คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : trouble maker ☀ - 1st chapter - ( Comienzo )
1ST CHAPTER : COMIENZO
บทที่หนึ่ง : การเริ่มต้น
รองเท้าชารลส์แอนด์คีทคอลเล็คชั่นส้นเข็มสูงสองนิ้วครึ่งสีแดงสดเข้าชุดกับเดรสเน้นรูปสีดำของชาแนลพาดเอวด้วยเข็มขัดของจีออดาร์โน่ อาร์มานี่หนังงูเน้นความโดดเด่นด้วยเสื้อโค้ตขนเฟอร์เสือขาวสุดเลิศที่ทำให้ลุคของนาริม ชินในวันนี้ดูสะดุดตา หรูหราและเก๋ไก๋สุดๆ มือเรียวหยิบแว่นกันแดดสีชาออกมาจากกระเป๋าบาเลนซิเอก้าสีสดที่เพิ่งวางขายบนห้างบาร์นีย์เมื่อคืนก่อนขึ้นมาสวมแล้วตั้งท่าเดินออกจากคลาสประวัติศาสตร์แฟชั่นของโปรเฟซเซอร์หลิวอย่างสง่างาม สะกดสายตาของนักศึกษาคนอื่นไว้ได้อย่างง่ายดาย
นาริม ชิน ... โฉบเฉี่ยว โดดเด่นและสะดุดตาตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า
“บูติกของบาเลนซิเอก้าเพิ่งวางของคอลเล็คชั่นใหม่วันนี้เอง ไปดูของด้วยกันไหมนาริม”
“ขอตัวแล้วกัน ว่าจะกลับไปทำโปรเจ็คของโปรเฟซเซอร์หลิวให้เสร็จน่ะ เดดไลน์อาทิตย์หน้า เธอทำเสร็จแล้วเหรอ”
“ยะ..ยังหรอก”
“แหม โปรเจ็คออกแบบชุดราตรีบังคับทรงเอนี่ยากจะตาย ฉันทำมาตั้งสองอาทิตย์แล้วยังไม่เสร็จเลยนะ”นาริมกรีดยิ้มหวานที่เคลือบไปด้วยยาพิษส่งผลคู่สนทนาต้องรู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างช่วยไม่ได้”ส่วนคอลเลกชั่นของบาเลนซิเอก้าน่ะ วางขายไปเมื่อวานต่างหากล่ะที่รัก วันหลังเก็บข้อมูลจากเว็บที่ไม่ใช่ของเถื่อนหน่อยก็ดีนะ อุ๊ย.. ฉันไปนะ คนรถมารอแล้ว เจอกันจ้ะ”
ร่างสูงระหงส์ราวกับนางแบบคลี่ยิ้มหวานอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเดินตรงไปที่ลีมูซีนสีดำขลับทิ้งไว้แต่ดวงตาริษยาของอีกฝ่าย ความเพอร์เฟ็ค หรูหราและล้ำหน้าของนาริม ชินน่ะยากจะหาตัวจับ นอกจากหล่อนจะหยิ่ง ปากร้ายและยโสถือตัวเสียขนาดนั้นแล้ว การดูถูกคนอื่นด้วยรอยยิ้มหวานจ๋อยแบบนั้นถือเป็นอีกหนึ่งความสามารถที่ทุกคนพากันร้องยี๊ ..แน่นอนว่าลับหลังน่ะนะ
โอ๊ย ช่างปะไร อย่างกับว่าเธอจะแคร์
How many cares one loses when one decides not to be something but to be someone.
