยอล...แบฮยอนไม่เยเห็นุ่าอมันนเ้าเสียมันไป...
...เมื่อรู้ว่ามีอยู่็สายไป...
THE END
Story by: Tumbellina
....
....
---------------------------------------------------------------------------------------------
เฮ้ยยยือะบอว่าอีไม่ถึสิบเปอร์เ็น์็ะบแล้วนะ 5555 ือออุ๊บไว้่อนนะเี๋ยว่อยมาล่อพรุ่นี้ เรื่อนี้สั้นมา เพราะมันเป็น็อฟิ 555 แ่รวมๆแล้ว็แ่สิบหน้าระาษเอสี่ว่าๆ เอแ่หลัาบเรื่อนี้ะมีสเปเี่ยลนะ...ใบ้ให้ว่าเป็นอานยอลแหละิว่าอ่านเรื่อนี้แล้ว้อ้าๆแน่ๆ
บแล้วนะะในที่สุ็บแล้วฮื่ออออ เราอ่านอนบเราิว่าเรารวบรัเินไปอ่ะ -.,- ยัไ็อมเม้นันหน่อยเน้อเี๋ยวมีสเปเี่ยล่ออีนิ เป็นเนื้อวามในหมายอานยอลนะะ บอเลยแล้วัน 555555555555555555
ความคิดเห็น