๐๐๐วุ้นชะมัดเกิดมาเป็นแฝด๐๐๐

ลำดับตอนที่ #6 : โทรศัพท์

“ฮัลโหล...เรียวมีอะไรหรอ”

                “เป็นไงมั้ง  ริยู  ยังอยู่รอดดีหรือเปล่า”

“ก็เกือบแย่นะเรียวแค่ตอนเช้ามาก็หาห้องไม่เจอแล้วอ่ะ  อีกอย่างนะที่นี้หน้ากลัวมากๆเลยอ่ะเรียว”

“ทำไมอ่ะ”เรียวถามเพราะแปลกใจ

“ดิดดูซิทำไหมที่นี้ผู้ชายมันถึงเยอะอย่างนี้อ่ะ(ก็มันโรงเรียนชายล้วนนี่นาใจให้มีผู้หญิงได้ไงอ่ะจ๊ะ…..[m]a[z])  น่ากลัวชะมัดตัวก็ใหญ่ยังกับยักษ์แน่ะ  แถมกลิ่นเหงื่อเต็มไปหมดเลยอ่ะ  เค้าไม่ชอบเลยอ่ะเรียว”

“ทนหน่อยนะ  ริยู  ขอร้อง  แล้วกลับมาฉันจะยอมเธอทุกอย่างเลย  ขอแค่วันนี้เธอช่วยฉัน  เล่นให้เต็มที่นะทำเหมือนที่เธอเคยเล่นกับฉันอ่ะ” 

“เอ่อใช่...เรียว  ผู้ชายที่ตัวสูงๆใส่แว่น  กับรุ่นพี่ผู้ชายผิวคร้ำเสียงแหบๆชื่ออะไรหรอ”

“อ๋อ  คนที่ใส่แว่นชื่อ  คิระ  เป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง ส่วนคนเสียงแหบๆชื่อคายูเป็นรุ่นพี่ฉันอ่ะทั้ง  2  คนก็ลงบาสเหมือนกัน  เอ่อ  ริยู  อยู่ห่างๆพี่  คายู  ไว้นะ  ส่วน  คิระอ่ะไว้ไม่เป็นไรไม่ต้องห่วง”

“ทำไมหล่ะ  พี่เค้าก็ดูออกจะนิสัยดีออกนะ”

“อืมเชื่อฉันซิไว้ฉันจะเล่าให้ฟัง”

“อืม...เรียวงั้นเดียวแค่นี้ก่อนนะมีคนมาอ่ะไว้เจอกันเย็นนี้นะ บาย”ฉันเห็นนายแว่นเดินมาเลยรีบตัดบทบอกเรียวแล้ววางสาย

“เฮ้ยเรียว  คุยกับใครอ่ะ”ตาแว่นพูด

“อ่อ..เอ่อ  พอดีน้องสาวเราไม่สบายอ่ะเลยฝากซื้อของตอนกลับอ่ะ”

“อ้าว  ริยูเป็นอะไรไปอ่ะไม่สบายมากหรือเปล่า??” ฉันตกใจที่จู่ๆหมอนี่  นาย  คิระ  อ่ะมารู้จักฉันได้ไงอ่ะ  ฉันยังไม่เคยเห็นหมอนี่เลยนะ  แถมน้ำเสียงที่และสีหน้าที่แสดงออกมายังออกแนวเป็นห่วงอีก  เอ๋  หรือฉันคิดไปเองนะ

“ก็ไม่เป็นไรมากหรอกแค่ไม่เป็นไข้นิดหน่อยอ่ะ”

“หรอสีหน้าเป็นกังวลเห็นได้ชัด”ฉันเหลือบเห็นถุงในมือ  คิระ  เลยถาม

“คิระ  นายเอาไรมาด้วยอ่ะ”

“อ่อ  พอดีฉันอยากกินขนมปังอ่ะฉันเลยซื้อมาเผื่อด้วยเห็นว่านายชอบ”

“หรอ  ขอบใจนะ นายใจดีจัง  อิอิ”ฉันยิ้มหวานให้คิระ  คิระมองหน้าฉันแล้วอึ้งเล็กน้อยก่อนจะส่งขนมปังในมือมาให้ฉัน  ฉันรับขนมปังมาแล้วเปิดถุงพร้อมกับหยิบ  ขนมปังไส้เผือกมากิน 

“อร่อยจังเลย  คิระไม่กินด้วยกันหรอ”คิระส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มน้อยๆ  ฉันเลยยิ้มตอบกลับ

“เดียวฉันไปทำธุระแปบนะ”ฉันแปลกใจจัง  คิระ  นี่จู่ๆก็มาแล้วก็ไปฉันไม่เข้าใจเลย