คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : (9) มันยังไม่สายใช่ไหม
คืนนั้น
ร่างเล็กนั่งมองนาฬิกาในรถ เพื่อรอเวลา…
“ตี3 …ซะที หวังว่าคงหลับแล้ว”
ร่างเล็กขับรถไปยังคอนโดของร่างโปร่งเหมือนคืนก่อนๆ และจอดมองไฟในห้องที่มืดสนิท เมื่อเห็นดังนั้นจึงลงจากรถและตรงไปที่ห้อง
ร่างเล็กไขกุญแจอย่างเบามือ และเปิดประตูเข้าไปเงียบๆ แล้ววางของที่ซื้อมาไว้บนโต๊ะทานข้าว ก่อนจะตรงไปที่ห้องนอน
แกร็ก… ประตูถูกเปิดออกอย่างเบามือที่สุด พร้อมสายตาของผู้มาเยือนที่มองเข้าไป
“เฟย์ไปไหนเนี่ย…” ร่างเล็กพึมพำเมื่อพบเตียงที่ว่างเปล่า ก่อนจะเดินหารอบๆห้อง แต่ก็ไม่พบ
ร่างเล็กเดินหา ด้วยสีหน้าที่เริ่มกังวล ความคิดมากมายเข้ามาในหัวจนเริ่มปวดหัว
‘ดึกป่านนี้แล้วยังไม่กลับมาอีกหรอ…’
“หรือจะไปที่บ้าน…” ร่างเล็กคิดแล้วรีบวิ่งไปที่รถทันทีเพื่อตามหา
10:00 น.
ร่างบางตื่นขึ้นมาด้วยความงงๆ
“นี่เรามานอนบนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย… หาววว” ร่างบางบิดขี้เกียจยามเช้าสลัดความเมื่อยล้าออกไป ก่อนจะเดินลงไปทานอาหารเช้า
เมื่อลงไปถึงสิ่งที่ร่างบางเห็นกลับมีแต่ความว่างเปล่าบนโต๊ะกินข้าว… ร่างบางพยายามหาบางอย่างจากทุกซอกทุกมุมของโต๊ะ แต่ก็ไม่พบ..
สิ่งที่ต้องการหาคงไม่ใช่อาหารมื้อเช้า แต่กลับเป็น ‘กระดาษโน๊ต’ของร่างสูงที่มักจะเขียนติดไว้ทุกเช้าก่อนออกไปทำงาน
ร่างบางยังคงเดินหากระดาษโน้ตทุกที่ทั่วบ้าน …บนโต๊ะอาหาร ตู้เย็น ห้องครัว ห้องนั่งเล่น บนทีวี… ซึ่งไม่มีแม้แต่วี่แวว จึงหยุดนึกซักพัก…
“สงสัยจะยังไม่ตื่นมั้ง…” ร่างบางเมื่อนึกขึ้นได้ก็วิ่งขึ้นไปบนห้องนอนร่างสูงแล้วเคาะประตู
“แก้วๆๆ ตื่นได้แล้ว นี่มันสายแล้วนะ!! เด๋วก็ไปสายหรอก” ร่างบางเคาะประตูไป ตะโกนเรียกไป แต่ ได้รับแต่ความเงียบกลับมา จึงตัดสินใจเปิดประตูออก
“แก้วตื่น… อ้าว ไม่ได้อยู่หรอ” ร่างบางเดินเข้าไปภายในห้องนอนร่างสูง แล้วเดินดูรอบๆห้อง เผื่อจะมีกระดาษโน้ตติดไว้
ทั่วห้องร่างสูงเหมือนเป็นอีกโลก …โลกที่มีแต่ความทรงจำของทั้งคู่
รูปภาพมากมายถูกแขวนไว้รอบๆห้อง รวมถึงกระดาษโน้ตสีสันแตกต่างกันในแต่ละวันที่ติดไว้ข้างผนังมุมหนึ่ง กระดาษโน้ตที่เธอเองเมื่ออ่านเสร็จก็จะวางทิ้งไว้ที่เดิม
…ไม่คิดว่าร่างสูงจะเก็บมันมาทุกวัน เก็บไว้ในห้องนี้
ร่างบางเดินดูรูปต่างๆไปรอบๆ มือเรียวยกขึ้นมาสัมผัสรูปต่างๆ ที่ช่วยเตือนความจำในอดีต ภาพถ่ายทั้งคู่และเดียวตามสถานที่ต่างๆที่เคยไปด้วยกันมา …จนมาถึงรูปหนึ่งที่เธอไม่คุ้นตา ร่างบางหยิบรูปขึ้นมาดูใกล้ๆเพื่อพยายามนึก …ภาพร่างสูงนั่งถือเค้กอยู่คนเดียวบนโต๊ะทานข้าวที่คุ้นตา …ร่างบางลองพลิกหลังรูปมาดู
‘วันนี้วันเกิดฟาง… แต่น่าเสียดายที่ฟางไม่อยู่รอเซอไพร้ ไม่รู้รีบออกไปไหนซะอย่าง แต่เอาเถอะhappy birthdayละกันนะ …แก้วรักฟางนะ’
ร่างบางพลิกรูปกลับช้าๆด้วยมือที่เริ่มสั่น เหตุการณ์วันนั้นผ่านเข้ามาในหัวทันที
“วันนี้ฟางไปไหนรึเปล่า..”