“หยุดรถปีเตอร์”
“ครับคุณหนู”พ่อบ้านประจำตระกูลได้ยินดังนั้นจึงรีบกดเบรกให้นิ่มนวลที่สุดก่อนจะกระวีกระวาดมาเปิดประตูให้คุณหนูที่คลั่งความเพอร์เฟ็คเข้าขั้นบ้าของเขา นาริมเปลี่ยนรองเท้าจากชาร์ลส์แอนด์คีทสุดเลิศมาเป็นรองเท้าทรงบัลเล่ห์สีเทาที่มีดอกไม้ดอกใหญ่ประดับอยู่ ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นแบบลิมิเต็ด อิดิชั่นของมิวมิวที่หรูไม่แพ้กันนั่นแหละ
“ออกรถไปเลย วันนี้ฉันเดินกลับเอง”
กริ๊ง~ เธอผลักประตูไม้ที่มีกระดิ่งอันเล็กๆห้อยอยู่ด้านบนเข้าไปอย่างคุ้นชิน กลิ่นของชินนาม่อนโรวและกาแฟหอมๆลอยเข้ามาปะทะใบหน้า บรรยากาศอบอุ่นขัดกับอุณภูมิด้านนอกทำให้เธอจำต้องถอดโค้ตเฟอร์เสือขาวที่รักออกแล้วพาดไว้บนราวที่ทางร้านจัดเตรียมไว้ให้ เวลาบ่ายสองโมงที่คนค่อนข้างจะบางตาทำให้เธอสามารถเลือกนั่งบนโซฟาติดริมหน้าต่างที่โดยเดิมมักจะมีคนมาจับจองอยู่เสมอนั่นได้อย่างสบายๆ
พนักงานสาวปรี่เข้ามาหาพร้อมกับสมุดโน้ตเล็กๆสำหรับจดออเดอร์ ผายมือเป็นเชิงเชื้อเชิญ นาริมไม่แม้จะเสียเวลาเปิดเมนู สโคนเนยสดสองก้อนกับแยมสตอว์เบอร์รี่และคาปูชิโน่ร้อนๆมักเป็นเมนูประจำที่เธอสั่งคนเคยชิน หากเพราะร้านนี้มักจะทำสโคนได้หวานน้อยกว่าร้านอื่นๆ แน่นอนล่ะ รูปร่างที่เพอร์เฟ็คย่อมแลกมากับอะไรหลายๆอย่าง
โทรศัพท์เครื่องบางสั่นอยู่บนโต๊ะไม้เตี้ยเบื้องหน้า ข้อความที่สาวๆในกรุ๊ปของเฟซบุ๊คคุยกันช่างรบกวนเวลาอันเงียบสงบของเธอสุดๆ ข่าวก๊อซซิบลวงโลกหรือแม้กระทั่งการจับเข่านินทาคนอื่นนั้นไร้สาระสิ้นดี หลายครั้งที่นาริมเห็นพวกปล่อยข่าวนี่ต้องอับอายขายหน้าเพราะปล่อยข่าวมั่ว แต่พวกหล่อนก็ไม่เคยเข็ดเสียที
นี่แหละนะ ชีวิตของเด็กมหาวิทยาลัยศิลปะ
กริ๊ง~
อาจเป็นสัญชาตญาณที่เธอต้องเงยหน้าขึ้นมองประตูร้านอย่างช่วยไม่ได้ ชายร่างสูงที่มาพร้อมกับเสื้อพีโค้ตหนังสีเข้มและกระเป๋ากีต้าร์ที่สะพายหลังอยู่นั่นช่างสะดุดตาเธอเหลือเกิน ผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตยุ่งเยิงนิดๆกับใบหน้าขาวซีดที่ฉายแววความหยิ่งยโสดูมีสเน่ห์ดึงดูดอย่างแปลกประหลาด ราวกับตกอยู่ในภวังค์ที่ทำให้นาริมจ้องชายคนนั้นไม่กะพริบตา
“สโคนกับคาปูชิโน่ไม่ใส่วิปครีมคะคุณผู้หญิง”ยิ้มตามมารยาทตอบรับพนักงานที่นำสโคนหอมกรุ่นมาเสิร์ฟ มือเรียวยกแก้วกาแฟขึ้นจิบนิดๆแต่ดวงตายังจับจ้องอยู่ที่หนุ่มพีโค้ต แม้กระทั่งตอนที่สั่งออเดอร์ ริมฝีปากบางสีชมพูซีดนั่นยังขยับได้น้อยมากถึงมากที่สุด..
