อันดราคาซัคค์

ลำดับตอนที่ #4 : ชีวิตในโรงเรียน (3)

              

               สำหรับวิชาภาคบ่ายในวันนี้ แค่เพียงเคอัสได้ยินชื่อก็หาวนำเอาไว้ก่อนแล้ว…

              

                วิชาภูมิศาสตร์เอออร์ต้า…

              

                เสียงนุ่มๆของศาสตราจารย์ผู้สอนก็ช่างชวนเคลิ้มอะไรเช่นนี้…ศาสตราจารย์คิตเทอิ วาทานสกิต ชายสูงอายุรูปร่างท้วมที่ราวกับพกลูกแตงโมเอาไว้ที่ท้องตลอดเวลา ผมสีเทาเข้มถูกแทรกด้วยผมหงอกสีขาวจนดูกลายเป็นสีเทาอ่อน นัยน์ตาสีเทาอมฟ้าดูใหญ่ขึ้นเป็นสองเท่าภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะที่ดูคล้ายกับแว่นขยายมากกว่าแว่นตา…ทำไมหนอโรงเรียนจึงไม่คิดจ้างอาจารย์สาวๆสวยๆเสียงหวานๆมาสอนนักเรียนบ้าง…อย่างน้อยเขาก็คงอยากจะลืมตาขึ้นมามองอาจารย์คนสวยบ้าง แต่แบบนี้เห็นทีจะไม่ไหว…

              

                 น้ำย่อยในกระเพาะกำลังทำหน้าที่ของมันอย่างหนักจนไม่เหลือพลังงานเอาไว้ให้เขาได้ใช้ในการเรียนหนังสือเสียเลย เสียงของศาสตราจารย์ในยามนี้ราวกับเสียงดนตรีขับกล่อม ทำเอาหนังตาเริ่มหนักขึ้นทุกทีๆ…

สำหรับศาสตราจารย์คิตเทอิคนนี้ เคอัสเรียนรู้มาจากชั่วโมงก่อนๆว่า ถ้าไม่สนใจจะเรียนแล้วล่ะก็ จะทำอะไรก็ทำได้ ขอเพียงไม่ทำอะไรที่เป็นการรบกวนการเรียนของคนอื่นๆก็พอ…จะหลับก็ไม่ว่าอะไร…

              

                 ข้างหน้า…เอลไลย่า ก็ไปแล้วหนึ่ง…ข้างหลัง นาธานก็ทำท่าจะไปด้วยอีกคน…จะให้ตรงกลางเหลืออยู่มันก็จะดูไม่เรียบร้อยสวยงาม…ดังนั้นในที่สุด เคอัสก็ตัดสินใจหยิบท่าไม้ตายขึ้นมาใช้…หนังสือเรียนเล่มหนาเตอะถูกกางออกเป็นกำแพงกำบังอยู่เบื้องหน้าเพื่อไม่ให้โจ่งแจ้งเกินไปจนน่าเกลียดอย่างคนข้างหน้า เจ้าตัวค่อยๆฟุบตัวลงกับโต๊ะ ตั้งท่าเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่กับการศึกษาภูมิศาสตร์ของดาวอย่างเจาะลึกด้วยตัวเอง…ในฝัน…

              

                 กำลังเคลิ้มจะหลับแล้วเชียว นัยน์ตาสีแดงก็พลันไปสะดุดกึกอยู่กับอะไรบางอย่างในมือของคนข้างๆ…สิ่งที่เห็นนับเป็นยาช่วยให้หายง่วงเป็นอย่างดี…ยางลบก้อนสีขาวสะอาดขนาดใหญ่ที่เพิ่งได้รับการแกะออกจากห่อพลาสติกหมาดๆกำลังถูกบรรจงตัดเป็นรูปร่างอยู่ใต้โต๊ะ แรกๆดูคล้ายกับดักแด้ที่มีหัวกลมๆอันใหญ่ ต่อมาถึงได้มาพอเดาออกเมื่อแขนและขาเริ่มโผล่ทีละข้าง…ศิลปะชิ้นเอกกำลังถูกบรรจงสร้างสรรค์โดยคนที่มีหัวศิลปะน้อยถึงน้อยที่สุด…คนที่วาดรูปเป็นอยู่แค่ 3 อย่างคือบ้านเหลี่ยมๆ ดอกไม้ตากแห้ง กับพระอาทิตย์ขนเม่น กำลังสร้างสรรค์ผลงานชิ้นใหม่ที่ถ้าแข่งกับเด็กอนุบาลก็คงชนะได้อย่างเฉียดฉิว

