ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เรื่องของอันดราคาซัคค์ (1)
“คุณแม่ครับ”
ชายหนุ่มผมบลอนด์กล่าวขณะก้าวเข้ามาในห้อง ก่อนปิดประตูอย่างเบามือ…กลิ่นหอมของน้ำหอมที่คุ้นเคยลอยอบอวลอยู่ในบรรยากาศ…ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงชราที่นั่งอยู่หน้ากระจก…มันเป็นเวลากลางคืนแล้ว และภายในห้องก็มืดสลัว มีเพียงแสงจากโคมไฟข้างเตียงนอนเท่านั้นที่ให้แสงสว่างอันน้อยนิด แต่นั่นก็เพียงพอจะทำให้เขาไม่สะดุดขาโต๊ะหรือเก้าอี้…หญิงชรายังคงจ้องมองเงาตัวเองในกระจกอย่างไม่ละสายตา…ทำให้ชายหนุ่มต้องสะกิดเรียกอีกครั้ง
“คุณแม่ครับ”
หญิงชรากระพริบตาครั้งหนึ่งเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว…ก่อนหันกลับมาจ้องมองลูกชาย…ใบหน้าที่เหี่ยวย่นไปตามวัยดูโทรมยิ่งนัก ผมสีบลอนด์ที่กลายเป็นสีขาวถูกตัดสั้นและดัดอย่างทรงคนแก่…นัยน์ตาสีฟ้าอมเทานั้นฉายแววเศร้าสร้อย…ไม่อาจจะบอกได้ว่าลูกชายของเธอมีความละม้ายคล้ายเธอที่ตรงไหน เพราะเห็นเพียงแต่เบื้องหลังของเขาเท่านั้น…หญิงชราเอื้อมมืออันสั่นเทาไปลูบใบหน้าของลูกชายที่โน้มเข้ามาใกล้…
“ลูกรัก”
ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า ก่อนยื่นกล่องไม้ในมือให้กับผู้เป็นมารดาด้วยรอยยิ้ม…
“คุณแม่ดูนี่สิครับ”
หญิงชราขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะก้มมองกล่องไม้ในมือของลูกชาย และเอื้อมหยิบมันขึ้นมาเปิด…
สร้อยไข่มุกโทรมๆเส้นหนึ่ง…
“อะไรน่ะลูก?”
ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง หยิบกระดาษสีเหลืองกรอบใต้ฝาส่งให้ผู้เป็นมารดาอ่าน
“ลูกก็รู้ สายตาคนแก่จะไปมองเห็นอะไร…บอกแม่มาดีกว่า ว่านี่มันอะไรกัน?”
ชายหนุ่มหยิบสร้อยไข่มุกขึ้นมาอย่างเบามือ ก่อนเริ่มอธิบาย…
“นี่คือสร้อยไข่มุกอันดราคาซัคค์ครับ…ผมบังเอิญไปได้ของวิเศษชิ้นนี้มา…สร้อยนี้ในกระดาษเขียนไว้ว่า ใครได้ใส่ จะสมความปรารถนาในทุกๆสิ่ง”
ดวงตาของหญิงชราเบิกกว้าง…
“ทุกๆสิ่ง…ลูกหมายถึงทุกสิ่งจริงๆหรือลูก”
“มีทางเดียวที่จะรู้ได้ครับ…”
นัยน์ตาสีฟ้าอมเทาฉายแววตื่นเต้นระคนยินดีเมื่อลูกชายค่อยๆสวมสร้อยให้อย่างเบามือ…แววแห่งความเศร้าสร้อยที่เคยมีหายไปแทบจะไม่เหลือร่องรอย…ชายหนุ่มสวมสร้อยให้ผู้เป็นมารดาเสร็จ ก็หยิบกระดาษขึ้นมาอ่านอย่างรวดเร็วในใจ
หญิงชราหันกลับไปมองภาพของตนเองในเงากระจก…ดูอย่างไรมันก็เป็นสร้อยเก่าๆเส้นหนึ่ง เม็ดมุกสีดำและขาวอย่างละครึ่งสายสร้อยดูหม่นมัว…เม็ดไข่มุกที่มีไม่เต็มสร้อยทิ้งให้บางช่วงเหลือเพียงสายสร้อยสีดำ…หญิงชราจับขยับให้เม็ดมุกไหลไปมาเล่นระหว่างรอลูกชาย…
“เอาล่ะนะครับ” ชายหนุ่มถาม…หญิงชราพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม…รอยยิ้มที่เขาแทบจะไม่เคยเห็น…ทำให้เขาไม่ลังเลใจและเริ่มต้นอ่านข้อความในกระดาษด้วยเสียงที่ดังกว่าปกติเล็กน้อย
“อันดรา…ซัคค์คา…ดราอัน…ซัคค์คา…ดราอัน…คาซัคค์…คาดรา…อันซัคค์…ดราคา…ซัคค์อัน…อันดราคา…ซัคค์ดราคา…อันดราคาซัคค์”
ทันทีที่กล่าวคำสุดท้ายจบ…ไฟที่โคมหัวเตียงก็ดับวูบลงจนทำให้ภายในห้องมืดมิด…สิ่งเดียวที่ส่องแสงสีเขียวเรืองรอง…กลับเป็นสร้อยไข่มุกบนคอของหญิงชรา…ท่ามกลางสีหน้าตื่นตะลึงของหญิงชราและชายหนุ่ม!!!
เสียงเพลงหวานเย็นราวบทสวดไม่รู้จากที่ใด ดังราวเสียงกระซิบในสายลม…เม็ดมุกแต่ละเม็ดเริ่มเคลื่อนไหวได้ราวมีชีวิต มันค่อยๆเบียดเข้ามาชิดกันจนแน่น สายสร้อยสีดำก็ดูเหมือนจะหดสั้นลงจนทำให้เม็ดมุกเรียงรายกันได้อย่างไม่มีช่องว่างเหมือนก่อน…พวกมันหมุนควงในตัวเองอย่างบ้าคลั่งอยู่พักหนึ่ง…ก่อนที่สร้อยทั้งเส้นจะส่องแสงสีเขียวจ้าบาดตา จนทำให้หญิงชราและชายหนุ่มต้องหลับตาลงพร้อมๆกัน!