หล่อเหลาราวกับปติมากรรมชิ้นดีจากพระเจ้า รูปร่างแข็งแกร่งสมส่วนเฉกเช่นเดวิด สเน่ห์เหลือร้ายและเยือกเย็นที่ดูดึงดูดใจ ..
นาริมคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะจิบคาปูชิโน่ร้อนๆอีกนิด อาจเป็นโชคดีที่ชายคนนั้นเลือกนั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับเธอไปอีกนิดจึงได้ทีสำรวจเขาอย่างเปิดเผย ใบหน้าเหมือนคนเอเชียและดูจะเงียบขรึมนั่นทำให้เธอเริ่มจะเหมือนโรคจิตมากขึ้นไปทุกที หากเพราะละสายตาจากดวงตาสีนิลทรงสเน่ห์นั่นไม่ได้เสียที
ชายคนนั้นเปิดฝาโน๊ตบุ้คขนาดจิ๋วพกพาง่ายขึ้นมาวาง สวมแว่นสายตาแล้วดันขึ้นนิดๆก่อนจะเริ่มลงมือพิมพ์งานอย่างขมักเขม่น เสียงต๊อกแต๊กผลัดกับเวลาที่เขายกกาแฟขึ้นจิบยังอยู่ในสายตาของนาริมเสมอ.. แม้ตัวเขาเองจะไม่รู้ตัวน่ะนะ
“โอ้พระเจ้า สวัสดีนาริม”
“ไฮ ..บอนนี่?”
“ถูกต้อง นั่นคือชื่อของฉันจ้ะ J”หญิงสาวรูปร่างผอมบางในชุดเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้นที่สวมทับถุงหน่องสีดำบางๆยิ้มกว้างก่อนจะนั่งลงข้างๆนาริมอย่างถือดี ส่วนเจ้าตัวก็แค่ยักไหล่แล้วหันไปจิบคาปูชิโน่ต่อเงียบๆ บอนนี่ จี. จีเวลรี่ เฮอะ ยัยตัวร้ายบ้านข้างๆนั่นยังไงล่ะ ไม่ค่อยอยากจะจำใส่ใจเท่าไหร่นักหรอกนะ
“ไฮยงฮวา”จากที่นั่งเงียบๆอยู่ครู่หนึ่งก็ต้องหันมาจ้องหน้ายัยบลอนด์สมองกลวงเขม็ง เมื่อกี้หล่อนทักผู้ชายที่จิบอเมริกาโน่คนนั้นอยู่เนี่ยนะ ? โอเคเธอไม่ค่อยแปลกใจในข้อนั้น แต่บอนนี่รู้จักชื่อเขาแถมยังดูจะสนิทสนมไม่น้อยที่ผู้ชายคนนั้นยกมือทักทายกลับ!
..แวบหนึ่งน่ะนะ
“มองหน้าฉันอย่างนั้น เธองับหัวเลยก็ได้นะ L”
“นั่นใคร”
“หืม”
“ผู้-ชาย-คน-นั้น-คือ-ใคร”บอนนี่เสแสร้งทำตาโตอย่างโอเว่อร์เมื่อนาริมเอื้อมมาบีบแขนหล่อนซะแน่น แถมยังกดเสียงต่ำเป็นการขู่ ใช่.. นาริมที่เป็นโรคคุณหนูนั่นไม่ชอบถูกกวนประสาทหรือถูกขัดใจ และแน่นอนอีกว่าบอนนี่ จี. จีเวลรี่คนนี้ชอบที่จะขัดใจยัยเอเชียนี่ยิ่งกว่าการช็อปปิ้งเสียอีก
“ถ้าฉันบอกเธอไปแล้วจะได้อะไรตอบแทน”
“เธอนี่มัน..”
