คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : trouble maker ☀ - 4th chapter - ( Secreto )
4TH CHAPTER : SECRETO
บทที่สี่ : ความลับ
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เสียงหัวเราะครึกครื้นจากภายในงานไม่สามารถดับอารมณ์ครุกกรุ่นในใจของเธอได้แม้แต่น้อย หากหันไปมองทางซ้ายมือก็จะเจอนักกีต้าร์ปากร้ายที่เธอเพิ่งฝากรอยประดับไว้บนแก้มขาวๆนั่นหรืออีกนัยน์หนึ่งก็คือเขานี่แหละที่เป็นเจ้าของไฟร้อนที่สุมอกราวกับจะระเบิดนี่ เธอถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะยกวอล์คกี้ ทอล์คกี้ขึ้นแทบหู เสียงเจี้ยวจ้าวด้านนอกงานที่ลอดผ่านสัญญาณนั่นทำให้เสียงของอเล็กซ์ฟังดูเหมือนแมวที่กำลังร้องขออาหารขึ้นไปทุกที
“จะหกโมงครึ่งแล้วนะ..”
“ฉันรู้”
“จะให้เริ่มเลยไหม”
“หุบปากแล้วอยู่เฉยๆ ฉันสั่งเอง”นาริมหันมาแว้ดหน้างุ้มงอ ยงฮวายักไหล่ใส่ก่อนจะกลับไปเกลากีต้าร์แล้วฮัมเพลงเบาๆเหมือนเดิม เสียงสัญญาณจากวอล์คกี้ ทอร์คกี้ที่มาพร้อมกับเสียงของจัสมินดังขึ้นขัดจังหวะอารมณ์ขุ่นมัวของนาริมได้อย่างทันท่วงที เธอจึงหันไปสะกิดไหล่ยงฮวาแล้วพยักเพยิดไปทางเวที เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงเฮฮาเงียบกริบราวกับปิดสวิตช์
ผ้าใบพื้นใหญ่ๆกางขึ้นบนเวทีพอดีกับที่ยงฮวานั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดเตรียมไว้อย่างดี นิ้วเรียวยาวค่อยๆจับคอร์ดที่ละขั้นเป็นอินโทรนำเข้าสู่เพลง โปรเจ็กเตอร์ส่องแสงลงบนผ้าใบเป็นตัวอักษรคล้ายสามมิติคำว่า ‘Jasper Whitlock’ ทำให้เจ้าของชื่อที่ดูท่าจะกำลังงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้นค่อยๆยิ้มกว้างออกมา เช่นเดียวกับที่คนรอบข้างมีรอยยิ้มประดับประดาไม่ต่างกัน
‘You and I must make a pact, we must bring salvation back.
Where there is love, I'll be there
I'll reach out my hand to you, I'll have faith in all you do
Just call my name and I'll be there’
เสียงหวานๆดังขึ้นพร้อมกับที่ร่างบางของโดโรธีเดินขึ้นมานั่งคู่กับยงฮวาบนเวที รอยยิ้มน้อยๆที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเธอดูดีจนน่าเหลือเชื่อ ภาพที่แสดงอยู่บนผ้าใบผืนใหญ่เป็นภาพของแจสเปอร์ตั้งแต่เด็ก ไล่ขึ้นมาจนชั้นประถม รูปถ่ายตอนเด็กๆของสองพี่น้องอเล็กซ์ โดโรธีและแจสเปอร์มีอยู่นับไม่ถ้วน โดยเฉพาะรูปสมัยมัธยมที่เค้าโครงเด็กกะโปโลดูท่าทางจะเนิร์ดสิ้นดีของแจสเปอร์แปลสภาพกลายเป็นหนุ่มหล่อเนื้อหอมทีละน้อย รูปคู่ระหว่างเขาและโดโรธีก็เริ่มน้อยลงตามกาลเวลา หากแต่จะเป็นสมาคมรักบี้ ฟุตบอล ลาครอสเสียมากกว่า เจ้าของยังต้องตกใจกับบางภาพความทรงจำที่แทบจะเลือนหายไป น้ำตาหยาดใสค่อยๆรื้นปริ่มดวงตาของแจสเปอร์ วิทล็อคน้อยๆ
