๐๐๐วุ้นชะมัดเกิดมาเป็นแฝด๐๐๐

ลำดับตอนที่ #2 : เกิดอะไรขึ้น

ก๊อกๆ  ก๊อกๆ  ก๊อกๆ

“เรียวเจ็ดโมงกว่าแล้วนะ  เรียวได้ยินเค้าไหม  เรียว”

เงียบไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก

ลองใหม่ละกันฉันคิดในใจ   “เรียว  เรียว  เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมไม่ตอบเค้า”

                ยังคงเงียบ

                “เอ๋!  เรียวไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่นา”  ฉันพิมพรำก่อนที่จะบิดลูกบิดประตูแล้วก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นเมื่อเรียวที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว  แต่กับลงไปนอนฟุบอยู่กลับพื้นแบบคนไร้แรง  ด้วยความที่ตกใจฉันจึงตะโกนแล้ววิ่งไปหาเรียว

                “เรียว  เรียว  เป็นไรอ่ะ  แม่จ๋า!!!   พ่อจ๋า!!!  เรียวเป็นไรไม่รู้  ฮือๆๆๆๆ”ฉันลืมไปอีกอย่างนะค่ะคือฉันเป็นโรคบ่อน้ำตาตื้นอ่าค่ะ  แหะๆๆ

                แม่จ๋า  กับ  พ่อจ๋ารีบวิ่งขึ้นมาดูเพราะได้ยินเสียงฉันตะโกน  เมื่อมาถึงพ่อจ๋าที่ตกใจเพียงเล็กน้อยก่อนจะรีบตั้งสติแล้วก็อุ้มเรียวไปบนเตียง  ใช่แล้วค่ะคุณไม่ได้อ่านผิดหรอกอุ้มค่ะ  แหม!!  ก็  ริยู  กะ  เรียว  เป็นแฝดกันนี่ค่ะ  เรียวสูงกว่า  ริยู  แค่  5  เซ็นเองนะ  อีกอย่างพ่อจ๋าไม่ใช่คนไทยนี่ค่ะตัวเลยใหญ่  ก็ต้องอุ้มเรียวได้สบายอยู่แล้ว  ขณะเดียวกันแม่จ๋าก็รีบไปเอากล่องพยาบาลที่ห้องมา

                “พ่อจ๋าเรียวเป็นไรอ่าค่ะทำไหมตัวร้อนจี๋เลย  อึกๆ”ฉันพูดพรางสะอื้น

“เรียวไม่เป็นไรมากหรอกจ๊ะ   ริยู  คงจะแค่เป็นไข้หวัดนะ  เดียวให้กินยาพักผ่อนมากๆก็หายจ๊ะ”แม่จ๋าพูดขณะที่เอากล่องปฐมพยาบาลมาวางข้างๆเรียวพร้อมกับจับตัวเรียว 

“จริงหรอค่ะ  ค่อยโล่งอกหน่อย”เฮ้อ!!!ฉันแอบถอนหายใจ

อืมมมม......

                “เรียวเป็นไงบ้างเค้าเป็นห่วงจะแย่แล้วนะ”พูดพรางเริ่มหยุดร้องไห้แล้วเรียวกระพริบตา  ปิบๆ

“ฉันเป็นไรไปอ่ะ  ริยู  ทำไมมันมึนแบบนี้อ่ะ  ปวดหัวชะมัด”เรียวพูดแล้วก็สบดออกมาในตอนท้าย

“เรียวไม่สบายนะจ๊ะลูกวันนี้คงต้องหยุดเรียนแล้วหล่ะแม่จ๋าคงไปให้เรียวไปเรียนไม่ได้”

                เรียวได้ยินที่แม่จ๋าบอกก็ถึงกับหน้าซีด  จากหน้าที่แดงๆในตอนแรกกับกลายเป็นหน้าไร้สีไปในพริบตา  ก่อนจะพูดออกมา

                “ไม่ได้นะฮะแม่ !!!   ถ้าผมไม่ไปเรียนวันนี้  ผมต้องโดนเพื่อนลุ่มฆ่าแน่เลย  แม่ฮะให้ผมไปเถอะนะฮะ”เรียวที่ตอนแรกพูดด้วยน้ำเสียงดังแล้วพยามปรับให้อ่อนลงจนกลายเป็นเสียงอ้อนในตอนท้าย

                พ่อจ๋าที่ยืนฟังอยู่นานก็พูดขึ้นมา

                “พ่อไม่เข้าใจเลยเรียวเลยลูก  ได้หยุดเรียนลูกน่าจะดีใจไม่ใช่หรอ  วันนี้มันมีอะไรกันทำไมลูกถึงได้อยากไปขนาดนั้นลูกมีเหตุผลไหมล่ะ”

                “พ่อฮะวันนี้ผมมีแข่งบาสฮะ  มันเป็นนัดที่สำคัญกับผมและเพื่อนๆมากเลยนะฮะ  ถ้าผมไม่ไปวันนี้ผมคงเสียใจมากเลยนะฮะ  ไม่ใช่ซิผทต้องร็สึกผิดมากๆเลยนะฮะ   พ่อให้ผมไปนะฮะได้โปรด”น้ำเสียงจริงจังปนออดอ้อนพูดหวังให้พ่อจ๋าใจอ่อน

                “ไม่ได้นะ”เสียงสั่งเด็ดขาดมาจากแม่จ๋า

                “แต่แม่ฮะ”

                “ไม่มีแต่เรียว  ลูกต้องพักผ่อนนะอย่าให้แม่จ๋ารู้นะว่าเรียวแอบหนีไป”น้ำเสียงเรียบสั่งออกมาพร้อมกับส่งสายตาดุๆมาหาเรียว

                “แต่แม่ฮะ  ได้โปรดนะฮะ”

                “เอาหล่ะแม่จ๋าบอกว่าไม่ก็คือไม่ซิจ๊ะ  เอางี้เด๋วแม่จ๋าจะโทรไปลาที่โรงเรียนให้แล้วกันนะ  ส่วนตอนนี้แม่จ๋าอยากให้เรียวเชื่อแม่จ๋าก่อนนะจ๊ะ  เอาหล่ะเรียวต้องนอนพักแล้วรอแม่จ๋าแปบ”แม่จ๋าพูดพรางยกผ้าห่มมาห่มให้เรียว 

“เดียวแม่จ๋าจะลงไปส่งพ่อจ๋า  กับริยู  ก่อนนะลูก  แล้วแม่จ๋าจะทำข้าวต้ม  แล้วเอายามาให้เรียว  เรียวนอนรอแม่แปบนึงนะจ๊ะ”แม่จ๋ารีบพูดตัดบทพร้อมกับเดินออกไปนอกห้อง

                “พักผ่อนเยอะๆนะลูก  พ่อไปทำงานก่อน”พ่อจ๋าหันมาพูดก่อนจะลงเดินตามแม่จ๋าลงไป

                “อ่า...งั้นเรียวเค้าไปโรงเรียนก่อนนะ  เย็นๆจะซื้อขนมของโปรดเรียวมาฝากนะ”

                “อืม  ขอบใจนะ”เรียวพูดก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
                                                                                                                                                        [m]a[z]