แสงไฟของโคมที่หัวเตียงสว่างขึ้นอีกครั้ง…ทั้งสองค่อยๆลืมตาขึ้นเพื่อมองไปรอบๆ…เสียงบทสวดเงียบหายไปแล้ว…ทุกอย่างกลับมาสู่สภาวะปกติ…หญิงชราเหลือบสายตามองเงาของตนเองในกระจก…สร้อยไข่มุกบนลำคอ…กลับกลายเป็นสร้อยไข่มุกที่สวยที่สุดเธอเคยเห็น!…มุกสีดำเงาวับ มุกสีขาวน้ำนวล…ราวกับพวกมันเปล่งแสงสว่างเรืองรอง สร้อยไข่มุกดูสวยและโดดเด่นอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน…แต่ขณะที่กำลังชมความงามของเส้นสร้อยอยู่นั้น หญิงชราก็เหลือบไปเห็นเงาของอะไรบางอย่างสะท้อนจากในกระจก จนทำให้ต้องหันหลังขวับกลับไปด้วยขนที่ลุกซู่ และสันหลังที่เย็นวาบ…
ลูกชายของเธอกำลังตะลึงมองควันสีเขียวกลุ่มหนึ่ง…สีเขียวของควันที่ลอยขึ้นลอยลงราวกับมีชีวิต ส่องประกายออกมาจนดูคล้ายกับแสงอัญมณีสีเขียวมรกตยามต้องแสงไฟ…ชายหนุ่มเอื้อมมือออกไปจับต้องควันด้วยดวงตาที่ยังคงเบิกกว้าง…แต่เพียงสัมผัส…ขนในกายก็พากันลุกซู่ด้วยเสียงหัวเราะเย็นๆที่ดังกึกก้องออกมาจากกลุ่มควัน!
หญิงชราเริ่มตื่นตระหนกมากขึ้น เมื่อกลุ่มควันลอยเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นๆ เสียงหัวเราะเย็นๆยังคงดังต่อเนื่อง…แล้วแสงสว่างสีเขียวสองดวงก็สว่างวาบออกมาจากกลุ่มควัน ราวกับดวงตาของปีศาจร้าย!!
“สวัสดี นายหญิง” เสียงเย็นๆคล้ายเสียงของสตรีดังขึ้นจากกลุ่มควัน
“จ…เจ้า…เจ้าเป็นใคร?! ต้องการอะไรจากข้า?!” หญิงชราถามกลับไปอย่างไม่ค่อยจะมั่นใจนัก
เสียงหัวเราะเย็นๆดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่กลุ่มควันประหลาดจะตอบหญิงชรากลับ
“ข้าคือ อันดราคาซัคค์…ทุกความปรารถนาของท่าน เป็นหน้าที่ของข้าที่จะทำให้เป็นจริง!!!”
เอลไลย่าลุกพรวดขึ้นจากเตียงด้วยสีหน้าที่ยังคงตื่นตระหนก…เม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดพรายอยู่บนใบหน้าสีซีด…นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบมองไปรอบๆ…ห้องนอนของเธอยังคงเหมือนเดิมในความมืดสลัวของแสงจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่สาดแสงผ่านมาทางหน้าต่าง…กลิ่นของห้องยังคงเป็นกลิ่นที่คุ้นเคย…ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมอย่างห้องนอนของหญิงชราคนที่เธอไม่รู้จักคนนั้น…
ภาพของหญิงชรา ชายหนุ่ม และควันประหลาดหายไปทันทีเมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้น…ภาพความฝันนั้นชัดเจนราวกับได้ไปอยู่ในเหตุการณ์…อีกครั้ง ที่สร้อยไข่มุกเข้ามาอยู่ในความฝันของเธอ ทั้งๆที่ลืมความฝันครั้งก่อนไปแล้ว…
ต้องเป็นเพราะเจ้าแกงประหลาดรสจัดที่เคอัสยัดเยียดให้กินเมื่อตอนเย็นแน่ๆ…
เอลไลย่าล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ไม่สามารถหลับตาลงได้เป็นครั้งที่สอง…ภาพเหตุการณ์นั้นยังคงฉายซ้ำวนเวียนไปมาบนเพดานสีขาว…บทสวดราวกับจะตามมากับสายลมที่พัดผ่านภายในห้อง…ไข่มุกที่สร้างควันประหลาด…กับน้ำเสียงเย็นๆของสตรีที่ยังคงดังก้องอยู่ในห้วงคิดของเธอ…
“ข้าคือ อันดราคาซัคค์…ทุกความปรารถนาของท่าน เป็นหน้าที่ของข้าที่จะทำให้เป็นจริง!!!”
