คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : +TRicK [9] +
“นี่เราจะไปไหนกัน” ร่างบางถามขึ้นเมื่อเห็นริมทางเริ่มมีแต่ต้นไม้เหมือนจะออกมานอกเมือง
“ซักที่แหละ ..” คำตอบห้วนๆตอบกลับมาให้ฟางต้องหันไปมองคนขับสวมแว่นดำที่ดูเอาแต่เงียบๆตั้งแต่เช้า
จะไม่เงียบได้ไงละ ทุกอย่างมันกดดันจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก กดดันที่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆ
“แก้ว โอเครึเปล่า” คำถามเดิมๆซ้ำๆที่ได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วนในวันนี้ …จะให้ตอบยังไง ไม่เลย ไม่โอเคเลยแม้แต่น้อย
“…” ทำได้แค่หันไปมองเจ้าของคำถามผ่านแว่นตาดำก่อนจะหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้า …ไม่โอเค ได้ยินไหม
“หยุดรถก่อนเถอะ ขอร้องละ” เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้ง ไม่ใช่คำถามอีกต่อไป…แต่เป็นเชิงบังคับ
“หยุดทำไม”
“ฟางอยากคุยด้วย”
“…ว่าไง” ร่างสูงจอดข้างทางตามคำสั่ง แต่ไม่ได้หันไปมองคนข้างๆ สายตาทอดไปไกลตามถนนเบื้องหน้า
“มีอะไรจะบอกฟางรึเปล่า..”
“อะไรก็ได้ พูดมาเถอะ ฟางอยากรู้ …อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่นั่งเงียบแบบนี้” ดวงตาหวานยังคงจ้องมองต้องการคำตอบจากริมฝีปากที่ปิดเป็นเส้นตรง
“โอเคๆ แก้วจะบอกฟางว่า เงียบเถอะอย่าถามอีกเลย” พูดจบก็ใส่เกียร์ออกรถใหม่ ไม่สนใจคำคัดค้านของร่างบาง
ในที่สุดรถคันงามก็จอดลงข้างๆสวนกว้างใหญ่ แต่ไม่มีทีท่าว่าร่างสูงจะขยับตัวลงจากรถ กลับเอาแต่กำพวงมาลัยแน่นกว่าเดิมเหมือนอยากจะระบายความอึดอัดทั้งหมดออกไป
“อะไรของแก้วอีกละทีนี้ ” ร่างบางถอนหายใจแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างดูสถานที่ไม่คุ้นตา
“ลง… กันเถอะ” ไม่อยากจะพูดมันออกไปเลยแม้แต่น้อย อยากจะถ่วงเวลาที่มีอยู่น้อยนิดให้ยาวนาน…แม้เพียงหนึ่งนาทีก็มีความหมายต่อการตัดสินใจ
ยิ่งเดินไปเปิดประตูรถให้ จ้องมองแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม มองสีหน้าหวาดระแวงของร่างบางก็ยิ่งหนักใจ แต่ก็ทำได้เพียงจับมือเรียวนั้นไว้แล้วพาเดินเข้าไปเรื่อยๆในสวน ที่ปลายทางช่างมืดมน
“ฟาง…” มือหนาบีบแน่น ก่อนจะตัดสินใจถอดแว่นตาดำออกเพื่อหันไปมองคนข้างๆให้ชัด
ทางเลือกที่น้อยเต็มที ถ้าเดินต่อไป…ก็รู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าถอยหลังหนี…พ่อก็คงตามไปจนได้ ถ้า…บอกความจริง
...ต้องบอกความจริง
