คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : (14) ความทรงจำแบบไหน...
ก๊อกๆๆ
“เชิญครับ…”
ร่างเล็กเปิดประตูเข้าไปช้าๆและนั่งลง
“คุณหมอค่ะ คือมีเรื่องจะปรึกษาเรื่องอาการคนไข้ค่ะ”
“ครับผม อาการเป็นยังไงบ้างครับ”
“คือความทรงจำทุกอย่างกลับมาแล้วยกเว้นบางเรื่อง ต้องทำยังไงหรอค่ะ”
“ความทรงจำที่หายไป… ส่วนใหญ่จะเป็นความทรงจำที่เลวร้าย …ไม่ก็เป็นความทรงจำที่คนไข้รักมากที่สุด วิธีการรักษาจะค่อนข้างแตกต่างกันนะครับ ไม่ทราบว่าความทรงจำที่หายไปของคนไข้ท่านนี้เป็นยังไงครับ”
“เอ่อ…”
ร่างเล็กนิ่งเงียบไปเพราะตอบไม่ถูก
“ถ้ายังไม่แน่ใจ ผมจะบอกทั้งสองวิธีละกันครับ ถ้าเป็นความทรงจำที่ไม่ดี ก็อย่ารื้อฟื้นเลยจะดีกว่า เพราะจะทำให้คนไข้เองมีสภาพจิตใจที่แย่ลง …แต่ถ้าเป็นความทรงจำที่ดี การดูรูปเก่าๆ ไปยังที่เก่าๆจะช่วยได้ดีครับ”
“อ่อแล้วก็ คนไข้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะครับ อาทิตหน้าค่อยมาถอดเฝือกข้อมือออก”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ร่างเล็กยกมือไหว้ลาและเดินออกจากห้อง
‘สำหรับเฟย์แล้ว แจมคือความทรงจำแบบไหนกันแน่… แจมควรจะให้เฟย์จำแจมได้…หรือปล่อยให้ความทรงจำนั้นหายไป’ ร่างเล็กคิดขณะเดินกลับไปที่ห้องพักร่างบาง
“แจม… พาเฟย์กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนเถอะ เด๋วแก้วเฝ้าฟางเอง” ร่างสูงออกมาบอกร่างเล็กที่เดินกลับมาพอดี
“แก้วพาเฟย์กลับเถอะ เฟย์อาจจะสบายใจกว่า” ร่างเล็กนั่งลงหน้าห้องพร้อมถอนหายใจ
“อย่ามาไร้สาระน่าแจม เมื่อกี๊นายนั้นชิ่งหนีไปแล้วตั้งแต่รู้ว่าความจำเฟย์กลับมา ที่เหลือก็แค่ให้เฟย์จำแจมได้เท่านั้นแหละ… อืมลืมถาม หมอว่าไงบ้าง”
“แจมอาจจะเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดไม่ก็แย่ที่สุด ทำให้เฟย์จำแจมไม่ได้ …ถ้าเป็นความทรงจำที่ดีก็ให้รื้อฟื้น ถ้าแย่ก็อย่ารื้อฟื้น …แจมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแจม…เป็นความทรงจำแบบไหน”
“อืม…”
“เฟย์อาจจะไม่ได้อยากจำแจมนักหรอก” ร่างเล็กพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดต่อเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต
ร่างสูงลุกขึ้นยืนและหันมาบอกร่างเล็กก่อนเข้าห้องไป