*******************
วันทั้งวันผ่านไปโดยที่จิตใจไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัว วิชาศิลปะคาบเช้าที่ศาสตราจารย์มาร์คีย์ ซอเธอร์สั่งให้เสก็ตช์ภาพปราสาทนั้น จิตใจที่มัวแต่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องความฝันทำให้ภาพเสก็ตช์กลับออกมาเป็นรูปควันประหลาดเสียเฉยๆ เล่นเอาศาสตราจารย์แทบเป็นลมล้มพับเมื่อได้เห็นภาพ…ก็จะไม่ให้เธอคิดมากได้ยังไง ในเมื่อเธอฝันเรื่องนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว ทั้งๆที่ไข่มุกอะไรนั่นเธอก็ไม่รู้จัก แล้วยังคนแปลกหน้าคนเดิมที่เห็นแต่ข้างหลังนั่น…หรือเธออาจคิดมากไปเอง…แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่อาจห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องนี้ได้…ความฝันช่างชัดเจน ชัดเสียจนน่าตกใจ…วิชาภาษาและอักขระโบราณผ่านไปโดยที่เธอมัวแต่นั่งคิดเรื่องถึงนี้จนไม่เป็นอันเรียน…อาหารกลางวันที่แทบจะไม่รู้รส…วิชาการแพทย์ในช่วงบ่ายไม่สามารถเรียกความสนใจของเธอให้ออกมาจากเรื่องความฝัน…วันทั้งวันของเอลไลย่าผ่านไปอย่างเชื่องช้า แม้ตัวจะยังนั่งเรียน แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกล…พยายามหาคำตอบ…ของเรื่องที่ไม่มีคำตอบ…พยายามตัดใจไม่ให้คิดถึงมัน…แต่ก็ไม่อาจทำได้ง่ายๆ…
ในที่สุด จึงต้องถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน…
“เอ้า…ถอนเข้าไปลมหายใจน่ะ ระวังถอนมากจนมันไม่ขึ้นล่ะ”
“ถอนหายใจนะไม่ได้ถอนหญ้า”
เอลไลย่าตอบนาธานที่มาเดินอยู่ข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้…อันที่จริง…เธอมาเดินอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เช่นกัน…ข้างหน้าเป็นเพื่อนของเธออีก 5 คน ที่ดูเหมือนทั้งกลุ่มกำลังจะเดินไปที่ไหนสักแห่ง…นี่มันกี่โมงแล้ว? วิชาต่อไปเป็นอะไร? แล้วนี่ทุกคนกำลังจะไปที่ไหนกัน?
“เรากำลังจะไปไหนกันเหรอนาธาน?”
นาธานเลิกคิ้วและมองเอลไลย่าด้วยท่าทีงงๆ
“เอลไลย่า นี่วันนี้เธอเป็นอะไรของเธอ ใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยนะ…เป็นอะไรรึเปล่า?”
จะตอบว่ายังไงดี…จะบอกว่าเป็น เพราะกับแค่เรื่องความฝันบ้าๆก็จะต้องโดนหาว่าคิดมากไปเองแน่ๆ…
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก…สรุปว่าเรากำลังจะไปไหนกันล่ะ?” เอลไลย่ารีบเปลี่ยนเรื่อง
“นี่ไง…ถึงแล้ว”
เอลไลย่าเหลือบมองป้ายสีทองอันใหญ่เหนือประตูทางเข้าที่นาธานและคนอื่นๆเพิ่งจะเดินผ่านเข้าไป ก่อนขมวดคิ้วเริ่มสงสัย…
มาห้องสมุดกันทำไมล่ะเนี่ย?
เจมิไนเดินตรงเข้าไปหาอาจารย์บรรณารักษ์ร่างเล็กและพูดอะไรด้วยสองสามคำ ก่อนที่อาจารย์จะพยักหน้ายิ้มรับและลากเจมิไนหายเข้าไปที่ชั้นหนังสือหมวดวิชาวิทยาศาสตร์
“นั่นอาจารย์คงไม่ได้พาเจมิไนของฉันไปทำอะไรเสียๆหายๆหรอกนะ” แอมเบอร์เปรยขึ้นมา ก่อนหยิบนิตยสารแฟชั่นขึ้นมาจากชั้น และลงนั่งตั้งหลักอ่าน
“อาจารย์บรรณารักษ์เขาพาเจมิไนไปช่วยจัดชั้นหนังสือนะจ๊ะแอมเบอร์ แล้วเจมิไนจะเสียหายได้ยังไงล่ะ?” เมอลินด้าพูดพลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“ก็จะไปรู้เหรอ เห็นหายเข้าไปในที่ลับตาชาวบ้านขนาดนั้น”
“แล้วทำไมเจมิไนต้องไปช่วยอาจารย์บรรณารักษ์จัดหนังสือด้วยล่ะ?”
ประโยคคำถามของเอลไลย่าเรียกสายตาของเพื่อนๆให้หันมามองกันเป็นตาเดียวอย่างงงๆ
“ท่าจะเป็นเอามากนะเนี่ยเอลลี่…นี่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยหรือไง…เล่นเหม่อมันทั้งวัน เป็นไข้รึเปล่าเนี่ย?” เคอัสยิงประโยคคำถามใส่
“นั่นสิ…ไม่สบายรึเปล่า ลองบอกอาการให้วินิจฉัยโรคหน่อยมั้ย?” จูปิไตกล่าวต่อ
“ฉันไม่เป็นอะไรซักหน่อย…บอกได้รึยังว่าทำไมเจมิไนจู่ๆถึงนึกอยากเป็นคนดี ขอช่วยอาจารย์บรรณารักษ์จัดหนังสือ?”
“ไม่ได้นึกอยากเป็นคนดีขึ้นมาหรอก แต่โดนศาสตราจารย์คริปตอนลงโทษไว้เมื่อวานนี้ไง” นาธานตอบ เอลไลย่าที่เพิ่งถึงบางอ้อจึงพยักหน้ารับรู้
“ถามจริงๆเหอะ สรุปว่าเป็นอะไรรึเปล่า?” เคอัสถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ใครเป็นอะไร?”
“ก็เธอนั่นแหละ”
“ฉันทำไม?”
“ก็เป็นอะไรเล่า?!”
“ใครเป็นอะไรล่ะ?”
