คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : (4) ยิ่งรัก ยิ่งเจ็บ...
ตอนนี้จะกลับมาสู่วันงาน
===========================================
กลับมาปัจจุบัน
หลังจากงานเลี้ยงเลิก
ร่างบางเมื่อกลับมาถึงบ้านก็เจอร่างสูงนั่งอยู่ที่โซฟาก่อนแล้ว จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ
“แก้ว…”
“อืม… ว่าไง” ร่างสูงขานตอบเบาๆ ทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่
“ฟาง…ขอโทษ”
“คือ… ” ร่างบางกำมือแน่น ก่อนจะค่อยๆพูดขึ้น
“ฟางว่า… เราเลิกกันเถอะ ”
ร่างสูงที่นั่งฟังอยู่เงยหน้าขึ้นมามองร่างบางช้าๆ คำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากร่างบาง ออกมาทิ่มแทงหัวใจ
“ฟางอย่าทิ้งแก้วเลยนะ… ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะลุกเดินไปหาร่างบางแล้วกอดร่างบางไว้
“แก้วขอร้องนะฟาง… ถึงฟางจะไม่ได้รักแก้วแล้ว ถึงฟางจะรักแจม …แต่ฟางอยู่กับแก้วได้ไหม ในฐานะอะไรก็ได้…” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น ไหลออกมาช้าๆ
ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอด เมื่อได้ยินคำขอร้องก็หลับตาลง ความรู้สึกผิดทั้งหมดไหลผ่านเข้ามาในหัว ถึงจะไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พูดไปจะตรงตามที่ใจต้องการรึเปล่า… แต่ก็ได้ตัดสินใจไปแล้ว
“ขอร้องนะฟาง… อย่าจากแก้วไปเลยนะ ฟางสัญญากับแก้วได้ไหม…”
ร่างสูงผละกอดออกและนั่งลงคุกเข่าแทน
คำขอร้องที่ออกมาจากใจร่างสูงส่งผ่านมากระทบใจร่างบางอย่างแรง
ร่างบางดึงร่างสูงขึ้นมายืนดีๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“มันจะยิ่งทำร้ายแก้วเปล่าๆนะ ฟางขอโทษจริงๆสำหรับสิ่งที่มันเกิดขึ้น ฟางอยากจะหนีไปให้พ้นมากกว่า… แก้วจะได้ไม่ต้องอยู่กับคนเลวๆอย่างฟาง…”
“ไม่เอานะฟาง… แก้วไม่โกรธฟางหรอก แก้วเข้าใจว่ามัน…เป็นเรื่องของหัวใจ …มันห้ามกันไม่ได้หรอก แก้วแค่อยากให้ฟางช่วยอยู่กับแก้วได้ไหม… ในฐานะเพื่อนคนนึงก็ได้”
ร่างบางมองหน้าร่างสูงซักพักก่อนจะพยักหน้ารับ ทำให้ร่างสูงยิ้มออกทั้งน้ำตา
“ขอบคุณนะฟาง… ขอบคุณจริงๆ”
ร่างบางเม้มปากแน่นเพื่อกลั้นน้ำตาไว้
‘รู้ไหมแก้ว… ยิ่งแก้วทำแบบนี้ มันจะทำให้ฟางยิ่งไม่มั่นใจในการตัดสินใจของตัวเอง ฟางเลือกแจม…มันไม่ผิดใช่ไหม’
ด้านร่างเล็ก
เมื่อมาถึงบ้าน ก็พบร่างโปร่งนั่งรออยู่แล้วเช่นกัน จึงเดินเข้าไปเงียบๆ
“ว่าไง… กลับมาซะช้าเลยนะ” ร่างโปร่งพูดขึ้นทำลายความเงียบ
