คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : BAEKTAE▲BEHIND▼ chapter 4
BAEKTAE▲BEHIND▼
“แล้วไล่ะแบฮยอน?! นายยัเอาับผู้หินอื่นไ้
นายยับนอื่นไ้ ..ันะทำบ้าไม่ไ้หรือไ!” ันะอลับไปอย่าเหลืออและสุะทนับวามเอาวามิัวเอเป็นให่อเา
“ไม่ไ้! เพราะเธอบับันอยู่ไ”
“แล้วเวลานายมีนอื่น..เยนึบ้าไหมล่ะว่าบับันอยู่” ันอบ ทำเอาอีนเียบไปั่วะ แ่แล้วสายาวูบไหวไป็ลับมาแ็ร้าวัเิม
“ันไม่ไ้ิอะไรับผู้หิพวนั้น..ไม่เ้าใหรือไ” เาพูออมาอย่าไม่มีเหุผล
“ัน็ไม่ิอะไรเหมือนัน เพราะั้นนาย็ไม่มีสิทธิมายุ่”
หมับ!
เาเปลี่ยนมาับไหล่ันแน่นแล้วระาเ้าไปหาัวนหน้าันแทบะไปมอยู่ับหน้าอว้านั่น
..ผู้ายนนี้ไม่ไ้สนใำพูหรือแรัืนอันสันิ เายัเอาแ่ใโยารพยายามะเอาใบหน้ามาุไร้ับอออัน
“แบฮยอนะทำอะไร! ปะ..ปล่อยนะ!” ันผลัเาออแ่เ้าัว็ยัไม่หยุ เาเยหน้าึ้นมามอัน ..ใบหน้าอเาอยู่รหน้าอันใล้เอามาๆ
..ใล้ันนันหายใไม่ทั่วท้อไปั่วะ
“ทำให้ันมีสิทธิในัวเธอไ..ะไ้เลิอ้าัทีว่าันไม่มีสิทธิยุ่เรื่ออเธอ”
“ไม่ไ้นะ! แบฮยอน..หยุสิ!”
ันผลัไสเาออไปแล้วรู้สึถึวามน่าลัวอนรหน้า
ท่าทีอเาไม่เหมือนนำลัล้อเล่นเลยสันิ ..เาำลัะทำอย่าที่พูริๆ “นายะทำบ้าอะไรอนาย! นี่มันบนรถนะ!”
“บนรถแล้วไ ็น่าสนุีนี่ันยัไม่เยลอ..”
มือหนาที่ผ่อนแรลในอนแรล็อมืออันไว้แน่นว่าเิม่อนะุไร้ไปหน้าพรมูบลบนอออัน
เาัและเม้มริมฝีปาลบนผิวอันแรๆนันเผลอรี๊ออมาเพราะวามเ็บปว
“ะ..เ็บ..” ันพึมพำออมาอนที่เาพยายามะบเม้มริมฝีปาลอีรอบ
“เ็บ็ีะไ้ำ”
“ยะ..อย่า..อย่านะ อ๊ะ..” เสียอันที่พยายามห้ามาห้วไปเมื่อนเอาแ่ใฝัมเี้ยวลบนผิวันรั้แล้วรั้เล่า
วามรู้สึเ็บแสบแล่นพล่านเ้ามาในหัว
..ันเผลอิมือลบนไหล่อเาเพื่อบรรเทาอาารเ็บแปลบที่้นอ
“อะ..ออไปาัวันนะ..ออไป” ันึสิลับมาแล้วพยายามเบี่ยัวออาารรุล้ำอเา
แบฮยอนมอันอย่าไม่พอใแล้วผละัวออ
“ถ้าเป็นไอเวรนั่น..เธอะผลัไสันแบบนี้ไหม”
“ันะไม่ผลัไส เพราะเาะไมู่ถูและเอาเปรียบันอย่าที่นายำลัทำอยู่”
“็ี..” แบฮยอนถอยห่าออไปแล้วเา็สาร์ทรถ
่อนะออรถไป้วยวามเร็วที่เพิ่มึ้นเรื่อยๆนน่าใหาย
“แบฮยอน..” ันพูื่ออเาออมาอย่าหวลัวอนที่เราำลัอยู่บนท้อถนน
มือบารีบว้าเ็มันิรภัยมาาไว้่อนะุมมือัวเอไว้แน่น “ับ้าๆหน่อยสิ..ไ้โปร” นัวเล็อ้อนวอนพาลน้ำาะไหล
วาสวยปิเปลือาลแล้วหลับาแน่นบรรเทาอาารหวาลัว
ถึแทยอนเอ็อบเรื่อรถ และัวเธอเอ็ับรถสปอร์
แ่นั่นไม่ไ้หมายวามว่าเธออบวามเร็วสันิ..