“ว่าไง”เลิกคิ้วสูงเป็นการท้าทายเมื่อคุณหนูชินกัดฟันกรอด จิกตาใส่คล้ายจะระเบิดอารมณ์เต็มที เธอหลุดหัวเราะออกมาเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังถือไพ่เหนือกว่า”ปราด้าหนังจรเข้ เป็นไง เข้าท่าไหม”
“ก็ได้..”
“และแน่นอนว่าต้องเป็นของใหม่ ไม่ใช่ของที่เธอมีอยู่แล้วนะจ้ะ”
“บอนนี่ จี. จีเวลรี่ เธอมันอสรพิษ”
“จุ๊ๆๆ ฉันรู้ดีจ้ะที่รัก ดีล? (Deal?)”
“ชัวร์ ดีล”นาริมกรอกตาไปมาในขณะที่บอนนี่ยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่ปกปิด ผู้หญิงผมบลอนด์อย่างบอนนี่คือแบบอย่างที่นาริมยกให้เป็นประเภท ‘ออริจินัล บลอนด์’ สมองกลวง ถือดี อวดดี ปากร้ายและชอบหาข้อต่อรอง ใช่.. ยัยนี่คือร่างแยกของปารีส ฮิลตัน ภายในเส้นผมสีบลอนด์ๆนั่นคงมีแต่อะไรชั่วร้ายเต็มไปหมดอย่างไม่ต้องนึกสงสัยให้เสียเวลาเลยสักนิด
“เขาชื่อจอง ยงฮวา เป็นนักเรียนฝั่งดนตรีสากลเอกกีต้าร์คลาสสิกและประยุกต์”บอนนี่ยิ้มเผล่ราวกับเด็กน้อยก่อนจะเริ่มเล่าต่อ”มาจากเอเชีย ประเทศอะไรยังไม่ได้สืบ แต่ได้ทุนเข้ามาด้วยคะแนนว่าที่เกียรตินิยมอันดับหนึ่งของเอก รู้สึกว่าจะอยู่ในแฟลตตรงหัวมุมถนนโคลฟเวอร์เดลน่ะ แฮ่ม..”
“อะไรอีกมิสจีเวลรี่”
“ถ้ามากกว่านี้ฉันขอเข็มขัดของแอร์เมสสีส้มด้วยนะจ้ะ”มันถึงขีดสุดที่เธอจะทนแล้วจริงๆน่า ! นาริม ชินจิกเล็บลงไปในอุ้งมืออย่างอดกลั้น กัดริมฝีปากแน่นจนบอนนี่ต้องหัวเราะออกมาราวกับตัวเธอเองนั้นชนะเลิศการประกวดรางวัล แต่แล้วรอยยิ้มที่ทุกคนลงความเห็นว่าเยือกเย็นและน่าหวาดกลัวที่สุดก็ถูกเรียกขึ้นมาประดับบนใบหน้าของนาริมทันที ..
“เอาอย่างนี้นะจ้ะบอนนี่”เสียงหวานจ๋อยนั่นทำเอาบอนนี่กลืนน้ำลายอย่างติดขัดและหวั่นใจน้อยๆ”กระเป๋าปราด้าหนังจรเข้ รองเท้าวิเวียน เวสวู้ดส่งตรงจากโรงงาน เข็มขัดแอร์เมสคอลเล็คชั่นทรีเบบี้สามสีแลกกับประวัติทั้งหมดของเขา รวมถึงเบอร์โทรศัพท์และที่อยู่อย่างชัดเจน ดีล?”
“ดีล!!”
คนที่โหยหาแฟชั่นยิ่งกว่าชีวิตอย่างบอนนี่มีหรือจะปฎิเสธข้อเสนอแสนหวานเช่นนี้ได้ลงคอ J
มันเป็นอะไรที่นาริมคิดไม่ตกและไม่เข้าใจเสียจริงๆ
แม้แบรนด์เนมที่ต้องเสียไปให้กับบอนนี่อย่างไร้แก่นสารนั่นจะไม่ทำให้ขนคิ้วสักเส้นของเธอสั่นไหวแต่การที่เธอยอมทุ่มเงินขนาดนั้นเพื่อผู้ชายในร้านกาแฟมันเป็นอะไรที่ ..โง่มาก ใช่ โง่มาก! ทั้งที่ผู้ชายคนนั้นไม่แม้จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาหรือยิ้มทักทายแถมติดจะหยิ่งจนน่าหมั่นไส้นั่นดูไม่น่าเข้าใกล้เลยสักนิด..
