คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : +TRicK [8] +
“ยิงไม่โดนงั้นหรอ!!! นี่แกตอบแบบนี้หรอ!! ”
“ข..ขอโทษจริงครับ ท่าน คือ…ผมว่าผมยิงดีแล้วแต่..”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว! ถ้ายิงดีแล้วทำไมถึงไม่ตาย นี่หรอ มือปืนอันดับหนึ่งที่ฉันไว้ใจ! บอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น” ชายสูงวัยกระชากคอเสื้อลูกน้องขึ้นมาด้วยอารมณ์โกรธเป็นที่สุด
“ผม…ยิงตามแผน แต่เป้าหมายกลับไม่เป็นอะไรเลย แล้ว… พอผมก้มลงไปหยิบปืนอีกกระบอก…เขาก็หายไปแล้วครับ ขอโทษจริงๆ ผมขอโทษ ยกโทษให้ผมด้วยเถอะครับชายหนุ่มยกมอ้อนวอนด้วยมือไม้ที่สั่น”
ร่างสูงนั่งฟังบทสนทนาพลางอ่านหนังสือพิมด้วยทีท่าเรียบเฉย ไม่แม้แต่จะหันไปมอง
“แก้ว ตอบพ่อมาซิ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมงานง่ายๆถึงได้พลาด บอกพ่อมาซิ” ...นั่งเฉยๆงานเข้าจนได้
“แก้วก็ทำหน้าที่ส่วนของแก้วไปหมดแล้ว ทุกวินาที ทุกตำแหน่งยืน แก้วจัดการเรียบร้อย …ที่เหลือก็คือหน้าที่ของลูกน้องพ่อไม่ใช่หรอ แก้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่างานกระจอกๆ แค่ผู้หญิงหนึ่งคน…พลาดได้ไง ” พูดไปก็หันไปยิ้มให้ลูกน้องอย่างเยือกเย็นก่อนจะยกหนังสือพิมขึ้นมาอ่านต่อ
“ พรุ่งนี้ พ่อจะจัดการเอง ไม่ไว้ใจแล้วลูกน้องโง่ๆพวกนี้ ”
“พ่อ!! แต่แก้วว่า…” ร่างสูงรีบคัดค้าน ก่อนจะเงียบลงทันทีเมื่อเห็นว่าเริ่มทำตัวผิดสังเกต
“หืม? ลูกไม่เห็นด้วย มีวิธีอื่นเสนอรึไง” ชายสูงวัยเดินไปมาด้วยท่าทีเหนื่อยใจ
“คือ แก้ว ..แก้วว่า ให้โอกาสลูกน้องพ่ออีกซักครั้งเถอะ อาจจะไม่พลาดแล้วก็ได้” แก้วเอ่ยแล้วกลับมานั่งนิ่งเหมือนเดิม ดวงตาจ้องมองหนังสือพิมตรงหน้าไม่อยากจะสบตาใคร
“ไม่!! มันเสี่ยงเกินไป พวกนั้นรู้แผนการของเราแล้ว และคนที่เสี่ยงที่สุดก็คือตัวแก้วเอง พ่อจะไม่มีทางยอมให้ลูกต้องบาดเจ็บเพราะความผิดพลาดของลูกน้องงี่เง่าพวกนี้หรอก พรุ่งนี้พ่อจะจัดการกับมือ แก้วพาฟางไปหาพ่อละกัน ..ทุกอย่างจะต้องจบลงพรุ่งนี้”
มือหนากำหนังสือพิมแน่นจนยับ คิ้วขมวดเข้าหากันจนโดนสังเกตได้
“แก้ว… คิดอะไรอยู่รึเปล่า แผนของพ่อมันบกพร่องตรงไหน”
“ป…เปล่าพ่อ แก้วแค่.. ” ร่างสูงหันไปฝืนยิ้ม แล้วพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด
"หืม?"