“พอดีนัดเพื่อนไว้อะแก้ว ฟางรีบไปก่อนนะ อาจจะกลับดึกหน่อย” พูดจบร่างบางก็รีบออกจากบ้านไปทันที
…ออกไปเจอร่างเล็กที่รอฉลองวันเกิดให้เธอจนถึงเช้า…
ร่างบางหลับตาลงทำให้น้ำตาที่เอ่อล้น ไหลลงมาอาบแก้ม
‘ฟางไม่เคยใส่ใจในสิ่งที่แก้วทำให้… เอาแต่ไปมองหาคนอื่น… ฟางขอโทษ’
ร่างบางหยิบโทรศัพขึ้นมากดเบอร์ร่างสูง
[หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…]
[หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…]
[หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…]
[หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…]
“ไหนแก้วบอกจะอยู่เป็นเพื่อนฟางไง… แล้วทำไมทิ้งฟางไว้แบบนี้ …ฟางรักแก้วได้ยินไหม” ร่างบางทรุดตัวลงบนพื้นทั้งน้ำตา
…แค่เพียงช่วงเวลาสั้นๆก็ทำให้รู้สึกได้ว่า…
“ฟางขาดแก้วไม่ได้จริงๆ..”
กริ๊งๆ เสียงประตูบ้านดังขึ้น ร่างบางรีบเช็ดน้ำตาและวิ่งไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว…
…หวังว่าจะเป็นคนที่เฝ้าคอย
ร่างบางเปิดประตูออกก็พบร่างเล็กยืนหอบอยู่
“พี่ฟาง… แฮ่กๆ เฟย์อยู่ไหม” ร่างเล็กถามด้วยสีหน้าที่ซีด
“เฟย์ก็อยู่คอนโดไม่ใช่หรอ…” ร่างบางถามด้วยสีหน้าที่ยังคงผิดหวังกับคนหน้าประตูที่ไม่ใช่คนที่หาอยู่ แต่ก็ตกใจกับคำถาม
“ไม่มีเมื่อคืนแจมแวะไปมา… เฟย์ไม่อยู่ ไปไหนไม่รู้ได้บอกพี่ฟางไว้ไหม แจมหาแทบทุกทีแล้วก็ไม่เจอ… แจมขับรถดูทุกที่ที่เฟย์อาจจะไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็ไม่เจอเลย”
“เปล่านิ คือ… แก้วก็ไปไหนไม่รู้เหมือนกัน”
ร่างเล็กเดินเข้ามาในบ้านด้วยความเหนื่อยล้า และล้มลงนอนบนโซฟา
“เฟย์จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม… ใช่ไหมพี่ฟาง เด๋วเฟย์ก็จะกลับมาใช่ไหม …เฟย์คงแค่ไปเที่ยว”
“ลองโทรไปหารึยัง…”
“โทรเป็นสิบรอบแล้ว …ปิดเครื่อง” ร่างเล็กหลับตาลงอย่างหมดแรง
ร่างบางเดินมายืนข้างๆโซฟาและตัดสินใจถอดสร้อยออก แล้วยืนคืนให้ร่างเล็ก
“พี่ว่า… เราสองคนมั่นใจกันได้แล้วแหละ …ในเรื่องนี้”
ร่างเล็กลืมตาขึ้น ยื่นมือมารับสร้อยคืนช้าๆและกำไว้แน่น
“ตัว ‘F’ บนสร้อยมันคงไม่ใช่ FANG หรอก… แต่มันเป็น…”
“…FAYE” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเองในท้ายประโยค ก่อนจะพูดต่อ
“มันยังไม่สายไปใช่ไหมพี่ฟาง…. ”
ร่างบางได้แต่ยืนมองร่างเล็กเพราะไม่สามารถตอบได้
…มันยังไม่สายใช่ไหม กับสิ่งที่ได้ทำลงไป
============================================================
ตอนที่หลายคนเฝ้ารอ555
เม้นกันด้วยนะ ^^
ความคิดเห็น