              

                 ยางลบรูปคนในมือของแอมเบอร์…

              

                 คะแนนความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ให้เต็ม เพราะยังไม่มีใครที่ไหนคิดเอายางลบมาตัดเล่นเป็นรูปในชั่วโมงศาสตราจารย์คิตเทอิ ดังนั้นเขาถึงให้คะแนนเต็มไปเลยโดยไม่ต้องลังเล…คะแนนความสวยงามให้ 8…หรือคิดอีกทีน่าจะให้สัก 9…ตกลงเป็น 9ดีกว่า…จากคะแนนเต็ม 100…หัวคนโตใหญ่ยักษ์ขนาดนั้น แขนก็ลีบเล็กนิดเดียวอย่างกับเด็กเป็นโรคโปลิโอขาดสารอาหาร ขานั่นดูว่าเป็นขาได้ก็เก่งแล้ว สรุปโดยรวมแล้วก็คือ ถ้าไม่ได้จินตนาการอันสูงส่งของเคอัสคนนี้ก็คงไม่มีใครที่ไหนเขาดูออกว่ามันเป็นรูปคนแน่นอน

              

                 แต่เจ้าของผลงานคงไม่ได้มีความคิดอย่างนั้น เธอจับจ้องผลงานของตัวเองด้วยความภูมิใจโดยไม่ได้รับรู้ถึงสายตาอีกคู่ที่กำลังมองมาด้วยความขำ เธอปัดเศษยางลบที่ไม่ใช้ออกจากตักก่อนเริ่มลงมือหยิบปากกาหมึกสีแดงขึ้นมาบรรจงเขียนประโยคยาวที่กลางลำตัวคนด้วยรอยยิ้ม

              

                 ความว่า…

              

                 “เคอัส ไอ้บ้า บังอาจคิดจะมาแย่งเจมิไนของฉัน!! ไอ้หัวกลวงกล้ามไม่มีขี้หลีแต่กับผู้ชาย จงตายไปซะ!”

              

                 เคอัสอ้าปากค้าง…

              

                 ตุ๊กตายางลบ…

              

                 รูปตัวเขาเอง…

              

                 รอยยิ้มน้อยๆของแอมเบอร์เปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมเมื่อเข็มสีเงินเล่มยาวถูกหยิบขึ้นมาอย่างช้าๆ…เธอลังเลก่อนตัดสินใจปักเข็มลงตรงกลางหัวใจของหุ่นตัวน้อย…เคอัสยกมือขึ้นลูบอกข้างซ้ายของตนเองโดยไม่ได้ตั้งใจ แม้จะไม่รู้สึกเจ็บ แต่ก็อดรู้สึกเสียวๆไม่ได้ ยิ่งโดยเฉพาะเข็มไม่ได้มีเพียงเล่มเดียว…แต่มีเป็นสิบ!! อึดใจต่อมาทั้งมือและเท้าของเคอัสก็ไม่รอดพ้น ก่อนจะตามมาที่ท้อง 3 เล่มเรียงกันเป็นแถว ชวนให้กลั้นหายใจเพราะเฉียดจุดยุทธศาสตร์ไปเส้นยาแดงผ่าแปด…นึกว่าจะรอดแล้ว…แต่เข็มเล่มสุดท้ายที่เต็มไปด้วยอารมณ์อาฆาตแค้นทำให้หัวใจที่กำลังเต้นระรัวนั้นหยุดนิ่งสนิทด้วยความช็อคสุดขีด…รอยยิ้มแสยะกว้างมากขึ้น นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววความสะใจ ขณะแทงเข็มเล่มยาวเล่มสุดท้ายที่ใต้หว่างขาทะลวงขึ้นมาทะลุออกทางหัวของหุ่นอย่างไร้ความปรานี!!!