“เอ้อ!! ไม่ถามแล้วก็ได้เฟ้ย ไม่ตอบอย่าตอบ” เคอัสเริ่มฉุนในขณะที่เอลไลย่าได้แต่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“กลับมาเป็นเอลไลย่าคนเดิมก็ดีแล้วล่ะ” นาธานกล่าว ยิ้มน้อยๆตามปกติ
“ว่าแต่…” เอลไลย่าเหลือบมองไปรอบๆ…บางสิ่งบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับห้องสมุดในวันนี้…ดูเหมือนจะมีคนมาใช้บริการห้องสมุดมากมายล้นหลามอย่างไม่เคยมีมาก่อน…โดยเฉพาะ…
“วันนี้สาวๆมาเที่ยวห้องสมุดกันเพียบเลยนะเนี่ย”
เคอัสแสยะยิ้มก่อนทรุดตัวลงนั่งแล้วเริ่มทำคอยีราฟชะเง้อมองไปรอบๆ
“สาวๆเยอะแบบนี้ห้องสมุดมันค่อยน่าเข้าหน่อย”
“น้ำลายหกแล้ว หาอะไรรองหน่อยเคอัส” นาธานล้อ
“หน้าตาหื่นซะขนาดนี้ ไม่ใช่พวกโรคจิตแล้วจะเรียกว่าอะไร” แอมเบอร์กัด แต่สายตาก็ยังคงจับจ้องไปที่หนังสือนิตยสารในมือ
“ก็เรียกว่า ‘คนหล่อ’ ไง คำศัพท์ที่ฉันเป็นคนบรรยัดถ้าไม่ใช้กับฉันแล้วจะไปใช้กับหมาที่ไหนล่ะ ใช่มั้ย”
“ก็ใช้กับหมาตรงนู้นไง”
จูปิไตชี้ไปยังใครคนหนึ่งที่มัวสนใจกับการจัดหนังสือจนไม่ได้สังเกตรอบข้าง ว่าโต๊ะตัวใกล้ๆเขาในระยะไม่เกิน 4 เมตรบัดนี้โดนจับจองโดยสาวๆสาวกชมรม ‘คนรักเจมิไน’ ไปหมดแล้ว…และทุกอิริยาบถ ไม่ว่าจะก้มเก็บหนังสือ เอื้อมวางหนังสือบนชั้นหนังสือ ช่วยอาจารย์บรรณารักษ์ถือตั้งหนังสือหนักๆ…ล้วนก่อให้เกิดเสียงร้องอุทาน เสียงคุยกันจ้อกแจ้กและเสียงหัวเราะคิกคัก…แต่ก็จะเงียบกริบในวินาทีต่อมาทุกครั้งด้วยสายตาอันคมกริบของอาจารย์บรรณารักษ์ที่ปราดมองมาอย่างรวดเร็ว
“เออ! ยอมแพ้ก็ได้ ยกตำแหน่งหมาหน้าตาดีให้มันไปเลย!!”
พรึ่บ!
นิตยสารในมือแอมเบอร์ปิดอย่างรวดเร็วจนเมอลินด้าที่นั่งอ่านอยู่ด้วยสะดุ้งสุดตัว
“พวกนายนี่จะมากเกินไปแล้วนะ! มาหาว่าเจมิไนของฉันเป็นหมาได้ยังไงกันยะ?!!”
เสียงแผดแปดหลอดของแอมเบอร์แหลมสูงจนกระจกหน้าต่างในห้องสั่นสะเทือน…ความเงียบที่ตามมาหลังจากนั้น กับสายตาทุกคู่ในห้องที่จ้องมองมาที่แอมเบอร์กันหมด…แต่สายตาคู่ไหนก็ไม่สำคัญเท่ากับสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองมาอย่างใสซื่อบริสุทธิ์ เรียกสีแดงระเรื่อให้ขึ้นบนใบหน้าก่อนที่เจ้าตัวจะยกนิตยสารในมือเล่มเดิมขึ้นมาเปิดบังหน้าตัวเองเอาไว้
น้องเรียว!!!
ทำไมน้องเรียวถึงมาอยู่ในห้องสมุด?!
น่าขายหน้าที่สุด!!!
โถ่พระเจ้า…ทำไมต้องกลั่นแกล้งกันถึงขนาดนี้ด้วย…
“คุณหมอ ไม่ทราบว่า หน้าแตกยับเยินขนาดนี้รับเย็บเข็มเท่าไหร่ครับเนี่ย?” เคอัสหันไปถามจูปิไตด้วยรอยยิ้ม
“ขอโทษด้วย…แบบนี้น่ะ…” จูปิไตเก๊กหน้าเครียดตอบ
“หมอไม่รับเย็บ” ก่อนเปลี่ยนเป็นหัวเราะในทันที เรียกเสียงหัวเราะของทุกคนในกลุ่มให้ดังขึ้น
“จูปิไต…เดี๋ยวนี้ก็เป็นไปกับเขาด้วยเหรอ?!” แอมเบอร์ตวาดเสียงกระซิบ ขึงตาใส่ทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งเมอลินด้าผู้เคราะห์ร้ายที่นั่งอยู่ข้างๆในระยะฝ่ามือแต่ดันเผลอหัวเราะออกไปด้วย
โครม!!!
