คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : (5) ...ผิดเอง...
ร่างบางกลับมาบ้านตอนดึกก็พบร่างสูงกำลังจะกินข้าว
“ฟางมากินข้าวสิ… แก้วทำเผื่อฟางด้วยนะ นี่ๆ…น่ากินไหม สปาเก็ตตี้ของโปรดฟางเลย” ร่างสูงเดินถือจากมาให้ร่างบาง
“เอ่อ… พอดีฟาง …กินมาแล้วแหละ” ร่างบางตอบออกไปอย่างยากเย็น
คำตอบของร่างบางเพียงสั้นๆ ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าร่างสูงหายไปในทันที ก่อนที่ร่างสูงจะเดินกลับไปนั่งกินในจานของตัวเอง
ร่างบางเดินเข้าไปนั่งข้างๆอย่างรู้สึกผิด
“ขอโทษนะแก้วที่ไม่ได้บอก…”
“ไม่หรอก… มันไม่ใช่สิทธิ์ของแก้วต่างหากที่จะไปถาม” ร่างสูงตอบก่อนจะกินเส้นในช้อน
“แล้ว… กินข้าวกับแจม อร่อยไหม”
“ก็…ดี”
“ไปกินไหนมาหรอ”
“ไปพารากอนมาอ่ะ พอดีไปดูหนังมาด้วย…” ร่างบางตอบสั้นๆ เพราะรู้สึกไม่อยากพูดถึงร่างเล็กกับร่างสูงเท่าไหร่
…มันอึดอัด
“อืมๆ แจมคงดูแลดีสินะ…” ร่างสูงพูดไปตัดสปาเก็ตตี้กินไปเรื่อยๆ
“ก็…” ร่างบางหันหน้าไปมองร่างสูง ความทรงจำดีๆของทั้งสองเข้ามาในความคิดทันที
…แจมคงดูแลดีสินะ…
เมื่อก่อน… แก้วมักจะเอาใจเธออยู่เสมอ จนแทบจะหาที่ติไม่ได้… จนมีแต่คนพูดกันว่าเหมาะสมกับรางวัลคู่รักแห่งปีที่ได้ติดต่อกันมานาน …แต่ตอนนี้คนที่ดูแลเธอมาตลอดกลับมาเป็นคนถามว่า… คนใหม่ดูแลเธอดีไหม…
จะให้ตอบยังไงดีละ…
“ไม่ต้องตอบหรอก… ต้องดีอยู่แล้วละ แก้วว่า” ร่างสูงหันมายิ้มให้ร่างบาง แต่เป็นรอยยิ้มที่ยังซ่อนความโศกเศร้าอยู่
ร่างบางมองจานสปาเก็ตตี้อีกจานที่ร่างสูงทำไว้ให้เธอ แล้วตัดสินใจดึงจานมากิน
“ฟาง… กินมาแล้วไม่ใช่หรอ” ร่างสูงถามขึ้นเมื่อเห็นร่างบางดึงจานไป
“ฟางหิวอีกแล้วอะแก้ว…” ร่างบางโกหกไป แล้วหยิบส้อมมาม้วนเส้น แต่กลับโดนร่างสูงดึงจานออก
“อ้าวแก้ว ฟางจะกิน…”
“ไม่ให้กินแล้ว กินมาแล้วนิ”
“ฟางยังไม่อิ่มมม”
“ไม่ๆๆ แก้วไม่ให้กินแล้ว …เด๋วอ้วนนะ” ร่างสูงยิ้มให้ก่อนจะดึงจานมาไว้อีกฝั่ง …ความจริงเธอดูออกว่าร่างบางอิ่มมาแล้วแค่เกรงใจเธอเฉยๆ
“งั้นเด๋วฟางล้างให้เอง…” ร่างบางเสนอขึ้นเพราะอยากทำอะไรให้บ้าง
“ไม่เอาไม่ต้องหรอก”
“แต่… ฟางไม่ได้ช่วยอะไรแก้วเลยนะ”
ร่างสูงกินเสร็จพอดีจึงลุกขึ้นแล้วหยิบจานจะเดินไปล้าง แต่เมื่อยืนขึ้นก็พูดกับร่างบางก่อนเบาๆ
“แค่ช่วยอยู่กับแก้วแบบนี้ ก็ขอบคุณมากแล้ว…”
ร่างบางนั่งอึ้งกับคำพูดของร่างสูง ก่อนจะเดินเข้าไปกอดร่างสูงข้างหลัง
“ฟางขอโทษนะแก้ว ขอโทษจริงๆ ฟางมันเลวแก้ว… แก้วเกลียดฟางเถอะนะ อย่ามาทำดีแบบนี้เลย”
ร่างสูงยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูงนิ่งๆแล้วก้มมองมือร่างบางที่โอบอยู่รอบตัว มือร่างสูงอยากจะมากุมมือร่างบางไว้ แต่ด้วยความสัมพันที่เปลี่ยนไปแล้ว… ทำให้ได้แต่กำมือตัวเองแน่น
“มันไม่ใช่ความผิดฟางหรอก… แก้วบอกแล้วไง เรื่องแบบนี้มันโทษใครไม่ได้ ความรักมันห้ามกันไม่ได้…”
ร่างบางกำเสื้อร่างสูงไว้แน่นด้วยความรู้สึกผิด…
“ปล่อยเถอะฟาง… ถ้าแจมมาเห็นเข้า คงไม่ดีนะ” ร่างสูงพูดเตือนร่างบางด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทั้งๆที่ในใจแทบอยากจะร้องไห้ออกมา
ร่างบางยอมปล่อยมือจากร่างสูง แต่ยังคงยืนนิ่งๆที่เดิม
ร่างสูงก้มลงล้างจานต่อไป …น้ำตาหยดใสๆหยดลงบนจานที่ถืออยู่ในมือเป็นระยะ …น้ำตาที่ร่างบางไม่ได้เห็นมันเพราะยืนหันหลังให้อยู่
มองร่างสูงล้างจานต่อจนกระทั้งเสร็จ แต่ยังไม่หันหลังกลับไป
“ ฟาง… ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว”
“แก้ว… ฟางขอโทษ” ร่างบางเอ่ยก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนตัวเอง
ร่างสูงเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องปิดลงก็เดินตามไปยืนที่หน้าประตู แล้วพูดเบาๆ
“ถ้าจะโทษ… คนที่ผิดคงเป็นแก้วเองมั้ง …ที่ดูแลฟางไม่ดี ฟางเลยต้องไปหาคนอื่น… คนที่ดีกว่า”
พูดจบร่างสูงก็เดินกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง
โดยไม่รู้ว่าคำพูดเบาๆ มันกลับดังมากพอที่คนอีกด้านของประตู… จะได้ยินมัน
ร่างบางได้แต่ยืนพิงประตู ด้วยความเสียใจ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่พื้น
‘ทำไม… ชักรู้สึกไม่แน่ใจว่าเราหมดรักแก้วแล้วจริงรึเปล่า… แล้วเรารักแจมจริงรึเปล่า …หรือแก้วเป็นเพียงความผูกพันที่ยังตัดไม่ขาด หรือ…แจมเป็นเพียงแค่ความหลงชั่วคราว… จะรู้ได้ยังไงกัน…’
===================================
อัพซะดึกเลย ^u^
ยังไงก็ช่วยเม้นด้วยน้าาา
ความคิดเห็น