“เฟย์…” ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปคุยด้วย
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอกแจม… เฟย์รู้หมดแล้ว ไปรักกันให้พอเถอะนะ เราเลิกกัน!!” พูดจบร่างโปร่งก็เดินกระแทกไหล่ร่างเล็กเข้าห้องนอนไป
ร่างเล็กที่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ได้แต่ถอนหายใจ แล้วล้มตัวลงบนโซฟา
‘นี่คงเป็นทางที่ดีที่สุดแล้วสินะ… จบๆมันไป แล้วทำตามหัวใจตัวเอง… ให้ทำไงได้ละก็คนมันหมดรักแล้ว ’
เช้าวันรุ่งขึ้น
ร่างเล็กเดินลงมาจากห้องก็พบกระดาษโน้ตเล็กวางอยู่บนโต๊ะกินข้าว
‘ถึงแจม เฟย์ย้ายไปอยู่คอนโดนะ… ถ้ามีธุระอะไรก็ค่อยมาละกัน ลาก่อน
เฟย์’
ร่างเล็กอ่านจบก็วางไว้ที่เดิมก่อนจะหยิบของในตู้เย็นมากินเหมือนทุกๆวันอย่างไม่ใส่ใจ
ด้านร่างบาง
เมื่อลงมาชั้นล่าง ก็พบกระดาษโน้ตบนโต๊ะพร้อมอาหารเช้าอย่างที่กำลังอยากกินพอดี จัดวางไว้อย่างสวยงาม
ร่างบางหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาอ่าน
‘ถึง ฟาง
กินให้อร่อยนะ พอดีแก้วมีทำงานตอนเช้ามืด :D
ปล. นมกับผลไม้อยู่ในตู้เย็น อย่าลืมหยิบมากินด้วยละจะได้ครบ5หมู่
จาก เพื่อนคนนึง…’
ร่างบางวางกระดาษโน้ตลงแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น
“แก้ว…” ร่างบางอึ้งกับสิ่งที่เห็นภายใน …จานผลไม้ที่ปลอกไว้แล้วพร้อมนมสด1แก้ว วางไว้อยู่
ถึงสิ่งที่เห็นจะเหมือนกันทุกๆวันที่ผ่านมาตลอด3ปี… แต่วันนี้มันให้อารมณ์ที่แตกต่าง
ร่างสูงยังคงดูแลเธอเหมือนทุกๆวันทั้งๆที่เธอเองทำร้ายจิตใจไว้มาก
น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมด้วยความตื้นตันใจ…
{อย่าให้ความหวังทั้งๆที่เธอก็ยังต้องมี…เค้า} เสียงโทรศัพร่างบางดังขึ้น ทำให้ร่างบางรีบเช็ดน้ำตาแล้วหยิบโทรศัพขึ้นมารับ
“ฮัลโหล…แจมว่าไง” ร่างบางพยายามปรับเสียงให้สั่นน้อยที่สุด
[พี่ฟาง เป็นไรรึเปล่า…เสียงแปลกๆ]
“ไม่มีอะไร พอดีพึ่งตื่น เสียงเลยแหบนิดหน่อย”
[วันนี้ออกมากินข้าวกันไหม…]
“อืม… ไปสิแจม ”
[งั้นเดี๋ยวตอนเที่ยงๆแจมขับรถไปรับนะ]
“ได้เลยๆ พี่จะรอนะ”
ร่างบางวางโทรศัพลง แล้วนั่งลงมองอาหารเช้าที่ถูกจัดเตรียมไว้
‘จะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน… ฟางชักไม่มั่นใจซะแล้วสิ …ว่าถ้าฟางขาดแก้วไปจะเป็นยังไง’
ด้านร่างโปร่ง…
ที่คอนโด
ร่างโปร่งลืมตาขึ้นมา แต่ยังคงนอนอยู่บนเตียง ก่อนจะหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดเพลงฟัง
…พรุ่งนี้ต้องทำอย่างไร หากใครเขาถามว่าเธอไปไหน แล้วฉันต้องทำอย่างไร
เมื่อความคิดถึงเข้ามาทำร้าย พรุ่งนี้ ต้องทำตัวเช่นไร หากพบเห็นเธอไปกับใคร ที่ไม่ใช่ฉัน
พรุ่งนี้ต้องทำอย่างไร ก็ไม่คุ้นเคย กับชีวิตที่ไม่มีเธออย่างนี้เลย จะไปทางไหนดี ต่อจากนี้
พรุ่งนี้ต้องทำอย่างไร ก็ไม่คุ้นเคย กับความเหงาที่ไม่มีเธอ อย่างนี้เลย จะไปทางไหนดี
ตั้งแต่นี้ ไม่รู้เลยจริงๆ
“เปิดเพลงได้ดีนิ…ดีเจ” ร่างโปร่งพูดประชดแล้วกดปิดวิทยุไป ก่อนจะเอามือมาปิดหน้าไว้แล้วหลับตาลง
ถึงจะเป็นคนบอกเลิกเอง… ตัดสินใจย้ายออกมาเอง…
…มันไม่ได้หมายความว่า จะสามารถทำใจได้…
ทุกครั้งที่หลับตา ภาพความทรงจำที่เธอเคยมีกับร่างเล็กก็รุมเร้าเข้ามา จนต้องลืมตาขึ้น…
…แต่ลืมตาไปก็กลับยิ่งเห็นสิ่งของต่างๆที่มีความทรงจำระหว่างเธอทั้งสองคนไว้มากมาย
“…3ปี มันคงลืมไม่ได้ภายในวันเดียวหรอกนะ แต่ซะวันเฟย์จะต้องลืมแจมให้ได้…” ร่างโปร่งพูดออกมาอย่างมุ่งมั่น ทั้งๆที่ในใจก็ยังคงหวั่นๆ
ร่างโปร่งเดินไปมาในห้องเพื่อให้เลิกฟุ้งซ่าน แล้วเปิดวิทยุขึ้นมาใหม่
….พยายามทำใจ ท่องเอาไว้เลย
เธอไม่รัก เธอไม่รัก
เธอมีใครในใจ บอกมาได้เลย
ดีกว่าเฉย ไม่มองไม่มาสนใจ
ทำต่อกันเหมือนฉันไม่ดีไม่มีค่าอะไร
เหมือนกับคนไม่มีประโยชน์อะไร
บอกกับฉันว่าเธอไม่รักก็จบ
เธอไม่อยากจะพบจะผูกจะพัน
ไม่ต้องสงสารแค่นั้นฉันก็เข้าใจ….
“โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ” ร่างโปร่งล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งอย่างเหนื่อยล้า น้ำตาค่อยๆไหลออกมาซ้ำเติมความชอกช้ำในใจ
“เอาอีกซิ!!! เปิดเพลงอกหักให้มันตายไปข้างนึงเลย!!!” ร่างโปร่งตะโกนอย่างหงุดหงิดก่อนจะเพิ่มเสียงเครื่องเสียงให้ดังขึ้นไปอีก
…บอกกับฉันว่าเธอไม่รักก็จบ
เธอไม่อยากจะพบจะผูกจะพัน
ไม่ต้องสงสารแค่นั้นฉันก็เข้าใจ
บอกกับฉันว่าเธอไม่รักก็พอ
ไม่ได้ขอให้เธอมาเปลี่ยนใจ
ฉันเองก็ท้อเจ็บปวดใจ
ยิ่งรักเท่าไรยิ่งเจ็บ…
“…ยิ่งรักเท่าไหร่ยิ่งเจ็บ” ร่างโปร่งร้องตามเพลง อย่างหมดแรง ก่อนจะหลับไปทั้งคราบน้ำตา
==================================================================
4คน…. 4 ความรู้สึก
จะพยายามลืมเธอ…
จะรอจนเธอลืมเขา…
…ขอแค่ได้ดูแลเธอ
…ไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเอง
==================================================================
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นนะ^^
เม้นเยอะๆ ไรเตอร์จะลงบ่อยๆ555
ติดตามจ้า
ความคิดเห็น