คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INtRO
ณ หน้าบ้านภูวกุล
“เดี๋ยวแบมลงไปเปิด ปิดรั้วให้ครับแม่”
“ได้จ้ะ”
ในวันนี้แบมแบม กันต์พิมุกข์มีความสุขมากเลยที่พ่อและแม่ของเขานั้นมารับเขาถึงที่โรงเรียน พาไปกิน พาไปช๊อป และพาไปเล่นในที่สนุกสนานอย่างมากมาย
ฟึ่บ
ครืดดดดดดด (เสียงเปิดประตูรั้ว)
เอ๊ะเมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงของตกนี่ นั่นไงสร้อยที่ปู่กับย่าให้มา ทำไมถึงตกได้ล่ะ
แบมแบมคิดในใจ แต่ไม่ทันที่แบมจะได้ก้าวเท้าเข้าบ้าน
เอี้ยดดด! ปัง!
ณ โรงพยาบาล VV
“น้องแบมจะไม่เป็นไรใช่ไหมคะคุณหมอ คุณหมอช่วยลูกชายฉํนด้วยนะคะ”
“หมอจะพยายามสุดความสามารถครับคุณแม่”
“ฮึก ฮึก ฮืออ ลูกเราจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะคุณ “
ใครไม่พบไม่เจอไม่รู้หรอกว่าคนเป็นพ่อ แม่เจ็บปวดแค่ไหนที่ลูกต้องเจออะไรแบบนี้ ใครไม่พบไม่เจอไม่รู้หรอกว่าคนเป็นพ่อ เป็นแม่นั้นเสียใจแค่ไหนที่คนที่เรารักเลือดท่วมขนาดนี้ ไม่มีทางรู้หรอก ความรู้สึกนี้น่ะ
ในขณะนี้ผ่านไป 15 นาทีแล้ว คุณหมอก็ยังไม่ออกมาบอกอาการน้องแบมสักที
20 นาทีผ่านไป คุณหมอก็ยังไม่ออกมา
30 นาทีผ่านไป
แอ๊ดด
“คุณหมอคะลูกชายฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
“หมอพยายามสุดความสามารถแล้วครับ แต่เราไม่สามา..”
“คุณหมอคะ คนไข้ฟื้นขึ้นมาแล้วค่ะ” พยาบาลแทรกขึ้นมาระหว่างที่หมอกำลังพูดอยู่
“จริงหรอคะคุณพยาบาล”
“จริงๆค่ะคุณแม่ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ”
“แสดงความยินดีเช่นกันนะครับ หมอขอเข้าไปตรวจลูกชายของคุณก่อนนะครับ”
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่า คุณชายและคุณหญิงรู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะเลย ที่ลูกชายพวกเขาปลอดภัย ในตอนนี้คุณหมอออกมาแล้ว
“คุณหมอคะ ฉันเข้าไปเยี่ยมลูกฉันได้รึยังคะ”
“เชิญครับ”
ขณะนี้ทั้งสองเดินเข้าไปหาลูกด้วยความรู้สึกโล่งใจที่ไม่เป็นอะไรมากแล้ว
ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด
“น้องแบม แม่ดีใจนะที่น้องแบมกลับมาหาพ่อกับแม่”
ตี้ ดี ดี ติ้ด ตี้ ดี ดี ติ้ด
“เฮือก” โถ่เว้ย ฝันไรเรื่องเก่าๆวะเนี่ย สวัสดีครับ ผมแบมแบม กันต์พิมุกข์ ภูวกุล ตอนนี้ผมกำลังไปโรงเรียนวันแรก ด้วยการเป็นเด็ก ม.4 ในโรงเรียนชื่อดัง สอบติดนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับ แต่ผมไม่ได้สอบเข้า ผมเลื่อนชั้นขึ้นมาเลย ผมอยู่โรงเรียนนี้มาตั้งแต่ก่อนโดนรถชนอีกครับ ผมโดนรถชนตอน ม.1 ผ่านมา 3 ปี แล้วแต่ก็ยังมีรอยแผลอยู่บ้าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่เพิ่มขึ้นมาก็คือ สัมผัสที่หก ทุกคนในบ้านรู้หมด และผมโดนหลอกจนตอนนี้หายกลัวแล้วล่ะครับ อ่า ต้องรีบแล้วสิเดี๋ยวไม่ทันไปโรงเรียน ผมใช้เวลาแค่ 10 นาที ในการอาบน้ำ และแต่งตัว ตอนนี้กำลังลงไปกินข้าว