“…แค่คิดว่า งานง่ายๆแบบนี้ พ่อไม่เห็นจำเป็นต้องลงมือเองเลย ” ก็หาเหตุผลเบาๆพูดออกไป ยังไงพ่อก็ไว้ใจอยู่แล้ว
“ไม่ละแก้ว ตอนนี้งานครั้งนี้มันเริ่มจะยากขึ้นทุกที เราต้องปิดฉากก่อนที่เขาจะไหวตัวรับมือไปมากกว่านี้” คำตอบที่มุ่งมั่นจากพ่อ ทำให้ร่างสูงได้แต่นั่งกลืนน้ำลาย รอยยิ้มบนใบหน้าเริ่มจะฝืนไว้ไม่อยู่
จะมีซักกี่ครั้งในรอบหลายปีนี้ ที่ท่านจะลงมือเอง…
แล้วถ้าพ่อลงมือเอง…เราจะทำอะไรได้
-------------------------------------------------------
“เป็นอะไรรึเปล่าแก้วทำไมนั่งเงียบๆ ” ร่างบางวางอาหารเช้าบนโต๊ะ พลางขยับมานั่งใกล้ๆ
“เปล่า รีบกินเถอะ เดี๋ยวจะไปเรียนไม่ทัน” ร่างสูงลุกขึ้นเดินหนีไปนั่งอีกห้องให้อีกคนต้องมองตามด้วยความสงสัย
“เป็นอะไรของเขา…”
มือหนายกขึ้นกุมหัวที่ว่างเปล่า …เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงให้คิดแผนขัดขวาง
“ทำไมวันนี้มันตื้อแบบนี้นะ โอ๊ยย!!!” ตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิดแล้วกระแทกตัวลงไปนอนบนโซฟา
คิดสิๆๆ จะทำยังไงถึงจะช่วยฟางได้โดยที่พ่อไม่รู้ หากว่า…แกล้งทำให้พ่อยอมปล่อยฟางไปด้วยเหตุผลบางอย่าง
เหตุผลที่เราต้องคิดขึ้นมาเอง เหตุผลที่ดูเจ็บปวดมากพอที่จะปล่อยฟางไป
แต่…เหตุผลอะไรละ?
“นอนขมวดคิ้วอยู่นั้นแหละ คิดมากเรื่องอะไรรึเปล่า บอกฟางได้นะเผื่อจะช่วยได้ ” ฟางยิ้ม แล้วยื่นน้ำเย็นให้
“ขอบคุณนะ ฟางช่วยนั่งเป็นเพื่อนแก้วได้ไหม” พูดจบก็ลุกขึ้นขยับให้อีกคนแทรกตัวนั่งข้างๆ
เพียงแค่นั่งมองใบหน้าหวาน รอยยิ้มบางๆก็ปรากฏขึ้นแต่กลับต้องหุบลงช้าๆ ความคิดชั่วร้ายในอดีตถาโถมเข้ามาให้ลำบากใจ
ใครกัน…จะรักคนที่เคยคิดจะฆ่าตัวเอง
“มีอะไรก็บอกมาเถอะนะแก้ว ให้ฟางช่วยแบ่งเบาความหนักใจซักหน่อยก็ได้ เผื่อจะดีขึ้น” รอยยิ้มหวานๆส่งมาให้อีกครั้ง พร้อมกับมือเรียวที่เอื้อมมาสัมผัสมือเบาๆ
“คือแก้ว…” อยากจะสารภาพทุกอย่าง เรื่องที่ลวงหลอกมาตลอด เหตุผลที่แท้จริงของแก้ว…
“พี่ฟาง!! ทำไมไม่ปลุกเฟย์เนี่ย” เสียงแหลมดังขึ้นพร้อมกับเสียงวิ่งลงบันไดที่หยุดชะงักลงทันทีที่เห็นพี่สาวตัวเองนั่งจับมือกับแก้ว
“อ้าว ก็…เฟย์บอกว่าจะนอนต่ออีก10นาที” ฟางรีบดึงมือออก ขณะที่แก้วเองก็ลุกขึ้นเดินไปยืนข้างๆแทน
“พี่ฟางก็รู้ว่านั้นคือเฟย์ละเมอต่างหาก แต่ยังดีที่เฟย์ตั้งนาฬิกาปลุกไว้อีกรอบ ไปอาบน้ำก่อนนะ” ร่างโปร่งมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา สีหน้าดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ..ความสัมพันธ์มันชักจะเลยเส้นขีดจำกัดแล้วนะ พี่ฟางก็รู้ว่าพี่เองคบกับใครอยู่
“ขอโทษ” ร่างสูงเอ่ยเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องนอนชั้นบนปิดลง
“ขอโทษทำไม แก้วไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย ฟางเองแหละที่เข้าไปนั่งใกล้แก้ว” ร่างบางลุกขึ้นยืนข้างๆ เอื้อมมือไปจับมือหนามากุมไว้เหมือนเดิม
“…สรุป แก้วมีปัญหาอะไรรึเปล่า”
“ป..เปล่า แก้วแค่เหนื่อยๆ ฟางรีบไปกินให้เสร็จเถอะ เดี๋ยวเรียนสายพอดี”
“ฟาง เป็นห่วงนะ” ร่างบางเอ่ยเบาๆพร้อมดวงตาที่อ่อนหวาน
คำพูดสั้นๆ รู้ไหม มันทำให้อยู่ๆก็ยิ้มออกมาเหมือนลืมเรื่องอื่นไปจนหมด มือบีบมือเรียวเบาๆแทนการขอบคุณ
ขอบคุณที่ยังทำให้รู้ว่าอย่างน้อย…เธอก็เป็นห่วงกัน
========================================================
ความคิดเห็น