เสียงร้องคลอของโดโรธีผสานเข้ากับภาพความทรงจำทั้งหมดของแจสเปอร์ได้เป็นอย่างดี ภาพสไลด์ทั้งหมดค่อยแสดงๆไปจนหมด ถูกแทนที่ด้วยวิดิโออัดที่โผล่ฟันกระต่ายของโจนาธาน ลูอิสขึ้นมาเป็นคนแรก ผมสีน้ำตาลทองดูยุ่งน้อยๆไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกสาวๆต้องไปขุดหมอนี่ขึ้นมาจากที่นอนอย่างแน่นอน
‘เฮ้ แจสเปอร์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะพี่ชาย ฉันก็..ไม่มีอะไรจะพูดมากนอกจากดื่มให้มันน้อยๆแล้วดูแลสุขภาพตัวเองบ้าง นายยังมีโดโรธีให้เลี้ยงอยู่นะ ฮ่ะๆ ฉันรักนายนะ! อีว ขนฉันลุกเลยอ่ะอเล็กซ์’
จากนั้นวิดีโอของสาวๆหนุ่มๆหรือแม้กระทั่งผู้ใหญ่ในหมู่บ้านบางท่านก็ถูกเล่นกันตามคิวที่นัดแนะกันไว้ บางอันก็เรียกน้ำตาหรือแม้กระทั่งเสียงหัวเราะจากคำอวยพรกวนประสาทของมังกี้ แจสเปอร์ยังคงยิ้มกริ่มด้วยความสุขไม่เลือนหาย สไลด์วีดิโอสุดท้ายถูกคั่นด้วยเสียงร้องหวานๆอันเป็นเอกลักษณ์ของโดโรธี เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ทำนองสุดเห่ยจบลงพร้อมกับภาพโดโรธีในหน้ากากสไปเดอร์แบบเด็กเล่นก็ขึ้นฉายเรียกเสียงหัวเราะได้ไม่น้อย
นาริมเพียงยกมือขึ้นแตะที่ขมับและเผยอยิ้มออกมาน้อยๆ
‘อ่า..ฉันไม่มั่นใจว่ามันจะโอเคนะอเล็กซ์’เสียงยัยตัวแสบตัวน้ำตาลที่ยืนหัวเราะอยู่ดังขึ้นขัดในวิดิโอ’เปิดกล้องแล้ว? เอาเป็นว่า..’
โดโรธีในคราบหน้ากากสไปเดอร์แมนในวิดิโอก้มมองมืออยู่นานราวกับเป็นการเรียกกำลังใจให้ตนเอง เสียงอู้อี้เหมือนกำลังพึมพำดังลอดหน้ากากออกมาเล็กน้อยจนแจสเปอร์ต้องหัวเราะจนตาหยี ส่วนเจ้าตัวน่ะหรือ ซุกหลังของอเล็กซานดร้า เชสเตอร์จนแทบจะผสานร่างเป็นร่างเดียวกันแล้วล่ะ
แจสเปอร์ วิทล็อคหัวเราะน้อยๆก่อนจะเอี้ยวตัวหันกลับมาทำท่าราวกับมองหาอะไรสักอย่างอยู่ เป็นจังหวะเดียวกับที่โดโรธีโดนอเล็กซานดร้าถุ้งศอกใส่จนต้องเงยหน้าขึ้นมา หากนั่นเป็นเทพนิยายสักเรื่องแล้วล่ะก็ มันคงจะเป็นภาพสโลว์โมชั่นและเสียงรอบข้างถูกปรับให้เบาลงอย่างจงใจ ดวงตาสองคู่ประสานกันภายในชั่วครู่แต่ยาวนานราวกับว่าวินาทีนั้นคนรอบข้างได้เลือนหายไปทีละคน
รอยยิ้มที่โดโรธีทั้งรักและเกลียดไปในเวลาเดียวกันถูกเรียกขึ้นมาใช้บนใบหน้าหล่อเหลาได้โครงของแจสเปอร์ รอยยิ้มเล็กๆที่เห็นได้เพียงแวบเดียวแต่กลับมีสเน่ห์มหาศาลนั่นทำให้เธอต้องก้มหน้าซุกกับไหล่บางๆของเพื่อนสาวทันที ส่วนเจ้าตัวการนั้นก็ยักไหล่นิดๆแล้วหันไปสนใจโดโรธีในมอนิเตอร์ที่พูดติดๆขัดๆกันอยู่นานสองนานก่อนจะกล่าวคำว่า
‘..แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะคะพี่ชาย’
ออกมาด้วยเสียงแผ่วที่สุด..
