คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : (19) หนัก...
ร่างเล็กพยุงร่างโปร่งที่ดูร้องไห้จนหมดแรงให้เดินเข้ามาในบ้าน
“แจม… มันไม่จริงใช่ไหม บอกเฟย์สิว่ามันไม่จริง มันเป็นแค่ฝันร้ายใช่ไหม…” ร่างโปร่งยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆตั้งแต่ที่โรงพยาบาล
ร่างเล็กพาร่างโปร่งไปนอนที่ห้องและนั่งเฝ้าด้วยความเศร้าที่ไม่แพ้กัน
“นอนพักผ่อนก่อนเถอะเฟย์ วันนี้เหนื่อยมากแล้ว… แจมไปอาบน้ำก่อนนะ”ร่างเล็กบอกร่างโปร่งและลุกขึ้นไปอาบน้ำ
ร่างโปร่งมองร่างเล็กที่เดินออกไปจากห้อง และลุกขึ้นมานั่ง น้ำตาที่เกือบจะแห้งไปไหลออกมาใหม่อย่างห้ามไม่ได้
‘พี่ฟางทิ้งเฟย์ไป… เฟย์จะเข้มแข็งอย่างที่พี่ฟางบอกได้ยังไง ปกติเฟย์ไม่เคยต้องขาดพี่ฟางไปแบบนี้…’
ร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องไปหยิบกระป๋องเบียร์มานั่งดื่ม ร่างโปร่งดื่มไปกำกระป๋องไปจนกว่าจะหมดกระป๋องก็บุบจนแทบ
ดูไม่ได้ …ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดขัดกับมือและขาที่ขยันเดินไปหยิบเบียร์กระป๋องใหม่มายกซดเรื่อยๆ
“เฟย์พอแขนใช้ได้ก็เอามาดื่มแบบนี้เลยเนี่ยนะ…” ร่างเล็กจับมือร่างโปร่งไว้ไม่ให้ดื่มต่อ
“แจมปล่อย เฟย์จะดื่ม!!”ร่างโปร่งพยายามสะบัดมือออกแต่ต้านแรงไม่ไหว
“พอเหอะเฟย์ ดื่มไปก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ” ยิ่งเตือนก็เหมือนยิ่งยุให้ร่างโปร่งพยายามจะสะบัดแขนออก
“ปล่อยนะแจม อย่ามายุ่งกับเฟย์ เฟย์จะกินได้ยินไหม”
ร่างเล็กมองร่างโปร่งที่ดูเริ่มไม่มีสติด้วยความเป็นห่วง มือยังคงกำมือร่างโปร่งไว้แน่นไม่ให้ยกขึ้นมาดื่มต่อ
“เฟย์… เฟย์เมามากและนะ ไปนอนได้แล้ว”
“นี่กระป๋องสุดท้ายแล้วจริงๆ ”ร่างโปร่งยังคงพยายามจะดื่มต่อ จนร่างเล็กทนไม่ไหวดึงกระป๋องสุดท้ายจากมือร่างโปร่งมาดื่มเองจนหมดและวางลงกับโต๊ะ
“หมดแล้วนี่ไง… ไปนอนได้รึยัง”
ร่างโปร่งมองหน้าร่างเล็กอย่างอึ้งๆ เพราะปกติร่างเล็กแทบจะไม่เคยกิน และยังคออ่อนอีกต่างหาก
ตอนนี้คนที่น่าเป็นห่วงเลยกลายเป็นร่างเล็กซะมากกว่า
“เออ แจมไหวไหม”ร่างโปร่งจับแขนร่างเล็กแล้วถามขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายเริ่มแดงมาก และเริ่มจะยืนไม่ตรง
ร่างเล็กพยักหน้าและดึงร่างโปร่งที่นั่งอยู่ให้เดินไปที่ห้องนอน แต่กลับกลายเป็นร่างโปร่งต้องคอยพยุงร่างเล็กให้เดินไป
