คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : (15) คำตอบ
แสงสว่างจากภายนอกปลุกร่างโปร่งให้ตื่นขึ้น ร่างโปร่งยังคงนอนอยู่ที่เดิมภายในอ้อมกอดของคนข้างๆและมองไปรอบๆก่อนจะลุกเดินออกมานอกห้อง
ร่างโปร่งเดินออกมาและสะดุดกับห้องๆหนึ่งที่ดูไม่คุ้นตา… จึงพยายามเปิดประตูและเดินเข้าไปข้างใน
ห้องที่ตกแต่งด้วยสีส้มและชมพูอย่างที่เธอชอบ ที่โต๊ะทำงานมีสมุดเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ
ร่างโปร่งนั่งลงและใช้มือที่มีเฝือกเปิดสมุดอย่างเบามือ
’วันนี้เฟย์ย้ายไปอยู่คอนโดซะแล้ว… บ้านดูเงียบเหงาลงไปเยอะเลย ถึงแจมจะพูดว่ารักพี่ฟาง แต่ก็อดห่วงเฟย์ไม่ได้จริงๆ คืนนี้คงต้องแอบไปจัดของให้ซะหน่อยดีกว่า’
‘ให้ตายเถอะ… นี่เราทำผิดไปแล้วใช่ไหม เฟย์ดูโทรมลงไปเยอะเลย หวังว่าจะได้กินข้าวต้มที่แอบไปทำไว้ให้นะ ส่วนเรื่องพี่ฟาง…แจมคิดไม่ออกจริงๆ แจมไม่รู้จริงๆว่าความจริงแล้วแจม รักใคร’
ร่างโปร่งยังคงเปิดอ่านต่อไปเรื่อยๆ ภาพเหตุการณ์ลางๆปรากฏขึ้นในหัวพร้อมๆกับความปวดหัวอย่างทรมาน แต่ก็ยังคงทนเพราะอยากรู้
‘เฟย์หายไปไหน แจมขับรถหาทุกที่แล้วนะ แจมอยากจะบอกเฟย์… แจมรัก…’
ตึง สมุดถูกปิดลงด้วยมือที่อ้อมมาด้านหลัง
ร่างโปร่งมองร่างเล็กที่ยืนอยู่ด้านหลังผ่านกระจกเงาบนโต๊ะ
“ใครให้มาอ่านไดอารี่คนอื่นเนี่ย …จริงๆเลย”
“เฟย์รู้แล้ว… แจมคือคนที่แอบชอบพี่ฟางหรอ แต่พี่ฟางเป็นแฟนแก้วแจมเลยไม่สมหวัง”ร่างโปร่งพูดขึ้นจากเนื้อหาในสมุดที่พอจับใจความได้คร่าวๆ
ร่างเล็กกำมือที่อยู่บนโต๊ะแน่น และถามเบาๆแต่ชัดเจน
“…นี่นึกออก หรือคิดเอาเองจากที่อ่าน…”
“เอ่อ… คิดเอง เฟย์เหมือนกำลังจะนึกออกแต่…มันดูขัดกับสิ่งที่ได้อ่าน”
“นึกอะไรออกละ”
“เฟย์นึกออกว่า… โอ๊ย” อยู่ๆร่างโปร่งก็รู้สึกปวดหัวจนต้องกุมหัวไว้
“เฟย์ไหวไหม ไปนอนก่อนดีกว่านะ” ร่างเล็กรีบอุ้มร่างโปร่งไปนอนที่เตียงและนั่งเฝ้า
ร่างโปร่งเมื่อได้นอนพักความคิด อาการปวดหัวก็ค่อยๆดีขึ้น
“เฟย์พยายามนึกทุกทีมันก็ปวดหัวทุกครั้งแบบนี้ เมื่อไหร่เฟย์จะนึกออกเนี่ย…” ร่างโปร่งบ่นออกมาอย่างสิ้นหวัง
“ช่างมันเถอะเฟย์ ไม่ต้องพยายามนักหรอกถ้ารู้สึกว่ามันจะทำให้อะไรๆมัน…แย่ลง”
