คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2: YOU ARE MY ENEMY.
Chapter 2: You are my enemy!
ณ โรงเรียนมัธยมปลาย*เซจอง
เป็นยามบ่ายที่ร้อนพอๆกับใจของเด็กหนุ่ม ซึ่งแอบซุ่มสังเกตการณ์ผ่านกล้องส่องทางไกล ณ บริเวณทางแยกใกล้บันไดทางลง เขามีท่าทีรุกรน ผลุบๆโผล่ๆหน้ามาเป็นระยะจากด้านหลังกำแพง
“….วอหนึ่งเรียกวอสอง… ทราบแล้วเปลี่ยน”
“ ………………………….. ”
“ไอ้แดมิน! มึงหลับหรอ?! โธ่เว้ย ….วอหนึ่งเรียกวอสาม …ทราบแล้วเปลี่ยน…”
ชายหนุ่มหัวหน้าแก๊งหมาป่าตาดำ ผู้มีนามว่า ยูนดูจุน เริ่มตะคอกเสียงใส่วิทยุสื่อสารในมืออย่างหัวเสีย
“ครับ ลูกพี่” มีเสียงตอบจากวอสาม
“วอสาม ไอ้แดซอง มึงไปเช็คว่าไอ้มินมันไม่ได้อู้ แล้วเตรียมพร้อมปฏิบัติการ เป้าหมายใกล้มาแล้ว”
“ครับ ลูกพี่” ฝ่ายลูกน้องตอบอย่างกระตือรือร้น
เวลาผ่านไปเกือบห้านาที
“เป้าหมายพร้อมโจมตี เข้าที่ พร้อมแพลน A” หัวโจกออกคำสั่ง เขากรอกเสียงอย่างเบาเพื่อไม่ให้เป้าหมายไหวตัวทัน
“แพลนA รับทราบ!” แดมิน แดซอง ตอบอย่างพร้อมเพรียง
ดูจุนจ้องมองเป้าหมายผ่านเลนส์อีกครั้ง หากต้องสบถขึ้นมาอย่างหัวเสีย
“เวรเอ๊ย โยซอบเข้ามายุ่ง”
“เรียกวอสอง… เจออุปสรรค มึงเอาเชือกลงก่อน เรียกวอสาม… เอาเชือกลงก่อน เดี๋ยวญาติกูโดนลูกหลง”
“ได้ครับลูกพี่” ลูกน้องทั้งสองตอบรับ
“เร็วๆสิวะ มึงเล่นขึงซะตึงเลย”
“ก็ลูกพี่สั่ง” แดมินแย้ง
“หุบปาก มึงรีบเอาลงเลยนะ”
ระหว่างที่ทั้งสามทะเลาะกันนั้น เชือกที่ได้ขึงไว้ใกล้บันไดเพื่อแก้แค้นคู่อริ ก็ได้ขาดผึงอย่างไม่ทันตั้งตัว
เหตุเกิดจาก ยังโยซอบ ญาติผู้น้องของ ยูนดูจุน ได้กลายเป็นเป้าหมายใหม่ สะดุดเข้า
ข้างๆโยซอบคือ เด็กผู้ชายชื่อ บังชอลยง เป้าหมายตัวจริง เขาตกใจทำตาโต
พยายามเอือมมือเข้าไปช่วยไว้ไม่ให้เสียหลัก หากก็ไม่ทัน
โยซอบจึงล้มหน้าขมำ พื้นสะเทือนดั่งลั่น
ทั้งลูกพี่ และลูกน้องต่างวิ่งกรูเข้ามาดูอย่างตกใจ
“ไอ้มิน ไอ้ซอง กูบอกให้มึงเอาเชือกลงไงวะ” ดูจุนตะคอก
“มันแน่นมากเลยครับพี่” แดมินเสนอหน้าตอบ ซึ่งทำให้ดูจุนแยกเขี้ยวใส่ด้วยอารมณ์เสียหนักกว่าเดิม
“ซอบ นายเป็นไงบ้าง?” ดูจุนถามอย่างเป็นห่วง
โยซอบเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ มีสีหน้าเจ็บปวด ทั้งเจ็บทั้งอาย
เด็กชายที่ยืนถัดไปยืนกระดิกเท้าพลางผิวปากอย่างสบายใจ เขามีสีหน้าเย้ยหยันและรู้สึกสะใจเป็นที่สุด
“ใครใช้ให้นายเข้ามาห้ะ ซอบ รอบที่แล้วก็เป็นแบบนี้ โธ่เว้ย!” ดูจุนระบายอารมณ์ด้วยการขยี้หัวตัวเองอย่างแรงเหล่มองไปที่ชอลยงอย่างโกรธๆซึ่งได้รับการตอบโต้ด้วยท่าลิงเจ้าเข้า ก่อนจะเดินกระแทกเท้าจากไปโดยมีลูกสมุนตามไปติดๆ
บังชอลยง เด็กชายมัธยมปลายเซจองห้องหนึ่ง หัวโจกแก๊งเสือขาวตีลังกา คู่กรณีของดูจุน ลดสายตามองไปที่โยซอบ คนสนิทรุ่นน้องอย่างเวทนา
“นายโอเคนะ?” เขาถามพร้อมยื่นมือออกไปช่วยพยุง