“ม๊า มีไรกินมั่งครับ”
“ข้าวต้มจ้ะ”
“อ่า น่ากินจัง งั้นแบมกินเลยนะครับ” อื้มม อร่อยยง่า ม๊าทำอาหารอร่อยมากกก
“แบมไปแล้วนะครับ”
“ไปดีมาดีนะแบม”
ผมกำลังเดินไปโรงเรียนครับ อ่านไม่ผิดๆ ผมกำลังเดินไปโรงเรียนครับ โรงเรียนกับบ้านห่างกันแค่ 2 กิโลนิดๆ 15 นาทีก็ถึงแล้ว แต่ตอนนี้ถือว่าสายสำหรับผมนะเนี่ย 7:15 น. ถึงโรงเรียนก็ครึ่งกว่าๆ โหยสายๆๆ ต้องเร่งสปีดซะหน่อยละ (แบมแบมว่าสายหรอไรท์ว่า 7:30 นี่โคตรเช้าเลยนะแบม) อ่าหะผมมาถึงโรงเรียนในเวลา 7:26 น. วู้วว เยี่ยมม มาแบบเกือบครึ่งเองง
“แบมแบมมมม”เสียงน่าสยิวหูนี่มันน ยูคยอม
“ว่าไง ยู..คยอม” เอ่อ ไอ้ยูคแม่งพาเด็กที่ไหนมาวะ เอ่อ คนรีเปล่า ดูจากท่าทางละไม่น่าใช่
“ไอแบมทำไมมองกูงั้นวะ” เอิ่ม จะถามมันดีไหม
“มึงได้เอาเด็กมาด้วยรีเปล่าวะยูค”เอิ่ม พูดไปแล้ว
“เด็ก? เด็กที่ไหน มึงเห็น?” ผมไม่ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าเบา และเดินขึ้นห้องเรียน
“แบมมึงรอกูก่อน เฮ้ย กูไม่เล่นนะแบม”
“กูเล่นว่างั้น?”
“เอ่อ..”
“เออๆ ขัดหูขัดตา มากูช่วย” จากนั้นผมก็ลากยูคมาข้างโรงยิมเนื่องจากตรงนี้ตอนเช้าเงียบสุดละ
“ยูคถ้ามึงไม่อยากฟัง ก็ใส่หูฟังแล้วเปิดเพลงดังๆไป”
“ไม่เว้ย!! กูเพื่อนมึงนะแบม กูมะ ไม่กะ กลัวหรอก” เออ เสียงมึงคือไม่กลัวเล้ย ยูค
60%
“เออ แล้ว แต่ มึง” ผมได้ค้นพบว่าเพื่อนผมเป็นคนที่ปากแข็งหรือว่ามันอยากลองก็ไม่รู้ พอๆเลิกคุยกับมัน มาคุยกับอีกตนดีกว่า
“สวัสดีครับหนู….”
“ผมชื่อ อีแจ ครับ กว่าพี่จะทักผมได้ ผมอยากให้คนช่วยผมสักทีจะได้ไป”
“เอางี้นะครับน้องอีแจสุดหล่อ พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”ยูคมันทำท่าเหมือนจะไม่ไหวเลย ให้เด็กออกจากขามันก่อนดีกว่า
“ครับ แต่พี่เองต้องช่วยผมนะครับ”ไม่พ้นกูอะแหละ มึงไม่ต้องถาม
“โอเคครับพี่จะช่วยน้องอีแจ พี่ขอถามคำถามแรกเลยนะ ทำไมน้องอีแจถึงมาอยู่กับพี่ชายคนนี้ได้หละครับ” ผมพูดพลางชี้ไปที่ยูค ขอบอกว่าหน้ายูดตอนนี้แม่งโคตรน่าสงสาร ไม่สิ โคตรฮา (กันต์พิมุขเพื่อนแกนะนั่น)
“พี่คนนี้น่ะเหรอครับ พี่คนนี้น่ะเค้าเป็นคนรู้จักของแม่ผมน่ะครับ ผมไม่รู้จักคนอื่นแล้ว ที่ผมจำพี่เค้าได้เพราะพี่เค้าเหมือนยักษ์ ตัวใหญ่มากๆเลย”เด็กมันทำท่าทางด้วยเว้ยย ว่าตัวใหญ่ยังไง ผมแอบหัวเราะนิดๆ พลางเหล่ตาไปที่ยูคยอม ถ้ามันรู้มันคงอยากฆ่าเด็กนี่ตายรอบสองแน่ๆ