ไม่ใช่เสียงออกหมัดของแอมเบอร์อย่างที่คิด…เสียงดังสนั่นที่มาจากอีกมุมหนึ่งของห้องสมุดดังขึ้นพร้อมๆกับการสั่นสะเทือนของพื้นที่เหยียบอยู่ เรียกความสนใจของทุกคนให้ลุกขึ้นเดินไปสมทบคนอื่นๆที่กำลังมุงดูเหตุการณ์กันอยู่ทันที
ภาพที่เห็นเป็นภาพของชั้นวางหนังสือขนาดใหญ่ชั้นหนึ่งล้มมานอนอยู่กับพื้นท่ามกลางหนังสือหลายร้อยเล่มที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นที่…และนี่คงจะเป็นที่มาของเสียงดังโครมใหญ่ที่ได้ยินไปเมื่อครู่…ส่วนที่มาของการล้มของชั้นหนังสือ…
เด็กปีหนึ่งคนหนึ่งที่เอลไลย่าไม่รู้จักกำลังขยำคอเสื้อของเพื่อนอีกคนกระชากเข้ามาใกล้อย่างเอาเรื่อง ในขณะที่คนถูกกระชากคอจ้องมองด้วยสายตาไม่ยี่หระไม่กลัวเกรง…
ชายหนุ่มผมบลอนด์กล่าวขณะก้าวเข้ามาในห้อง ก่อนปิดประตูอย่างเบามือ…กลิ่นหอมของน้ำหอมที่คุ้นเคยลอยอบอวลอยู่ในบรรยากาศ…ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงชราที่นั่งอยู่หน้ากระจก…มันเป็นเวลากลางคืนแล้ว และภายในห้องก็มืดสลัว มีเพียงแสงจากโคมไฟข้างเตียงนอนเท่านั้นที่ให้แสงสว่างอันน้อยนิด แต่นั่นก็เพียงพอจะทำให้เขาไม่สะดุดขาโต๊ะหรือเก้าอี้…หญิงชรายังคงจ้องมองเงาตัวเองในกระจกอย่างไม่ละสายตา…ทำให้ชายหนุ่มต้องสะกิดเรียกอีกครั้ง
“คุณแม่ครับ”
หญิงชรากระพริบตาครั้งหนึ่งเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว…ก่อนหันกลับมาจ้องมองลูกชาย…ใบหน้าที่เหี่ยวย่นไปตามวัยดูโทรมยิ่งนัก ผมสีบลอนด์ที่กลายเป็นสีขาวถูกตัดสั้นและดัดอย่างทรงคนแก่…นัยน์ตาสีฟ้าอมเทานั้นฉายแววเศร้าสร้อย…ไม่อาจจะบอกได้ว่าลูกชายของเธอมีความละม้ายคล้ายเธอที่ตรงไหน เพราะเห็นเพียงแต่เบื้องหลังของเขาเท่านั้น…หญิงชราเอื้อมมืออันสั่นเทาไปลูบใบหน้าของลูกชายที่โน้มเข้ามาใกล้…
“ลูกรัก”
ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า ก่อนยื่นกล่องไม้ในมือให้กับผู้เป็นมารดาด้วยรอยยิ้ม…
“คุณแม่ดูนี่สิครับ”
หญิงชราขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะก้มมองกล่องไม้ในมือของลูกชาย และเอื้อมหยิบมันขึ้นมาเปิด…
สร้อยไข่มุกโทรมๆเส้นหนึ่ง…
“อะไรน่ะลูก?”
ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง หยิบกระดาษสีเหลืองกรอบใต้ฝาส่งให้ผู้เป็นมารดาอ่าน
“ลูกก็รู้ สายตาคนแก่จะไปมองเห็นอะไร…บอกแม่มาดีกว่า ว่านี่มันอะไรกัน?”
ชายหนุ่มหยิบสร้อยไข่มุกขึ้นมาอย่างเบามือ ก่อนเริ่มอธิบาย…
“นี่คือสร้อยไข่มุกอันดราคาซัคค์ครับ…ผมบังเอิญไปได้ของวิเศษชิ้นนี้มา…สร้อยนี้ในกระดาษเขียนไว้ว่า ใครได้ใส่ จะสมความปรารถนาในทุกๆสิ่ง”
ดวงตาของหญิงชราเบิกกว้าง…
“ทุกๆสิ่ง…ลูกหมายถึงทุกสิ่งจริงๆหรือลูก”
“มีทางเดียวที่จะรู้ได้ครับ…”
นัยน์ตาสีฟ้าอมเทาฉายแววตื่นเต้นระคนยินดีเมื่อลูกชายค่อยๆสวมสร้อยให้อย่างเบามือ…แววแห่งความเศร้าสร้อยที่เคยมีหายไปแทบจะไม่เหลือร่องรอย…ชายหนุ่มสวมสร้อยให้ผู้เป็นมารดาเสร็จ ก็หยิบกระดาษขึ้นมาอ่านอย่างรวดเร็วในใจ
หญิงชราหันกลับไปมองภาพของตนเองในเงากระจก…ดูอย่างไรมันก็เป็นสร้อยเก่าๆเส้นหนึ่ง เม็ดมุกสีดำและขาวอย่างละครึ่งสายสร้อยดูหม่นมัว…เม็ดไข่มุกที่มีไม่เต็มสร้อยทิ้งให้บางช่วงเหลือเพียงสายสร้อยสีดำ…หญิงชราจับขยับให้เม็ดมุกไหลไปมาเล่นระหว่างรอลูกชาย…
“เอาล่ะนะครับ” ชายหนุ่มถาม…หญิงชราพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม…รอยยิ้มที่เขาแทบจะไม่เคยเห็น…ทำให้เขาไม่ลังเลใจและเริ่มต้นอ่านข้อความในกระดาษด้วยเสียงที่ดังกว่าปกติเล็กน้อย
“อันดรา…ซัคค์คา…ดราอัน…ซัคค์คา…ดราอัน…คาซัคค์…คาดรา…อันซัคค์…ดราคา…ซัคค์อัน…อันดราคา…ซัคค์ดราคา…อันดราคาซัคค์”
ทันทีที่กล่าวคำสุดท้ายจบ…ไฟที่โคมหัวเตียงก็ดับวูบลงจนทำให้ภายในห้องมืดมิด…สิ่งเดียวที่ส่องแสงสีเขียวเรืองรอง…กลับเป็นสร้อยไข่มุกบนคอของหญิงชรา…ท่ามกลางสีหน้าตื่นตะลึงของหญิงชราและชายหนุ่ม!!!
เสียงเพลงหวานเย็นราวบทสวดไม่รู้จากที่ใด ดังราวเสียงกระซิบในสายลม…เม็ดมุกแต่ละเม็ดเริ่มเคลื่อนไหวได้ราวมีชีวิต มันค่อยๆเบียดเข้ามาชิดกันจนแน่น สายสร้อยสีดำก็ดูเหมือนจะหดสั้นลงจนทำให้เม็ดมุกเรียงรายกันได้อย่างไม่มีช่องว่างเหมือนก่อน…พวกมันหมุนควงในตัวเองอย่างบ้าคลั่งอยู่พักหนึ่ง…ก่อนที่สร้อยทั้งเส้นจะส่องแสงสีเขียวจ้าบาดตา จนทำให้หญิงชราและชายหนุ่มต้องหลับตาลงพร้อมๆกัน!