เอาน่า ถือซะว่าหาอะไรทำแก้เครียดแล้วกันนะนาริม
“ให้ตายเถอะ ลูน่า มอร์แกน! ฉันจะเอาเลือดออกจากหัวเธอให้ได้เลยยัยงั่งเอ๊ย”นาริมเบิกตากว้างให้ลูกสาวออดี้สุดแซ่บแสนรักที่ตอนนี้กันชนหน้าได้หายไปและกลายเป็นออดี้เปลือยอย่างเรียบร้อยแล้ว ส่วนตัวการก็กำลังยืนยิ้มแป้นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ข้างๆรถด้วยเสื้อสุดวาบหวิวเรียกสายตาจากหนุ่มๆเสียด้วย
“นาริม ~”
“เธอตายแน่”ลูน่า มอร์แกนหรือนางแบบสาวชื่อดังสุดเลิศที่กำลังเป็นฮอตทอปปิกในวงการถ่ายแบบถลาเข้ามากอดแขนญาติสาวอย่างออดอ้อน จะให้นาริม ชินรู้ได้อย่างไรว่าเธอเมาปลิ้นแล้วเอาน้องออดี้ไปจิ้มตูดรถบรรทุกจนกันชนหน้าหาย เฮอะ มีแต่ตายกับตาย! ชีวิตนางแบบของเธอได้พังเพราะลูน่า มอร์แกนคนนี้พิการแน่นอน
“คุณหนูครับ มีแขกมาขอพบ”พ่อบ้านปีเตอร์ก้มหัวให้นาริมอย่างเคารพก่อนจะหันไปโค้งให้ลูน่า ญาติสนิทของตระกูลชินที่มักจะไปมาหาสู่อยู่บ่อยๆจนบัดนี้มีห้องส่วนตัวในคฤหาสน์แห่งนี้ไปเสียแล้ว
“ใคร”
“ลุค วอรรอลครับ”
“ฉันอยากจะกินยาบ้าแล้วตายๆไปเดี๋ยวนี้นี่แหละ!”
“ลุค วอรรอลคือตัวปัญหา”
“พอๆกับเธอนั่นแหละ หุบปากซะ”
“โอเค รูดซิบกริบเลยจ้ะ”เสริมคำพูดด้วยการทำท่ารูดซิบปาก นาริม ชินส่ายหัวให้กับลูน่าก่อนจะหลุดยิ้มเล็กๆออกมา ในแม็กกาซีนผู้คนมักจะพบเห็นลูน่า มอร์แกนในเวอร์ชั่นนางแมวยั่วสวาทหรือสาวบันนี่เพลย์บอยสุดเซ็กซี่.. บางทีถ้าเธออัดคลิปยัยประสาทกลับนี่ไปขายก็คงจะได้เงินอยู่มากโข
และผู้ชายผมบลอนด์อีกหนึ่งคนที่เธอยกให้อยู่ในประเภทของ ‘ออริจินัล บลอนด์’ คือลุค วอรรอล
นายแบบค่ายเดียวกับลูน่าหรือพูดในทางทฤษฎีแล้วก็คือธุรกิจหนึ่งแขนงของครอบครัวชิน ชายร่างกำยำที่ผ่านการเข้าออกฟิตเนสเป็นว่าเล่นในชุดเสื้อกล้ามสีน้ำเงินเข้มสกรีนคำหยาบและกางเกงเดฟสีดำสนิทนอนกลิ้งเกลือกบนโซฟาบุด้วยขนแกะสุดหรูราวกับบ้านตัวเองคนนั้นนั่นแหละ คือลุค วอรรอล
“มีอะไรให้รับใช้คุณชายวอรรอล”
“นาริม~ ลูน่า~”
“บางทีนายอาจจะเพี้ยนไปแล้วก็ได้”ประกอบคำพูดด้วยการหมุนนิ้วบริเวณขมับและแลบลิ้นปลิ้นตาจนลุคต้องหันมาทำหน้าดุใส่
“ว่ามา”นาริมนั่งลงกับโซฟาก่อนจะยกขาขึ้นไขว่ทับขาซ้าย ประสานมือทั้งสองข้างบริเวณหัวเข่าแล้วยืดหลังตรง น้ำเสียงและท่าทางดูเป็นงานเป็นการขึ้นจนทั้งลูน่าและลุคต้องขยับตัวขึ้นนั่งและกระแอมไอสองสามทีเพื่อปรับตัวเข้าสู่บรรยากาศอันน่าอึดอัดนี่อย่างช่วยไม่ได้
“คือว่าเซบรีน่า..”
