[shortfic] "YunJae" Who am I ? แล้วผมเป็นใคร

ลำดับตอนที่ #3 : :: who am I ? :: III

กริ๊ง!!! 

 

เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้อง แต่ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวจากสิ่งมีชีวิตภายในห้องเลย จนป้าโซยองต้องเปิดประตูเข้ามาปลุกคุณหนูตามปกติ ที่ถึงจะมีนาฬิกาปลุกแต่คุณหนูก็ไม่ค่อยจะตื่นตามเสียงนาฬิกาเท่าไร แต่ภาพที่เห็นนั้นไม่ปกติซักเท่าไรเลย ก็เพราะขาขาวๆชองร่างบางซึ้งตอนนี้เจ้าของขาหลับไม่รู้เรื่องได้ก่ายอยู่บนลำตัวของเจ้าของห้องที่นอนตะแคงกอดหมอนข้างคนสวยอย่างสบายใจ

 

“ป้าโซยองคะ อุ๊ย...” จีฮเยที่เดินผ่านมากำลังจะเข้ามาทักแม่นมคนโปรด แต่ก็เจอกับท่านอนของพี่ชายสุดที่รัก ด้วยความรวดเร็วของเด็กสาวตัวเล็ก เธอได้รีบหยิบเอาโทรศัพท์เครื่องจิ๋วขึ้นมาถ่ายภาพที่น่ารักนี้เก็บไว้ หลังจากเก็บภาพได้สมใจตนเองแล้วก็เริ่มทำเสียงดัง ขัดจังหวะการนอนอย่างสบายของพี่ชาย

 

“พี่...ยุน...โฮ๊...” จีฮเยแผดเสียงดังลั่นปลุกพี่ชายสุดแสนขี้เซาคนนี้แทนป้าโซยองที่กำลังยืนมองคุณหนูเล็กของบ้านเล่นซนอยู่

 

ด้วยอานุภาพของเสียงใสๆของน้องสาวตัวแสบที่แผดออกมานั้น ทำให้เจ้าของห้องกับคนที่นอนอยู่ข้างๆตกใจ แต่ดูท่าทางแจจุงจะตกใจมากไปหน่อย ขาข้างท่ายยุนโฮนั้นกระตุกด้วยแรงมหาศาลทำเอายุนโฮที่กำลังสะลึมสะลือนั้นกลิ้งลงจากเตียงไปกองบนพื้น ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น ทำเอาคุณหูเล็กของบ้านกับคุณแม่นมอดที่จะขำไม่ได้

 

“ฮ่าๆ” สองเสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดแนะ จีฮเยหันมาขยิบตาให้ป้าโซยองทีนึงแล้วจึงรีบวิ่งลงไปที่ห้องอาหารทันที

 

“โอ๊ย...แจจุง ถีบมาได้” คนที่ลงไปนอนกองบนพื้นถึงกับบ่นอุบ ส่วนคนที่ขากระตุกนั้นยังนั่งทำหน้างง เหมือนวิญญาณยังไม่กลับเข้าร่างเนื่องจากยังไม่ตื่นนอนดี

 

“คิกๆ...คุณหนูไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ วันนี้ต้องรีบไม่ใช่หรอคะ” ทันทีที่ยุนโฮลุกขึ้นยืน ป้าโซยองก็รีบเข้าไปดันหลังคุณหนูใหญ่ให้เข้าไปอาบน้ำ แต่มีเสียงงัวเงียดังขึ้นขัดเสียก่อน

 

“ยุนโฮ...ไปไหนอ่ะ” เหมือนร่างบางจะตื่นแล้ว จึงรีบถามเจ้าของห้องทันที

 

“ไปทำงานครับ” ขณะที่ยุนโฮกำลังตอบ ร่างบางรีบลุกขึ้นจากที่นอน แล้ววิ่งเข้าไปดึงชายเสื้อนอนของร่างสูง “ไปด้วยนะ” ร้องขอเหมือนเด็กๆ แต่ก็ไม่ได้รอฟังคำตอบของคนที่ตนเองถามเลยซักนิด แถมยังวิ่งนำไปที่ห้องน้ำอีกต่างหาก ยุนโฮได้ส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้แผ่นหลังเล็กๆที่วิ่งนำเข้าไป

 

“อ่ะนี่ แปรงฟันนะ” ยุนโฮเดินตามแจจุงเข้ามาในห้องน้ำก็เห็นคนตัวเล็กยืนรออยู่ที่หน้ากระจก จึงจัดการบีบยาสีฟันใส่ในแปรงสีฟ้าแล้วยื่นให้คนตัวเล็ก จากนั้นทั้งสองคนก็แปรงฟันด้วยกัน พอแปรงฟันเสร็จยุนโฮก็จัดการบีบครีมโกนหนวด เตรียมกำจัดไรหนวดที่เริ่มขึ้นตามแนวกรามและคาง

 

“อ๊ะ คุณลุงแซนต้า!!” แจจุงที่ยืนมองยุนโฮทาครีมรอบๆคาง ร้องทักออกมาเสียงดัง

 

ยุนโฮหันมายิ้มให้ แล้วก็เริ่มใช้มีดโกนโกนหนวด “ยุนโฮ ขอทำนะ นะ อยากทำอ่ะ” หลังจากที่ยืนมองร่างสูงได้สักพักจึงเกิดอาการคันไม้คันมืออยากทำบ้าง

 