“ฟางคงอยากรู้ว่าแก้วพามาที่นี่ทำไม คือแก้ว…แก้วขอโทษ ที่แก้วรับหน้าที่บอดี้การ์ดความจริงแล้ว แก้วแค่ทำตามคำสั่งพ่อเพื่อที่จะ …ฆ่าฟาง” คำสุดท้ายเอ่ยออกมาเบาๆ มือทั้งสองข้างเลื่อนไปจับไหล่บางไว้ ดวงตาคมจ้องมองด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“แก้วกำลังบอกว่า…แก้วจะให้ฟางเตรียมตัวตายงั้นหรอ” ร่างบางถามกลับ
“ไม่!! ไม่ใช่แน่นอน ที่แก้วบอกฟางเพราะว่าแก้ว…” ร่างสูงเม้มปากแน่นกับคำที่อยากจะพูดออกไป เพียงแค่คิดที่จะพูดมันก็ทำให้รู้สึกสั่นไปทั้งตัว ยิ่งเห็นแววตาหวานตรงหน้าก็ยิ่งยากที่จะพูดออกไป
..รัก.. สั้นๆท่านั้นแหละ ช่วยอ่านใจแก้วหน่อยได้ไหม
“…เพราะว่าแก้วไม่อยากผิดสัญญา ฟางจำได้รึเปล่าที่แก้วบอกฟางว่าแก้วจะไม่มีวันยอมให้ฟางเป็นอันตราย …แก้วจะพิสูจน์ให้ดู แก้วจะทำให้ได้” ร่างสูงหยิบปืนพกออกมาแล้วดึงกระสุนออกให้หมดต่อหน้าฟางก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม ปืนเปล่าที่ไม่มีพิษภัย
“ไปกันเถอะฟาง เชื่อใจแก้วเถอะนะ ถ้าแก้วพูดอะไรออกไปหรือทำอะไรก็ให้ฟางจำไว้ว่ามันเป็นเพียง’บทละคร’ เล่นไปตามบทก่อนแล้วค่อยว่ากันทีหลัง แค่ให้ฟางปลอดภัย” พูดจบก็ยิ้มให้ มือหยิบแว่นดำขึ้นสวมอีกครั้งพร้อมทั้งก้าวเดินต่อ
“เดี๋ยวแก้ว” มือเรียวรั้งแขนไว้ให้หยุดเดิน ใบหน้าหวานดูกังวลใจจนเก็บไว้ไม่อยู่
“ทำไมเราไม่หนีไปละ หนีไปสองคนโดยไม่บอกใครและไม่ต้องมาเสี่ยงถึงชีวิตแบบนี้ อย่าเดินไปได้ไหม ..ฟางไม่อยากไป” ร่างบางเอ่ยด้วยแววตาอ้อนวอน แต่กลับได้เพียงรอยยิ้มอบอุ่นกลับมา
“ไม่ต้องกลัวหรอกฟาง ถ้าเราไม่ไปเจอพ่อแก้ว ฟางอาจจะยิ่งเป็นอันตรายมากกว่านี้รู้ไหม เชื่อใจแก้วเถอะ แก้วจะบอกแผนให้ละกัน” ร่างสูงกระซิบบอกแผนการให้ทำตาม
เชื่อสิ แก้วพอนึกวิธีออกแล้วละ ทำตามบทละครที่แก้วบอกละกันฟาง
------------------------------------------------------------------------------------------
“มาจนได้นะ” เสียงเข้มดังขึ้นทันทีที่ทั้งสองปรากฏตัวขึ้นที่ปลายสวนตามที่นัดหมายไว้
“คุณเป็นใคร” เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีที่ไม่หวั่นกลัวแม้แต่น้อย
“หึ… ไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร!! รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะอีกไม่กี่นาทีเธอก็จะไม่มีลมหายใจแล้ว” รอยยิ้มอันร้ายกาจเผยออกมาบนใบหน้าชายสูงวัยและลูกน้องอีกสองคน
“ฟางไม่กลัวหรอกนะ เพราะฟางมีบอดี้การ์ดมาด้วย!”