              

                 “อ๊ากกกก!!!”

              

                 เคอัสกรีดร้องดังสนั่นพร้อมทั้งกระโดดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วจนเก้าอี้หงายล้มตึงไปข้างหลัง…เรียกสายตาทุกคู่ในห้องให้หันมามอง โดยเฉพาะสายตาของแอมเบอร์ที่ตะลึงมองด้วยความตกใจ…เพราะไม่อยากจะเชื่อว่า…ตุ๊กตาวูดูทำเองจะใช้ได้ผล…

              

                 “เคอัส แฟลมไมร์”

              

                 เสียงเรียกเย็นๆที่เป็นสัญญาณแห่งความตายดังมาจากชายเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่หน้าห้อง…

              

                 “เธอมีปัญหาอะไรกับระดับความสูงของเทือกเขาทางทิศตะวันตกของเมืองเตคการ์อย่างนั้นรึ?”

              

                 ตายสนิท…

              

                 ก็จะไปมีปัญหาได้ยังไงในเมื่อไม่ได้ฟังเลยแม้แต่คำเดียว?

              

                 นัยน์ตาสีแดงหันไปคาดโทษกับคนต้นเหตุที่ตอนนี้แสยะยิ้มด้วยความสะใจที่เอาคืนเมื่อตอนกลางวันได้

              

                 “ว่าไง?” ศาสตราจารย์คิตเทอิถามย้ำ เล่นเอาเหงื่อซึมไปทั่วใบหน้าของเคอัส

              

                 อึ๋ย…

              

                 “เอ่อคือว่า…คือ…พอดีผมรู้สึกตกใจในความสูงของเทือกเขาน่ะฮะ ก็เลยเผลออุทานออกมาเสียงดังไปหน่อย”

              

                 จะรอดมั้ยเนี่ย?…เพี้ยง…รอดเหอะ…ได้โปรด…

              

                 “ตกใจในความสูงของเทือกเขาที่เตี้ยที่สุดในดาวเนี่ยนะ?”

              

                 อ้าว…กรรมแล้วไง…

              

                 “เอ่อ…ก็…ตกใจว่าทำไมมันเตี้ยจังน่ะฮะ”

              

                 ศาสตราจารย์คิตเทอิส่ายหน้าอย่างหน่ายๆกับคำตอบน้ำขุ่นคลักของเจ้าลูกศิษย์ตัวแสบที่คงจะเผอิญนอนฝันร้ายในชั่วโมง…

              

                 “เอ้า…ถ้าไม่มีอะไร ครูจะต่อล่ะนะ…หวังว่าคงไม่ตกใจเรื่องอะไรอีกนะเคอัส”

              

                 สายตาของศาสตราจารย์ที่มองมาทำเอาเคอัสเสียวสันหลังวาบ…

              

                 “ไม่มีแน่นอนคร้าบบ”

              

                 แอมเบอร์นะแอมเบอร์…จำไว้…

              

