คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แปลกใจ
เวลาผ่านไปจนกระทั่งเที่ยง....
นึกถึงเมื่อเช้าที่ เคียวโก๊ะ โทรมาถาม เอ่อ เคียวโก๊ะเธอเป็นสนิทฉันเองค่ะ
“ริยู ทำไมไม่มาเรียนอ่ะไม่สบายหรือเปล่า”
“ฉันไม่เป็นไรมากหรอกแค่ปวดหัวนิดหน่อยอ่ะ ถ้าไงฝากเธอลาอาจารย์ให้ด้วยนะจ๊ะ”
“ได้ซิ แล้วเดียวเย็นนี้ฉันจะแวะไปหานะ อ่ะแค่นี้ก่อนนะริยู อาจารย์มาแล้ว”
ความคิดต้องสะดุดเพราะรู้สึกเหมือนมีใครจ้องมอง พอหันไปก็ไม่มีใคร ทำไมเหมือนโดนจ้องจับผิดตลอดเวลาเลยนะเรา มันแปลกๆแหะ แต่ช่างมันเหอะไปหาไรหม่ำดีกว่า ฉันลุกขึ้นเดินจากห้องเรียนไปยังโรงอาหาร
“ง่ะทำไมคนเยอะงี้อ่ะแล้วเค้ามุงอะไรกันเนี้ยะ”ฉันพยามแขย่งมองดูกลุ่มคนที่ลุมแย่งอะไรกันบางอย่าง
“อ้าว....เรียววันนี้ทำไมวันนี้มาคนเดียวหล่ะ อ่ะ!!!แล้วนี้จะกินขนมปังหรือไง”ชายผิวเข้มเสียงแหบแห้งเอ่ยถาม
“อ่ะ..อืม”ฉันหันกลับไปตอบแบบมั่วๆสุ่มพรางคิดในใจ “เอ๊ะตานี้เป็นใครอ่ะเท่าที่มองดู
ไม่คุ้นตาเลยแหะ อ่ะเข็มกลัดคนล่ะสีกับเรียวนี้ไม่น่าจะเรียนรุ่นเดียวกัน คงเป็นรุ่นพี่หล่ะมั้ง
“จะได้กินหรอ.....ตัวก็เล็กแค่นี้จะไปเบียดอะไรกับใครเค้าไหว ถึงมันจะเป็นร้านขนมที่อร่อยที่สุดในโรงอาหารก็เหอะ แต่พี่ว่านายไม่น่าจะไม่รักชีวิตขนาดเสี่ยงเอาตัวไปเบียดหรอกนะ ไปหาอะไรอย่างอื่นกินกันดีกว่านะ ไปกับพี่ไหมหล่ะเรียว”
รุ่นพี่จริงๆด้วยแหะก่อนที่ฉันจะได้ตอบอะไรก็มีเสียงโทรศัพท์ดังซะก่อน..... ทำไมไม่รับสักที ทำไมไม่รับสักที อย่าปล่อยให้รออย่างนี้ฉันน้อยใจ ทำไมไม่รับสักที หรือว่าวันนี้เธอรักคนใหม่ บอกฉันให้เข้าใจหน่อยได้ไหมเธอ....
“อ่า ผมขอตัวไปรับโทรศัทพ์ก่อนนะ เดียวจะตามไป”ตอบแบบไม่คิดอะไร
“เรียวจะไปกับพี่หรอ...รีบตามมาล่ะ” แล้วหนุ่มเสียงแหบถามแบบสงสัยก่อนจะเปลี่ยนใจตอบรับทันทีเพราะกลัวคนที่ถูกชวนจะเปลี่ยนใจ
ขณะที่เรียวหรือริยูคุยกับหนุ่มเสียงแหบอยู่ไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้ถูกใครบางคนที่กำลังสงสัยในตัว กำลังสะกดลอยตามอยู่
ความคิดเห็น