คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : +TRicK [7] +
“แก้ว เรียบร้อยรึยัง” เสียงทุ้มของชายสูงวัยดังขึ้นทันทีที่ขายาวก้าวเข้าบ้าน
“คือว่า…” แก้วยิ้มเจือนๆแล้วพยายามหาข้อแก้ตัว
“มันไม่สะดวกเลยพ่อ ที่หัวหินเพื่อนฟางเยอะมาก แล้วยังมีเช็คชื่อตลอดทั้งเช้า กลางวัน เย็น ถ้าหายไปคงถูกสงสัยแน่นอน เนี่ย..แค่พกปืนแก้วยังไม่กล้าเลย พ่อบอกเองไม่ใช่หรอว่าไม่อยากให้แก้วต้องเสี่ยง” …ไหวพริบชนะเลิศไม่เป็นรองใครนี่แหละ แก้ว
“อืม มันก็จริง แต่เราจะมัวช้าอยู่ไม่ได้อีกแล้ว พรุ่งนี้พ่อจะส่งคนไปจัดการ แก้วมีหน้าที่แค่พาฟางไปที่ๆลูกน้องพ่อบอก” พูดจบ มือใหญ่ก็ยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้ลูกน้องออกมาหา
“ครับท่าน ผมเตรียมแผนไว้หมดแล้ว รับรองไม่มีพลาด ..นี่ครับคุณแก้วรายละเอียด ” ร่างสูงรับกระดาษแผ่นเล็กมาอ่านแผนการคร่าวๆก่อนจะ เงยขึ้นมองชายวัยกลางคน ..แผนการช่างรอบคอบ สมเป็นมือหนึ่งที่พ่อไว้ใจจริงๆ
“ว่าไงแก้ว ?”
“ก็ดีพ่อ แก้วตกลงตามนี้ จะพาฟางไป…ที่นั้น แล้วเจอกัน ” ร่างสูงพับกระดาษเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ แล้วรีบเดินกลับห้อง
“เดี๋ยวแก้ว” เสียงทุ้มดังขึ้นให้หยุดเดิน
“มีอะไรหรอพ่อ?”
“พรุ่งนี้ ห้ามพลาดแล้วนะ เข้าใจไหม”
ใบหน้าคมตีสีหน้าเรียบเฉย พลางกลับหลังหันเดินต่อ “…บอกลูกน้องพ่อแล้วกัน แก้วทำหน้าที่ของแก้วไม่มีพลาดอยู่แล้ว”
รู้ไหมว่า แผนยิ่งรอบคอบและแนบเนียนมากเท่าไหร่ ..มันก็ยิ่งง่ายที่จะขัดขวางถ้าเรารู้แผนนั้น
ฟาง…แก้วจะทำตามสัญญาให้ได้
------------------------------------------------------------------------------------
“เสร็จรึยังฟางงงง” แก้วขับรถมารอหน้าบ้านตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นต็มดวงเหมือนวันอื่นๆ เป็นอีกวันที่ต้องมารับไปส่งที่มหาลัย
“ฟางบอกตั้งหลายรอบแล้วว่าไม่ต้องมาเช้าขนาดนี้ เข้ามาก่อนสิ” ร่างบางลงมาเปิดประตูให้ด้วยชุดนอนน่ารักๆ..เหมือนเดิม จนแก้วต้องอมยิ้ม
“ยิ้มอะไร ” ร่างบางหันมาเท้าเอวทำหน้าเคืองทันทีที่เห็น
“เปล่าซะหน่อย ก็… แค่.. ดีใจที่ได้เข้ามานั่งซะที” แก้วรีบหุบยิ้ม หันหน้าไปทางอื่น แต่ก็แอบหันมายิ้มเล็กๆเมื่อเห็นฟางเดินนำไปก่อนแล้ว
“กินอะไรรึเปล่า ขนมปัง ไส้กรอก เอาไหม?”