..หากแต่ก็อ่อนหวานและแฝงความหมายไว้เยอะที่สุด
จัสมินสะกิดไหล่ของนาริมเบาๆทำให้เจ้าหล่อนที่กำลังเหม่ออยู่สะดุ้งเฮือกใหญ่เรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากจัสมินได้เป็นอย่างดี ..เพอร์เฟ็คชั่นนิสหลุดฟอร์ม สาวเอเชียผมสีบลอนด์น้ำตาลยิ้มกว้างก่อนจะชูนิ้วโป้งแล้วไหวไปข้างหลังด้วยรอยยิ้มแปลกๆคล้ายจะแซว นาริมขมวดคิ้วนิดหน่อยแล้วก็ต้องชะเง้อมองตามก่นอจะคลี่ยิ้มกว้างไม่ต่างจากจัสมินเลยสักนิด
“สำเร็จสินะ”
“อือฮึ”เธอครางรับในลำคอ”แม้ว่ามันจะดูลวกๆไปหน่อยก็ตามทีเถอะ”
“แจสเปอร์ วิทล็อคควรจะขอบคุณฉันนะ”นาริมหัวเราะเบาๆแล้วเบือนหน้าหนีจากภาพที่แจสเปอร์กำลังลูบหัวโดโรธีอย่างเอ็นดูโดยที่เจ้าตัวนั้นยิ้มเขินอย่างไม่เก็บอาการ จัสมินยักไหล่ส่งนาริมที่เดินหนีไปทางหลังเวทีอย่างแซวๆอีกครั้ง อเล็กซานดร้า เชสเตอร์ที่ไม่สามารถเก็บความลับไว้กับตัวได้เกินสามวันคายเรื่องเมื่อสามวันก่อนออกมาแล้วและเธอรู้สึกสนุกไม่น้อยที่ได้เห็นแม่สาวเกาหลีดันไปสปาร์กกับใครเขาให้
หันกลับไปทางหน้างานก็เจอแม่สาวอินเลิฟอีกคนที่กำลังยิ้มเพ้อฝันกับตัวเองทั้งๆที่แจสเปอร์เดินจากไปนานแล้ว.. เธอยิ้มให้กับปฎิกิริยาของโดโรธีนิดๆอย่างเอ็นดู หลงรักพี่ชายต่างแม่ ? นึกแล้วก็ขำนิดๆที่ละครไทยนั้นก็สามารถสร้างเรื่องพรรค์นี้ออกมาได้น่าอ้วกยิ่งกว่าความเป็นจริง อ่าฮะ ถึงแม้ตอนจบผลสรุปจะกลายเป็นว่าพ่อแม่พระ-นางนั้นไม่ใช่คนเดียวกันก็ตามทีเถอะ
จัสมินยกมือให้โจนาธาน ลูอิสที่อยู่อีกมุมหนึ่งของงานพร้อมรอยยิ้มนิดๆตามประสา โจนาธานชูกล่องบุหรี่ขึ้นแล้วทำหน้าเป็นเชิงถามว่าจะเอาสักมวนไหมอย่างกวนประสาทสิ้นดี
‘ไอ้-ขี้-ยา’
จงใจพูดแบบไม่ออกเสียงแต่อีกฝ่ายกลับอ่านทุกคำพูดออกได้ มิสเตอร์ลูอิสเบะปากนิดๆแล้วส่งบุหรี่เข้าปากแบบไม่สนใจ เดินล้วงกระเป๋าเต๊ะท่าเท่เสียเต็มประดาเดินหันหลังจากไปทิ้งไว้เพียงสายตาเนือยๆของจัสมิน
โทรศัพท์ปลอกสีชมพูหวานแหววสั่นในกระเป๋ากางเกงสั่นจนทำให้เธอสะดุ้ง ล้วงมือขึ้นไปหยิบขึ้นมาอย่างเคยชิน พิมพ์รหัสที่ตั้งเผื่อการโจรกรรมอย่างรวดเร็วแล้วเปิด ‘What’s app’ ที่ตั้งโปรแกรมไว้ใหญ่เด่นหราทันทีที่เห็นอัพเดตขึ้นนับสิบอัน นึกโมโหตัวเองที่มัวแต่ง่วนกับการปีนโครงเหล็กเพื่อผูกผ้าใบผืนใหญ่และติดตั้งโปรเจ็กต์เตอร์นิดๆ
..แต่แลกกับรอยยิ้มเพื่อนรักก็คุ้มน่ะนะ
