[shortfic] "YunJae" Who am I ? แล้วผมเป็นใคร

ลำดับตอนที่ #2 : :: who am I ? :: II

“นี่ ยุนโฮจะไปไหนหรอ” ร่างบางตอนนี้ไม่ได้อยู่ในชุดคนไข้แล้ว ได้มานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถของร่างสูง เสียงหวานๆนั้นเจื้อยแจ้วไปตลอดทางที่เห็นอะไรแปลกตา ถามโน่นถามนี่ไปเรื่อยเหมือนกับเด็กๆ ได้หันมาถามคนขับรถหน้าหล่อข้างตนเอง

“ไปบ้านยุนโฮครับ” ตอบคำถามสั้นๆเพราะตอนนี้เขารู้สึกคอแห้งเหลือเกินไม่รู้ว่าคนตัวเล็กข้างๆนี้ไปเอาแรงมาจากไหน ขยันถามเสียจนคนที่ต้องคอยตอบเหนื่อยไปเลย

“อีกไกลมั้ย” ทันทีที่ยุนโฮตอบ แจจุงก็รีบหันมายิงคำถามใส่อีก

“ไม่ไกลครับ ใกล้ถึงแล้ว” ตอบด้วยเสียงเนือยๆเหมือนจะหมดแรงอยู่รอมร่อ

“แล้ว...” เตรียมตัวจะถามต่อแต่ร่างสูงรีบยัดบางสิ่งใส่ในมือนิ่มนั่น ก่อนที่จะมีคำถามออกมาจากปากร่างบาง

“กินนี่สิแจจุง เรียกว่าจูปาจุ๊บน่ะ อร่อยนะ” รีบพูดก่อนทันที แล้วก็รีบดันจูปาจุ๊บที่แกะห่อพลาสติกออกแล้วดันเข้าปากสีสดทันที คนที่รู้รสชาติของลูกอมในปากก็ยิ้มอกมาเหมือนเด็ก

“อร่อยจัง” พูดไปยิ้มไป แล้วบรรยากาศภายในรถก็ตกอยู่ในความเงียบ ปากบางๆที่พดเจื้อยแจ้วอยู่สักครู่นั้นก็ไม่ว่างเสียแล้ว ก็ลูกอมแสนอร่อยอยู่ในปากปางสีสดน่ะสิ

.

.

.

“นี่บ้านยุนโฮหรอ สวยจัง” พอลงมาจากรถก็หมุนไปรอบๆตัวมือนึงถือจูปาจุ๊บ ส่วนอีกมือนึงก็กำชายเสื้อของรางสูงเสียแน่นเลย การกระทำอย่างนั้นก็ทำให้ยุนโฮแอบชอบใจอยู่เหมือนกัน ที่มีร่างเล็กๆน่ารักคอยตามตนเองอย่างนี้

“คุณหนู คุณท่านรออยู่ค่ะ เอ่อ...แล้วนี่คือคุณคนนั้นใช่มั้ยคะ” แม่นมของยุนโฮรีบเดินออกมารับยุนโฮทันทีที่ลงจากรถ แล้วก็ถามถึงคนตัวเล็กที่เดินเกาะชายเสื้อของคุณหนูของเธอมาด้วย

“ครับ ป้าโซยอง” ยุนโฮรับปาก แล้วก็ส่งยิ้มให้กับแม่นมของเขา

“แจจุง นี่ป้าโซยองนะ ป้าโซยองฮะผมคงต้องรบกวนป้าอีกแน่เลย” ยุนโฮแนะนำแม่นมของตนเองให้แจจุงรู้จัก

“สวัสดีครับ” แจจุงก้มหัวทักทายอย่างสุภาพ แล้วก็รีบเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มหวานให้กับป้าโซยอง ท่าทางน่ารักของแจจุงเรียกความเอ็นดูของป้าโซยองได้อีกมากโขเลยทีเดียว

“งั้นผมไปหาคุณพ่อคุณแม่ก่อนนะฮะ”

“ค่ะ” ป้าโซยองส่งยิ้มอบอุ่นให้กับร่างสูง แล้วก็ดันหลังให้ยุนโฮเดินเข้าไปในบ้านโดยมีแจจุงเดินเกาะชายเสื้อตามไป ภาพที่เห็นทำเอาสาวใช้ภายในบ้านยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันเลยทีเดียว เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องเสียงหวานจากร่างบางก็ดังขึ้น