“ไม่ละ กินไปเถอะ แก้วกินมาแล้ว” ร่างสูงนั่งลงข้างๆมองใบหน้าหวานตักอาหารกิน
“งั้น… เอาน้ำซักแก้วละกัน เดี๋ยวฟางไปหยิบให้” พูดจบร่างบางก็ลุกขึ้นเดินไปห้องครัว
“นี่ ไม่เป็นไร แก้วหยิบเองก็ได้” แก้วเดินตามเข้าไปมองร่างบางรินน้ำเย็นลงในแก้วใส มือหนาเลื่อนเข้าไปสัมผัสมือนุ่มที่จับแก้วอยู่ก่อนจะยกขึ้นมาดื่ม
“นี่… นาย..” ดวงตาหวานมองมือตัวเองที่ถูกจับยกขึ้นตามแก้วน้ำก่อนจะถูกวางกลับลงที่เดิม
“บอกแล้ว ว่าแก้วจะหยิบดื่มเอง..” ร่างสูงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม มือยังคงจับเอาไว้ไม่ปล่อย มองเข้าไปในดวงตาหวานที่เงยขึ้นมาสบตาพอดี
เพียงแค่อยากหยุดเวลาตอนนี้เอาไว้… เก็บความรู้สึกนี้ให้ลึกสุดหัวใจ
“เอ่อ… ฟ..ฟางไปกินต่อดีกว่า ถ้าอยากดื่มน้ำอีก ก็ หยิบเองละกัน” ร่างบางเลื่อนมือออกช้าๆ หลบสายตาเดินออกไปที่โต๊ะอาหาร
“ไม่เป็นไร แก้วนั้นแก้วเดียวก็ชื่นใจแล้ว” คำพูดตามหลังมา เรียกรอยยิ้มที่กลั้นไว้บนใบหน้าหวานให้ออกมาแบบเก็บไว้ไม่อยู่ ..ร้อนไปหมดทั้งหน้าแล้ว
“ความจริงแล้ว แก้วกลับไปก่อนยังได้เลย มานั่งรอฟางกินกว่าจะเสร็จ อาบน้ำแต่งตัวอีก เบื่อแย่.. ฟางเรียนตั้ง9โมงนะ” ร่างบางพูดไประหว่างจิ้มไส้กรอกกิน
“ไม่ละ แก้วอยากนั่งดูฟางกิน ” แก้วขยับเก้าอีกเข้าไปใกล้กว่าเดิมแล้วมอง
“ขยับออกไปน่ะดีแล้ว มานั่งใกล้แบบนี้อึดอัดแย่..” มือเรียวดันคนตัวสูงให้ออกห่างแล้วนั่งกินต่อ แกล้งไม่สนใจทั้งๆที่อยากจะยิ้มออกมา
“ก็ ไม่เห็นจะอึดอัดตรงไหนเลย” ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก… ร่างสูงขยับตัวเข้าไปใกล้กว่าเดิมพลางยกแขนขึ้นพาดพนักเก้าอี้ของฟาง …ถ้าเก้าอี้ใหญ่กว่านี้คงนั่งตัวเดียวกันไปแล้ว
“จะนั่งก็นั่งไปเถอะ ฟางจะกินแล้วมัวแต่เถียงด้วย ไปสายกันพอดี”
“…ให้ป้อนด้วยไหมละ” ใบหน้าคมยิ้มแล้วเลื่อนไปจับมือที่ถือส้อมขึ้นมา
“ม..ไม่ต้องก็ได้ ฟางกินเองได้ และฟางว่ามันก็เกินหน้าที่บอดี้การ์ดของแก้วแล้วด้วย” ร่างบางแกล้งพูดไปเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน ..ที่ไม่ค่อยมิดเท่าไหร่ จะรู้ตัวรึเปล่าว่าหน้าแดงไปถึงหูแล้ว
“สิ่งที่แก้วทำ แก้วก็ไม่เคยคิดว่ามันเป็นเพราะหน้าที่อยู่แล้ว…” น้ำเสียงจริงจัง เรียกให้ใบหน้าหวานหันไปมองเจ้าของเสียง แววตาที่สื่อถึงความจริงในคำพูดฉายออกมาอย่างเปิดเผย
{ได้แต่ตั้งคำถามแตไม่กล้าถามเธอสักครั้ง ได้แต่ตั้งความหวังข้างในหัวใจ }
“ฟางหยิบโทรศัพก่อนนะ” แก้วปล่อยมือเรียวให้เป็นอิสระ หน้าจอมือถือโชว์เลขหลายหลัก …คงโทรจากต่างประเทศ
“ฮัลโหล”
[..]