แสงไฟของโคมที่หัวเตียงสว่างขึ้นอีกครั้ง…ทั้งสองค่อยๆลืมตาขึ้นเพื่อมองไปรอบๆ…เสียงบทสวดเงียบหายไปแล้ว…ทุกอย่างกลับมาสู่สภาวะปกติ…หญิงชราเหลือบสายตามองเงาของตนเองในกระจก…สร้อยไข่มุกบนลำคอ…กลับกลายเป็นสร้อยไข่มุกที่สวยที่สุดเธอเคยเห็น!…มุกสีดำเงาวับ มุกสีขาวน้ำนวล…ราวกับพวกมันเปล่งแสงสว่างเรืองรอง สร้อยไข่มุกดูสวยและโดดเด่นอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน…แต่ขณะที่กำลังชมความงามของเส้นสร้อยอยู่นั้น หญิงชราก็เหลือบไปเห็นเงาของอะไรบางอย่างสะท้อนจากในกระจก จนทำให้ต้องหันหลังขวับกลับไปด้วยขนที่ลุกซู่ และสันหลังที่เย็นวาบ…
ลูกชายของเธอกำลังตะลึงมองควันสีเขียวกลุ่มหนึ่ง…สีเขียวของควันที่ลอยขึ้นลอยลงราวกับมีชีวิต ส่องประกายออกมาจนดูคล้ายกับแสงอัญมณีสีเขียวมรกตยามต้องแสงไฟ…ชายหนุ่มเอื้อมมือออกไปจับต้องควันด้วยดวงตาที่ยังคงเบิกกว้าง…แต่เพียงสัมผัส…ขนในกายก็พากันลุกซู่ด้วยเสียงหัวเราะเย็นๆที่ดังกึกก้องออกมาจากกลุ่มควัน!
หญิงชราเริ่มตื่นตระหนกมากขึ้น เมื่อกลุ่มควันลอยเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นๆ เสียงหัวเราะเย็นๆยังคงดังต่อเนื่อง…แล้วแสงสว่างสีเขียวสองดวงก็สว่างวาบออกมาจากกลุ่มควัน ราวกับดวงตาของปีศาจร้าย!!
“สวัสดี นายหญิง” เสียงเย็นๆคล้ายเสียงของสตรีดังขึ้นจากกลุ่มควัน
“จ…เจ้า…เจ้าเป็นใคร?! ต้องการอะไรจากข้า?!” หญิงชราถามกลับไปอย่างไม่ค่อยจะมั่นใจนัก
เสียงหัวเราะเย็นๆดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่กลุ่มควันประหลาดจะตอบหญิงชรากลับ
“ข้าคือ อันดราคาซัคค์…ทุกความปรารถนาของท่าน เป็นหน้าที่ของข้าที่จะทำให้เป็นจริง!!!”
เอลไลย่าลุกพรวดขึ้นจากเตียงด้วยสีหน้าที่ยังคงตื่นตระหนก…เม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดพรายอยู่บนใบหน้าสีซีด…นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบมองไปรอบๆ…ห้องนอนของเธอยังคงเหมือนเดิมในความมืดสลัวของแสงจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่สาดแสงผ่านมาทางหน้าต่าง…กลิ่นของห้องยังคงเป็นกลิ่นที่คุ้นเคย…ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมอย่างห้องนอนของหญิงชราคนที่เธอไม่รู้จักคนนั้น…
ภาพของหญิงชรา ชายหนุ่ม และควันประหลาดหายไปทันทีเมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้น…ภาพความฝันนั้นชัดเจนราวกับได้ไปอยู่ในเหตุการณ์…อีกครั้ง ที่สร้อยไข่มุกเข้ามาอยู่ในความฝันของเธอ ทั้งๆที่ลืมความฝันครั้งก่อนไปแล้ว…
ต้องเป็นเพราะเจ้าแกงประหลาดรสจัดที่เคอัสยัดเยียดให้กินเมื่อตอนเย็นแน่ๆ…
เอลไลย่าล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ไม่สามารถหลับตาลงได้เป็นครั้งที่สอง…ภาพเหตุการณ์นั้นยังคงฉายซ้ำวนเวียนไปมาบนเพดานสีขาว…บทสวดราวกับจะตามมากับสายลมที่พัดผ่านภายในห้อง…ไข่มุกที่สร้างควันประหลาด…กับน้ำเสียงเย็นๆของสตรีที่ยังคงดังก้องอยู่ในห้วงคิดของเธอ…
“ข้าคือ อันดราคาซัคค์…ทุกความปรารถนาของท่าน เป็นหน้าที่ของข้าที่จะทำให้เป็นจริง!!!”