คิดได้ก็ยิ้มเผล่ออกมา เลื่อนหน้าจอระบบทัชสกรีนดูแชทที่เหล่าเพื่อนๆส่งมาพร้อมกับฮัมเพลง แชทที่หนึ่งจากยัยเพ้นท์ เพื่อนข้างบ้านสมัยยังอาศัยอยู่ประเทศไทยที่คุยกันค้างไว้เรื่องละครใหม่ที่กำลังดังเป็นพลุแตก แชทที่สองเป็นของแอมเน็ตต์ เพื่อนในคลาสวิทยาศาสตร์ที่ส่งวอทแอปมาถามเรื่องโครงงานใหม่ที่โปรเฟซเซอร์สั่งไว้เนื่องจากตอนนั้นเธอกำลังหลับ.. นิ้วเรียวพิมพ์ตอบอย่างรวดเร็วด้วยความคุ้นชิน
เลื่อนลงมาเรื่อยๆเมื่อตอบเพื่อนสาวหลายๆคนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นชื่อคนที่ส่งแชทมาใหม่ด้วยดวงตาเป็นประกาย กดเข้าไปอ่านข้อความอย่างรวดเร็ว
‘เซอร์ไพร์สเป็นยังไงบ้าง สำเร็จไหม ? คิดถึงนะ’
คำเพียงไม่กี่คำทำให้จัสมินยิ้มได้ไม่หยุด เธอเริ่มที่จะตั้งประโยคตอบกลับ ‘เซอร์ไพร์สเป็นไปอย่างราบรื่นเลยล่ะ โดโรธียิ้มใหญ่เลยนะ..’ ก่อนจะกดดีลีท ( delete ) ประโยคข้างต้นจนหมดด้วยความคิดที่ว่าเขาคงจะไม่ได้อยากรู้นัก คงถามไปเพราะมารยาทเสียมากกว่า จัสมินกัดริมฝีปากอย่างใช้ความคิดแล้วเริ่มต้นลงมือพิมพ์ใหม่ ‘เยี่ยมไปเลย! แน่นอนว่าสำเร็จอยู่แล้ว..’
เธอเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอไอโฟน มองซ้ายมองขวาราวกับกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง ก้มหน้ากดแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็วแล้วหย่อนโทรศัพท์กลับลงไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะถอนหายใจโล่งอก..
‘เยี่ยมไปเลย! แน่นอนว่าสำเร็จอยู่แล้วล่ะ รัก’
แค่คำสั้นๆนั่นก็ทำเอาใจเธอเต้นระห่ำแล้วล่ะ ..
“อ๊ะ!”
“ตกใจอะไรน่ะ”อเล็กซานดร้าเผลอชักมือกลับทันทีที่เพื่อนสาวร้องเสียงหลงหลังจากที่เธอแตะไหล่ จัสมินหันมายิ้มแห้งๆให้อเล็กซ์ที่ยืนหรี่ตาจับผิดอยู่ด้านหลัง”อะไร (What is that?)”
“อะไร (What?)”
“กระเป๋ากางเกงข้างซ้าย”กดเสียงต่ำเป็นการขู่นิดๆสไตล์คุณหนูเชสเตอร์ แม้จัสมินจะรู้ว่าเพื่อนสาวกำลังทีเล่นทีจริงอยู่ แต่ด้วยความที่ ‘มันมีอะไร’ จริงๆทำให้เธอเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่และตะปบเข้าที่กระเป๋ากางเกงด้านซ้ายตามสัญชญาณ หากเธอได้รวบรวมสติสักนิด นั่นคือการบ่งบอกเลยว่าเธอกำลังปกปิดอะไรบางอย่างอยู่ชัดๆ
“ไม่มีอะไรหรอกน่า แฮ่ม..”
“เอาให้เอาจริงเถอะน่า”จัสมินกระแอมไอสองสามครั้งแล้วทำทีเป็นคุยโทรศัพท์เพื่อตัดบทสนทนา แต่แน่นอนว่าสายตาฟาดฟันของอเล็กซ์ยังจ้องแผ่นหลังบางๆของเธอไม่ละไปไหน และขอให้รู้ไว้เลยว่าเธอจะไม่มีทางแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้ ..แม้กระทั่งกับเพื่อนสนิทห้าทั้งก็ตามที
“อะไรกันอเล็กซ์ จัส”
“บอนนี่คือว่า..”