                 จำไว้…



                                                               *******************



                บอร์ดสำหรับปิดป้ายประกาศตรงทางเดินในตอนนี้เต็มไปด้วยแผ่นประกาศข่าวประชาสัมพันธ์อะไรต่อมิอะไรมากมายเสียจนแทบจะไม่เหลือพื้นบอร์ดสีดำไว้ให้เห็น เอลไลย่าหยุดมองเจ้ากระดาษหลากสีที่แข่งกันเรียกร้องให้คนมาสนใจตนเองด้วยประโยคแปลกๆ หรือไม่ก็ตัวอักษรสีแสบสัน ส่วนมากจะเป็นข่าวการประกวดโน่นประกวดนี่ที่ไม่รู้ทำไมจะต้องมาสามัคคีจัดประกวดกันในช่วงนี้เต็มไปหมดราวเก็บเป็นฤดูกาลแห่งการแข่งขัน ไม่ว่าจะเป็นการแข่งขันกีฬา  การประกวดเรียงความเรื่องสั้น การประกวดคำขวัญ การแข่งขันฟันดาบ การแข่งขันทางด้านดนตรี การแข่งขันหมากล้อม…น่าสงสารเจ้ากระดาษพวกนี้ที่ไม่ว่าจะพยายามเรียกร้องให้ผู้คนหันมาสนใจมากเพียงใดก็ดูจะไม่มีประโยชน์เอาเสียเลย นี่ถ้าเธอไม่หยุดยืนมองจนทำให้เพื่อนอีก 6 คนของเธอหยุดมองไปด้วยล่ะก็…พื้นที่หน้าบอร์ดตรงนี้ก็ร้างผู้คน…

                

               “คิดอยากจะลงประกวดอะไรล่ะ เอลลี่?” เคอัสถามพลางมองกวาดไปทั่วๆบอร์ด คนถูกตั้งชื่อให้ใหม่หันมาหรี่ตามองอย่างไม่ค่อยจะพอใจกับชื่อใหม่ แต่เจ้าคนชอบตั้งชื่อชาวบ้านมัวแต่มองบอร์ดเลยไม่ได้สนใจ

              

              “ก็ไม่มีหรอกเคเค”

                

              “เคเคมันชื่อตุ๊กแก…ตั้งให้มันดีกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง?”

                

              “มีใครสนใจจะสมัครลงอะไรมั่งมั้ยล่ะ?” เอลไลย่าหันไปถามคนอื่นๆ ไม่สนใจตุ๊กแกที่กำลังส่งเสียงร้อง’ตั๊กแก’ อยู่ข้างหลังอย่างเรียกร้องความสนใจ

              

              “ฉันว่าอันนี้ก็เข้าท่าดีนะ หมากล้อม” จูปิไตตอบ ขยับเข้าไปใกล้กระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งมากขึ้นด้วยความสนใจ

            

              “แต่ต้องลงเป็นทีมแฮะ”

          

              จูปิไตไล่สายตาไปตามกระดาษต่างๆอย่างรวดเร็ว ก่อนไปชะงักหยุดอยู่ที่แผ่นหนึ่งที่อยู่สูงขึ้นไป

        

               “นาธาน นายไม่สนใจจะแข่งไวโอลินมั่งเหรอ?”

      

               “หืม…ฉันเนี่ยนะ? ไหนดูหน่อย…โห… แข่งในเมืองเชียวนะ ท่าทางจะมีแต่คนเก่งๆ…ไม่ไหวมั้ง?”

      

               “ปัดโถ่!! พรสวรรค์ของนายมันกำลังร้องไห้อยู่นะ ลงเหอะ ถ้านายแข่งฉันจะได้มีโอกาสหนีตามไปเที่ยวในเมืองด้วยไง” ตุ๊กแกรีบเชียร์

    

               “สรุปฉันควรจะลงแข่งเพราะนายจะได้เที่ยว?”

    

                “ใช่!”



                10 วินาทีต่อมา…

                

                “เฮ้ย!! ไม่ใช่”

                

                นาธานส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย

                

                “เอาเถอะๆ”

                

                “นี่ก็น่าสนนะ” จูปิไตผละจากกระดาษแผ่นเดิมไปยังอีกแผ่น

                

                “แข่งฟันดาบ…งานวันเดียวกับแข่งไวโอลินนั่นเลย…แข่งใกล้ๆกันซะด้วยสิ…สนใจลงมั้ยล่ะเคอัส จะได้ไปเที่ยวในเมืองอย่างที่อยากไง?”