*******************
วันทั้งวันผ่านไปโดยที่จิตใจไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัว วิชาศิลปะคาบเช้าที่ศาสตราจารย์มาร์คีย์ ซอเธอร์สั่งให้เสก็ตช์ภาพปราสาทนั้น จิตใจที่มัวแต่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องความฝันทำให้ภาพเสก็ตช์กลับออกมาเป็นรูปควันประหลาดเสียเฉยๆ เล่นเอาศาสตราจารย์แทบเป็นลมล้มพับเมื่อได้เห็นภาพ…ก็จะไม่ให้เธอคิดมากได้ยังไง ในเมื่อเธอฝันเรื่องนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว ทั้งๆที่ไข่มุกอะไรนั่นเธอก็ไม่รู้จัก แล้วยังคนแปลกหน้าคนเดิมที่เห็นแต่ข้างหลังนั่น…หรือเธออาจคิดมากไปเอง…แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่อาจห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องนี้ได้…ความฝันช่างชัดเจน ชัดเสียจนน่าตกใจ…วิชาภาษาและอักขระโบราณผ่านไปโดยที่เธอมัวแต่นั่งคิดเรื่องถึงนี้จนไม่เป็นอันเรียน…อาหารกลางวันที่แทบจะไม่รู้รส…วิชาการแพทย์ในช่วงบ่ายไม่สามารถเรียกความสนใจของเธอให้ออกมาจากเรื่องความฝัน…วันทั้งวันของเอลไลย่าผ่านไปอย่างเชื่องช้า แม้ตัวจะยังนั่งเรียน แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกล…พยายามหาคำตอบ…ของเรื่องที่ไม่มีคำตอบ…พยายามตัดใจไม่ให้คิดถึงมัน…แต่ก็ไม่อาจทำได้ง่ายๆ…
ในที่สุด จึงต้องถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน…
“เอ้า…ถอนเข้าไปลมหายใจน่ะ ระวังถอนมากจนมันไม่ขึ้นล่ะ”
“ถอนหายใจนะไม่ได้ถอนหญ้า”
เอลไลย่าตอบนาธานที่มาเดินอยู่ข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้…อันที่จริง…เธอมาเดินอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เช่นกัน…ข้างหน้าเป็นเพื่อนของเธออีก 5 คน ที่ดูเหมือนทั้งกลุ่มกำลังจะเดินไปที่ไหนสักแห่ง…นี่มันกี่โมงแล้ว? วิชาต่อไปเป็นอะไร? แล้วนี่ทุกคนกำลังจะไปที่ไหนกัน?
“เรากำลังจะไปไหนกันเหรอนาธาน?”
นาธานเลิกคิ้วและมองเอลไลย่าด้วยท่าทีงงๆ
“เอลไลย่า นี่วันนี้เธอเป็นอะไรของเธอ ใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยนะ…เป็นอะไรรึเปล่า?”
จะตอบว่ายังไงดี…จะบอกว่าเป็น เพราะกับแค่เรื่องความฝันบ้าๆก็จะต้องโดนหาว่าคิดมากไปเองแน่ๆ…
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก…สรุปว่าเรากำลังจะไปไหนกันล่ะ?” เอลไลย่ารีบเปลี่ยนเรื่อง
“นี่ไง…ถึงแล้ว”
เอลไลย่าเหลือบมองป้ายสีทองอันใหญ่เหนือประตูทางเข้าที่นาธานและคนอื่นๆเพิ่งจะเดินผ่านเข้าไป ก่อนขมวดคิ้วเริ่มสงสัย…
มาห้องสมุดกันทำไมล่ะเนี่ย?
เจมิไนเดินตรงเข้าไปหาอาจารย์บรรณารักษ์ร่างเล็กและพูดอะไรด้วยสองสามคำ ก่อนที่อาจารย์จะพยักหน้ายิ้มรับและลากเจมิไนหายเข้าไปที่ชั้นหนังสือหมวดวิชาวิทยาศาสตร์
“นั่นอาจารย์คงไม่ได้พาเจมิไนของฉันไปทำอะไรเสียๆหายๆหรอกนะ” แอมเบอร์เปรยขึ้นมา ก่อนหยิบนิตยสารแฟชั่นขึ้นมาจากชั้น และลงนั่งตั้งหลักอ่าน
“อาจารย์บรรณารักษ์เขาพาเจมิไนไปช่วยจัดชั้นหนังสือนะจ๊ะแอมเบอร์ แล้วเจมิไนจะเสียหายได้ยังไงล่ะ?” เมอลินด้าพูดพลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“ก็จะไปรู้เหรอ เห็นหายเข้าไปในที่ลับตาชาวบ้านขนาดนั้น”
“แล้วทำไมเจมิไนต้องไปช่วยอาจารย์บรรณารักษ์จัดหนังสือด้วยล่ะ?”
ประโยคคำถามของเอลไลย่าเรียกสายตาของเพื่อนๆให้หันมามองกันเป็นตาเดียวอย่างงงๆ
“ท่าจะเป็นเอามากนะเนี่ยเอลลี่…นี่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยหรือไง…เล่นเหม่อมันทั้งวัน เป็นไข้รึเปล่าเนี่ย?” เคอัสยิงประโยคคำถามใส่
“นั่นสิ…ไม่สบายรึเปล่า ลองบอกอาการให้วินิจฉัยโรคหน่อยมั้ย?” จูปิไตกล่าวต่อ
“ฉันไม่เป็นอะไรซักหน่อย…บอกได้รึยังว่าทำไมเจมิไนจู่ๆถึงนึกอยากเป็นคนดี ขอช่วยอาจารย์บรรณารักษ์จัดหนังสือ?”
“ไม่ได้นึกอยากเป็นคนดีขึ้นมาหรอก แต่โดนศาสตราจารย์คริปตอนลงโทษไว้เมื่อวานนี้ไง” นาธานตอบ เอลไลย่าที่เพิ่งถึงบางอ้อจึงพยักหน้ารับรู้
“ถามจริงๆเหอะ สรุปว่าเป็นอะไรรึเปล่า?” เคอัสถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ใครเป็นอะไร?”
“ก็เธอนั่นแหละ”
“ฉันทำไม?”
“ก็เป็นอะไรเล่า?!”
“ใครเป็นอะไรล่ะ?”