แกร็ก… พูดยังไม่ทันจบประโยคดี ปืนจากบอดี้การ์ดก็ยกขึ้นจ่อด้านหลังร่างบาง ยิ่งสร้างความพึงพอใจให้กับชายสูงวัยจนต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฮ่าๆๆ เธอคงคิดไม่ถึงสินะว่าเจ้าบอดี้การ์ดของเธอนั้นแหละที่จะเป็นคนปลิดชีวิตเธอ ไว้ใจมากสินะ… ลาก่อนเถอะสาวน้อย”
ปัง!!! เสียงปืนลั่นดังขึ้นจนร่างบางต้องสะดุ้ง …รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น รู้ดีว่าคนที่จะต้องตายวันนี้ …ไม่ใช่เธอ
เสียงคนด้านหลังล้มทรุดลงที่พื้นยิ่งย้ำให้รู้ว่าแผนการของครอบครัวเธอสำเร็จ แต่ทำได้แค่ยืนนิ่งๆไม่หันไปมอง…ไม่อยากหันไปมอง ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
มันเป็นแผนซ้อนแผน ที่ครอบครัวฟางเตรียมการไว้ป้องกันทันทีที่เริ่มรู้แผนการของศัตรู
แต่…
ทำไมแก้วถึงได้มาพูดความจริงกับฟาง ในวินาทีสุดท้ายที่ฟางหยุดทุกอย่างไม่ได้อีกแล้ว แผนทุกอย่างต้องเดินไปตามเกมของมัน…
ถ้าต้องเป็นแบบนี้ ถ้าแก้วต้องถูกยิงแบบนี้ ให้ฟางคิดว่าแก้วจะฆ่าฟางยังดีซะกว่า…
“แก้ว!! ยิงสิ ยิงมันให้หมดทุกคน!!” ชายหนุ่มสั่งลูกน้องอย่างเกรี้ยวกราดที่เห็นลูกสุดที่รักถูกยิงไปต่อหน้าต่อตา
“อย่าคิดที่จะยิง! พวกเราล้อมไว้หมดแล้ว” ชายสูงวัยอีกคนปรากฏตัวขึ้นพร้อมลูกน้องมากมายล้อมรอบเป็นวงถือปืนครบมือ แสดงให้เห็นว่าเหนือว่าทั้งกำลังและแผน
“ฟาง เป็นอะไรรึเปล่า ..ปลอดภัยแล้วนะ” ชายหนุ่มวิ่งเข้ามาหาแฟนสาวแล้วรีบดึงให้มาหลบอยู่ด้านหลังก่อนจะก้มลงมองร่างที่ทรุดลงอยู่บนพื้นเพราะการบาดเจ็บจากการถูกลอบยิง
“แกสินะที่ชื่อแก้ว ขอโทษด้วยละกันที่แกทำตามแผนไม่สำเร็จ… และคงไม่มีโอกาสได้ทำอีกแล้วในชีวิตนี้” ป๊อปเอ่ยก่อนจะเล็งปืนไปที่แก้วอีกรอบแต่มือเรียวกลับปัดออก
“พอเถอะป็อป แค่นัดเดียวแก้วก็คงไม่รอดแล้วแหละ ไม่ต้องยิงซ้ำหรอก ไปกันเถอะ” ร่างบางรีบดึงตัวแฟนหนุ่มออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด
เจ็บ… เจ็บมากๆ ดวงตาจ้องมองไปยังทั้งสองคนที่พากันเดินห่างออกไป ลมหายใจเริ่มถี่ ขึ้นมือหนาเปื้อนเลือดเลื่อนจากที่กุมบาดแผลขึ้นมาบริเวณหน้าอกข้างซ้าย
เจ็บ...ที่ถูกยิงว่ามาก ยังไม่เท่าถูกหักหลัง
เจ็บ...ที่ถูกหักหลัง…ยังไม่เท่าเจ็บที่ เห็นเธอเดินออกไปพร้อมคนอื่น
มันเจ็บมาก รู้ไหม…
ดวงตาคมจ้องมองจนทั้งสองเดินออกไปนอกวงศัตรูที่ล้อมรอบก่อนจะค่อยๆปิดตาลงอย่างหมดแรง
...อยู่กับเขา เธอคงปลอดภัย..