ปิแบฮยอน็รู้ว่าเธอไม่อบวามเร็ว
แ่รั้นี้เพราะ้อาระประหรือพยายามะทำอะไร็าม
บอไว้เลยว่าเาทำให้แทยอนลัวริๆ
..ร่าบาุมมือัวเอไว้แน่นพยายามั้สิและหายใลึๆ
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่็ไม่รู้นระทั่ร่าสูหยุรถและำพวมาลัยแน่น
วาสวยเบิว้าเมื่อรู้สึถึแรระาาอีนที่เินลมาารถแล้วระาแทยอนลมา้วย
“นาย..ะทำอะไร..” แทยอนเอ่ยถาม้วยเสียสั่นเรือเพราะวามลัวที่ยัไม่าหายไป
“เอาไป..” เาหยิบระเป๋าสะพายอันที่อยู่้านหลัรถมาโยนใส่นันแทบะรับมันไว้ไม่ทัน
“แบฮยอน..นะ..นายไม่ไ้ิะทิ้ันไว้รนี้ใ่ไหม..แบ!” ันะโนไล่หลัอีนที่ไม่แม้แ่หันมามอ เาเินึ้นไปบนรถแล้วลระลมาุยับัน้วยแววาเย็นา
และูเหมือนไร้วามรู้สึ
“โทรหาไอเวรนั่นให้มันมารับเธอไปสิ
อ้อ..ืนนี้ะไป่อับมันเลย็ไ้นะไม่้อลับมายิ่ี”
“นาย..อย่าทิ้ันไว้รนี้นะ..ไม่เอา..” ันพูแล้วมอเาอย่าอ้อนวอน
“ำลัอร้อันอยู่เหรอ..แล้วผู้หิปาเ่เมื่อี้หายไปไหนะแล้วล่ะ”
“นาย..ห้ามทิ้ันไว้นะ..” ันพร่ำอ้อนวอนเาไม่หยุ แ่นเย็นาอย่าเา็ไม่ไ้สนใเลย
เาเลื่อนระึ้นแล้วำลัะออรถไป
“แบฮยอน! อย่าไปนะ ..ฮึ..อย่าไป!” ันะโนแล้วน้ำา็พาลไหลออมา
รถสปอร์ันหรูออัวไป
ันรีบวิ่ามไปแล้วพยายามเอื้อมมือไปว้ารถอเาไว้
แ่เพราะรอเท้าส้นสูที่ใส่อยู่ทำให้สะุาัวเอล้มลับพื้นีเมน์อย่าั
..สายาที่พร่ามัวเพราะน้ำามอไฟอรถที่แล่นออไป้วยวามเร็ว
บวับวามเ็บแปลบที่หัวเ่าทำให้ันแทบยันัวลุึ้นไม่ไหว
“เลว..นเลว..ันเลียนาย” ันร้อไห้อยู่บนพื้นแล้วพร่ำเพ้อพูว่าเลียเาอยู่พัหนึ่
ร่าบายันัวเอลุึ้น
ใ้สายามอรอบๆัวแล้วไปสะุสายาับร้านสะวื้อใล้ๆแถวนั้น
สอา้าวเินไปที่นั่น ูน่าะปลอภัยเพราะมีนเินเ้าอออยู่บ้า
อย่าน้อย็ยัีว่าปล่อยให้ัวเอเินมืๆเปลี่ยวๆอยู่นเียว
นัวเล็นั่ร้อไห้อยู่บนโ๊ะหน้าร้านแล้วื่มโูเ้าไปนสิเริ่มเลือนราอยู่นานนับั่วโม
สายาอนที่เินผ่านไปผ่านมามีทั้สสารและาบ้วมอสำรวผิวาวที่โผล่พ้นเสื้อที่สวมใส่
แ่เธอ็ไม่ไ้สนใ มีบานพยายามะเ้ามานั่ับเธอ
แ่เ้าัว็ไล่ะเพิออไปหม ในสมอไม่ไ้ิอะไรเลยนอาำว่าโรธและเลียเา
เธอฟุบหน้าลับโ๊ะแล้วถอนหายใ้าๆ
..มื็มื ลัว็ลัว
แ่ผู้ายนนั้นลับทิ้ันไว้้าทา นเลว..
