๐๐๐วุ้นชะมัดเกิดมาเป็นแฝด๐๐๐

ลำดับตอนที่ #9 : เริ่มแน่ใจ...หรือว่าไม่ใช่

กลับมาปัจจุบันนะค่ะ อิอิ  [m]a[z]

เวลาผ่านไปจนกระทั่งเที่ยง....

                ผมไม่รู้ตัวเลยว่าวันนี้ทั้งวันผมเผลอจ้องมองเรียว  คนที่ตอนนี้ผมสงสัยว่าหน้าจะเป็นน้องเค้ามากกว่า  ริยู  ผมคิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้คือ  ริยู  เพียงแต่ผมไม่แน่ใจและไม่เข้าใจเลยว่าทำไม  ริยู  ต้องมาเรียนแทนเรียว  และเรียวเป็นไร  ผมยังเก็บความสงสัยไว้

                ตอนนี้ผมเห็นเรียวกำลังลุกและกำลังจะไปที่ไหนสักแห่ง  ผมเลยลุกเดินตามไปเพราะผมเป็นห่วง  ถ้าเป็นเรียวผมคงไม่ห่วงหรอกแต่นี้  ผมคิดว่าน่าจะเป็น  ริยู

                “ง่ะทำไมคนเยอะงี้อ่ะแล้วเค้ามุงอะไรกันเนี้ยะ”เสียงเรียวบ่น

                ผมเดินตามเรียวและมองเรียวตลอด  ผมเห็นเรียวคุยกับใครบางคนอยู่  ใจนั้นอยากเข้าไปดึงเรียวมาให้พ้น  ไม่อยากให้คุยกะใคร  เพราะเริ่มแน่ใจแล้วว่าเรียว  คือ  ริยู  แต่ก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี  เลยได้แต่ทนมองดูเรียวคุยกับรุ่นพี่  คายู  ตัวผมนั้นรู้อยู่แล้วว่าไอ้พี่  ริยู  อ่ะมันไม่ปกติคือมัน.....เอ่อชอบเรียวอ่ะ  ตามปกติผมว่าเรียวก็คงพอรู้ตัวเลยเลี่ยงๆ  แต่นี้ผมได้ยินว่าเรียวจะไปกินข้าวกลางวันด้วยผมเลยโมโหนิดๆ  แต่ก็ยังพยามสะกดใจนิ่งไว้  ตอนนั้นเองเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

                ทำไมไม่รับสักที ทำไมไม่รับสักที อย่าปล่อยให้รออย่างนี้ฉันน้อยใจ  ทำไมไม่รับสักที หรือว่าวันนี้เธอรักคนใหม่ บอกฉันให้เข้าใจหน่อยได้ไหมเธอ.... 

                ผมต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อเสียงเรียกเข้ามันไม่ใช่ของเรียว  แถมโทรศัพท์ก็คนละเครื่องกะที่เรียวเคยใช้อีก  ผมเห็นเรียวเดินแยกออกไป  ผมตั้งใจเดินตาม  แต่ผมเปลี่ยนใจ  เพราะผมนึกขึ้นได้ว่าเรียวอยากกินขนมปัง  และทางที่เรียวเดินไปมันเป็นทางตันเป็นสนามผมเลยคิดว่าน่าจะซื้อขนมปังไปฝาก  เพราะตอนนี้ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าเรียว  คือ  ริยู  ผมอยากให้เธอดีใจและขนมปังที่นี้ก็อร่อยมากยังไงผมก็อยากให้เธอประทับใจในตัวผม

                ผมเลยตัดสินใจเสี่ยงชีวิตเบียดตัวไปซื้อขนมปังมาให้เรียว  ตอนนี้ผมซื้อได้แล้วและคิดในใจ  “รอดมาได้ไงอ่ะเรา”  ผมไม่รอช้ารีบเดินไปหา  เรียว(ริยู)  ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆก่อนจะหลุดพ้นบริเวณอาคาร  ตอนนี้ผมอยู่ในสนามแล้วผมกำลังกวาดตามองหาเรียวไปทั่วๆบริเวณ  และผมก็เจอจนได้เรียวหันมาเจอผมพอดี

                เรียวรีบวางโทรศัทพ์ก่อนจะหันมาคุยกับผมเลยถาม

“เฮ้ยเรียว  คุยกับใครอ่ะ”  ผมพยามคุยให้เหมือนที่คุยกับเรียวธรรมดา

“อ่อ..เอ่อ  พอดีน้องสาวเราไม่สบายอ่ะเลยฝากซื้อของตอนกลับอ่ะ”คำพูดของเรียวทำให้ผมตกใจมาก  ทั้งๆที่วันนี้ทั้งวันผมมั่นใจว่าคนที่อยู่ในสายตาผมทั้งวันเป็น  ริยู  แต่คำตอบของเรียวตอนนี้เริ่มทำให้ความมั่นใจของผมที่มีหายไป  ตอนนี้ผมเป็นหว่ง  ริยูจังไม่รู้ว่าเป็นไงมั้ง

 “คิระ  นายเอาไรมาด้วยอ่ะ”เสียงเรียวเรียกทำให้ผมกับมาสู่ความเป็นจริง

“อ่อ  พอดีฉันอยากกินขนมปังอ่ะฉันเลยซื้อมาเผื่อด้วยเห็นว่านายชอบ”ผมตอบไปทั้งๆที่ในใจคิดถึงแจ่เรื่อง  ริยู

“หรอ  ขอบใจนะ นายใจดีจัง  อิอิ”ผมอึ้งสิครับเรียวยิ้มแบบทำให้ผมแทบละลาย  มันเป็นยิ้มที่หวานมากเลย  ริมฝีปากสีชมพูยิ้มให้ผมแบบจริงใจแทบทำให้ผมลืมตัวแล้วคว้าตัวมาจุ๊บ  แต่ผมเริ่มทำใจสงบเพราะผมต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่าง

“เดียวฉันไปทำธุระแปบนะ”ผมพูดพร้อมกับเดินออกมาทั้งที่ใจก็ยังเสียดายอยากอยู่นานๆอีกหน่อย