คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4: cake
“เค้กวันเกิดฟางอยู่ไหนละมิน แก้วจะได้เตรียมถือ” แก้วเดินเข้าไปในห้องครัวที่สาวๆเพื่อนร่างบางกำลังขะมักเขม้นเตรียมอาหารสำหรับปาร์ตี้เล็กๆในบ้านของเจ้าของวันเกิด แต่พอได้ยินสิ่งที่แก้วพูดเกือบทุกคนก็หยุดแล้วหันมามองหน้ากันไปมา
“เค้ก… ปีนี้มีคนขอถือแล้ว คือมินคิดว่าแก้วจะไม่ถือเพราะเห็นว่า…เลิกกันแล้ว” มินตอบแล้วยิ้มเจือนๆก่อนจะรีบก้มหน้าลงทำงานของตัวเองต่อ
“ใคร?”
สาวตาตี่เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง แต่ไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่มองหน้าคนอื่นเพื่อขอความช่วยเหลือซึ่งไม่มีเพื่อนคนไหนยอมเงยหน้ามาสบตาซักคน จึงได้แต่ยิ้มเจือนๆให้แก้วอีกรอบ
“แก้วช่วยถือเฟรนฟรายไปวางหน่อยสิ” หวายยื่นจานเฟรนฟรายมาให้แล้วดันให้เดินออกมานอกห้องครัว
มันไม่ได้มีปัญหาแค่เรื่องถือเค้กหรอกนะ เรื่องนี้ใหญ่ไป ปัญหาแรกคือ… เขามาด้วยหรอ ปกติเป็นแค่งานสำหรับเพื่อนสนิทหรือเพื่อนเก่าที่โรงเรียน แล้วใครชวน…
ขายาวเดินไปวางจานอาหารรวมกับอาหารอื่นๆที่จัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว ก่อนจะเดินต่อไปที่บอร์ดหน้าประตูซึ่งร่างบางกำลังติดกระดาษสีไว้สำหรับเพื่อนๆมาเขียนอวยพร
“มาแก้วช่วยถือ” มือหนายื่นไปหยิบกล่องอุปกรณ์ในมือมาถือให้
“เตรียมเซอไพร้ฟางเสร็จแล้วรึไง?” ฟางหันมาหยิบกรรไกรไปตัดกระดาษสีในมือ แต่ก็สังเกตสีหน้าของแก้วที่ดูแปลกไป
“แก้ว ไม่สบายรึเปล่า หรือว่าเตรียมเซอไพร้จนเหนื่อยทำไมหน้าดูเซงๆ”
“ป..เปล่า ก็ปกตินิ” แก้วรีบปรับสีหน้าแล้วยิ้มให้
“เห็นมินบอกว่าเซอไพร้ปีนี้ฟางจะคิดไม่ถึงเลยหรอ ฟางจะรอดูนะแก้ว ” มือเรียวตัดกระดาษเป็นรูปหัวใจยื่นให้ด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันกลับไปจัดการบอร์ดต่อ
ใบหน้าคมก้มลงมองกระดาษในมือ อย่างน้อยก็รู้สึกดีขึ้นนิดนึง นิดเดียวเท่านั้น
“นี่ เพื่อนๆจะมากันแล้วนะแก้วยังไม่ไปเตรียมตัวอีกหรอ แล้วซ่อนของขวัญรึยังจบงานฟางจะได้ไปหา”
“เออช่าย แก้วลืมซ่อนเลย เดี๋ยวมานะฟาง” ร่างสูงคืนกล่องอุปกรณ์ให้ แล้ววิ่งขึ้นไปพร้อมกล่องของขวัญใบเล็ก
“นั่งตรงนี้แหละเจ้ากระต่ายน้อย” ตุ๊กตาสีขาวถูกจัดท่าให้นั่งอยู่บนขอบอ่างอาบน้ำ หนีบด้วยกระดาษสีรูปหัวใจที่พึ่งได้มา
“เรียบร้อย ฟางคงนึกไมถึงแน่ๆ แล้วเจอกันใหม่นะกระต่ายน้อย” ร่างสูงเนออกมาจากห้องอาบน้ำกลับลงไปชั้นล่างที่ตอนนี้มีผู้คนมากมายมากันจนน่าจะครบหมดแล้ว
“แก้วมานี่หน่อยดิ ” เขื่อนเดินมาหาแล้วโอบไหล่ให้เข้าไปในห้องเก็บของเล็กๆแล้วปิดประตูลงทันที
“อะไรของนายเนี่ยเขื่อน พาแก้วมาทำไม โอ๊ย..” หมัดหนักต่อยเข้าที่ท้องไม่ทันตั้งตัวจนร่างสูงทรุดลงกับพื้น ตามด้วยชายอีกสองคนที่เข้ามาล็อคตัวไว้ พื้นที่ห้องเล็กๆอัดแน่นด้วยชายห้าคนที่เตรียมจะรุมเหยื่อ
“นายรู้ไหมว่าทำอะไรผิด” ป๊อปปี้เดินเข้ามาย่อตัวลงนั่งข้างๆ
“…ข้อความที่ป๊อปส่งให้ผู้ชายทุกคนรวมทั้งแก้ว ไม่ได้รึไง?”