“ยุนโฮ หมดแล้วอ่ะ” แจจุงชูแท่งจูปาจุ๊บทีหมดแล้วให้ยุนโฮ

“เอามาให้ยุนโฮนะ” ยุนโฮรับสิ่งที่แจจุงยื่นมาให้แล้วเอาไปทิ้งที่ถังขยะที่ตั้งไว้ตรงมุมห้อง

ทันทีที่ยุนโฮเดินเข้าไปในห้องที่มีพ่อแม่และน้องสาวรออยู่ เสียงใสๆของจีฮเยก็เอ่ยทักพี่ชายของตนเอง

“พี่ยุนโฮ เอ๋...” เสียงทักทางขาดห้วงไปเมื่อได้เห็นคนแปลกหน้าที่เดินเกาะชายเสื้อของพี่ชาย มองโน่นมองนี่ไปทั่ว

“นี่ ยุนโฮ หน้าเหมือนยุนโฮจัง” คนที่เดินเกาะชายเสื้อของร่างสูงเข้ามาก็กระตุกชายเสื้อยิกๆ ให้ยุนโฮหันมาตอนตนเอง

“หืม อะไรครับ” คนที่โดนกระตุกชายเสื้อก็หันมา แล้วก็ถามอีกครั้ง เพราะคำถามของรางเล็กนั้นไม่ชัดเจนเอาเสียเลย

“ก็ ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้นเหมือนยุนโฮจัง” ถามอีกครั้ง แล้วก็หันไปมองหน้าผู้หญิงคนนั้นที่มองตนเองเหมือนกัน

“อ่อ นี่น้องสาวของยุนโฮ ชื่อจีฮเย แล้วก็คุณพ่อคุณแม่ ทุกคนครับนี่แจจุง คิมแจจุงครับ” ยุนโฮแนะนำครอบครัวของตัวเองให้แจจุงรู้จักแล้วก็ไม่ลืมที่จะแนะนำแจจุงด้วย แจจุงก็ตั้งใจมองตามคนที่ยุนโฮแนะนำทีละคน แล้วก็ก้มหัวให้อย่างสุภาพ โกยคะแนนเรียกความเอ็นดูอีกรอบ คุณนายชองถึงกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยทีเดียว

“หนูคนนั้นใช่มั้ยตายุน” คุณผู้ชายของบ้านตระกูลชองถามลูกชาย ยุนโฮจึงพยักหน้าตอบกลับไปให้ทุกคนเข้าใจ

“หนูแจจุง ทานอะไรมาหรือยังจ๊ะ” คุณนายชองถามด้วยความเอ็นดู ท่าทางหน้าตาของแจจุงเข้าเสียแล้ว

“เอ่อ แจจุงทานจูปาจุ๊บของยุนโฮแล้วฮะ” ตอบพลางส่งยิ้มหวานๆไปให้ รอยยิ้มที่ใครๆต่างก็หลง แม้กระทั่งยุนโฮยังยอมแพ้รอยยิ้มนี้ คุณนายชองที่เห็นยิ้มหวานของแจจุงก็เกิดอาการอยากจะเข้ามากอดแรงๆสักที

“งั้นไปทานข้าวกันลูก ไปแม่ให้ป้าโซยองตั้งโต๊ะรอแล้ว ตายุน จีฮเยไปเร็ว” ได้โอกาสคุณนายชองจึงเข้าไปจูงมือไปยังห้องรับประทานอาหาร

“แม่ครับ แจจุงยังจับช้อนไม่ค่อยถนัดให้นั่งข้างผมนะครับ” ว่าแล้วก็จัดการหาที่นั่งให้กับสมาชิกใหม่ทันที โดยมีคุณชองนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ทางขวามือเป็นคุณนายชอง ถัดมาก็เป็นน้องสาวตัวแสบจีฮเย ส่วนทางซ้ายนั้นเป็นยุนโฮแล้วก็แจจุง

“พี่แจจุง กุ้งทอดค่ะ” จีฮเยที่นั่งตรงข้ามกับแจจุงก็คอยตักกับข้าวให้พี่ชายคนใหม่ที่ดูน่ารักกว่าพี่ชายหมีๆของเธออยู่ตลอด

“ขอบคุณนะ” คนที่รับก็คอยส่งคำขอบคุณพร้อมกับยิ้มหวานๆให้ทุกครั้งที่สาวน้อยคอยตักกับข้าวให้

“จีฮเย ค่อยๆตักก็ได้ พี่เค้ายังทานไม่หมดเลย” คุณชองที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะเตือนลูกสาวที่มัวแต่ตักกับข้าวให้แจจุงเสียจนจะล้นจานอยู่แล้ว

เคร้ง !!!!