“แก้วไม่รู้หรอกนะ ว่าเฟย์จะคิดว่าแจมเป็นความทรงจำแบบไหน แต่แก้วอยากจะบอกแค่ว่า… ถ้ายังรักเฟย์อยู่ก็ดูแลเฟย์ให้เหมือนเดิม…”
ร่างเล็กมองประตูห้องที่ปิดลง และนั่งคิด
‘แล้วถ้าเฟย์ไม่ได้ต้องการให้แจมดูแลละ… ถ้าเฟย์ไม่ได้อยากจำแจมได้ละ… ถ้าจำแจมได้แล้วมันจะยิ่งทำให้เฟย์เจ็บปวด…แจมควรจะทำมันรึเปล่า’
ร่างเล็กตัดสินใจเดินตามร่างสูงเข้าไปในห้อง ภายในห้องร่างโปร่งยังคงนอนฟุบอยู่ข้างเตียงร่างบาง ไม่ยอมลุกไปไหน
“เฟย์ แก้วว่าเฟย์กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนเถอะ เด๋วแก้วเฝ้าฟางให้เอง”
“ไม่เอา เฟย์จะอยู่เฝ้าที่ฟาง”
“เฟย์กลับไปนอนก่อนเถอะแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยมาใหม่ เชื่อแก้วดิ” ร่างสูงเดินเข้าไปจับไหล่ร่างโปร่งไว้และหันไปบอกร่างเล็ก
“แจมพาเฟย์กลับไปก่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าค่อยมา”
ร่างโปร่งหันไปมองหน้าร่างเล็กก่อนจะยอมลุกขึ้น
“พรุ่งนี้แจมต้องพาเฟย์มาเร็วๆนะ”
“อืม… ไปกันเถอะ เด๋วแจมช่วยถือของ”
ร่างเล็กเปิดประตูรถให้ร่างโปร่งขึ้นก่อนจะเข้าไปนั่งที่นั่งคนขับ
“แจมเล่าเรื่องแจมให้เฟย์ฟังได้ไหมระหว่างทาง เผื่อเฟย์จะนึกอะไรออก”ร่างโปร่งหันหน้าไปถามร่างเล็กอย่างอยากรู้
ร่างเล็กเงียบไปซักพัก… ก่อนจะพูดขึ้น
“แจมคือคนที่เฟย์… เกลียดไง”
“ทำไมเฟย์ถึงเกลียดแจมละ” ร่างโปร่งยังทำหน้าสงสัยเข้าไปใหญ่
“ไว้ความทรงจำเฟย์กลับมาแล้ว ก็จะนึกออกเองแหละ แต่แจมขออะไรเฟย์อย่างนึงได้ไหม”
“อะไรละ…”
“ขอให้คนที่เฟย์เกลียด ได้ดูแลเฟย์ได้ไหม”
“ได้สิ… เฟย์อยากจำแจมได้ไวๆจริงๆ…” ร่างโปร่งพูดขึ้นและมองไปนอกหน้าต่าง
‘เราเกลียดแจมงั้นหรอ… แต่ทำไมถึงมีความรู้สึกผูกพันธ์อยู่ลึกๆ’
เมื่อถึงบ้าน ร่างเล็กต้องจัดการเปิดประตุและยกของทุกอย่างให้ร่างโปร่งเพราะแขนทั้งสองข้างไม่สามารถใช้งานได้
ข้างหนึ่งใส่เฝือกที่ข้อมือ อีกข้างที่แขน จึงแทบจะไม่สามารถทำอะไรได้
“ขอบคุณนะแจม” ร่างโปร่งนั่งลงที่โต๊ะทานข้าว
“แปลกดีเนอะ… เฟย์จำได้ทุกอย่าง ยกเว้น แจม” ร่างโปร่งมองไปรอบๆบ้านและพูดขึ้น
ร่างเล็กหันมายิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าครัวไป
“กินอะไรหน่อยไหม..”