“เลิร้อไห้แล้วหาทาลับบ้านะยัยโ่..” เสียเล็พูับัวเอแล้ววานหาโทรศัพท์อเฮุนในระเป๋า
นิ้วเรียวเปิเรื่อแล้วมอหน้าอสว่าวาบนิ่ นมันับไปอีรอบ..
ัน..วระโทรหาใรีล่ะ..
ระหว่าที่ำลัเหม่ออยู่ในภวั์วามิ
สายา็ไปสะุับมิสอลหลายสิบสาย และ้อวามที่ระหน่ำส่เ้ามา
“เฮุน..” แทยอนพึมพำพูื่อออีนแล้วโทรลับหามิสอลอเา
“ฮัลโหลแทยอน..ยัไม่นอนเหรอเนี่ย ึนานี้แล้วนะ” เารับสายและอบลับมาเสียัวเีย
“เฮุน..ฮึ..นายมาหาัน..ไ้ไหม..ฮือๆ..เฮุน..” เสียหวานเอ่ยออมาไม่เป็นภาษาแล้วฟุบหน้าปล่อยโฮออมา
ปลายสายฟัแล้ว็ใรีบถามเธอลับไปอย่าร้อนรน
“แทยอน เธอร้อไห้ทำไม ใเย็นๆนะ ..แล้วอนนี้เธอออยู่ไหน”
“ัน็ไม่แน่ใ..ฮึ..มันมื...เฮุน..ันลัว”
“โอเๆ ไม่้อร้อไห้นะ ั้นเปิ GPS แล้วแร์ที่อยู่มาให้ันโอเไหม”
“อื้ม..” ันอบรับแล้วทำามที่เาพู “นาย้อรีบมานะ ฮือๆ..นบ้านั่น..ฮือ..ทิ้ันไว้บนถนน
มื็มื นาย้อมาหาันนะ..อย่าทิ้ันไปอีนนะ” เพราะอาารเมานิๆอันทำให้ันพูทุอย่าที่ิออไปหม
“เ้าใแล้ว หยุร้อไห้ไ้แล้วนี” น้ำเสียอ่อนโยนพูึ้นทำให้ันรู้สึอุ่นใ
“หยุ..ฮึ..หยุแล้ว” ันอบแล้วลั้นเสี้ยสะอื้นไว้
่อนะใ้มือปาน้ำาออลวๆ
“แล้ว็อย่าเพิ่วาสายล่ะ..”
“ทำไม?” ันถามออไป
“นว่าะหาเธอเอ..อย่าน้อยัน็ะไ้แน่ใว่าเธอยัปลอภัย”
“ทำไมนายใีับันนานี้ล่ะ..” ันพึมพำถามออไปแล้วเม้มริมฝีปาแน่น้วยวามรู้สึผิที่เยิว่าเาเป็นนไม่ีในอนแร
“ไม่รู้สิ
..เพราะเธอเป็นนแรที่เอรั้เียว็ทำให้ันิถึไ้นานี้มั้”
“ะ..เฮุน..”
“เพราะั้น..ห้ามวาสายนว่าะเอัน เ้าใไหม”
“อื้ม..เ้าใแล้ว” ันอบแล้วยิ้มออมาะทีุ่ยับเา
“นี่เฮุน..”
“อะไร”
“อบุนะ..อบุริๆ..”
ความคิดเห็น