“ผมไม่เป็นไรฮะ รับเคราะห์แทนฮยองมาก็บ่อยอยู่” โยซอบตอบพลางหัวเราะ แหะๆ
ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างปลงๆ
ด้าน แก๊งหมาป่าตาดำ
หลังทำแผนการชั่วร้ายไม่สำเร็จ ก็ต้องถอยทัพกลับสู่แหล่งกบดาน บนชั้นดาดฟ้า
“พวกนายมันโง่จริงๆเล้ย” ดูจุนตะคอกใส่ลูกน้องทั้งสองซึ่งยืนเรียงหน้ากระดาน ประสานสองมือและก้มหน้า
“มันมาแค่คนเดียวแบบนี้ ยังทำอะไรมันไม่ได้อีก”
“ก็ญาติพี่เข้ามาขวางนี่ครับ พวกผมก็…” แดมินตอบอีกเช่นเคย หากก็ต้องเงียบไป
“หุบปาก... ช่างมัน เรายังมีแผนต่อไป ครั้งนี้อย่าโง่พลาดอีก เข้าใจ๊?” ไม่พูดเปล่า เขายังถลึงตาใส่เป็นเชิงขู่
ณ โรงอาหารของโรงเรียนมัธยมปลายเซจอง
มีเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม แก้มแดงเลือดฝาดน่าหยิก นั่งเท้าคางอยู่คนเดียวที่โต๊ะตัวริมสุดของโรงอาหาร ที่ๆคนไม่พลุ่กพล่านมากนัก
เขานั่งรอเพื่อนสนิทอยู่เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว จึงเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
ทันใดนั้นเองก็มีเด็กผู้ชายอีกคนหน้าตาหล่อเหลา ดูดีไม่แพ้กันหากมีใบหน้าที่หล่อในแบบฉบับของผู้ชายมาดแมนมากกว่า
เด็กหนุ่มผู้นี้เป็นถึงหนึ่งในสามหนุ่มฮอต ซึ่งแน่นอนว่าอีกหนึ่งคือคนที่นั่งหน้าหงอยรอเพื่อนอยู่ ส่วนอีกคนที่เหลือคือหนุ่มหล่อรูปร่างดีเพื่อนสนิทซึ่งมีชื่อว่า ลีกีกวัง
เด็กหนุ่มหน้าหล่อปรากฏตัวขึ้นพร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆ เหมือนกำลังมองหาบางสิ่ง
ทันทีที่เขาเจอสิ่งที่ตามหาอยู่ เขาก็ปรี่เข้าไปอย่างไม่รีรอ พร้อมดอกกุหลาบสีแดงที่คาบไว้ที่ปาก
หนุ่มน้อยหน้าหวานมีชื่อว่า ปาร์คซังฮยอน ส่วนคนที่เพิ่งเดินเข้ามา กับสายตาเร่าร้อนและท่าทางร้อนรนนี้มีชื่อว่า ซนดงอุน
ซังฮยอนเป็นรักแรกพบของดงอุน ซึ่งดงอุนก็เปิดเผยต่อสาธารณะชนอย่างหมดเปลือก เขาไม่คิดจะปกปิดความรักอันร้อนแรงนี้ และมักจะตามไปสารภาพรักกับซังฮยอนในทุกที่ๆซังฮยอนไปปรากฏตัว
“ดงอุน นายจะบ้าเหรอ คาบดอกกุหลาบทำไม” ซังฮยอนพูดอย่างเขินอาย พลางมองซ้ายขวาเช็คดูว่าไม่มีใครมองพวกเขาอยู่
“ดงอุนนายตามผมมานี่” เมื่อเห็นว่าไม่มีใครมองอยู่ ซังฮยอนจึงดึงหูของดงอุนเพื่อลากเขาออกมาจากที่ๆเสี่ยงจะเป็นเป้าสายตา
ซังฮยอนรีบลากดงอุนมาในที่ลับสายตาคนทางด้านหลังของโรงอาหาร
“ดอกกุหลาบบ้านี่ ทีหลังไม่ต้องเอามาอีกนะ” ซังฮยอนพูดพลางชี้ไปที่กุหลาบ ดงอุนเกาหัวแก้เก้อ หยิบดอกไม้จากปากของตัวเอง แล้วจึงคุกเข่าลง
“ซังฮยอนครับ ผมรักคุณนะ รับรักผมเถอะครับ” เขาไม่พูดเปล่า กระพริบตาปริบๆอย่างออดอ้อน
ฝ่ายซังฮยอนหน้าแดง ทำอะไรไม่ถูก
และด้วยความอายอย่างสุดขีด เขาจึงผลักดงอุนล้มลงไปวัดพื้น เอามือปิดหน้าและวิ่งหนีไป....
*ชื่อสถานที่เป็นเพียงชื่อที่สมมุติขึ้นมาเท่านั้น
…… โปรดติดตามตอนต่อไป
จบไปแล้วคะกับตอนที่ 2 ขอกำลังใจให้ไรต์เตอร์ด้วยนะคะ
- wrt3 -
ความคิดเห็น