“ฆ่าฉันให้ตายไปตรงนี้เลยจะง่ายกว่านะลุค วอรรอล!”
“Five six seven eight! Bounce one two three four five turn six seven jump!”สาวร่างสมส่วนขาเรียวสวยหกคนในชุดเชียร์ลีดเดอร์สีแดงตัดขาวเข้ารูปเน้นหน้าอกและกระโปรงสั้นกุดโชว์เรียวขาต่างเต้นอย่างพร้อมเพรียงและสะบัดพอมพอมในมือไปตามจังหวะการปรบมือของสาวผมทองในชุดเดียวกันแต่แตกต่างที่หล่อนนั่งอยู่ในร่มไม้บนอัฒจรรย์ที่ล้อมสนามกีฬาทั้งหมดไว้ หล่อนหยุดปรบมือไปดื้อๆก่อนจะปาพอมพอมใส่หน้าสาวผิวดำที่ยืนอยู่แถวหน้าเข้าอย่างจัง
“เลล่า!! เธอเลิกเหยาะแหยะแล้วตั้งใจได้รึยังหะ”
“ฉะ..ฉันตั้งใจแล้วนะกัปตัน”
“ตั้งใจบ้าอะไร เธอเต้นไม่ตรงจังหวะ ยกขาไม่เท่าคนอื่นแถมยังทำตอนแปรแถวเสียขบวนอีก ทุเรศสิ้นดี!”เลล่าก้มหน้าลงปล่อยให้กัปตันสาวจอมเอาแต่ใจเขวี้ยงของใส่อย่างจำยอม สาวเชียร์ลีดเดอร์คนอื่นได้ยืนแต่เกาะกลุ่มกันไม่กล้าเข้าไปห้ามนางร้ายที่ตอนนี้กำลังเดือดพล่านตรงหน้า
“ฉันขอโทษเซบรีน่า หะ..หยุดเถอะขอร้อง”
“ฉันคือกัปตัน!”เซบรีน่า แอนเดอร์สันกรีดร้องเสียงดัง ประกอบด้วยกระทืบเท้าไปมาเหมือนเด็กเอาแต่ใจ”เลิกซ้อม! เลล่า..จำไว้นะว่าฉันให้โอกาสเธออีกแค่ครั้งเดียว ถ้าพรุ่งนี้เธอยังเต้นเหมือนอีกัวน่าแบบนั้น คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าเธอตายไม่ดีแน่!!”
