คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 3: news
“ฟาง เห็นข่าวในหนังสือพิมมหาลัยรึยัง มินละอิจฉาจริงๆ เลิกกับแก้วได้ไม่นานก็มีคนที่ดีกว่ามาลุยจีบเชียวนะ” สาวตาตี่ยื่นหนังสือพิมให้ดูคอลัมท๊อปฮิต
‘หนุ่มป๊อปประกาศลุยจีบสาวดาวคณะบัญชี หล่อเท่เจอสาวสวยถูกใจเข้าแบบนี้ อีกไม่นานคงได้เห็นควงกันเดินแน่นอน…’
ดวงตาหวานกวาดสายตาอ่านแล้วรีบปิด
“ฟางขอนะมิน เดี๋ยวค่อยซื้อคืนให้” ร่างบางรีบลุกขึ้นวิ่งไปในห้องสมุดทันทีแล้วมองหาบางคนที่น่าจะมาหลับอยู่ในนี้ ขาทั้งสองข้างเดินเร็วไปยังมุมสุดของห้องสมุดและนั่งลงข้างๆคนที่มาแอบงีบทุกกลางวัน
“แก้ว แก้ว… ตื่นสิ”
"แก้วววว" ฟางเขย่าแขนเบาๆก่อนจะดึงหูฟังที่เสียบหูออกมา
“หืม? มีอะไรหรอฟาง แล้วนี่ไม่ไปเรียนหรอเนี่ย หาวว” ร่างสูงบิดขี้เกียจไปมา สุดท้ายก็เอนตัวลงนอนบนไหล่เล็กหลับต่อ
มือเรียวม้วนหนังสือพิมฉบับนั้นไว้เหมือนลังเลที่จะเอาให้อ่าน
ถ้าอ่านแล้วจะโกรธรึเปล่า? หรือปล่อยให้มันผ่านไปยังไงแก้วก็คงไม่ชอบอ่านหนังสือพิมมหาลัยอยู่แล้ว
…แต่ทำไมต้องไม่ให้อ่าน กลัวอะไรมากกว่านั้นรึเปล่า
…กลัวแก้วจะพูดอะไรแบบเดิมๆ พูดสิ่งที่ตัวเองก็กลัวว่าซักวันอาจจะหวั่นไหวกับเค้าคนนั้นจริงๆ งั้นหรอ
ไม่สิ… กลัวแก้วจะตีตัวออกห่างแล้วเปิดโอกาสให้เค้ามากกว่า ยิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วย
“แล้วฟางมาทำไมเนี่ยไม่เห็นตอบเลย?” แก้วลืมตาขึ้นหันไปมอง
“อ่อ ก็แค่ ว่างๆเลยแวะมาหาก่อนเรียน”
ครืดๆ เสียงมือถือของร่างบางสั่นในกระเป๋าถือ เพียงแค่เห็นชื่อคนส่งข้อความมาก็ต้องรีบดับหน้าจอลงแล้วลุกขึ้นยืนก่อนที่คนข้างๆจะเห็นเข้า
“ฟางต้องรีบไปเรียนแล้ว เดี๋ยวเจอกันเย็นนี้นะแก้ว”
“อืม ตั้งใจเรียนนะ” แก้วโบกมือลาแล้วหลบตาลงนอนต่อ
เมื่อได้ยินเสียงเท้าเดินออกไปไกลพอควร ก็ลืมตาขึ้นมาดูใหม่จ้องมองไปยังคนตัวเล็กที่กำลังเปิดประตู
‘เมื่อเช้าเพื่อนแก้วให้ดูข่าวนั้นแล้วแหละ ฟางคงตั้งใจจะเอามาให้ดู แต่สุดท้ายก็ไม่… ’ มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพมือถือขึ้นมาดูข้อความที่ได้ตั้งแต่เช้า
ข้อความที่ผู้ชายทุกคนรวมถึงตัวเองจะได้รับอย่างถ้วนหน้า
[หวังว่าทุกคนจะได้อ่านหนังสือพิมมหาลัยแล้ว ตั้งแต่วันนี้ห้ามใครยุ่งกับฟาง... #จากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร]
------------------------
“แก้ว มานี่ดิ๊ แกลืมส่งรายงานอันนี้วะ ตามมาทำเลยเร็วๆส่งภายในหกโมงเท่านั้นอาจารย์ให้วันสุดท้ายด้วย”
“รายงานอะไร? แก้วว่าแก้วส่งไปแล้วนะ แล้วนี่มันก็ใกล้เวลาที่…” แก้วยกนาฬิกาขึ้นมาดูจะ4โมงแล้ว เดี๋ยวฟางก็ใกล้มาแล้วจะให้ไปทำรายงานอะไรเนี่ย
“เร็วๆน่า ตามมาไม่งั้นเขื่อนไม่เตือนแล้วนะ” ชายหนุ่มลากร่างสูงให้รีบเดินตามไปยังห้องคอมแล้วบอกงานที่ต้องทำให้เสร็จ
“ป๊อปส่งแค่นี้แหละ เดี๋ยวฟางนั่งรอเพื่อนตรงนี้” ร่างบางยื่นมือไปขอกระเป๋าคืนแล้วนั่งลงข้างๆสนามบาสพลางสอดส่องหาแก้ว
“งั้นป๊อปขอนั่งรอเป็นเพื่อนละกันนะครับ” หนุ่มหล่อนั่งลงข้างๆด้วยรอยยิ้ม