“อ่อครับ น้องอีแจช่วยออกจากขาพี่เค้าก่อนได้ไหมครับ น้องอีแจไม่หลงไปไหนแน่นอนครับอยู่กับพี่แบม”
“ได้ครับ” เห้ย เด็กนี่มันเชื่อฟังเว้ย น่าช่วยหน่อย พูดปุ๊บน้องอีแจก็เอามือออกปั๊บ ประมานว่ามีที่พึ่ง และรังเกียจยูคไรอย่างนั้น
“เก่งมากน้องอีแจ แล้วน้องอีแจจะให้พี่แบมช่วยอะไรครับ” ยูคยอมแม่งถอยออกไปห่างแล้วครับ
“แม่” หืม? อะไรแม่ แม่อะไร คำเดียวพี่แบมไม่เคลียร์ อียูคถอยห่างไปอีกละครับ
“ไปหาแม่ผมให้หน่อยครับ ผมอยากบอกบางอย่างกับแม่”
“ได้ครับ ตอนนี้พี่แบมจะขึ้นไปในนั้นแล้วนะครับ รอพี่ก่อนนะ ถึงจะเป็นวิญญานแต่ก็ระวังตัวด้วยล่ะ”
“ครับพี่บัม” ดูเด็กมันเรียกชื่อพี่แบมสิครับ หืออ ไม่น่าช่วยเลย ถ้าไม่ติดว่าไอยูคมันร้องโวยวายนี่พี่แบมไม่ช่วยนะครับขอบอก ที่ทำนี่ขัดรำคาญ
“ไปไอยูคขึ้นห้อง”
“อะ อืม ปะ ไปยังวะ ดะ เด็กนั่นอ่ะ” กลัว? โอ้โห เอ้อ ว่าไปแล้วถามมันดีกว่า
“นี่ยูคยอมคนรู้จักมึงมีใคร มีลูกป่ะวะ หรือท้องไรเงี่ย”
“ใครบอกมึงว่าคนรู้จักกูท้อง หรือมีลูก”’
“เด็กมันตามหาแม่”
“แล้วทำไมมาอยู่กับกู”
“เด็กบอกว่ามึงรู้จักกับแม่มัน”
“ห้ะ? กู”
“Yes”
“เออกูจำไม่ได้ว่ะตอนนี้ขึ้นไปเรียนกันก่อนเถอะ มีเวลา 10 นาทีก่อนคลาสเริ่ม”
“ใครบอก 10 นาที อาจารย์ไม่เข้าโฮมรูมกับคาบแรก ม.ปลายทุกห้อง”
“เออว่ะ เรื่องนั้นเดี๋ยวกูนึกได้เมื่อไหร่จะรีบบอกเลยเว้ย”
“เออๆ”
ผมกับไอคิม ยูคยอมตอนนี้กำลังเดินขึ้นบันไดครับ ผมโคตรสงสัย ไอยูคมันสนิทกับผมมานานมากแล้ว เด็กคนนั้นก็เหมือนจะเพิ่ง 4 ขวบ และผมก็อยู่เกาหลีมา 5-6 ปีแล้ว ถ้ามันมีคนรู้จักที่ท้อง ผมก็ต้องรู้จักทุกคน อย่าว่ายังงั้น ยังงี้เลยผมกับมันตัวติดกันมาก ขนาดญาติที่มันไม่รู้จักผมยังรู้จักเลย ขนาดไอยูคยังไม่รู้จักญาติตัวเองแต่ผมรู้เลย อาจจะหมายความว่า ยูคมันอาจจะรู้จักคนที่ผมไม่รู้จัก โอ้ยคิดแล้วมึน
ปึก
“โอ้ย/โอ้ย”เฮ้ยผมเดินชนใครวะเนี่ย
“ขอโทษนะครับ”ผมต้องรีบชิงพูดขอโทษอย่างไว
“พี่ขอโทษเหมือนกันนะน้อง”เสียงนี่มันคุ้นๆ เหมือนคนรู้จัก ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง
“พี่มาร์ค/น้องแบม”ไม่น่าจะเป็นไปได้น่า พี่มาร์ค
100%
เดี๋ยวมาต่อให้จุ๊บๆๆๆ
เอาไป 60 เน้อออออออ วันนี้ใจดี น่ารักกก
โอ้ย โย่ ครบร้อยแล้วววเน้ออออออ
อ่านกันเยอะๆๆๆๆ คอมเมนท์กันเยอะๆๆๆๆๆๆๆ ติดตามกันเยอะๆๆๆ
ไรท์โดนบ่นอีกแล้วแหละชีวิตไรท์แม่งงง เอ้ยยย
ไว้จะมาลงตอนแรกให้พร้อมกับคำบ่นของไรท์สุดงี่เง่าคนนี้นะคะ
คือไรท์เลิกงี่เง่าแล้ววววว เดี๋ยวนี้อารมณ์ดี รบกวนอ่านฟิคด้วยนะะะ เดี๋ยวเค้าลงให้
ความคิดเห็น