เสียงช้อนหลุดจากมือของร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆยุนโฮ

“แจจุงเจ็บมือหรอ” ยุนโฮรีบวางช้องแล้วหันมาดูที่มือของร่างบางทันที

“เปล่า แค่อยู่ๆก็ไม่มีแรงเฉยๆ” แจจุงส่ายหัวน้อยๆ แล้วก็ก้มลงเก็บช้อนที่หล่นมาวางไว้บนโต๊ะ

“งั้น เดี๋ยวยุนโฮป้อนนะ” ยิ้มหวานๆส่งให้ทันทีที่ยุนโฮพูดจบ

อาหารมื้อนี้ของแจจุงก็จัดการโดยคุณชายชองอีกครั้ง ภาพที่เห็นทำเอาบรรดาคุณๆตระกูลชอง แล้วก็แม่บ้านแอบยิ้มกันยกใหญ่ เพราะไม่เคยเห็นคุณชายชองในมุมนี้เลยสักครั้งถ้าไม่ใช้กับน้องสาวตัวเอง

เมื่อมื้อเย็นผ่านไป ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวของตนเอง คุณชองขึ้นไปอาบน้ำแล้ว ส่วนจีฮเยกับแจจุงนั้นก็นั่งเล่นเกมส์กันในห้องดูทีวี ยุนโฮรับโทรศัพท์เรื่องการมาติดต่องานพรุ่งนี้กับคิมกรุ๊ป คุณนายชองเดินมายังห้องดูทีวี

“หนูแจจุง อิ่มมั้ยลูก” คุณนายชองเข้ามานั่งคุยกับหนุ่มน้อยคนนี้ที่เป็นแล้วถูกชะตาทันที ในใจก็คิดว่า ทำไมหนูแจจุงหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนนะ

“อิ่มมากเลยฮะ อร่อยด้วย” แจจุงหันมาคุยกับคุณนายชอง พลางวางมอจากเกมส์ที่เล่นอยู่

คุยกันได้สักพักหนึ่ง  คุณลูกชายก็เดินเข้ามาแล้วเรียนจีฮเยกับแจจุงให้ไปอาบน้ำ เตรียมตัวเข้านอน แล้วตนเองก็เดินไปส่งคุณนายชองที่หน้าห้องนอน

“แม่ครับ ฝันดีนะครับ” ก่อนเดินกลับห้องก็หอมแก้มคุณนายชองไปอีกหนึ่งที

.

.

.

“อ่ะนี่แจจุง เอาชุดนี้ไปใส่ก่อนนะ อาบน้ำ สระผมดีๆล่ะ” พอมาถึงห้องยุนโฮก็เตรียมเสื้อผ้าให้คนตัวเล็กไปอาบน้ำทันที

“อื้อ” แจจุงพยักหน้าน้อยๆ พร้องกับเดินมาหยิบเสื้อผ้า แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

“ยุนโฮ เสร็จแล้ว” ร่างบางสวมชุดสีอ่อนเดินออกมาจากห้องน้ำ พร้องกับมีผ้าขนหนูผืนเล็กวางไว้บนหัว ผมที่เปียกน้ำลู่ลงแนบไปตามลำคอขาว มีหยดน้ำเกาะพราวอยู่ที่ปลายผม

“มานั่งนี้เร็ว เดี๋ยวยุนโฮเช็ดผมให้” ยุนโฮลุกจากโต๊ะทำงาน เดินเข้าไปจูงมือเจ้าของมือนิ่มที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำพาเดินมานั่งที่โซฟาที่ตั้งอยู่ตรงปลายเตียง มือหนาจับผ้าขนหนูที่โปะอยู่บนหัวกลมๆขยี้ไปมาเบาๆบนหัวเปียกที่ผ่านการสระผมมา

