คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5: the end
“เห็นแก้วไหม?”
“ไม่เห็นเลย”
“เห็นแก้วไหม”
“เจอแต่ตอนก่อนเริ่มงานนะฟาง”
ฟางไล่ถามเพื่อนๆในงานแต่ก็ได้คำตอบที่ชวนหงุดหงิด หายไปไหนของเขา นอกจากจะหาแก้วไม่เจอแล้วยังจะต้องทนกับสายตาของสาวๆที่มองมาแปลกๆ
ก็แค่ปฏิเสธ… มันผิดมากเลยรึไง ฟางทำถูกแล้วไม่ใช่หรอ ในเมื่อไม่ได้คิดอะไรก็ควรจะบอกตามจริง อย่างมากก็แค่ปลื้มเฉยๆที่เป็นคนดี พร้อมทุกอย่าง
“มิน ไม่เห็นแก้วเลยหรอ”
“เห็นตั้งแต่ตอนช่วยเตรียมงาน ไม่รู้ไปไหนแล้ว” สาวตาตี่ตอบแล้วดื่มเครื่องดื่มในมือต่อ
“ไปหาสาวคนใหม่แล้วมั้ง เลิกกันแล้วไม่ใช่หรอ เธอเองนั้นแหละไม่ยอมเปิดใจให้คนอื่นซะที” เพื่อนเก่าที่โรงเรียนพูดเสริมขึ้นมา ตอนนี้มุมเครื่องดื่มกลายเป็นวงเพื่อนสนิทมาล้อมรอบเตรียมเปิดวงพูดคุย
“จินนี่ว่าแก้วคงไปแล้วจริงๆแหละ เพราะไม่มีใครเห็นเลย ปกติสูงขนาดนั้นถ้าอยู่ก็ต้องเห็นสิ”
ร่างบางยืนกอดอกฟังคนอื่นพูดถึงแก้วต่างๆนานา ใบหน้าหวานก้มลงได้แต่รอให้เปลี่ยนเรื่องพูดซะที
“ฟาง… เชื่อดิ กลับไปเปลี่ยนใจคบกับป๊อปเหอะคนดีๆแบบนั้นหายากนะ ตอนฟางปฏิเสธพวกเราตกใจแทบแย่ ” หวายขยับตัวเข้ามาคุยด้วย
“ไม่ละ ฟางขอตัวก่อนนะ” ร่างบางเดินแทรกตัวออกมาจากวงเพื่อน รินเครื่องดื่มที่แรงที่สุดใส่แก้วแบบไม่ยั้งมือ แล้วกระดกขึ้นคำเดียว
ยิ่งฟังก็ยิ่งหงุดหงิด ยิ่งมีป๊อปเข้ามาเกี่ยวด้วยยิ่งเข้าไปใหญ่
นึกขึ้นได้ มือเรียวรีบหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์ด้วยความชำนาญ …แต่ก็ต้องผิดหวังอีกครั้ง ไม่รับ
วันเกิดฟางทั้งที จะอยู่ไม่ได้เลยรึไง
...หรือจะนัดสาวไปกินข้าวอย่างที่คนอื่นบอก
…หรือ เป็นหนึ่งในเซอไพร้ …หรือ กลับบ้านไปแล้ว จะไม่มาบอกกันเลยรึไง
ร่างบางยืนนิ่งอยู่คนเดียวจนผู้คนในงานเริ่มเหลือน้อย …รวมถึงชายหนุ่มหน้าตาดีก็หายไปซะที ใครชวนมางานกันนะ
“นี่ วันเกิดทั้งทียิ้มหน่อยสิ ทำหน้าบึ้งอยู่นั้นแหละ พวกเราจะกลับกันแล้ว” สาวๆเดินมาลาเจ้าของงานที่ยังเอาแต่ยืนกอดอกอยู่ที่เดิม
“กลับดีๆนะ ” ฟางโบกมือลาเพื่อนสนิทกลุ่มสุดท้าย
“น่าเบื่อชะมัด…” ร่างบางก้าวเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอน วันเกิดที่แย่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา นอกจากจะไม่ถือเค้กมาให้แล้วยังจะหายหน้าไปเลย
มือเรียวหยิบผ้าขนหนู เดินตรงไปยังห้องอาบน้ำ
“ตุ๊กตาตัวนี้มาอยู่ที่นี่ได้ไง…” ฟางเดินเข้าไปนั่งลงที่ขอบอ่างแล้วหยิบกระต่ายน้อยและกระดาษรูปหัวใจขึ้นมา
“ไม่ใช่กระต่ายเน่าตัวนั้นนิ แก้วซื้อมาให้ใหม่หรอเนี่ย” สุดท้ายก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงของขวัญชิ้นแรกที่แก้วให้ …โยนให้ตอนอาบน้ำแล้ววิ่งหนีออกไป แก้วรู้ไหมว่ามันยากแค่ไหนที่จะทำให้ตุ๊กตานิ่มๆกลับมาแห้งฟูเหมือนเดิม ..ยังดีนะที่วันนี้ไม่เอาไปจุ่มน้ำก่อน