“เอ้อ!! ไม่ถามแล้วก็ได้เฟ้ย ไม่ตอบอย่าตอบ” เคอัสเริ่มฉุนในขณะที่เอลไลย่าได้แต่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“กลับมาเป็นเอลไลย่าคนเดิมก็ดีแล้วล่ะ” นาธานกล่าว ยิ้มน้อยๆตามปกติ
“ว่าแต่…” เอลไลย่าเหลือบมองไปรอบๆ…บางสิ่งบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับห้องสมุดในวันนี้…ดูเหมือนจะมีคนมาใช้บริการห้องสมุดมากมายล้นหลามอย่างไม่เคยมีมาก่อน…โดยเฉพาะ…
“วันนี้สาวๆมาเที่ยวห้องสมุดกันเพียบเลยนะเนี่ย”
เคอัสแสยะยิ้มก่อนทรุดตัวลงนั่งแล้วเริ่มทำคอยีราฟชะเง้อมองไปรอบๆ
“สาวๆเยอะแบบนี้ห้องสมุดมันค่อยน่าเข้าหน่อย”
“น้ำลายหกแล้ว หาอะไรรองหน่อยเคอัส” นาธานล้อ
“หน้าตาหื่นซะขนาดนี้ ไม่ใช่พวกโรคจิตแล้วจะเรียกว่าอะไร” แอมเบอร์กัด แต่สายตาก็ยังคงจับจ้องไปที่หนังสือนิตยสารในมือ
“ก็เรียกว่า ‘คนหล่อ’ ไง คำศัพท์ที่ฉันเป็นคนบรรยัดถ้าไม่ใช้กับฉันแล้วจะไปใช้กับหมาที่ไหนล่ะ ใช่มั้ย”
“ก็ใช้กับหมาตรงนู้นไง”
จูปิไตชี้ไปยังใครคนหนึ่งที่มัวสนใจกับการจัดหนังสือจนไม่ได้สังเกตรอบข้าง ว่าโต๊ะตัวใกล้ๆเขาในระยะไม่เกิน 4 เมตรบัดนี้โดนจับจองโดยสาวๆสาวกชมรม ‘คนรักเจมิไน’ ไปหมดแล้ว…และทุกอิริยาบถ ไม่ว่าจะก้มเก็บหนังสือ เอื้อมวางหนังสือบนชั้นหนังสือ ช่วยอาจารย์บรรณารักษ์ถือตั้งหนังสือหนักๆ…ล้วนก่อให้เกิดเสียงร้องอุทาน เสียงคุยกันจ้อกแจ้กและเสียงหัวเราะคิกคัก…แต่ก็จะเงียบกริบในวินาทีต่อมาทุกครั้งด้วยสายตาอันคมกริบของอาจารย์บรรณารักษ์ที่ปราดมองมาอย่างรวดเร็ว
“เออ! ยอมแพ้ก็ได้ ยกตำแหน่งหมาหน้าตาดีให้มันไปเลย!!”
พรึ่บ!
นิตยสารในมือแอมเบอร์ปิดอย่างรวดเร็วจนเมอลินด้าที่นั่งอ่านอยู่ด้วยสะดุ้งสุดตัว
“พวกนายนี่จะมากเกินไปแล้วนะ! มาหาว่าเจมิไนของฉันเป็นหมาได้ยังไงกันยะ?!!”
เสียงแผดแปดหลอดของแอมเบอร์แหลมสูงจนกระจกหน้าต่างในห้องสั่นสะเทือน…ความเงียบที่ตามมาหลังจากนั้น กับสายตาทุกคู่ในห้องที่จ้องมองมาที่แอมเบอร์กันหมด…แต่สายตาคู่ไหนก็ไม่สำคัญเท่ากับสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองมาอย่างใสซื่อบริสุทธิ์ เรียกสีแดงระเรื่อให้ขึ้นบนใบหน้าก่อนที่เจ้าตัวจะยกนิตยสารในมือเล่มเดิมขึ้นมาเปิดบังหน้าตัวเองเอาไว้
น้องเรียว!!!
ทำไมน้องเรียวถึงมาอยู่ในห้องสมุด?!
น่าขายหน้าที่สุด!!!
โถ่พระเจ้า…ทำไมต้องกลั่นแกล้งกันถึงขนาดนี้ด้วย…
“คุณหมอ ไม่ทราบว่า หน้าแตกยับเยินขนาดนี้รับเย็บเข็มเท่าไหร่ครับเนี่ย?” เคอัสหันไปถามจูปิไตด้วยรอยยิ้ม
“ขอโทษด้วย…แบบนี้น่ะ…” จูปิไตเก๊กหน้าเครียดตอบ
“หมอไม่รับเย็บ” ก่อนเปลี่ยนเป็นหัวเราะในทันที เรียกเสียงหัวเราะของทุกคนในกลุ่มให้ดังขึ้น
“จูปิไต…เดี๋ยวนี้ก็เป็นไปกับเขาด้วยเหรอ?!” แอมเบอร์ตวาดเสียงกระซิบ ขึงตาใส่ทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งเมอลินด้าผู้เคราะห์ร้ายที่นั่งอยู่ข้างๆในระยะฝ่ามือแต่ดันเผลอหัวเราะออกไปด้วย
โครม!!!
ไม่ใช่เสียงออกหมัดของแอมเบอร์อย่างที่คิด…เสียงดังสนั่นที่มาจากอีกมุมหนึ่งของห้องสมุดดังขึ้นพร้อมๆกับการสั่นสะเทือนของพื้นที่เหยียบอยู่ เรียกความสนใจของทุกคนให้ลุกขึ้นเดินไปสมทบคนอื่นๆที่กำลังมุงดูเหตุการณ์กันอยู่ทันที
ภาพที่เห็นเป็นภาพของชั้นวางหนังสือขนาดใหญ่ชั้นหนึ่งล้มมานอนอยู่กับพื้นท่ามกลางหนังสือหลายร้อยเล่มที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นที่…และนี่คงจะเป็นที่มาของเสียงดังโครมใหญ่ที่ได้ยินไปเมื่อครู่…ส่วนที่มาของการล้มของชั้นหนังสือ…
เด็กปีหนึ่งคนหนึ่งที่เอลไลย่าไม่รู้จักกำลังขยำคอเสื้อของเพื่อนอีกคนกระชากเข้ามาใกล้อย่างเอาเรื่อง ในขณะที่คนถูกกระชากคอจ้องมองด้วยสายตาไม่ยี่หระไม่กลัวเกรง…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น