“อ้าวป๊อปเองหรอ เนี่ยฟางกำลังกินข้าวเช้าอยู่ ป็อปทำไมไม่นอน”
ใบหน้าคมหันไปทางอื่นแล้วลุกขึ้นเดินออกไปรอที่รถ
ใช่ มันอึดอัด… ก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรอ ..ว่าเค้ามีคนรักอยู่แล้ว แต่ก็เลือกเองที่จะอยู่แบบนี้ โทษใครได้
มือหนาหยิบกระดาษแผ่นเล็กในกระเป๋าออกมาอ่านให้ระเอียดอีกรอบ จะต้องไม่มีอะไรพลาด จะต้องแบบเนียนไม่ให้ใครรู้
ว่าตัวเราเอง…กำลังทำลายแผนการของพ่อ
ขอโทษจริงๆนะพ่อ นี่เป็นครั้งแรก และครั้งเดียวที่แก้วจะไม่เชื่อฟังพ่อ
=========================================================
“จะพาฟางไปกินข้าวที่ไหนเนี่ยแก้ว หิวมากเลย เรียนตั้งแต่เช้ายันเย็น เหนื่อยสุดๆ” ร่างบางพิงหัวกับกระจกรถแล้วหลับตาพักผ่อน
“อยากกินอะไรละ”
“อะไรก็ได้ ขอร้านเย็นๆ อร่อยๆก็พอ” เสียงหวานเอ่ยทั้งๆที่ยังหลับตา
“ได้เลยครับ เจ้านาย” ร่างสูงหันไปมองด้วยรอยยิ้มแล้วขับต่อไปยัง ห้างดัง …สถานที่ตามแผน
“ร้านนี้ถูกใจไหม ” มือหนาวางช้อนส้อมลงหลังจัดการกับมื้ออาหารเสร็จแล้ว
“อื้มมมมมม อร่อยสุดๆเลย แก้วนี่หาร้านได้สุดยอดจริงๆ บุฟเฟ่นานาชาติแบบนี้ ของโปรดฟางเลย” ร่างสูงนั่งมองคนตัวเล็กลูบท้องไปมาด้วยรอยยิ้ม
ทุกอย่างคิดไว้แล้ว… มากินบุฟเฟ่ หนึ่งชั่วโมง สามสิบนาทีออกจากร้าน ไม่เกินไม่ขาด เผื่อเวลาไว้ซัก15นาทีสำหรับเข้าห้องน้ำและเดินไปตามทาง เดินไปยังตำแหน่งที่วางเอาไว้ เหมือนหมากในเกมที่ถูกควบคุมไว้ทั้งหมด
ลานน้ำพุ ข้างห้างดัง …อีกเพียงสองนาทีเท่านั้น
“แย่แล้วฟาง แก้วลืมโทรศัพท์ไว้ที่ร้านอาหาร ฟางยืนรอตรงนี้นะ อย่าไปไหน เพราะแก้วไม่รู้ว่าจะหาโทรศัพท์เจอไหม เดี๋ยวกลับมาไม่เจอฟาง” มือหนาจับไหล่ร่างบางให้ยืนอยู่นิ่งๆ ตำแหน่งที่แม่นยำต่อแผน
“ฟางกลับไปด้วยก็ได้นิ จะได้ช่วยกันหาไง”
“ไม่เป็นไร แก้วไปคนเดียวเร็วกว่า อย่าหายไปไหนนะยืนตรงนี้แหละ ” สั่งอีกรอบให้แน่ใจก่อนจะรีบวิ่งหายไปกับหมู่คน
‘ ห้านาฬิกา ห้าสิบเก้านาที ห้าสิบแปดวินาที ตรงกับสัญญาณนับถอยหลังก่อนเคารพธงชาติ ที่ลานน้ำพุ ปืนอยู่ตำแหน่ง2นาฬิกาจากทิศเหนือ ให้เหยื่อหันไปทางทิศ8นาฬิกาจากทิศเหนือ ลูกกระสุนจะปักเข้าพอดีที่ท้ายทอย ตัดศูนย์ควบคุมการหายใจ... ’
ร่างสูงหลบอยู่หลังเสาอ่านแผนการอีกรอบเพื่อความมั่นใจ มือยกกล้องส่องทางไกลมองไปยังบนตึกเพ่งไปที่ปืนในมือลูกน้องพ่อ
“…ในปืนมีเพียงกระสุนนัดเดียวตามคาดจริงๆ ” แน่นอน ราคารกะสุนแต่ละลูกราคาสูงมาก สำหรับคนฝีมือดีระดับนี้ ซื้อมาใส่เพียงลูกเดียวก็เกินพอ