เมื่อไปถึงเตียงร่างเล็กก็ล้มตัวลงไปนอนก่อน จนร่างโปร่งต้องแอบขำ
“นี่… จะมาดูแลเฟย์ไม่ใช่หรอ จริงๆเลย ก็รู้อยู่ว่าตัวเองคออ่อนยังจะกินเข้าไปอีก” ร่างโปร่งห่มผ้าห่มให้ร่างเล็กและล้มตัวลงนอนเท้าคางมองอยู่ข้างๆ
“ก็เฟย์อ่า… บอกให้หยุดกินก็ม่ายยอมมม แจมเป็นห่วงน้ารู้ไหมมม…”ร่างเล็กพูดขึ้นทั้งๆที่ตาหลับอยู่
“เฟย์ก็แค่อยากกินเพราะจะได้ลืมๆเรื่องร้ายๆไปเท่านั้นเอง อีกอย่างเฟย์ก็กินอยู่ในบ้านไม่ได้ออกไปที่ไหนซะหน่อย”
“ไม่รู้แหละยังไงแจมก็เป็นห่วง…”
ร่างโปร่งแอบยิ้มอยู่ข้างๆ …อย่างน้อยก็ทำให้ความโศกเศร้าหายไปได้ในระยะหนึ่งเมื่อรู้ว่ายังมีคนข้างๆคอยอยู่ด้วยเสมอ
“เฟย์…”
“หืม”
“เฟย์ยังเกลียดแจมอยู่รึเปล่า…”
“เฟย์ไม่เคยเกลียดแจม… เฟย์ก็แค่พูดไป…”
“แจมรักเฟย์นะ… แจมคงเสียใจมากถ้าเฟย์เกลียดแจม แจมไม่เคยรักพี่ฟางเท่าเฟย์เลย… แจมแค่อาจจะเผลอ…”
ร่างโปร่งเอานิ้วปิดปากร่างเล็กไว้ไม่ให้พูดต่อ
“เรื่องเก่าๆ… ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ แจมบอกเฟย์เองไม่ใช่หรอ มาอยู่กับปัจจุบันดีกว่า” พูดจบร่างโปร่งก็เลื่อนนิ้วออกและประกบจูบอย่างอ่อนโยนแทน มือร่างเล็กโอบรอบเอวร่างโปร่งและดันให้ลงมาอยู่ด้านล่าง แต่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลทำให้ร่างเล็กกอดร่างโปร่งแล้วหลับไป
“แจมเฟย์หนักนะ… แจมได้ยินไหมเนี่ย เห้อ… กินแล้วก็เป็นแบบนี้ทุกที ใครดูแลใครกันแน่เนี่ย” ร่างโปร่งแอบบ่นและดันให้ร่างเล็กลงไปนอนข้างๆ
“ขอบคุณนะแจมที่ยังคอยอยู่ข้างๆเฟย์ ถ้าแจมทิ้งเฟย์ไปอีกคนเฟย์คงอยู่ไม่ได้…” ร่างโปร่งพูดเบาๆและหลับตาลงนอน
ด้านร่างสูงตั้งแต่ขับรถไปส่งทั้งสองที่บ้านแล้วก็ขับถนนวนเล่นไปเรื่อยๆ เพราะไม่อยากจะเข้าบ้าน…
สุดท้ายก็ขับไปจบที่สถานบันเทิง… ไม่ได้อยากจะเข้าไปแต่ก็ไม่ได้อยากจะกลับ มันก็นานมากแล้วที่ร่างสูงไม่ได้เข้ามาในที่แบบนี้… ก็คงตั้งแต่คบกับร่างบาง
บรรยากาศเดิมๆ ผู้คนมากมายที่ดูจะไร้สติ กลิ่นแอลกอฮอลที่คลุ้งจนน่าเวียนหัว ร่างสูงไปนั่งที่บาร์และสั่งเครื่องดื่มกับพนักงาน
“อ้าว หน้าคุ้นๆนะเนี่ย… ไม่ได้มานานแล้วนิครับ วันนี้รับอะไรดี” พนักงานคนสนิทที่เคยเจอทุกๆครั้งที่มายังคงจำใบหน้าคมได้
“เหมือนเดิมละกัน…” ร่างสูงยิ้มให้เล็กน้อยและนั่งรอ
ไม่นานแก้วใบใหญ่พร้อมเครื่องดื่มที่ถูกรินใส่จนเต็มแก้ว ก็มาเสริฟ
“วันนี้นอกจากเครื่องดื่มแล้ว… รับอย่างอื่นเพิ่มอีกรึเปล่า” พนักงานถามอย่างรู้กัน มาสถานที่แบบนี้นอกจากเครื่องดื่มแล้วคงไม่พ้น…สาวสวยที่จะคอยมาอยู่ด้วย