ร่างบางขยับตัวออกห่างพอควร …อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แล้วเมื่อไหร่แก้วจะมาละเนี่ย นี่มันสี่โมงจะครึ่งแล้วนะหายไปไหน
“ป๊อปว่าเพื่อนฟางคนนั้นคงไม่มาแล้วละครับ กลับบ้านไปแล้วรึเปล่า ป๊อปไปส่งให้ดีกว่า” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนถือกระเป๋าของร่างบางไว้
“ไม่เป็นไร ฟางจะนั่งรอตรงนี้แหละ ป๊อปกลับไปก่อนเถอะ”
“แค่วันเดียวเอง ค่อยโทรบอกเพื่อนฟางก็ได้ เสียเวลานั่งรอเปล่าๆไม่แน่เขาอาจจะกลับไปแล้วก็ได้นะครับ”
ใบหน้าหวานยังคงพยายามมองหาเพื่อนตัวแสบที่ไม่เห็นแม้แต่เงา สุดท้ายด้วยความเกรงใจเลยยอมให้ชายหนุ่มไปส่ง
ในห้องคอม เสียงข้อความมือถือเขื่อนดังขึ้นให้เจ้าของยกขึ้นมาอ่านแล้วรีบวางลง
“แก้วๆ แกทำแค่นี้แหละ ที่เหลือเขื่อนช่วยเอง กลับไปเหอะๆๆ ไปเร็วรีบไม่ใช่หรอ” มือใหญ่รีบดึงตัวแก้วให้ลุกขึ้นแล้วดันให้ออกไป
“ไรของแกเนี่ย แต่เอาเหอะขอบคุณมากๆ แก้วไปก่อนนะ” ขายาวรีบวิ่งออกมาจากห้องคอมพลางมองนาฬิกาอย่างหัวเสีย นี่มันจะ5โมงแล้วฟางนั่งรอนานแย่เลย
เมื่อวิ่งไปถึงข้างๆตึกใกล้ๆสนามบาส สายตาคมเห็นคนที่คุ้นเคยกำลังเดินกับผู้ชายคนนั้นจึงรีบหลบอยู่ข้างตึกแอบมองอยู่ห่างๆ
มือกำโทรศัพเอาไว้ลังเลที่จะโทรเข้าไป คนที่ใครๆก็ว่าเพอเฟคที่สุดในมหาลัย… หล่อ เก่ง รวย จะมีอะไรดีไปกว่านี้ อีกอย่าง…ฟางก็ชอบอยู่แล้วด้วย มันคงเห็นแก่ตัวสินะถ้าจะเข้าไปขัดขวาง
สุดท้ายก็ต้องเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วมองรถสปอตสีดำขับออกไป ที่นั่งข้างคนขับตรงนั้น…คงมีผู้หญิงอีกหลายคนอิจฉาฟางแย่ แต่ก็มีอีกหลายๆคนอิจฉาคนขับเช่นกัน
ท่องไว้สิ มันเป็นสิทธิของฟางที่จะคบใคร ..ก็อยู่ที่ฟาง
ก็อยู่ที่…ยังเหมือนเดิมรึเปล่า
แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง แก้วผิดเองแหละที่ให้ฟางรอนาน
ว่างๆคนเดียวแบบนี้คงต้องแอบไปซื้อของขวัญวันเกิดให้ฟางซะหน่อย อีกสองวันก็จะถึงแล้ว ร่างสูงมุ่งตรงไปยังแผนกตุ๊กตาเหมือนกับทุกๆปี
“เอาตัวนี้ละกัน นิ่มดี” มือหนาหยิบตุ๊กตากระต่ายน้อยแก้มอมชมพูตัวใหญ่ขึ้นมาแล้วเดินไปจ่ายเงินแบบไม่ลังเล
ตุ๊กตากระต่าย ซื้อให้ทุกปีจนจะเต็มเตียงเล็กๆของร่างบาง แต่เจ้าตัวก็ยังอยากได้ตัวใหม่อยู่เสมอ
ร่างสูงเดินกลับขึ้นรถพร้อมกล่องใบใหญ่ คืนพรุ่งนี้แล้วยังไม่ได้คิดเลยว่าจะเซอไพรยังไงดี
ซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มก็เคยแล้ว ..ไว้หลังประตูบ้าน …ในรถ …กระเป๋าถือ ในอ่างอาบน้ำ
อ่างอาบน้ำ ใบหน้าคมหลุดขำออกมาคนเดียวทุกครั้งที่นึกถึง ครั้งแรกที่ให้ของขวัญวันเกิดฟาง ถ้าจำไม่ผิด…อนุบาลสองได้มั้งที่เอาไปโยนให้ตอนอาบน้ำจนตุ๊กตาเปียกไปหมด สุดท้ายกลายเป็นภาระของฟางที่ต้องบิดแล้วเอาไปตากจนแห้งจะเว่อไปไหมถ้าจะบอกว่า ยังจำเสียงบ่นทั้งรอยยิ้มของฟางได้อยู่เลย
ป่านนี้ กระต่ายน้อยตัวนั้นคงหายไปแล้วมั้ง
“....หรือ กลับไปซื้อตุ๊กตากระต่ายที่เหมือนตอนเด็กดีกว่า” ขายาวเหยียบเบรกอย่างแรงแล้วกลับทิศทางรถเข้าห้างอีกครั้ง ไม่นานก็กลับขึ้นรถด้วยกล่องของขวัญอีกใบด้วยรอยยิ้ม
เด็กหญิงฟางจะจำมันได้ไหมน้า…
=====================================================
ความคิดเห็น