“หืม ทำเป็นหรอ” ถามไปย่างนั้นแหละ แต่ก็ยอมส่งมีดโกนให้คนที่ยืนจ้องตาเป็นประกาย “ไม่เป็น” ตอบกลับอย่างรวดเร็ว พร้อมกับรอยยิ้มหวานอีกหนึ่งที แล้วก็เริ่มใช้มีดโกนที่รับาจากร่างสูงโกนไปตามสันคาง แต่โกนได้ไม่นานมีดโกนคมๆก็บาดที่ปลายคางของร่างสูงจนได้ ทำให้มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย

 

“อ๊ะ ยุนโฮ ขอโทษนะ” เสียงหวานร้องออกมาอย่างตกใจทันทีที่ยุนโฮสะดุ้ง แล้วก็เห็นเลือดไหลซิบๆออกมา จึงรีบเอ่ยขอโทษออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครืออย่างรู้สึกผิด แล้วก็ยืนก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น

 

“ไม่เป็นไรนะแจจุง นิดเดียวเอง ไกลหัวใจตั้งเยอะ ยุนโฮไม่เจ็บหรอกนะ” พูดปลอบใจ พร้อมกับลูบหัวกลมๆนั้นอย่างอ่อนโยน “ไปอาบน้ำก่อนเร็ว เดี๋ยวยุนโฮจะสายเอานะ” แล้วก็เดินจูงมือนุ่มมายังประตูห้องอาบน้ำ
.
.
.
หลังจากที่ทั้งคู่ได้อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ยุนโฮก็พาแจจุงมาที่โต๊ะอาหาร ที่มีชุดอาหารเช้าเตรียมไว้ให้






เช้านี้คงเป็นเช้าที่ผิดปกติสำหรับพนักงานในชองกรุ๊ป เพราะท่านรองประธานหนุ่มไฟแรง นามชองยุนโฮ ที่เป็นที่หมายตาทั้งสาวๆและหนุ่มน้อยมากมาย มีหนุ่มน้อยหน้าหวานเดินเกาะชายเสื้อสูทเดินตามต้อยๆเข้ามาด้วย อละดูเหมือนทั้งสงจะเป็นที่ดึงดูสายตาอย่างมาก ยุนโฮเลยหันไปดึงมือขาวๆที่กำชายเสื้อของเขามากุมไว้ด้วยมือของตนเอง โดยที่ไม่รูเลยว่าการทำแบบนี้น่ะมันน่าสนใจเสียยิ่งกว่าตอนที่แจจุงเกาะชายสูทเขาเสียอีก



ตามทางเดินที่มีพนักงานหลายคนยืนมุงดูเจ้านายกับหนุ่มน้อยแปลกหน้าก็ได้สร้างความสงสัยกับผู้ที่มาใหม่

"เอ่อ...ขอโทษนะฮะ ดูอะไรกันอยู่หรอ" เสียงแหบห้าวเล็กๆของชายร่างเล็กหน้าตาน่ารัก เอ่ยถามอย่างงงๆ

"ก็ท่านรองสิคะ จูงมือหนุ่มหน้าหวานที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามา อ๊ายยย น่ารักเป็นบ้าเลยอ่าา" หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหน้าหันมาตอบคำถาม แล้วก็หันไปตีแขนเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ

"น่ารักจังเลย ชั้นเชียร์คุณคนนี้สุดใจเลยล่ะ" เพื่อนสาวอีกคนหันมาแท็กมือกัน แล้วก็หัวเราะคิกคักกัน

แล้วคนที่ตั้งคำถามนั้นก็ได้พยายามชะโงกหน้าออกไปดูด้วย แต่ก็ไม่ได้ทันเห็นหน้าของบุคคลที่ถูกกล่าวถึง ได้เห็นแค่แผ่นหลังของคนสองคนที่เดินจูงมือกันเดินเข้าไปในลิฟท์เสียแล้ว

"เอ...ทำไมคนนั้นดูคล้ายๆพี่แจจังเลยแฮะ เฮ้อ...คิดไปเองมั้งจุนซู" พ้อกับตัวเองเบาๆ แล้วก็เดินไปยังเค้าท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ที่มีพนักงานหน้าตาน่ารักสองคนประจำที่อยู่ พร้อมกับรอยยิ้มติดบนใบหน้า แสดงความเป็นมิตร

"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ดิฉันช่วยมั้ยคะ"

"ผมมาพบคุณชองครับจากคิมกรุ๊ป"

"ท่านรองแจ้งไว้แล้ว เชิญทางด้านนี้เลยค่ะคุณคิม" เธอทำงานอย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยทีเดียว เธอได้เดินนำจุนซูไปพบกับท่านรองทันที





พนักงานสาวเดินมาส่งจุนซูที่หน้าห้อง เธอเคาะประตูสองสามครั้งแล้งจึงผลักบานประตูนั้นให้แขกเดินเข้าไปอย่างสะดวก

"ขอบคุณครับ" กล่าวขอบคุณพนักงานสาวพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักไปให้เป็การขอบคุณอีกครั้งหนึ่ง

"เชิญนั่งตามสบายเลยครับ คุณคิม" คนที่นั่งรออยู่แล้วเอ่ยช่วนแขกคนสำคัญอย่างเป็นกันเอง

"สวัสดีครับ ผมคิมจุนซู จากค...  พี่แจ!!!" พูดแนะนำตัวยังไม่จบประโยค สายตาก็หันไปเจอกับคนที่คิดว่าตอนนี้คงอยู่ที่ญี่ปุน














>>>>>>>>>>>>>>
อ่า...มาต่ออีกนิดนึง ไม่ว่างเลยจริงๆ ติชมได้นะคะ