คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : (18) ลาก่อน....
ร่างสูงจูงมือร่างบางมาเดินเล่นที่หาดไปเรื่อยๆ
“ฟางอยากอยู่กับแก้วแบบนี้ไปนานๆจัง” ร่างบางพูดขึ้นและฝืนยิ้มให้ร่างสูงทั้งๆที่น้ำตาเริ่มจะคลอ
“อืม… แก้วก็อยาก” ร่างสูงยิ่งกุมมือร่างบางให้แน่นขึ้น
“พรุ่งนี้ฟางอยากตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นพร้อมแก้วจังเลย มาดูด้วยกันนะแก้ว” ร่างบางซบไหล่ร่างสูงระหว่างเดิน
“ได้เลย เดี๋ยวแก้วปลุกเอง ”
ทั้งสองเดินไปด้วยกันเรื่อยๆ แทบจะไม่มีคำพูดมากมายออกจากปาก เพราะมันไม่สำคัญเท่า... ความรู้สึกและสัมผัสเพียงเบาๆจากมือของอีกฝ่าย
...สัมผัสที่ไม่รู้จะนานได้แค่ไหน
ซักพัก ร่างบางก็เริ่มรู้สึกปวดท้องขึ้นมาจนต้องหยุดเดินและเอามือกุมท้องไว้
“แก้ว ฟางปวดท้อง… ขอขี่หลังได้ไหม”
“ไหวไหม จะกลับเลยรึเปล่า”ร่างสูงถามด้วยความเป็นห่วงระหว่างย่อตัวลงให้ร่างบางขี่หลัง
“ไหวๆ ฟางอยากอยู่กับแก้ว”
“แน่นะ…” ร่างสูงถามด้วยความเป็นห่วง
“อืม แก้วแหละไหวไหม ฟางหนักนะ” ร่างบางถามขำๆและกอดคอร่างสูงไว้
“แก้วไหวอยู่แล้ว… ไปกัน”
ร่างบางรู้ตัวดีว่าอาการของตัวเองเริ่มหมดสภาพ แต่ยังคงอยากอยู่กับร่างสูงเลยทน
“แก้ว… ”
“หืม”
“แก้วจะยังรักฟางไหม ถ้าฟางตายไปแล้ว”
“รักสิ แก้วจะรักฟางคนเดียว ไม่มีใครเข้ามาแทนที่ฟางได้ แก้วสัญญา”
“แก้วอย่าลืมฟางไปนะ…”ร่างบางซบลงบนไหล่อย่างหมดแรง
…รู้ตัวดีว่าคงอีกไม่นาน อาการเริ่มหนักขึ้นจนรู้สึกหายใจไม่ออก
“ฟางรักแก้ว… แล้วแก้วรักฟางไหม”
“แก้วรักฟางมาก รักตลอดไป…”
ร่างบางยิ้มก่อนที่จะหลับตาลงช้าๆ ลมหายใจที่รดคอร่างสูงเริ่มจะเบาลง จนร่างสูงรู้สึกได้
“ฟาง… ฟางได้ยินแก้วไหม”
ไม่มีคำตอบกลับมา… มือที่กอดคอร่างสูงค่อยๆคลายออกและตกลงมาห้อยอยู่ข้างตัวร่างสูง
“ฟาง อย่าพึ่งสิ ไหนบอกจะตื่นไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกับแก้ววันพรุ่งนี้ไง…”น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างของร่างสูง
ร่างสูงรวบรวมแรงทั้งหมดเดินกลับไปยังที่พัก ขาที่สั่นจนแทบจะล้มลง แขนที่ยังคงประคองร่างบางไว้บนหลังไม่ให้ตก แทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรง
เมื่อถึงที่พัก ร่างสูงก็เดินไปหาร่างโปร่ง
“เฟย์… รับฟางไปที”
“พี่ฟางๆ รู้สึกตัวไหม”ร่างโปร่งอุ้มร่างบางมานอนบนเตียงและจับชีพจรดู แต่กลับไม่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นอีกแล้ว
ร่างโปร่งทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นทันทีและเอาแต่ร้องไห้
ร่างเล็กเองก็ได้แต่ลงไปนั่งปลอบร่างโปร่งทั้งๆน้ำตาก็ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างไม่แพ้กัน
“กลับกันเถอะ ต้องพาฟางไปส่งให้โรงพยาบาล” ร่างสูงอุ้มร่างบางไปนอนที่เบาะหลัง และให้ร่างโปร่งนั่งข้างๆ
…อยากจะให้เรื่องวันนี้เป็นเพียงแค่ฝันไป
…ใครก็ได้บอกทีว่าพรุ่งนี้ตื่นมาแล้ว เธอจะยังคงอยู่ข้างๆ
ความคิดของคนทั้งสามคงไม่ต่างกันเท่าไหร่นักในตอนนี้
เมื่อขับไปถึงโรงพยาบาล ก็พบหมอคนนั้นพอดี
“หมอจะรับร่างไว้เองครับ ขอแสดงความเสียใจด้วยจริงๆ หมอพยายามเต็มที่แล้ว” หมอพูดขึ้นระหว่างที่บุรุษพยาบาลเข็นร่างที่ไร้ลมหายใจออกไป
“เอ่อ ผมว่าเฝือกของคุณน่าจะถอดได้แล้วนะครับ เป็นแค่กระดูกร้าว เดี๋ยวผมจะถอดให้เลยละกัน เพราะผมจะย้ายโรงพยาบาลแล้ว”หมอหันมาบอกร่างโปร่งและเดินนำไป
“เฟย์ไม่อยากได้แขนที่ใช้งานได้คืน เฟย์อยากได้พี่ฟางๆๆๆๆ” ร่างโปร่งยังคงร้องไห้โวยวายเหมือนคนไร้สติ ขณะที่ร่างเล็กต้องคอยอยู่ดูแลข้างๆตลอด
หลังจากถอดเฝือกเสร็จ ร่างสูงก็ขับรถไปส่งร่างโปร่งและร่างเล็กที่บ้านก่อนจะขับรถกลับไป
==========================================================
บทที่ทำร้ายจิตใจ...
แต่ฟางยังไม่หายไปจากฟิคแน่นอน...
แต่จะโผล่มาในรูปแบบไหน??
ติดตามจ้า
ขอบคุณทุกคอมเม้นน้าา
ความคิดเห็น