“วันนี้อยากอยู่คนเดียว…”ร่างสูงกลับส่ายหน้าปฏิเสธ ทำให้พนักงานต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยและมองไปรอบตัวที่มีแต่สาวๆมองมาอยู่รอบทิศ
“แต่ผมว่ามีคนสนใจคุณเยอะอยู่นะ…” พนักงานสะกิดให้ร่างสูงหันไปมองรอบตัว
สายตาหญิงสาวจากแทบทุกโต๊ะมองและส่งยิ้มมาให้ไม่ขาดสาย แต่กลับทำให้ร่างสูงยิ่งรู้สึกเอือมและยกเครื่องดื่มซดจนหมด
“ขอเพิ่มหน่อย และเลิกเชิญชวนได้แล้วก่อนที่วันนี้จะไม่มีทริป”
“ครับๆ ซักครู่นะครับ”
ร่างสูงนั่งดื่มต่อไปแววตาดูไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใดๆ …อาจจะเสียใจจนเกินกว่าจะแสดงออกมา
ไม่นานก็มีสาวร่างเพรียวเข้ามานั่งข้างๆ และส่งยิ้มให้
“ฉันชื่อมีนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ชื่ออะไรหรอ”
“แก้ว…”
“ดื่มด้วยกันไหม…”ร่างเพรียวยกแก้วขึ้นมาให้ร่างสูงชน ร่างสูงยกแก้วขึ้นมาชนและดื่มทีเดียวหมดไปอีกแก้ว
“ท่าทางแก้วจะมีเรื่องไม่สบายใจนะ …มีนพอจะช่วยอะไรได้บ้างไหม” ร่างเพรียวเอื้อมมือมาจับไหล่ร่างสูง แต่กลับโดนร่างสูงปัดออก
“แก้วอยากอยู่คนเดียว”
ร่างเพรียวยังคงไม่ล้มเลิกความพยายาม กลับเดินเข้าไปโอบคอร่างสูงและกระซิบเบาๆ
“อย่างน้อย… มีนก็ช่วยแก้เหงาให้ได้นะคืนนี้” พูดจบร่างเพรียวก็จูบร่างสูง แบบที่ร่างสูงยังไม่ทันตั้งตัว
ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอลทำให้ร่างสูงคุมสติไว้ไม่อยู่ มือเริ่มปล่อยจากแก้วมาโอบร่างเพรียวและดึงเข้ามาให้ดูดดื่มยิ่งขึ้น
…
รู้ตัวอีกทีก็ ตื่นมาอยู่ภายในห้องนอนตัวเอง… ร่างเพรียวยังคงนอนอยู่ข้างๆภายใต้ผ้าห่ม ร่างสูงหลับตาลงเพราะยังคงมึนๆหัวอยู่
‘ให้ตายเถอะ… ดื่มหนักไปหน่อย ไม่รู้สึกตัวเลย …เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย’
ร่างสูงลุกขึ้นไปอาบน้ำและกลับมาปลุกร่างเพรียวให้ตื่น
“นี่ๆ กลับบ้านไปได้แล้ว” ร่างสูงพูดด้วยเสียงที่ดูเย็นชาไร้อารมณ์
ร่างเพรียวลืมตาขึ้นมามองหน้า แล้วลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้า ก่อนจะออกมาพร้อมกระดาษใบเล็ก
“พรุ่งนี้ โทรมาได้นะ มีนจะรอ” ร่างเพรียวยิ้มและยื่นกระดาษให้ร่างสูง แล้วเดินมาที่หน้าประตู
“มีนจะไปแล้ว ไม่ลาหน่อยหรอแก้ว…” ร่างเพรียวยืนมองหน้าร่างสูงที่ยืนนิ่งๆด้วยความไร้อารมณ์แล้วโน้มคอร่างสูงลงมาจูบ
แกร๊ก!!