-----------------------------------------------------------------------------------
“ป๊อปเป็นห่วงฟางมากเลยนะ พอพ่อฟางโทรไปบอกเรื่องนายคนนั้น ชื่อแก้วรึเปล่า ที่มาเป็นบอดี้การ์ดจอมปลอม ฟางรู้ไหมว่าทันทีที่ป๊อปได้ยิน ป๊อปก็รีบจองตั๋วเครื่องบินกลับมาทันทีเลย …ป๊อปอยากเป็นคนยิงเอง ป๊อปอยากมั่นใจว่าคนที่ทำร้ายฟางเค้าจะไม่มีโอกาสกลับมาทำร้ายอีก” มือแข็งแรงเลื่อนจากถ้วยกาแฟตัวเองไปกุมมือเรียวไว้ แต่มือนั้นกลับดึงออกไปกอดอกแทน ใบหน้าหวานเอาแต่จ้องมองถ้วยกาแฟร้อนๆเหมือนไม่มีปฏิกิริยาใดๆกับสิ่งที่พูดไป
“ฟางเหนื่อยเหมือนจะไม่สบาย ขอขึ้นไปบนห้องก่อนนะ กลับบ้านดีๆละ”
“ตัวร้อนรึเปล่า เอายาไหม หรือว่า…อยากไปหาหมอ?” ป๊อปถามด้วยความเป็นห่วง แต่กลับถูกปฏิเสธทุกสิ่ง มีเพียงคำยืนยันว่าจะขึ้นไปนอนเท่านั้น
“ถ้าไม่…งั้นหายไว้นะ พรุ่งนี้ป๊อปจะรีบมาหาแต่เช้าละกัน ฝันดีนะฟาง” เสียงดังพูดไล่หลังไปก่อนที่เจ้าตัวจะปลีกตัวออกกลับบ้านตัวเอง
ปัง… ประตูห้องนอนปิดลง มือทั้งสองข้างยังคงยันประตูเอาไว้ก่อนจะค่อยๆกำแน่น พร้อมกับน้ำตาแห่งความอ่อนแอที่ซ่อนไว้จะไหลลงมาอาบใบหน้าเนียน
จากอารมณ์โกรธในคืนก่อนเมื่อรู้จากพ่อว่าทุกสิ่งที่แก้วทำมันก็แค่การหลอกลวง …ตัดสินใจทันทีว่าจะทำตามแผนซ้อนแผนของพ่อ ทำทุกอย่างตามที่แก้วบอก ไปตามที่แก้วให้ไป…เพื่อลูกน้องของพ่อจะได้ตามไปจัดการก่อนที่ฟางจะโดนยิง
แล้วทำไมละ… ทำไมแก้วถึงมาสารภาพกับฟางว่าแก้วจะไม่ฆ่าฟาง สิ่งที่แก้วทำไปเพื่อปกป้องฟาง…
ทำไมแก้วมาบอกฟางในวินาทีที่ฟางเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว
สรุป… ฟางคือคนหลอกแก้วสินะ ฟางคือคนที่ทำให้แก้วต้องตายทั้งๆที่แก้วทำทุกอย่างเพื่อปกป้องฟาง
ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลลงมา ร่างบางเลื่อนตัวไปฟุบลงบนเตียง ..ใช้เวลาทั้งหมดให้กับความโง่ของตัวเอง
ก๊อกๆๆ
“พี่ฟาง เฟย์อยากคุยด้วยหน่อย”
“พ..พี่ยังไม่อยากคุย ไว้ก่อนนะเฟย์” เสียงสั่นๆตอบกลับไป แล้วฟุบลงต่อ น้องสาวเธอก็คงมาแสดงความยินดีกับเรื่องในวันนี้ที่แสดงได้สมบทบาท
“ไมได้ เฟย์ต้องคุยตอนนี้ ถ้าไม่เปิดเฟย์จะใช้กุญแจสำรอง” เสียงภายนอกเริ่มขู่จนมือเรียวต้องยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกให้หมดแล้วเดินไปเปิดประตูช้าๆ