“นี่แจจุง คราวหลังก็เช็ดผมก่อนออกมานะ ดูนี่สิเสื้อเปียกหมดแล้วเนี่ย” พูดไปมือหน้าก็แกล้งขยี้ผมที่เปียกของคนตัวเล็กแรงๆ อย่างหมั่นเขี้ยว

“อ๊ะ โอ๊ย ยุนโฮ เจ็บนะ” โดนขยี้หัวแรงๆก็เริ่มเจ็บซะแล้ว มือเล็กจึงพยายามจะขยี้ผมคนขี้แกล้งคืน

“ก้มลงมานะ” แจจุงเอื้อมมือไปจนสุดแขน ก็คว้าได้แต่คอเสื้อด้วยจากการที่แจจุงนั่งบนโซฟาที่ตั้งต่ำกว่าเตียงรวมไปถึงขนาดตัวของแจจุงจึงไม่ง่ายเลยที่จะได้แกล้งคืน มีหรอคนขี้แกล้งจะยอมโดนแกล้งกลับเลยรีบผละตัวออกจากร่างบางเตรียมจะวิ่งหนี แต่ด้วยที่มือของแจจุงยังคงดึงอยู่ที่คอเสื้อทำให้ยุนโฮเสียจังหวะล้มลงไปตามแรงดึงลงไปทับกับร่างบาง จึงลงไปนอนกองอยู่บนพื้นทั้งคู่ สายตาของทั้งสองประสานกันอยู่สักครู้หนึ่งแต่แจจุงก็ได้ละความสนใจจากสายตาของยุนโฮไปสนใจหัวของคนขี้แกล้งซึ้งตอนนี้แจจุงสามารถขยี้ผมคืนได้อย่างสนุกสนานเลยทีเดียว เมื่อได้เอาคืนแล้วก็หัวเราะเสียงใสเลยทีเดียว แต่ยุนโฮยังคงมองแจจุงอยู่ที่เดิม ไม่ได้สนใจว่าผมของตนเองนั้นจะเป็นอย่างไร มองคนที่นอนหัวเราะนิ่งๆก่อนที่จะก้มลงไปหอมแก้มใสไปเสียหนึ่งฟอด แต่แจจุงก็ยังคงไม่เลิกหัวเราะคิกคักไม่หยุดที่เห็นผมของยุนโฮยุ่งเสียจนไม่เป็นทรงชี้ไปคนละทิศทาง

“พอได้แล้ว ผมเสียทรงหมดแล้วเนี่ย” ยุนโฮลุกขึ้นมานั่งก่อนที่จะดึงคนที่นอนหัวเราะกับผลงานของตัวเองให้มานั่งข้างๆ

“คิกๆ หมีหัวฟู” หลังจากลุกขึ้นมานั่งแล้วแจจุงยังคงมองหัวของยุนโฮแล้วหัวเราะไม่เลิก แล้วก็เดินขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วกลิ้งไปกลิ้งมา

“เฮ้อ หมีก็หมี นอนได้แล้วนะแจจุง เอ้อ กินยาหรือยังเนี่ย” ยุนโฮคงต้องยอมรับเสียแล้วสิว่าตัวเองเป็นหมี ชั้นเนี่ยนะเหมือนหมี ยุนโฮคิดในใจ แล้วก็ถามเรื่องยาด้วย

“กินแล้ว ป้าซูยองเอามาให้” แจจุงตอบไป แล้วก็ม้วนตัวเองไปกับผ้าห่มเล่น จนกลายร่างเป็นหนอนชาเขียวเสียแล้วสิ

“เดี๋ยวยุนโฮไปอาบน้ำก่อนนะ ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนเลย”

“อื้อ”

พออาบน้ำเสร็จยุนโฮตั้งใจว่าจะทำงานต่อ แต่พอมาเห็นหนอนชาเขียวที่นอนกองอยู่บนเตียงก็ต้องเข้าไปจัดท่านอนของเจ้าหนอนชาเขียวให้กลายร่างกลับมาเป็นแจจุงให้สบายตัวขึ้น แล้วจึงเดินมาทำงานที่โต๊ะต่อเพราะพรุ่งนี้เขามีนัดกับแขกคนสำคัญ





ตอนที่สองตามมาอย่างเร็ว เพราะมีพิมพ์เก็บเอาไว้แค่นี้
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