                

                “ลง!!! ไหนมาดูกติกาหน่อย”

                

                “เจมิไน นายล่ะ ไม่สนเหรอ?” จูปิไตหันมาถาม

                

                เจมิไนเพียงเลิกคิ้วขึ้นเพียงเล็กน้อย ก่อนส่ายหน้าเป็นคำตอบ

                

                “กรี๊ด!!! ทุกคนดูนี่สิ ตายแล้ว ไม่ยักกะรู้ว่ามีประกวดนี่ด้วย นี่เขาจัดขึ้นมาเพื่อฉันโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย”

                

                สายตาทุกคู่เลิกสนใจในสิ่งที่กำลังสนใจอยู่ หันไปจับจ้องอยู่ที่กระดาษสีชมพูหวานแหววตามเสียงเรียกของแอมเบอร์ทันทีด้วยความอยากรู้ และทันทีที่ได้รู้ว่าเป็นการประกวดอะไร เคอัสก็ขำก๊ากออกมาทันทีจนคนที่เดินผ่านไปมาหันมามอง…ก็จะไม่ขำได้ยังไงในเมื่อมันเป็น…

                

                “การประกวดมิสทีนแอนทีคก้า” เมอลินด้าอ่านออกเสียง

                

                “จะประกวดนางงามเนี่ยเหรอจ๊ะ?”

                

                “ถูกต้อง! เธอก็ควรจะลงสมัครด้วยกันนะเมอลินด้า”

                

                “เอ่อ…ไม่ดีกว่ามั้ง”

                

                “โถ่เอ๊ย ลงเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ…เอลไลย่าก็ได้ลงมั้ย?”

                

                “ฉันเนี่ยนะ?! ส่งเคอัสลงยังจะดีซะกว่าเลย”

                

                “ก็ดีเหมือนกันนะ…เอามั้ยล่ะเจ้าลิง ฉันจะได้ตัดคู่แข่งไปอีกหนึ่ง”

                

                “เจ๊ขอร้อง ไม่ต้องมายุ่งเลย…แล้วเรื่องวูดูนั่นก็ยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ”

                

                “คิดเป็นกับเขาด้วยเหรอบัญชีน่ะ? ตัวเลขนับได้ครบร้อยแล้วเหรอ?”

              

                 แทนคำตอบ…อะไรบางอย่างก็พุ่งออกจากมือเคอัสลอยไปตกตุ๊บอยู่บนศีรษะของแอมเบอร์

                

                “กรี๊ด!!!!!”

                

                แมงมุมยางทำงานของมันได้อย่างยอดเยี่ยม…ไม่เสียงแรงไปขู่เอามาจากรุ่นน้อง…เอ๊ย! หมายถึง ไม่เสียแรงไปของยืมมาจากเด็กปีหนึ่ง…แอมเบอร์เต้นโหยงเหยงเป็นเจ้าเข้า แต่ขาทั้ง 8 ของแมงมุมก็สามารถเกาะอยู่บนศีรษะของเธอได้เป็นอย่างดีไม่มีขยับเขยื้อน…ในที่สุดแอมเบอร์ก็กลั้นใจปัดสัตว์ประหลาดออกจากผมอันเงางามของเธอ ทันทีที่มันตกลงมาอยู่ที่ปลายเท้า เธอก็กระโดดถอยหลังหลบทันที…

                

                 พลั่ก!!!

                

                 ทั้งแอมเบอร์และเด็กผู้ชายคนหนึ่งลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นทางเดินหลังจากที่แอมเบอร์กระโดดถอยหลังไปชนเขาโดยอุบัติเหตุ

                

                 “ป้า!! ถอยหลังอะไรไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือซะบ้างเลย เป็นอะไรมากหรือเปล่า เรียว”

                

                 เด็กผู้ชายอีกคนที่เดินมาด้วยพูดใส่แอมเบอร์ด้วยความโกรธ ก่อนถลาลงไปดูแลเพื่อน เมอลินด้ากับเอลไลย่าก็ช่วยกันประคองแอมเบอร์ให้ลุกขึ้นยืน แต่สายตาของแอมเบอร์ในขณะนี้จับจ้องอยู่กับเด็กผู้ชายที่เธอเพิ่งจะชนเข้าให้โครมใหญ่นั่น

