why i do

" เเม่ไปนะ " บงซอนกระซิบกับประตูเล็กๆสีขาว
ทำอย่างนี้ประจำมาราวสามปีเเล้ว....

ภายในห้องมืดเเคบๆนั้น มือเล็กๆที่มีเเต่กระดูกขาวซีดโผล่ขึ้นจากลังเก่าๆ  หญิงสาวผมยาวถึงกลางหลังเดินโงกเงกโงนเงนไปยังเก้าอี้ไม้ที่มีความสว่างเพียงที่เดียวในห้อง ใช่..คือโทรศัพท์ที่เปิดเครื่องเสียบกับที่ชาร์ต  โซยากดที่เครื่อง กวาดสายตาล่อกเเล่ก
เเล้วหลุบตาลงอย่างผิดหวัง  " ไม่มี"  เธอลุกขึ้น จับม่าน ค่อยค่อยเเง้มดูข้างหน้า

เธออาศัยอยู่บ้านบนเขา ทุกทุกวันเเม่จะขับรถลงไปทำงาน 

ชนบท....


โรงพยาบาล

บงซอนเกือบลืมหายใจ
"สวัสดีฮะ " 
" กลับมาทำงานที่นี่เหรอจ๊ะ ซอนยอล "
" ฮะ ผมไปก่อนนะครับ "


เขากลับมาเเล้วโซยา....