คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : (11) อุบัติเหตุ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ๆๆ
เสียงเครื่องเต้นหัวใจดังขึ้นเป็นจังหวะช้าๆ
ร่างหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงในห้องฉุกเฉิน แต่ยังคงมีลมหายใจแผ่วเบา รอบเตียงมีสายระโยงรยางค์และหมอค่อยดูแลอยู่มากมาย ก่อนที่หมอคนหนึ่งจะเดินออกมาจากห้อง…
…ออกมาแจ้งผลการรักษากับญาติคนไข้
“ ผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ แต่ยังไงต้องดูผลกระทบเมื่อฟื้น สมองถูกกระทบกระเทือนมาก …หมอเกรงว่าจะมีผลต่อความทรงจำ ”
อีกด้าน…
ผู้ป่วยอีกรายที่ดูอาการสาหัสกว่านอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงเช่นกัน …สายระโยงรยางค์มากมายและหมอยืนรายล้อมรอบเตียงอยู่แน่น …ก่อนที่หมอท่านหนึ่งจะเดินออกมา
“ผู้ป่วยยังไม่รู้สึกตัว ต้องรอดูอาการต่อ… หมอเกรงว่า… ถ้าภายใน5วัน ผู้ป่วยยังไม่รู้สึกตัว อาจจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ขอให้ญาติทำใจไว้เผื่อนะครับ ”
พูดจบหมอก็ขอตัวเข้าไปในห้องฉุกฉินต่อ ปล่อยให้ผู้ที่ฟังผลการรักษานั่งนิ่งเงียบอยู่…
ร่างสูงหันหน้ามามองร่างเล็กที่นั่งข้างๆด้วยสีหน้าตึงเครียดจากผลที่พึ่งได้ฟัง
“แจม… เราจะช่วยฟางกับเฟย์ได้ใช่ไหม”
ร่างเล็กเงียบไปซักพัก ก่อนจะตอบเบาๆ
“แจมเชื่อ… ว่าเราจะต้องทำได้”
ร่างเล็กหลับตาลงอย่างยากลำบาก ภาพร่างโปร่งกระเด็นไปตามแรงยังคงติดอยู่ในความจำ..
…ความรู้สึกตอนที่มือร่างโปร่งหลุดออกไป ยังคงเจ็บอยู่ลึกๆ สัมผัสปลายนิ้วสุดท้ายยังคงติดอยู่ที่มือ
“แจมจะดูแลเฟย์ให้ดีที่สุดเท่าที่แจมจะทำได้…” ร่างเล็กกำมือแน่นอย่างมุ่งมั่น
“…ดีกว่าที่ผ่านๆมา ที่เคยละเลยไป”
ร่างสูงยื่นมือออกมาจับไหล่ร่างเล็กไว้แน่น
“ฟางจะต้องฟื้นขึ้นมา… ใช่ไหม”
ร่างสูงหลับตาลง… ภาพเหตุการณ์ในวันนั้น…
“เสียงแจมนิ.. ตะโกนเรียกเฟย์ทำไม” ร่างบางคลายกอดออกจากร่างสูงแล้ววิ่งไปที่หน้าประตูบ้าน
“ฟางรอแก้วก่อน…” ร่างสูงวิ่งตามร่างบางออกไปข้างนอก
“เฟย์ ระวัง!!!” เสียงร่างเล็กดังขึ้น โดยที่ไม่เห็นตัวเพราะ สายฝนที่กระหน่ำลงมา
ปรี๊นๆๆๆ
ร่างสูงกวาดสายตาผ่านสายฝนมองไปยังร่างบางที่วิ่งเข้าไปหาร่างโปร่งและกอดไว้
ปรี๊นๆๆ
โครมม…
“ฟาง!!” ร่างสูงยืนอึ้งกับภาพที่พึ่งเห็น …ร่างบางและร่างโปร่งกระเด็นไปตามแรงของรถบรรทุกคันใหญ่ที่พุ่งตรงมาชน
เมื่อได้สติร่างสูงก็รีบวิ่งเข้าไปหาสองร่างที่นอนอยู่บนพื้น มือร่างบางที่กอดร่างโปร่งไว้เริ่มคลายออก เพราะเจ้าของมือได้หมดสติลง เช่นเดียวกับร่างในอ้อมกอดที่แน่นิ่งไป
“แก้ว… เรียกรถพยาบาล!!!”ร่างเล็กวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าที่ดูยังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรด้วยมือที่สั่นแทบคุมไม่ได้
“เชิญญาติผู้ป่วยตามไปที่ห้องพักเลยค่ะ” เสียงพยาบาลปลุกร่างสูงให้ออกจากความคิด ก่อนจะเดินตามพยาบาลไปพร้อมๆกับร่างเล็ก
======================================================================
เม้นจ้าๆๆๆ
ความคิดเห็น