“ก็ดี…”
ร่างโปร่งมองร่างเล็กทำอาหารในครัวซักพัก และเดินออกมานั่งข้างๆ
“แจมป้อนให้… อ้าปากเร็ว”
ร่างโปร่งกินโจ๊กที่ร่างเล็กป้อนให้ทีละคำเงียบๆจนหมดจาน
“แจม… เฟย์อยากถามว่า …เราเป็นอะไรกัน”
ร่างเล็กนิ่งไปกับคำถามที่ดูยากที่จะให้คำตอบ
“มันขึ้นอยู่กับเฟย์…” คำสั้นๆง่ายๆออกมาจากปากร่างเล็กก่อนจะเดินไปล้างจาน
“คำตอบของแจมแต่ละอย่างมันยิ่งทำให้เฟย์สับสน… ทำไมต้องตอบอะไรเลี่ยงๆแบบนี้ด้วยเนี่ย” ร่างโปร่งบ่นเบาๆและนั่งมองร่างเล็กล้างจาน
“แจม คือ… เฟย์อยากเข้าห้องน้ำ”
ร่างเล็กหันมามองหน้าร่างโปร่งงงๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า… แขนทั้งสองข้างใช้ไม่ได้
“เอ่อ…ได้ แจมจะหลับตาละกัน”
ร่างเล็กเดินตามร่างโปร่งไปในห้องน้ำและหลับตาลง ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆร่างโปร่ง
ร่างเล็กก้าวเท้าเข้าไปใกล้ร่างโปร่งมากจนริมฝีปากสัมผัสกัน… มือที่จับขอบกางเกงร่างโปร่งเลื่อนไปเป็นโอบรอบเอว ลิ้นเรียวลุกล้ำเข้าไปภายในอย่างลืมตัว อีกฝ่ายก็ไม่ได้ขัดขืนแต่กลับตอบสนองอย่างดี
ร่างโปร่งถอนจูบออกช้าๆและพูดขึ้น
“เฟย์ไม่เข้าใจว่าทำไมเฟย์ถึงรู้สึกคุ้นเคยกับทุกสัมผัสของแจม …ทั้งๆที่แจมบอกว่าเฟย์เกลียดแจม” ร่างโปร่งมองเข้าไปในตาของร่างเล็กเพื่อหาคำตอบ แต่ร่างเล็กกลับหลบตาและหันหน้าหนี
“เฟย์เข้าห้องน้ำเถอะ เด๋วแจมหยิบกางเกงที่ถอดง่ายๆมาให้” ร่างเล็กหลับตาและถอดกางเกงให้ร่างโปร่งแล้วเดินออกไป
“แจมวางกางเกงไว้หน้าห้องน้ำนะเฟย์ มาหยิบละกัน” ร่างเล็กตะโกนจากหน้าห้องน้ำ
ร่างโปร่งเมื่อเสร็จธุระก็เดินไปหยิบกางเกงผ้ายืดที่ร่างเล็กเอามาให้ขึ้นมาสวม แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำไปหาร่างเล็กที่นั่งอยู่นิ่งๆบนโต๊ะกินข้าว
“แจมโกรธเฟย์รึเปล่าที่เฟย์จำแจมไม่ได้” ร่างโปร่งนั่งลงข้างๆ
“เปล่า… ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้ไปหาพี่ฟางเช้าๆ” ร่างเล็กลุกขึ้นยืนและเดินนำร่างโปร่งไปที่ห้องนอน
ร่างโปร่งล้มตัวลงนอนทั้งๆที่สายตายังคงมองไปยังร่างเล็กที่ห่มผ้าห่มให้อยู่
“ฝันดีนะ…”
“แจมนอนเป็นเพื่อนเฟย์ได้ไหม ขอร้อง” ร่างโปร่งรีบเอ่ยเมื่อเห็นร่างเล็กทำท่าจะเดินออกไป
ร่างเล็กยืนมองร่างโปร่งที่ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ ก่อนจะตัดสินใจล้มตัวนอนข้างๆ
“ขอบคุณนะแจม… จะลำบากใจไหมถ้าเฟย์จะขอให้แจมกอดเฟย์ไว้”
“เพื่ออะไร…” ร่างเล็กถามทั้งๆที่มือดึงร่างโปร่งเข้ามากอดแล้ว
“ไม่รู้สิ… มันทำให้เฟย์รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก” ร่างโปร่งหลับตาลงในอ้อมกอดร่างเล็ก
‘แจมควรจะอยู่ข้างๆเฟย์แบบนี้จริงๆหรอ…ถ้าเฟย์จำได้ว่าเราจบกันแล้ว
…แจมจะยังมีสิทธิเป็นเจ้าของอ้อมกอดนี้อยู่ไหม ’
============================================================
ขอโทษเรื่องภาษาด้วยนะ บางทีรีบไปหน่อย^^'
เม้นด้วยละ
ติดตามจ้าา
ความคิดเห็น