เหล่าเชียร์ลีดเดอร์สาวพยักหน้าหงึกๆแล้วรีบสลายตัวกลับไปห้องล็อกเกอร์อย่างรวดเร็ว ตัวเซบรีน่านั้นจึงสะบัดผมสีบลอนด์เข้มสลวยของเธอไปด้านหลังอย่างขัดใจก่อนก้าวเรียวขายาวของตัวเองมุ่งหน้าไปที่ลานจอดรถทันที ทิ้งไว้แต่เสียงซุบซิบนินทาของผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ นางมารร้ายเซบรีน่าอาละวาดเป็นที่คุ้นชินสำหรับผู้คนที่มาดูการซ้อมของเชียร์ลีดเดอร์ หากแต่ก็ไม่มีใครปฎิเสธได้ว่าเซบรีน่า แอนเดอร์สันสวยและเต้นเก่งสมกับการเป็นกัปตันทีมเชียร์จริงๆ
“ฮัลโหล นายอยู่ไหนน่ะ”
(โอ้ว ไปโกรธใครมาอีกล่ะครับที่รัก)
“ฉัน..”เซบรีน่าปฎิเสธตัวเองไม่ได้จริงๆว่าเธอกำลังกลั้นยิ้ม เพียงแค่ได้ยินเสียงทุ้มแฝงความขี้เล่นหน่อยๆนั่นผ่านสายโทรศัพท์ก็ทำเอาอารมณ์ร้อนเมื่อครู่นี้สลายหายไปหมด”ไม่มีอะไรน่า”
(คือผมจะโทรมาบอกว่าวันนี้ติดงานน่ะ แต่ผมส่งเพื่อนไปรับคุณแล้วนะ)
“โธ่ ลุค ฉันรู้นะว่านายกำลังดังแต่ฉันก็อยากให้นายมารับบ้างนี่นา”ลุค วอรรอลคือนายแบบหน้าใหม่มาแรงและกำลังจะได้รับงานโฆษณาอีกมากมายเร็วๆนี้ และนั่นช่างเป็นอะไรที่เธอภูมิใจเสียเหลือเกิน.. การมีแฟนเป็นคนดังนั้นเท่ไม่หยอก หากแต่นี้ต่อไปเธอก็สามารถอวดใครต่อใครได้ว่าแฟนหนุ่มของเธอเป็นถึงดาราดัง ทีนี้ยัยพวกกระจอกทั้งหลายก็ต้องพากันอิจฉาตาร้อนจนนอนไม่หลับแน่นอน แค่คิดเธอก็สนุกแล้วล่ะนะ หึ
(เอาน่า คุณก็รู้ว่าผมรักคุณ)
“ฉันก็รักคุณเหมือนกัน”
(งั้นแค่นี้นะครับ บายฮันนี่)
“คิส มั๊วะ!”สาวผมบลอนด์ส่งเสียงจูบลงไปก่อนจะกดสายทิ้ง แน่นอนว่าเพื่อนสนิทแสนโสโครกของลุคคือแกรนท์ ฮัดสัน นักกีฬาบ้าพลังที่ตั้งท่าจะมาหยอดเธอทุกเวลา ยอมรับเถอะว่าซิคแพ็คและผิวสีออกแทนนั่นมีสเน่ห์ดึงดูดและชวนหลงใหลไม่แพ้ลุค วอรรอลเลยสักนิด แต่เขามันป่าเถื่อน มันคงทุเรศสุดๆถ้าเธอจะลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับเขา
แค่คิดก็ยี๊สุดๆแล้วล่ะยะ
“ไฮเซบ”
“สวัสดีฮัดสัน”เซบรีน่าเบ้ปากก่อนจะไล่สายตาตั้งแต่กลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มที่เปียกหยาดน้ำจรดรองเท้าสปอร์ตของไนกี้ที่ถ้าจำไม่ผิด..มันเป็นของซีซั่นที่แล้ว ยี๊! เชื่อเถอะว่าสีหน้าท่าทางของเธอแสดงออกไปหมดแล้วว่าการแต่งตัวของเขามันโสโครกขนาดไหน ส่วนรถน่ะเหรอ..รถยุโรปแบบกระจอกๆที่ให้ตายยังไงเซบรีน่า แอนเดอร์สันคนนี้ก็ขอสาบานไว้เลยว่าจะไม่มีวันนั่งเด็ดขาด
“พ่อผมเอาจากัวร์ไปขับน่ะ ‘โทษที”
“ฉันไม่ได้หวังให้นายขับจากัวร์มารับฉันหรอกย่ะ อย่างน้อยก็ควรจะเป็นมาเซอราตีหรือปอร์เช่ ไม่ใช่รถกระป๋องแบบนี้ คนเขาจะคิดยังไงถ้าเห็นฉัน ..เซบรีน่า แอนเดอร์สันนั่งอยู่ในรถแบบนี้หา?!”
