คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : +TRicK [10] +
“อรุณสวัสดิ์ อาหารเช้าเสร็จแล้วนะฟา.. อ้าวเฟย์หรอ” ป๊อปเงยหน้ามองน้องสาวคนรักที่เดินลงมาจากชั้นบน
“สวัดดีตอนเช้าพี่ป๊อป พี่ฟางคงไม่ลงมากินหรอกวันนี้ พอดีว่าพี่ฟางไม่สบายเลยอยากนอนพักยาว พี่ป๊อปกินไปเถอะ” ร่างโปร่งยิ้มให้พลางรีบเดินออกไป
“งั้นป๊อปขอเอาอาหารเช้าขึ้นไปให้ฟางนะจะได้ดูอาการด้วย” ชายหนุ่มเอ่ย ทำให้ร่างโปร่งรีบหันหลังกลับมาห้าม
“เอ่อ…เฟย์เอาไปให้เองดีกว่า พี่ป๊อปกลับบ้านไปก่อนเถอะ ไว้ถ้าพี่ฟางเริ่มโอเคแล้วจะให้โทรไปหาละกันนะ” พูดไปก็ยื่นมือไปขอถาดอาหารเช้ามาถือเอง
“แต่ว่า…”
“ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ป๊อป ให้พี่ฟางนอนพักผ่อนเยอะๆเดี๋ยวก็หาย” เฟย์รีบตัดบทแล้วเดินขึ้นบันไดไป ทิ้งให้อีกคนได้แต่มองตามด้วยสายตากังวล
แปลกไปนะ…
ทั้งๆที่เมื่อก่อน เพียงแค่ปวดหัว ถ้าไม่นั่งดูแลอยู่ข้างๆก็จะงอนไปทั้งวัน แต่นี่…กลับไม่ให้กระทั้งขึ้นไปเจอหน้า ตั้งแต่กลับมาป๊อปได้เห็นหน้าฟางชัดๆเพียงไม่ถึงชั่วโมง
ป๊อปคิดไปเองรึเปล่า ว่าระหว่างเรา…ไม่เหมือนเดิม
----------------------------------------
“พี่ฟางลุกขึ้นมากินข้าวก่อน พี่ป๊อปอุตส่าทำให้”
“ไม่ พี่ไม่กิน และจะไม่ทำอะไรทั้งนั้นแหละจนกว่าพี่จะได้ไปขอโทษแก้ว” เสียงสั่นๆดังขึ้นใต้ผ้าห่มหนาที่ปกคลุมทั้งตัว
“อย่าไร้สาระน่าพี่ฟาง มัวแต่นอนร้องไห้แบบนี้จะเอาแรงที่ไหนไปขอโทษเล่า”
“…” เสียงสะอื้นดังต่อเนื่องแทนคำตอบ เหมือนจะร้องไห้หนักขึ้นอีกรอบจนน้องสาวต้องถอนหายใจ
“สรุป พี่ฟางได้คำตอบแล้วใช่ไหม คำถามที่เฟย์ถามเมื่อคืน…” …ว่าพี่ฟางรักใคร
ร่างบางเงียบไปซักพักก่อนจะตอบเบาๆ “..พี่ไม่รู้”
“ถ้าไม่รู้ก็ลงไปหาพี่ป๊อปซะ ทำแบบนี้พี่ป๊อปเขาก็เสียใจนะ คิดดูสิอุตส่ารีบบินกลับมาเพื่อช่วยชีวิตแฟน แต่สิ่งที่ได้กลับกลายเป็นแฟนสุดที่รักเอาแต่นอนขดอยู่ในผ้าห่มไม่ลงไปเจอหน้า เอาแต่ร้องไห้เพราะ…คนบางคน” เป็นอีกครั้งที่น้องสาวต้องพูดเชิงสั่งสอนให้พี่สาวที่ยังเด็กกว่ามากในด้านความคิด
“เฟย์หมายความว่า จะให้พี่ลงไปแกล้งยิ้มให้ป๊อป ทำเป็นรักกับป๊อปทั้งๆที่ไม่ได้…” อยู่ๆก็หยุดพูดไปเสียดื้อๆ พึ่งรู้ตัวกับสิ่งที่เผลอพูดออกไป
“ไม่ได้อะไร..” ร่างโปร่งยิ้มอย่างรู้ทันก่อนจะนั่งกอดอกรอให้ใบหน้าเปื้อนน้ำตาค่อยๆโผล่ออกมาจากผ้าห่ม
“คือ พี่…” ฟางทำท่าจะแก้ตัวแต่รอยยิ้มบนใบหน้าน้องสาวบ่งบอกดีว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์
ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนี้ ทำไมเพียงช่วงเวลาสั้นๆตัวเองถึงได้เปลี่ยนใจจากคนหนึ่งคนไปหาอีกคนได้รวดเร็วจนน่าใจหาย ความรู้สึกเดิมๆที่มีให้ป๊อปมันหายไปไหนหมด …ทำไมถึงได้คิดถึงและเป็นห่วงแก้วตลอดเวลา
“ถ้ารู้ตัวเองก็ดีแล้ว อย่าปล่อยให้พี่ป๊อปอยู่บนความหวังลมๆแล้งๆเลย รั้งไว้ก็ยิ่งเจ็บ จบมันให้ดีที่สุดให้สมกับระยะเวลาที่พี่สองคนคบกันแล้วกัน ”
ฟางหันไปมองใบหน้าน้องสาวที่พยักหน้าเหมือนอยากให้มั่นใจในสิ่งควรจะทำ …ไม่อยากให้ใครต้องมาเสียเวลากับหัวใจที่ไม่เหมือนเดิม
----------------------------------------
“ป๊อป ยังไม่กลับหรอ” เสียงหวานดังขึ้นเรียกให้ชายหนุ่มรีบเดินเข้ามาด้วยความเป็นห่วง
“ฟางดีขึ้นรึยัง ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า แล้ว…กินข้าวเช้ารึยัง ” มือยกขึ้นสัมผัสหน้าผากเนียนแต่มือเรียวกลับจับให้ลดระดับลง พร้อมรอยยิ้มเจือนๆ
“ป๊อป…” เพียงเรียกชื่อแค่คำเดียวก็ทำให้เจ้าของชื่อพอเดาคำพูดต่อๆไปได้ …ได้ยินเพียงคำๆเดียวร่างกายก็เริ่มจะรู้สึกว่างเปล่า ปั่นป่วนในท้อง .. ไม่อยากจะฟังคำต่อๆไปให้ช้ำใจ
ไม่ต้องพูดออกมา ป๊อปอยากรู้มันด้วยตัวเอง…
ริมฝีปากหนาค่อยๆโน้มเข้าไปสัมผัสกับริมฝีปากนุ่มที่คุ้นเคย …รู้ด้วยตัวเอง ว่ามันไม่เหมือนเดิม อีกต่อไป
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอกนะฟาง ป๊อปเข้าใจ ยังไงๆเราสองคนก็เป็น…เพื่อนสนิทกันได้อยู่แล้ว” ป๊อปพูดเบาๆโดยเฉพาะคำว่า เพื่อน ที่ไม่ได้ใช้มานาน
“..เย็นนี้ป๊อปก็คงจะกลับไปเรียนต่อแล้ว ถ้าไม่มากเกินไป…ช่วยไปส่งหน่อยได้ไหม”
ร่างบางพยักหน้าช้าๆ ใช่ว่าจะไม่รู้สึกแย่ที่ทำให้คนตรงหน้าต้องเสียใจ แต่มัน…คงจะดีที่สุดที่จบลงตอนนี้
“งั้นป๊อปขอตัวไปเก็บของก่อนละกัน ไว้เจอกันที่สนามบิน” ชายหนุ่มยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป
“ขอโทษนะป๊อป” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆให้ได้ยินเพียงคนเดียว มือเรียวยกขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากตัวเอง
จูบลา มันช่างเยือกเย็นจนน่าใจหาย…
----------------------------------------------------
“ขอบคุณที่มานะฟาง ดูแลตัวเองดีๆละ”
“อืม เดินทางดีๆนะ” ร่างบางตอบกลับ แม้ว่าบรรยากาศบริเวณสนามบินจะมีผู้คนพลุกพล่าน แต่สำหรับทั้งสองคนมันช่างเงียบงันและอึดอัด