มือเรียวจับตุ๊กตาตัวเล็กขึ้นมาพลิกไปมา รวมถึงกระดาษรูปหัวใจที่ตัวเองเป็นคนตัด
“แก้วจะซ่อนคำใบ้ไว้รึเปล่านะว่าอยู่ที่ไหน? ”
“ไม่เห็นจะมี… ” ใบหน้าหวานทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วลุกออกจากห้องน้ำ วางตุ๊กตาไว้รวมกับตัวอื่นๆบนเตียงแล้วถ่ายรูปเก็บไว้
“จะว่าไป ตุ๊กตาเน่าตัวแรกไปไหนแล้วน้า เท่าที่จำได้…มันเน่าจนต้องเอาไปเก็บไว้” ขาเล็กรีบวิ่งลงจากบันไดพร้อมตุ๊กตาตัวใหม่เหมือนเด็กๆ มุ่งตรงไปยังห้องเก็บของ
แกร็ก… ประตูค่อยๆเปิดออกช้าๆ ตามด้วยใบหน้าหวานที่ค่อยๆโผล่เข้าไปมองแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนที่ตามหาอยู่นอนอยู่ที่พื้น
“แก้ว! ทำไมมาอยู่ในนี้” มือเรียวรีบดึงผ้าเทปออกจากปาก และแกะเชือกที่มัดอยู่ออกให้หมดจนร่างสูงเป็นอิสระ
หมับ… มือหนาเมื่อเป็นอิสระก็รีบคว้าฟางเข้ามากอดไว้แน่น
“ทำไมแก้วมาอยู่ในนี้”
“ฟางคบกับป๊อปรึเปล่า” แก้วถามสวนกับไม่สนใจที่จะตอบคำถามนั้น เพียงแค่ถามออกไปน้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วก็กลับออกมาอีกรอบ
ใบหน้าหวานส่ายไปมา แล้วยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าคมพลางยิ้มให้
“จะคบได้ไง ในเมื่อฟางมีใครอยู่ในใจแล้ว”
“แล้วแก้วมาอยู่ในนี้ได้ไง”
“ก็ป๊อปนั้นแหละลากให้แก้วเข้ามา ป๊อปไม่ได้ทำอะไรฟางใช่ไหม” ร่างสูงเริ่มสำรวจรอบตัว
“เปล่าน่า ฟางไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ดูแลตัวเองได้”
“เดี๋ยวฟางมาแปบนึง แก้วออกมานั่งข้างนอกเหอะ เดี๋ยวก็แพ้ฝุ่นพอดี” ฟางดึงแก้วให้ลุกขึ้นมานั่งที่โซฟาส่วนตัวเองเดินไปหยิบน้ำเปล่ามาให้ ก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในห้องเก็บของ
“ฟาง เข้าไปทำอะไรเนี่ย ”
“แปบเดียวน่า หาของก่อน”
ไม่นานร่างบางก็เดินกลับออกมายืนอยู่ข้างหน้าด้วยรอยยิ้มปนหัวเราะเบาๆ มือทั้งสองข้างซ่อนไว้ข้างหลัง
“ปีนี้ซ่อนของขวัญหาง่ายมากเลยนะ หาแก้วยังยากกว่าอีก”
ฟางชูตุ๊กตาขึ้นมาโชว์ทั้งสองข้าง ด้านหนึ่งคือตัวใหม่สีขาวสะอาด ส่วนอีกตัวเป็นกระต่ายหน้าตาเหมือนกันแต่มอมแมมกว่า
“ฟางจำได้ด้วยหรอ คิดว่าลืมไปแล้วซะอีก โอ๊ย…” แก้วยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองที่พึ่งโดนตุ๊กตากระต่ายตีลงมา
“ถึงเรื่องอื่นฟางจะขี้ลืม แต่เรื่องแบบนี้ฟางจำได้แม่นนะ”
“อ่าๆ จำได้ก็จำได้ ปลาทองน้อยของแก้ว” ร่างสูงดึงตัวฟางมานั่งงตักแล้ววางคางลงบนไหล่ เหมือนทุกที
“ตัวเน่านี้ทิ้งไปได้แล้ว ดำก็ดำ เหี่ยวก็เหี่ยว ไม่น่ารักเลย” มือหนาจับตุ๊กตาตัวเก่าแล้วเอาไปวางข้างๆ
“ไม่เอา อย่าทิ้งนะแก้ว นี่มันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่แก้วให้ฟาง จะทิ้งได้ไง” ฟางรีบเอื้อมไปหยิบมาถือไว้แน่นแล้วหันไปค้อนใส่คนข้างหลัง
“ก็แก้วซื้อตัวใหม่มาให้แล้วนี่ไง”
“ไม่”
“ถ้ามันมีหนอนจะยังเก็บไว้ไหม”
“…เก็บ”
“ถ้ามีไข่แมลงสาบละ”
“…เก็บ”
“จริงหรอ?”