ใบหน้าคม ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือแล้วหยิบปืนขึ้นมา …อีกเพียงไม่กี่วินาที หัวปืนเล็งไปทางทิศที่ร่างบางอยู่ แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ
ตำแหน่ง 5นาฬิกาจากทิศเหนือ ตั้งฉากกับตำแหน่งมือปืน ทุกอย่างวางไว้พร้อมหมดแล้ว …แค่ตั้งสมาธิดีๆ
ดวงตาคมมองจ้องไปทางร่างบาง ในมือถือปืนไว้แน่น เหนี่ยวไกปืนรอเวลาตามแผน
เสียงเพลงบรรเลงเตือนผู้คนที่พลุกพล่านให้เตรียมเคารพธงชาติ
ติ๊ก ติ๊ก..ปัง! เสียงต่อเนื่องกันจนกลบเป็นเสียงเดียวกันสำหรับผู้ที่ไม่ตั้งใจฟัง
ปัง! เสียงปืนอีกครั้งดังขึ้นในอีกไม่กี่เสี้ยววินาที ลูกกระสุนจากปืนร่างสูงพุ่งเข้าชนกระสุนปืนจากบนตึกอย่างแม่นยำจนทิศทางกระสุนเบี่ยงไปไม่โดนร่างบาง
ติ๊ก.. เวลาสิบแปดนาฬิกา ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย…
ร่างสูงรีบหยิบกล้องส่องทางไกลส่องขึ้นไปบนตึกอย่างร้อนรน …ปืนกระสุนเดียวจากลูกน้องพ่อ เมื่อไม่โดนเป้าหมายก็ต้องก้มลงหยิบปืนกระบอกอื่นมาใช้แทน จังหวะที่ชายนั้นก้มลงหยิบ แก้วก็รีบวิ่งออกจากที่ซ่อนตรงไปยังร่างบาง
“ฟาง ตามแก้วมาเร็วๆ” มือหนาดึงแขนร่างบางให้วิ่งตามมาหลบอยู่มุมตึกที่ใกล้ที่สุด
“แฮ่กๆๆ อะไรของแก้วเนี่ยย อยู่ๆก็วิ่งมาลากแขนฟาง แขนจะหลุดอยู่แล้ว” ฟางโวยวายตามนิสัยแล้วยืนพิงกำแพงแก้เหนื่อย
“เอาน่า แก้วมีเหตุผล แต่ฟาง ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม ไม่บาดเจ็บใช่รึเปล่า” แก้วถามด้วยความเป็นห่วงแล้วมองสำรวจ …กลัวว่าแรงของกระสุนตัวเองอาจจะเบี่ยงทิศได้ไม่พอ
“ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย จะเป็นได้ไงเล่าไม่ได้มีใครจะมายิงฟางซักหน่อย มีแต่แก้วเนี่ยแหละที่ลากฟางมาจากแขนแดงหมดแล้วเนี่ย” ร่างบางยกแขนขึ้นให้ดูแล้วทำหน้างอนๆ
“ขอโทษ… ” มือหนาจับแขนนั้นขึ้นมาเป่าเหมือนเด็กๆ
“ฟู่... เป่าให้แล้วหายรึยังละคุณหญิง หรือต้องเป่าอีก” พูดจบแก้วก็ก้มลงทำท่าจะเป่าอีกแต่โดนดันเอาไว้ก่อน
“พอแล้ว ฟางไม่ใช่เด็กแล้วนะ แล้วก็…ไม่ได้เจ็บด้วย แกล้งพูดไปงั้นแหละ กลับบ้านกันเถอะ” ร่างบางยิ้มให้
แก้วเลื่อนมือที่จับแขนลงไปจับมือเรียวจูงเดินไปด้วยกัน
ร่างบางหันไปมองรอยยิ้มบนใบหน้าอีกคนก็อดจะยิ้มตามไม่ได้ นี่แหละนะ ความสุขเล็กๆที่ไม่ต้องพูดออกไป ก็รู้สึกได้...(แม้ไม่ได้ยิน)
=================================================================
เจอแก้วบทบู๊บ้างงงง
งงๆกันรึเปล่าา555
ลืมบอกไปเลย ว่าเรื่องนี้ แก้วฟางทั้งเรื่องนะ ส่วนเฟย์แจมถ้าอยากอ่าน... จัดให้แล้วกับone shot ใน [short FIC] FFk ตามไปอ่านกันได้นะ
ขอบคุณที่ติดตามจ้า เม้นด้วยยิ่งดีนะ^^
ความคิดเห็น