“…เป็นอย่างที่เฟย์คิดไว้ เป๊ะ!” ร่างโปร่งยิ้มบางๆเมื่อมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาแล้วแทรกตัวเข้าภายในห้อง
“อะไรของเฟย์ พี่ก็แค่… แค่ฝุ่นเข้าตา” ตอบเลี่ยงๆไปพลางเดินหนี
“ฮ่าๆ มุกนี้เค้าเลิกใช้กันไปนานแล้วคุณพี่สาว อีกอย่างเฟย์มีข่าวจะมาบอกหลายเรื่องอยู่ อยากรู้ไหมละ” ข้อเสนอของร่างโปร่งเรียกให้พี่สาวยอมหันกลับมามองหน้าเชิงถามว่ามีอะไร
“ไม่รู้ว่าข่าวดีหรือร้ายนะ เฟย์แอบไปดูมาว่า…ปืนของแก้วไม่มีกระสุน”
“เฟย์ รู้ได้ไง” ร่างบางรีบเดินมานั่งข้างๆ สิ่งที่รู้จากน้องสาวเธอมักจะเกินคาดหมายเสมอ ..ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ทำไมเฟย์จะไม่รู้ ตอนนั้นเฟย์แอบดูอยู่ มันผิดสังเกตที่แก้วพอโดนยิงกลับทิ้งปืนในมือลงเป็นอันดับแรก ทั้งๆที่ถ้าปกติตามสัญชาตญาณของคน พอตัวเองโดนยิงก็คงใช้อาวุธในมือต่อสู้เพื่อป้องกันตัวเอง …ไม่ยิงป๊อป ก็ยิงพี่ฟาง ฝีมือระดับแก้วไม่ยากอยู่แล้วพี่ฟางก็รู้ ”
“อืม อันนี้ พี่รู้แล้ว” พูดออกไปพลางเมินหน้าหนี ภาพในวันนี้ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งจนน้ำตาไหลออกมาอีกรอบ
“ข่าวที่สอง..ไม่รู้ดีหรือร้ายเหมือนกัน แก้วยังไม่ตาย”
“จริงรึเปล่าเฟย์!! แล้วตอนนี้แก้วอยู่ที่ไหน เจ็บมากรึเปล่า” ร่างบางรีบหันหลับรอยยิ้มบนใบหน้าหวานเผยออกมาทั้งน้ำตาพลางเขย่าตัวน้องอย่างต้องการคำตอบให้เร็วที่สุด
“โอ๊ยๆๆ พอก่อนพี่ฟางเฟย์ปวดหัว ปวดหัวมากๆๆๆๆๆด้วยกับสิ่งที่พี่ฟางเป็นอยู่” ร่างโปร่งจ้องมองเข้าไปในดวงตาของพี่สาวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“…รักแก้วเข้าแล้วละสิ”
มันไม่ง่ายเลยนะคุณพี่สาว ในเมื่อคนรักที่แสนดีอย่างพี่ป๊อป ก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาความสัมพันธ์
และพี่ฟางก็อย่าลืมว่า…พี่พึ่งหักหลังแก้วไป อนาคตแก้วจะคิดกับพี่ฟางยังไงเฟย์ก็ไม่รู้เหมือนกัน
มีเพียงหัวใจพี่ฟางเท่านั้นที่จะตอบได้ในตอนนี้ ว่ารักใคร..
=========================================================
อัพแล้ววนะ ตอนที่แล้วสั้นไปหน่อยขอโทษที
ขอบคุณที่ติดตาม +เม้น เสมอมา
ความคิดเห็น