“งั้นก็เล่ามาสิ เฟย์จะได้ไม่ต้องพยายาม” ร่างโปร่งมองหน้าร่างเล็กและเลื่อนตัวมานอนบนตักร่างเล็กเพื่อไม่ให้ร่างเล็กลุกหนีออกไปเหมือนทุกครั้งที่เธอขอให้เล่า
ร่างเล็กมองหน้าร่างโปร่งกลับอย่างลังเล
“ก็ได้… อยากรู้อะไรละ”
“แจมสัญญาก่อนนะว่าจะตอบทุกคำถาม”
“จะพยายาม…” ร่างเล็กตอบปัดๆไป
“ไม่ได้สิต้องบอกว่าสัญญา”
ร่างเล็กนั่งพิงหัวเตียงอย่างหนักใจ… กลัวที่จะต้องตอบคำถาม
“สัญญาก็ได้ แต่แจมจะตอบแค่ ใช่หรือ ไม่ใช่ ละกัน ”
“อืม… คำถามแรก… แจมรักพี่ฟางใช่ไหม”
“…ไม่”
“อ้าวหรอ… ” ร่างโปร่งหลับตานึกคำถาม จากภาพเหตุการณ์เลือนรางในอดีตที่ดูจะเลือนลาง…เกินไป
“แล้ว…เราเป็นเพื่อนกันหรอ” ร่างโปร่งเงยหน้ามามองหน้าร่างเล็ก
“…” ร่างเล็กไม่ตอบ ได้แต่เม้มปากแน่นและหันไปมองสมุดไดอารี่
“แจมว่าเฟย์เอาไดอารี่ไปอ่านเถอะ เผื่อจะได้ทุกคำตอบที่ต้องการ” ร่างเล็กหยิบไดอารี่มายื่นให้ร่างโปร่งที่ยังคงนอนอยู่บนตักไม่ขยับ
ร่างโปร่งรับมาเปิดดูอย่างยากลำบากเราะมีเฝือกทั้งสองข้างเป็นอุปสรรค ทำให้สมุดหลุดมือหล่นลงพื้น รูปภาพมากมายที่อยู่ในสมุดเทกระจายออกมาอยู่ข้างเตียง
“เฟย์ขอโทษ” ร่างโปร่งรีบลุกขึ้นมาดูรูปต่างๆที่ตกกระจายอยู่บนพื้น
…รูปต่างๆมาต่อเติมภาพลางๆในหัวให้ชัดเจนมากขึ้น
ร่างโปร่งมองรูปมากมายที่อยู่รอบตัว รูปที่ทั้งสองคนถ่ายด้วยกันเวลาไปตามที่ต่างๆ
ร่างเล็กก้มตามลงไปจะเก็บรูปและไดอารี่บนพื้นแต่โดนร่างโปร่งรั้งแขนไว้
“แจม… เราเคยคบกันหรอ”
‘เคย… ใช่สิ เคย… ’ร่างเล็กสูดหายใจลึกๆก่อนจะตอบออกๆไปเบาๆ
“….ใช่”
ความทรงจำเกี่ยวกับร่างเล็กเข้ามาในหัวจนเริ่มปวดหัวอีกครั้ง ร่างโปร่งเอามือกุมหัวไว้ น้ำตาจากความทรมานเริ่มไหลออกมา
“ปวดหัว …ไม่ไหวแล้ว”
ร่างเล็กอุ้มร่างโปร่งกลับมานอนบนเตียงอีกครั้ง และมองดูด้วยสายตาที่เป็นห่วง
“บอกแล้วว่าอย่าพยายามนึกเลย…”
ความจำเกี่ยวกับร่างเล็กทุกอย่างทยอยหลั่งไหลเข้ามาในสมองอย่างชัดเจน
“เฟย์นึกออกแล้ว… เฟย์จำได้แล้ว” ร่างโปร่งพูดออกมาเบาๆทั้งน้ำตา …น้ำตาที่ไม่รู้มาจากความปวดหัว …หรือความทรงจำที่พึ่งจำได้
ร่างเล็กเอื้อมมือไปจับมือร่างโปร่งแต่ร่างโปร่งกลับชักมือออก
“เพราะแบบนี้ใช่ไหม แจมถึงไม่ยอมเล่าให้เฟย์ฟัง…”
ร่างเล็กกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
“ใช่… เพราะเรื่องมันเป็นแบบนี้ไง แจมถึงไม่อยากเล่า …แจมเองก็ไม่รู้ว่าจะเล่ายังไง …แจมรู้แค่ว่า แจมรักเฟย์”