แกรนท์ยักไหล่เป็นคำตอบ
“ฟังนะแกรนท์..”เซบรีน่าถอยหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจ้องลึกลงไปในดวงตาสีไม้โอ๊คอันน่าหลงใหลของอีกฝ่าย”ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีทางตอบรับข้อเสนอของนายแน่นอน”
“ผมอุตส่าห์มีหวังนิดๆนะเนี่ย”
“ตราบใดที่นายยังเทียบลุคไม่ได้ ฉันก็ไม่มีทางเซย์เยสย่ะ”เซบรีน่ายืนตัวขึ้นกอดอก จ้องอีกฝ่ายที่เริ่มสืบเท้าเข้ามาหาอย่างท้าทาย ลานจอดรถหลังโรงเรียนในเวลาที่ปลอดคนแบบนี้ไม่สามารถบั่นทอนความมั่นใจอันเหลือล้นและสเน่ห์แบบร้ายกาจของเซบรีน่าได้แม้แต่น้อย แกรนท์ ฮัดสันเดินต้อนหญิงสาวเข้าไปติดกำแพงก่อนจะบีบไหล่บางจนอีกฝ่ายต้องเผลอครางเพราะความเจ็บปวดออกมา
“ผมแย่กว่าลุคตรงไหน มันก็ขี้ยา ขี้เมา เสเพลไม่ต่างจากผมเลยสักนิด”เซบรีน่ายักไหล่ก่อนจะเอื้อมมือไปบีบคางหนุ่มร่างใหญ่แล้วกระซิบเสียงรอดไรฟัน
“เพราะนายมันทุเรศ ตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า จำเอาไว้เลยนะแกรนท์ ฮัดสัน”
- TO BE CONTINUED -
© Tenpoints !
เป็นตอนที่สูบพลังไปเยอะมากจริงๆคะ ขอบคุณปู่เกิ้ลเป็นพิเศษ >/\< ช่วยหาข้อมูลเยอะมาก 55
ตอนนี้พยายามใช้บรรยายให้กลับมาทางเอเชียเพราะใช้สาวเอเชียดำเนินเรื่อง
ซึ่งภาษาก็เลยแปร่งๆแปลกๆติดขัดกว่าเดิมอยู่มากโข ขอโทษนะคะ จะพยายามแก้เน่อ U_U
เก้าหน้ากระดาษเวิร์ด T.T ปั่นค้างไว้เมื่อคืนคะ วันนี้เลยเอามาลง จะได้ไม่ขาดตอน:)
เอามาลงแบบไม่แคร์คนอ่านและคนเม้นท์เหมือนเดิม คึกจัดเหมือนเดิมเช่นกันคะ n_n คิกคิก
ติชมกันได้เลยนะคะ พร้อมรับฟังมากๆ ! ตอนที่สองถ้าไม่วันนี้ดึกๆก็พรุ่งนี้แหละ(ฟิต)
เม้นท์หรือไม่เม้นท์ก็ได้นะคะ ขอแค่ติดตาม ขอแค่อ่านก็ดีใจแล้ว เย้ >3<♥
โปสเตอร์หน้าบทความสวยไหม ? พี่จอห์นหล่อมาก ขอบคุณแรร์ริวั่ลนะคะ ♥
ps.ฟิคใครคิตตี้ยังไม่ได้เม้นท์ก็รอแปปหนึ่งนะคะ วันนี้ใช้เวลาปั่นทั้งวัน T_Tv
ความคิดเห็น