“เลิกยุ่งกับฟางได้แล้ว!! โอ๊ยย” หมัดอีกหมัดสวนไปทันทีที่พูดจบ ถึงแม้ว่าแขนทั้งสองข้างจะถูกปล่อยแล้วแต่กลับโดนมัดไว้เรียบร้อย
“เลิกยุ่งงั้นหรอ? ป๊อปว่าป๊อปต่างหากที่ควรพูดกับแก้ว เพราะในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ฟางก็คงตกลงคบกับป๊อปแล้ว ใครๆก็รู้ว่าฟางชอบป๊อป แก้วก็รู้ดี ใช่ไหม? ” ป๊อปพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆและรอยยิ้มเล็กๆแต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดให้กับคนฟัง
“...ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ถ้านายไม่เลวแบบนี้”
พลัก!! มัดหนักกระแทกเข้าที่ใบหน้าคมจังๆ จนล้มลงไปนอน
“มีอะไรจะพูดอีกไหมก่อนที่จะไม่ได้พูดอีกนาน คงไม่มีแล้วมั้ง” มือใหญ่หยิบม้วนเทปขึ้นมาโชว์ให้ดู แล้วดึงมาปิดปากแก้วที่หมดแรงจะต้าน
“ก่อนที่ป๊อปจะออกไป ป๊อปมาของขวัญให้ด้วยนะ ถือว่าส่งท้ายให้แฟนเก่าของฟางละกัน โทโมะยกมา”
ทีวีจอเล็กวางลงข้างหน้าร่างสูง ภาพเคลื่อนไหวภายในจอก็คือบรรยากาศในงาน …ภาพจากกล้องวงจรปิดที่พึ่งตั้งเมื่อไม่นาน
“คงจะถูกใจนะครับ” หนุ่มญี่ปุ่นพูดขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับคนอื่นเหลือเพียงป๊อปที่ยังยืนอยู่
ป๊อปย่อตัวลงมาใหม่แล้วพูดเบาๆ “ขอให้สนุกกับภาพบรรยากาศในงานนะ อย่ากระพริบตาละ มีอะไรดีๆให้ดูเยอะ”
แก้วมองหน้าร่างใหญ่ด้วยความแค้น …ทำอะไรไม่ได้ถูกมัดไว้หมด เนี่ยหรอเดือนมหาลัยที่ใครๆก็ว่าดีที่หนึ่ง ที่แท้…ก็แค่พวกหมาหมู่
แล้วนี่นายคิดจะทำอะไรฟาง…
---------------------------------------
“คนมาครบแล้วแหละฟาง เริ่มงานกันเถอะ” มินเดินเข้ามาบอกแล้วส่งสัญญาณให้ดับไฟลงจนมืด
แฮปปี้เบิดเดย์ ทูยู แฮปปี้เบิดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิดเดย์ แฮปปี้เบิดเดย์… แฮปปี้เบิดเดย์ทูยู ,,,,,,,,,,
ดวงตาหวานยืนมองแสงเทียนที่ค่อยเข้ามาใกล้ๆด้วยรอยยิ้มพลางตบมือตามจังหวะ แต่ยื่นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ภาพใบหน้าคนถือเค้กกลับทำให้ต้องหุบยิ้มลง
“เป่าเค้กสิฟาง ฟาง..” มินกระซิบอยู่ข้างๆเรียกให้ฟางหลุดจากความคิด และเป่าเทียนจนหมด
เสียงตบมือจากคนอื่นๆพร้อมแสงไฟเริ่มกลับมาใหม่ ยิ่งทำให้เห็นใบหน้าคนถือเค้กชัดยิ่งเข้าไปอีก
“ฟางครับ คือป๊อปอยากจะขอเป็นคนดูแลหัวใจฟางตั้งแต่วันนี้ได้ไหมครับ…”
เสียงเพื่อนๆเงียบลงรอฟังคำตอบจากปากเจ้าของงาน ที่เอาแต่ขมวดคิ้วมองหาคนบางคน
“เถอะนะครับ ขอโอกาสป๊อป” มือใหญ่เลื่อนเข้าไปกุมมือเรียวไว้แล้วโน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างๆหูซักพักจึงถอยกลับมา
เล่นมุมกล้องให้เหมือนทำอะไรมากกว่านั้นโดยไม่ลืมจะหันไปยิ้มให้กล้อง
ภาพทุกอย่างชัดเจนในจอเล็กๆภายในห้องเก็บของ ถึงจะไม่ได้ยินเสียงก็ตามเพียงแค่ภาพก็เรียกน้ำตาให้ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง จับมือ… หอมแก้ม… คุยอะไรกัน? โถ่เอ๊ย!!!
ปัง! ขายาวขยับออกมาถีบจอเล็กจนกระเด็นออกไปแล้วล้มตัวลงนอนทั้งน้ำตา ในใจมันรู้สึกร้อนจนแทบจะระเบิดออกมา
ถ้าฟางตอบตกลง…
ถ้าป๊อปทำอะไรฟางมากกว่านั้น…
แล้วแก้วจะทำอะไรได้… นอกจาก ทำใจ
สิทธิของฟาง ที่จะเปลี่ยนไป
สิทธิของฟางที่จะรักใครก็ได้ …ที่ไม่ใช่เรา
ก็แค่เจ็บ...
=================================================
ความคิดเห็น