ประตูบ้านถูกเปิดออกพร้อมร่างเล็กที่เดินเข้ามาเห็นฉากนั้นพอดี
ร่างสูงรีบผละร่างเพรียวออกและดันให้ออกจากบ้านไป
“ออกไปซะที… ไม่ต้องมาอีกด้วย”
“แค่นี่ต้องไล่กันด้วยหรอค่ะ …ที่รัก ไว้โทรมาด้วยนะค่ะ” ร่างเพรียวหันมายิ้มหวานให้และเดินผ่านร่างเล็กไป
ร่างเล็กหรี่ตามองร่างสูงอย่างไม่พอใจ และเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อ
“เป็นแบบนี้ที่เองสินะ …คนที่พี่ฟางรักเป็นคนแบบนี้หรอ ”
พลัก!!!
ร่างเล็กต่อยร่างสูงเต็มๆหน้าจนร่างสูงล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนจะตามเข้าไปกระชากคอเสื้อขึ้นมาใหม่
“พี่ฟางจะเสียใจถ้ารู้ว่าแก้วทำอะไรเลวๆแบบนี้ ปากก็พูดว่ารักพี่ฟาง แค่พี่ฟางจากไปวันเดียว แก้วก็พิสูจน์ให้รู้แล้วสินะว่าคำว่ารักของแก้วมันไร้ค่า”
พลัก!!!
ร่างเล็กต่อยร่างสูงซ้ำอีกที ด้วยมือที่โกรธจนสั่น และมองแก้วที่นอนอยู่ที่พื้นอย่างสมเพช
“แจมทำอะไรเนี่ย แก้วเป็นอะไร” ร่างโปร่งที่พึ่งเข้ามารีบวิ่งเข้าไปประคองแก้วไว้
“เฟย์ดูแก้วดิ แค่วันเดียวแก้วก็เอาผู้หญิงอื่นมาอยู่ด้วยแล้ว แจมเสียใจแทนพี่ฟางจริงๆ”
“แก้ว… จริงรึเปล่า” ร่างโปร่งถามร่างสูงที่เช็ดเลือดที่มุมปากอยู่
ไม่มีคำตอบใดๆออกมาจากปากร่างสูง มีเพียงท่าทีที่ดูเย็นชาที่ลุกขึ้นเดินเซๆและไปนั่งลงที่โต๊ะอย่างทุลักทุเล
“แก้ว เฟย์ว่าแก้วดูเปลี่ยนไปมากนะ” ร่างโปร่งมองตามร่างสูงและพูดขึ้น
ร่างสูงยิ้มมุมปากและมองหน้าร่างโปร่ง …ภายในดวงตาและรอยยิ้มช่างแตกต่างจากวันก่อนๆ มีแต่ความเฉยชาและซ่อนความร้ายอยู่ภายใน
“คนอื่นก็คงได้แค่แก้เหงาไปวันๆ… อย่างน้อยก็ทำให้แก้วไม่ต้องนึกถึงฟางมากเกินไป”
“แต่เฟย์ว่า…” ใช่…นี่ไม่ใช่แก้วคนเดิมที่ดูอบอุ่น แก้วคนเดิมหายไปแล้ว
“ ช่างแก้วเถอะเฟย์ ซะวันแก้วคงคิดได้เอง ไปกันเถอะ” ร่างเล็กดึงแขนร่างโปร่งให้เดินออกมาโดยไม่หันไปมองหน้าร่างสูงเลย
ก่อนจะขึ้นรถ ร่างโปร่งหยุดเดินและจับมือร่างเล็กไว้
“แจม… เฟย์ว่าเราควรจะช่วยแก้วนะ แก้วเองคงเสียใจมากจน...ใช้วิธีนี้เป็นทางแก้”
“รอซักพักก่อนเถอะ พูดไปตอนนี้แก้วเองก็คงไม่ฟัง”ร่างเล็กพูดจบก็เปิดประตูให้ร่างโปร่ง ก่อนจะเดินไปขึ้นรถและขับกลับบ้าน
หลังจากที่ทั้งสองออกจากบ้านไป ร่างสูงนั่งพิงกับพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลง
‘แก้วมันเลวใช่ไหมฟางที่ทำอะไรแบบนี้… แต่จะให้ทำยังไงได้
ผู้หญิงพวกนั้นก็ทำได้แค่ไม่ให้แก้วฟุ้งซ่านถึงฟางมากเกินไป…
…มากจนอยากจะหยุดหายใจ’
==================================================================================
ติดตามจ้า
เม้นด้วยน้า
ความคิดเห็น