                

                 น่ารัก…

                

                 เด็กหนุ่มรูปร่างบอบบางใบหน้าสีขาวสะอาดเกลี้ยงเกลา แก้มสีชมพูอ่อนเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อมากกว่าเก่าเมื่อรู้ตัวว่ากำลังโดนจ้อง ปากสีแดงเล็กๆช่างตัดกันกับสีของนัยน์ตาสีดำสนิท ผมสีดำยุ่งน้อยๆแต่ยังดูดี…โอ้ย…

                

                 “ป้าๆ ปาดน้ำลายหน่อยไหลย้อยเชียว”

                

                 เสียงของเด็กคนเดิมดังขึ้นเมื่อเห็นสายตาที่แอมเบอร์มองเพื่อนของตน

หวงเพื่อนอย่างกับหมาหวงก้าง…เชอะ!!

                

                 “ใครป้ายะ?!! เรียกให้ดีนะ!!”

                

                 “อ้าว…เมื่อกี้ผมเรียกป้าเหรอฮะ…โทษทีๆ…ผมหมายถึง…ย่า….”

                

                 “หนอย!!!”

                

                 แอมเบอร์กำลังจะถลาไปเอาเรื่องเด็กคนนั้นอยู่แล้ว แต่เอลไลย่าคว้าตัวเอาไว้ได้ทัน

                

                 “แก่ซะเปล่า ชนคนแล้วไม่รู้จักขอโทษ”

                

                 “ช่างเถอะ…เราไม่เป็นอะไรมาก…อีกอย่างพี่เขาก็ไม่ตั้งใจด้วย…ผมต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะครับที่เสียมารยาท”

                

                 ‘เรียว’ ค้อมศีรษะลงต่ำเป็นการขอโทษ พร้อมทั้งจับเพื่อนให้ทำตามด้วย

                

                  ช่างเป็นเด็กดีอะไรอย่างนี้…

                

                 “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ…พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ” แอมเบอร์ดัดเสียงหวานสุดขีดตอบไป…แบบที่เคอัสแอบด่าในใจว่าดัดจริต…น่าหมั่นไส้…

                

                 “ว่าแต่น้องชื่ออะไรอยู่สีไหนคะเนี่ย?”

                

                 เคอัสเริ่มบ่นงุบงิบไม่เป็นใจความอยู่คนเดียวอย่างที่ไม่มีใครสนใจ…

                

                 เสือกำลังจะขย้ำเหยื่อ…เจ๊กำลังจะงาบเด็ก…อย่างนี้มันเรียกพรากผู้เยาว์…โคแก่กินหญ้าอ่อน…เลี้ยงต้อย…

                

                 “เรียว จิบะ ปีหนึ่ง สีฟ้าครับ…ส่วนหมอนี่ ยู ทาจิบานะ”

                

                 “พี่ชื่อแอมเบอร์ อิลเลนนอยด์นะคะ จะเรียกพี่แอมเบอร์คนสวยก็ได้ อยู่ปีสอง สีน้ำเงิน ยินดีที่ได้รู้จัก”

                

                 ไอ้เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม! หน้าก็จืด ดูไปดูมาคล้ายๆลูกหมา ปากแดงยังกับผู้หญิง ท่าทางบอบบางสะอ้อนสะแอ้นขนาดนี้ ไม่เห็นมันจะมีดีตรงไหน!!!

                

                 “ครับ…เอ่อ…ถ้ายังไงผมต้องขอตัวก่อนเพราะมีเรียน”

                

                 “จ้ะ ตามสบาย แล้วเจอกัน”

                

                 น้องเรียว…

                

                 อยากย้ายสีไปอยู่สีฟ้าจริงๆ…

                

                 น้องเรียว…