ฟางขยับตัวหันหน้าไปหาแก้ว มือทั้งสองยังคงกำตุ๊กตาทั้งสองเอาไว้แน่น
“แก้วอยากให้ฟางทิ้งมากขนาดนั้นเลยหรอ”
“ป…เปล่า ก็เห็นว่ามันเก่าแล้ว ก็เลย…” แก้วตอบเบาๆเพราะเหมือนรังสีมืดเริ่มแผ่ออกมา
“ซักวันแก้วก็คงทิ้งฟางเหมือนตุ๊กตาตัวนี้สินะ เพราะว่าเก่าแล้ว เบื่อแล้ว” ฟางทำท่าจะลุกขึ้นแต่มือหนาดึงให้กลับมานั่งเหมือนเดิม
“เมื่อไหร่จะหายขี้งอนซะทีเนี่ย… แก้วก็แค่เห็นว่ามันเก่าและแก้วก็ซื้อตัวใหม่มาให้แล้วด้วย หายงอนน้าๆๆ ” นิ้วก้อยยื่นออกมารอให้เกี่ยว
“แก้วต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่แอบทิ้งตุ๊กตาของฟาง ไม่งั้นฟางจะไม่หายงอนด้วย” ร่างบางนั่งกอดอกทำเป็นไม่สนใจ
“สัญญาๆ แก้วไม่ทำหรอก นี่…เราโตกันแล้วนะ เล่นเป็นเด็กๆไปได้ ดีกันนะๆ”
สุดท้ายเด็กขี้งอนก็ยอมเกี่ยวก้อยด้วย แล้วหันหลับไปมองใบหน้าคมด้วยรอยยิ้ม ความอบอุ่นจากอ้อมกอดเดิมๆเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่ไม่อยากจะขาด
“ฟางไม่ได้คบกับป๊อปจริงๆใช่ไหม” คำถามเดิมๆถามออกไปอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“เปล่าน่า… ฟางไม่คบกับใครหรอก ยกเว้นคนแถวนี้จะขอกลับมาคบ”
“ไม่เอาหรอกเพราะฟางขี้งอน แล้วยังขี้หึงอีก..” แก้วพูดเบาข้างๆหูแล้วยิ้ม จนโดนศอกกระแทกเข้าที่ท้องเบาๆ
“อะไร แก้วนั้นแหละแค่ฟางคุยกับเพื่อนผู้ชายก็โกรธแล้ว ไม่ต้องพูดเลย” ใบหน้าหวานรีบหันหลับไปเถียงแบบไม่ยอมแพ้
“อะๆ แก้วยอมรับก็ได้ เป็นเพื่อนกันแบบนี้แหละ ระยะห่างกำลังดี รักอย่างพอเพียง หวงอย่างพอดี” พูดจบก็หัวเราะกันเบาๆ มือเรียวเลื่อนไปโอบคอร่างสูง
“…แต่ห้ามเลิกรักนะ”
“ถ้าไม่รักฟางแล้วจะให้ไปรักใครดีละ …ป๊อปรึไง” แก้วหยอกเล่นแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาหวาน
“โอเคเลย ถ้าแก้วจะไปรักป๊อป ฟางจะยอม แต่ถ้าคนอื่น…ห้ามเด็ดขาด” ใบหน้าหวานถูกดึงให้เลื่อนเข้าไปใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจของอีกคน
“อีกอย่าง… ห้ามมีเพื่อนแบบฟางมากกว่า1คนด้วยละ” รอยยิ้มเล็กปรากฏขึ้นก่อนที่ริมฝีปากนุ่มจะถูกจับจอง
“ บอกแก้วมาเยอะแล้ว สำหรับแก้วไม่มีอะไรมากหรอก …แค่ห้ามอย่างเดียว ” ร่างสูงพูดขึ้นเบาๆเมื่อถอนริมฝีปากออก
“…ห้าม หายใจรดใส่หน้าใครอีก นอกจากแก้ว ”
- The end -
You have no need to be my ‘girlfriend’ , just being my ‘best girl friend’ is enough.
# BackHand
====================================================
จบแล้ว!
บางคนอ่านตั้งแต่ต้นจนจบแาจจะยังงงๆ งงว่าสรุปรักกันแล้วทำไมถึงไม่คบกัน งงๆๆๆๆ
คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้วนะ
ไม่ต้องคบกันก็รักกันได้....มากกว่าด้วยซ้ำ
เรื่องนี้สั้นๆแบบที่บอกไว้ อาจจะตามด้วยเรื่องสั้นอีกเรื่องใส่ต่อจากเรื่องนี้
ยังไงก็ติดตามด้วยน้า
ขอบคุณทุกคอมเม้น ^^'
ความคิดเห็น