“ป๊อปจะเข้าไปแล้ว ส่วนฟาง…รีบทำตามหัวใจตัวเองเถอะ คนๆนั้นกำลังเข้าใจฟางผิด อ่อ..ฝากขอโทษด้วยละกันที่ทำให้..เขา..ต้องบาดเจ็บ” ป๊อปเอ่ยขึ้น บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่ฝืนออกมาซ่อนความเสียใจไว้ให้ลึก ‘เขา’คนนั้น คือคนที่เธอแคร์มากกว่า
“ป๊อป…”
“เรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้หรอก ป๊อปบอกแล้วว่าป๊อปเข้าใจ รีบไปเถอะ ป๊อปจะรอข่าวดี ” พูดจบก็ดึงตัวร่างบางเข้ามากอดครั้งสุดท้าย ซึมซับทุกสัมผัสเอาไว้ให้เนินนาน…แม้ว่าจะไม่อบอุ่นเท่าเก่าก็ยอม
“ไปจริงๆแล้ว ” ป๊อปคลายกอดออก ยิ้มให้ครั้งสุดท้ายแล้วหันหลังเดินเข้าประตูผู้โดยสาร
ไม่มีน้ำตา ไม่ได้แปลว่าไม่เสียใจ
--------------------------------------------------------------------------------
เสี่ยงมากที่จะทำแบบนี้ แต่ก็ยอม…
ร่างบางค่อยๆเดินย่องไประหว่างทางเดินในโรงพยาบาลตามแผนที่ซึ่งน้องสาววาดให้ ก่อนจะรีบซ่อนตัวเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างใหญ่สองคนยืนคุมอยู่บริเวณหน้าห้องพักผู้ป่วยที่แก้วอยู่
“เอาไงดีละ ถ้าโผล่ไปจะโดนยิงรึเปล่านะ” ร่างบางยืนคิดวิธีโดยไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มกำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ
“เธอ!!!” มือแข็งแรงบีบแขนเล็กเอาไว้แน่นแล้วใช้มืออีกข้างปิดปากไม่ให้ตะโกนเสียงดัง
ปัง! เสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมตัวร่างบางที่ถูกเหวี่ยงลงไปกระแทกโซฟาอย่างรุนแรง
“เจ้านาย ยัยคนนี้กล้าโผล่มาที่นี่จัดการเลยไหมครับ”
ร่างสูงลืมตาขึ้น บนเตียงขาว สายน้ำเกลือยังคงระโยงรยางค์มากมาย ลมหายใจช้าๆแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอของสภาพร่างกาย ถึงจะไม่ได้หันไปมองแต่ก็เดาได้ว่าใครมา
“พวกนายอยากจะจัดการยังไง…” เสียงแหบกร้านเอ่ยขึ้นเบาๆตามเรี่ยวแรงที่มี
“แก้ว ฟางอยากคุยด้วย ขอร้องละ ฟังฟางก่อนเถอะ” ร่างบางพยายามจะลุกขึ้นเดินเข้าใกล้เตียงแต่มือแข็งแรงก็เหวี่ยงตัวกลับลงกระแทกโซฟาอีกครั้ง จนต้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด
“ปล่อยโยนลงจากตึกชั้น21ซะเลยดีไหมเจ้านาย” ลูกน้องทั้งสองก็หันไปขำกันด้วยสายตาโหดเหี้ยมจ้องมองร่างบางที่ได้แต่ปิดปากเงียบ
“พวกนายคิดได้แค่นี้งั้นหรอ… ออกไปซะให้หมด แก้วจัดการเองดีกว่า” เสียงแหบเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ร่างกายยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง
“ครับท่าน งั้นพวกเราขอตัวก่อน” ชายหนุ่มทั้งสองโค้งให้เจ้านายก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“.. คงเสียใจสินะที่เห็นว่าแก้วยังไม่ตาย” ร่างสูงพูดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดลง ดวงตายังคงเอาแต่จ้องมองไปบนเพดานขาว
“ไม่ใช่นะแก้ว ฟางขอโทษที่ทำให้แก้วต้องเจ็บตัวแบบนี้ ” ฟางเดินเข้าไปยืนข้างๆเตียงพร้อมทั้งกุมมือหนาซึ่งวางอยู่ข้างตัว
“กลับไปซะ แล้วอย่ามาเจอกันอีก ”
“ไม่.. ยังไงฟางก็ไม่กลับจนกว่าแก้วจะหายดี”
“ไม่อยากตาย ก็ออกไปซะได้ยินไหม” ร่างสูงหลับตาลงอีกครั้ง รอคอยให้ร่างางออกไปตามคำสั่ง
“ได้ ฟางจะไป แต่ช่วยฟังอะไรหน่อยได้ไหม”
ถ้าไม่พูดสิ่งที่อยู่ในใจวันนี้ …อาจจะไม่มีโอกาสได้พูดมันอีกต่อไป
ใบหน้าหวานเลื่อนเข้าไปใกล้ใบหูช้าๆ ก่อนจะเปิดปากกระซิบเบาๆ
“ฟางรักแก้ว..”
ภายในห้องเงียบๆแบบนี้… เสียงลมหายใจดังชัดจนจับจังหวะได้ ร่างสูงลืมตาขึ้นหันมองเข้าไปในดวงตาหวานที่อยู่ใกล้เพียงไม่ถึงคืบ เสียงหัวใจเต้นแรงขึ้นจนกลัวว่าอีกคนจะได้ยินมัน …กลัวจะซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงต่อไปไม่ได้
“อย่าพูดออกมาเลยดีกว่า ถ้าไม่ได้คิดแบบนั้น”
“ถ้าไม่คิด…ก็คงไม่พูดหรอกนะ ”
ลมหายใจอุ่นๆกระทบบนใบหน้าคมยิ่งยากที่จะควบคุมตัวเองจากความรู้สึกภายใน …ทั้งที่พยายามจะแกล้งทำเป็นโหดร้าย ทำเป็นโกรธ ไม่สนใจ ..แต่มือกลับยกขึ้นสัมผัสแผ่นหลังบอบบางขัดกับความคิด ดวงตาคมหลับลงก่อนจะโน้มตัวร่างบางลงมาใกล้มากกว่าเดิมจนครอบครองริมฝีปากนุ่มอย่างโหยหา สัมผัสเดียวที่ต้องการและเป็นคำตอบสำหรับทุกอย่าง
หลอกด้วยคำพูดมันง่ายนัก แต่…การกระทำและแววตามันไม่เคยหลอกใคร
“ทุกอย่างระหว่างเรามันคือเรื่องจริง… เชื่อมันได้ไหมแก้ว” ฟางถอนจูบออกเพื่อพักหายใจแล้วสบตากับร่างสูง
“แล้วฟางเชื่อมันรึเปล่า ” คำถามกลับเพื่อความมั่นใจ…ในเมื่อตัวเองก็เคยคิดไม่ดีกับฟางเหมือนกัน
“เชื่อสิ… ” ฟางตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ
“ถึงการแก้แค้นของพ่อแก้วมันยังไม่สิ้นสุด แต่แก้วสัญญาว่าเราจะผ่านเรื่องราวทุกอย่างไปด้วยกัน” ร่างสูงเอ่ยอย่างหนักแน่นก่อนจะจับจองริมฝีปากนั้นอีกครั้ง
…เราจะผ่านมันไปด้วยกัน…
============================================================
จะสงสารป๊อปซะกี่คนกัน
<น่าสงสารออก!!! 55^^'>
เม้นด้วยจ้าาา
ความคิดเห็น