“ไม่มีอะไรจ้ะ!”เสียงแหลมเล็กแทรกขึ้นทันทีที่อเล็กซานดร้าเตรียมจะเปิดปากขอความร่วมมือกับบอนนี่ จี. จีเวลรี่เพื่อเค้นความลับของเธอ แน่ล่ะว่าบอนนี่ร้ายจนเธอคิดถึงวิธีการสารพัดแบบที่จะงัดมาเค้นไม่ออกเลยล่ะนะ”คือว่าอเล็กซ์เขา..เมนส์มาไม่ปกตินะ บางทีเธอน่าจะช่วยได้นะบอนนี่”
“oh my gosh”บอนนี่เบิกตากว้างแล้วหันมามองอเล็กซ์ที่โบกมือพึ่บพั่บ”อย่าบอกนะว่าเธอไปทำอย่างว่ากับใครเขามา”
“ยัยบ้า!” สบถจบก็ถลาเข้าบีบคอบอนนี่ทันที จัสมินมองสองสาวตะลุมบอนกันด้วยความโล่งใจ ยกมือขึ้นตบอกเบาๆแล้วลูบไปมาเป็นการปลอบขวัญก่อนจะเลื่อนลงไปตบกระเป๋ากางเกงที่มีโทรศัพท์นอนนิ่งอยู่เพื่อเป็นการดับเบิ้ลเช็คให้สบายใจอีกครา เชื่อเถอะว่าเรื่องพรรค์นี้ควรจะตายไปพร้อมกับเธอและเขาเท่านั้น..
“เอาเลย!”หากเพราะกำลังเหม่อคิดถึงอะไรบางอย่างทำให้เธอเผลอ บอนนี่และอเล็กซ์ที่ไปตกลงกันตอนไหนไม่ทราบกระโจนเข้าหาจัสมินอย่างรวดเร็ว ด้วยความที่สูงกว่าอยู่มากจึงทำให้บอนนี่สามารถล็อคแขนจัสมินไม่ให้ดิ้นได้ง่ายดาย อเล็กซานดร้าหยิบโทรศัพท์สุดหวงออกมาได้สำเร็จและรีบปลดล็อคด้วยรหัสที่เธอเดาถูกอย่างน่าอัศจรรย์
ดวงตาเขียวเข้มเบิกกว้างก่อนจะค่อยๆเลือนมามองที่จัสมินอย่างไม่เชื่อสายตา ริมฝีปากบางเผยอออกราวกับจะพูดแต่ก็กลับเก็บเงียบ เป็นอย่างนั้นอยู่สองสามทีจนบอนนี่และจัสมินพากันขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“จัสมิน...”และในที่สุดอเล็กซานดร้าก็สามารถรวมสติทั้งหมดกลับมาได้”อีโฮวอน..”
“…”หากชื่อนั้นสามารถทำให้บอนนี่และจัสมินเงียบไปตามๆกัน
“หมายความว่ายังไง”
© Tenpoints !
บทนี้ก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิม ขอโทษนะคะ T -T แต่ใช้เวลาแต่งนานมากนะกับตอนเซอร์ไพร์ส
ภาษางงๆไปก็ขอโทษด้วยนะคะ ช่วงนี้เบลอมากก T v T งมฟิคญี่ปุ่นไทยเกาหลียุโรปพร้อมกัน
เซอร์ไพร์สไม่มีอะไรแต่คิตตี้ว่าก็ซึ้งดีนะ ? ( เข้าข้างตัวเอง) ตัวละครใหม่มาอีกหนึ่งตัวแล้วว :)
รอลุ้นกันตอนต่อไปว่าแท้จริงแล้วอีโฮวอนคือใครกันแน่ แทแด่มมม
ออดิชั่นกันสิบกว่าคนแต่มีติดตามกันตั้งห้าคน คิตตี้ปลื้มมากจริงๆนะ ♥
ตอนแรกไม่นึกว่าจะมีถึงสองคนด้วยซ้ำเลย 555 รักและขอบคุณจากใจจริงเลยคะ :-)
จะพยายามแก้ภาษาในดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ตอนนี้มันเป็นมายสไตล์ไปแล้ว แง้ ( cr : พี่ยู )
ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองสามารถแต่งมาได้ถึงบทที่สี่และจะห้าแล้ว ขอบคุณทุกแรงซัพพอร์ตเลยนะคะ
รักทุกคนเสมอ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ >3<
ความคิดเห็น