ร่างโปร่งลุกขึ้นมานั่ง และมองหน้าร่างเล็กด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“แจมจะหลอกเฟย์ไปถึงไหน… คำว่ารักของแจมมันมีค่าแค่นี้หรอ”
ร่างเล็กจ้องหน้าร่างโปร่งกลับด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน
“เพราะ เฟย์บอกว่า…เฟย์เกลียดแจมไง แจมถึงไม่มั่นใจว่าเฟย์ยังต้องการให้แจมดูแลรึเปล่า”
ร่างโปร่งลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไปอย่างหงุดหงิด
“เฟย์จะไปหาพี่ฟาง ไปส่งหน่อย”
“คุยกันให้รู้เรื่องก่อนได้ไหม…”ร่างเล็กที่เดินตามออกมาถามขึ้น
“เฟย์จะไปหาพี่ฟาง!”
“รู้แล้วน่า แต่มาคุยกันก่อนได้ไหม…” ร่างเล็กนั่งลงที่โซฟาแล้วผายมือออกให้ร่างโปร่งนั่งลงข้างๆ
ร่างโปร่งยอมนั่งลงโดยดี เพราะคงไม่สามารถออกไปไหนเองได้ด้วยมือที่มีเฝือกทั้งสองข้าง
ทั้งสองนั่งอยู่ในความเงียบซักพักก่อนที่ร่างโปร่งจะพูดขึ้น
“เราต้องคุยอะไรกันอีก…”
“แจมแค่อยากรู้… ว่าสำหรับเฟย์ แจมเป็นความทรงจำแบบไหนเฟย์ถึงจำไม่ได้”ร่างเล็กถามแล้วหลับตาลงรอฟังคำตอบ
“แจมเคยเป็นความทรงจำที่ดีที่สุด…. และแย่ที่สุด สำหรับเฟย์” ร่างโปร่งตอบอย่างชัดเจนโดยเฉพาะคำว่า’แย่ที่สุด’
ร่างเล็กลุกขึ้นไปยืนริมหน้าต่างและมองออกไปด้านนอก
“พรุ่งนี้…”
“แจมยังมีโอกาสได้อยู่ดูแลเฟย์รึเปล่า …เฟย์ยังต้องการให้แจมอยู่ด้วยรึเปล่า”
ร่างโปร่งมองไปที่เจ้าของคำถามด้วยสีหน้าที่ดูลังเล
‘เฟย์ไม่อยากจะให้อภัยแจม แต่เฟย์ก็ไม่อยากจะเสียแจมไป คำตอบวันนี้มันจะเปลี่ยนแปลงชีวิต’พรุ่งนี้’สินะ’
ร่างโปร่งนั่งคิดอยู่นานจนร่างเล็กต้องถอนหายใจและทำท่าจะเดินเข้าห้องนอนไป
“แจมเดี๋ยว… เฟย์อยากให้แจมอยู่เป็น’เพื่อน’เฟย์ ได้ไหม?”
ร่างเล็กหันกลับมามองหน้าร่างโปร่งและพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
“ไปเตรียมของเถอะ อีก10นาทีออกไปหาพี่ฟางกัน”
‘อยู่เป็น’เพื่อน’งั้นหรอ เฟย์รู้ไหมว่ามัน’ยาก’แค่ไหน…’
ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนเตียง ท่ามกลางรูปภาพความทรงจำ’ดีๆ’ของทั้งสองคนที่ยังคงตกกระจายอยู่บนพื้น
=================================================================
เม้นด้วยน้าาาาา
ขอบคุณจ้าาาาาา
ความคิดเห็น