ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ร่างไร้วิญญาณ...และการกลับมา
“จันหลานรักไปอยู่กับป้าด้วยกันที่ญี่ปุ่นนะ” วารี หญิงสาววัย 40 ที่หน้าตาเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาเอ่ยกับหลานสาวของตัวเอง...
จันทรา...เด็กสาววัย 19 ปีที่ตอนนี้นั่งนิ่งๆอย่างกับร่างไร้วิญญาณ
“...” ไม่มีการตอบรับใดๆทั้งสิ้นจากหลานสาวของตน
“ที่รัก ผมว่าเราจะต้องพาจันไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจของเธอ เพราะมันบอบช้ำมาก” มุซาชิ
ชายชาวอาทิตย์อุทัยที่อายุไม่ต่างกันมากกับหญิงสาว ชายที่มีศักดิ์เป็นลุงของจันทรา และสามีของวารีเดินเข้าไปจับไหล่
ของจันทราไว้แล้วบีบเบาๆ
“แต่ฉันไม่อยากจะบังคับแก ฉันอยากให้แกเป็นคนตัดสินในเองว่าแกจะย้ายไปอยู่กับเรา”
“แต่แกก็ไม่ยอมพูดอะไรเลยมาหนึ่งเดือนเต็มๆแล้วนะตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น และดูสภาพของแกตอนนี้สิ มีแต่ร่างที่ไร้วิญญาณ”
หญิงสาวน้ำตาไหลออกมาอีกครั้งเมื่อมองดูสภาพหลานสาวตัวเอง หลานสาวที่เพิ่งสูญเสียพ่อ และแม่ไปพร้อมกัน
จากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว
“จันจ๊ะ ป้ารู้ว่าหลานกำลังฟังสิ่งที่ลุง และป้าพูดกันอยู่หลานไม่ต้องพูดก็ได้ถ้าหลานไม่อยากจะพูด แต่ได้โปรดเถอะนะ
ได้โปรดเถอะอย่านิ่งแบบนี้ อย่าพยายามไม่กินอะไร อย่างทำให้พวกเราต้องสูญเสียไปมากกว่านี้ ป้าไม่อยากจะสูญเสียอะไรอีกแล้ว”
ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากร่างบางตรงหน้า คนทั้งสองได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆด้วยความโศกเศร้า และก็ออกจากห้องไปในที่สุดเมื่อไม่มีสิ่งใดตอบกลับมาจากร่างที่เอาแต่นั่งนิ่งๆซึ่งเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
ตกเย็นวันเดียวกัน
“แย่แล้วค่ะ คุณท่าน แย่แล้วค่ะ” เสียงแหลมของหัวหน้าแม่บ้านซึ่งมีอายุร้องตะโกนโหวกเหวก
“เกิดอะไรขึ้นยายเหมือน” วารีถามคนที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“คุณหนูจัน คุณหนูจันหายไปจากห้องเจ้าค่ะ”
“อะไรนะ” มุซาชิ และวารี สองสามีภรรยาพูดออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ
“เหมือนเอาอาหารเย็นขึ้นไปให้เธอแต่ว่าเธอก็ไม่อยู่ในห้องนะค่ะ”
“ให้คนหายัยจันให้เจอเดี๋ยวนี้” มุซาชิออกคำสั่งเสียงเข้ม
“รถหายไปคันหนึ่งครับ” คนรถวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามารายงาน
“คุณค่ะคงไม่ใช่ว่า...”
“อย่าคิดอะไรไปในทางลบ คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอว่า จันทราหลานของเราไม่ใช่คนที่อ่อนแอที่จะทำอะไรแบบนั้น”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ ผมเชื่อว่าในเมื่อหลานของเราสามารถลุกขึ้นมาขับรถออกไปแบบนี้ได้แล้ว ก็คงจะไม่เป็นอะไรแล้ว เราจะต้อง
เชื่อมั่นในตัวของจัน” มุซาชิกล่าวอย่างมาดมั่น แต่ก็ทำให้วารีรู้สึกใจเย็นขึ้น
“เรามารอการกลับมา...การกลับมาเป็นจันทราของจันทรากันเถอะ”
เวลาได้ล่วงเลยผ่านมาหลายชั่วโมง สองสามี ภรรยายังคงนั่งรอคอยหลานของตนเองอยู่อย่างเย็นใจ และเชื่อมั่น
“คุณท่านค่ะ นี่มันดึกมากแล้วนะค่ะ แต่คุณหนูจันยังไม่กลับมาเลย” เวลานี้คนที่ใจร้อนกลับเป็นแม่บ้าน และเหล่าบรรดา
คนรับใช้ที่ตอนนี้อยู่กันไม่เป็นสุขสักคนด้วยความห่วงใยในตัวคุณหนูจัน...ที่ทุกคนรัก
แล้วการรอคอยอย่างใจเย็น และกระวนกระวายของคนในบ้านทุกคนก็ยุติลงด้วยการเคลื่อนตัวของรถคันที่หายไป
ซึ่งขับเข้ามาจอดอยู่ที่หน้าบ้าน จันทราลงมากจากรถอย่างช้าๆ และเดินเข้าไปในบ้าน ใบหน้ายังคงเรียบเฉย
แต่มีสีหน้าที่ดีขึ้น เธอเดินเข้าไปหาลุง และป้าที่ห้องนั่งเล่น จันทราระบายยิ้มที่ใบหน้าสวยของเธอ และเปล่งเสียงที่
ไม่มีใครได้ยินมาหนึ่งเดือนแล้วขึ้น
“จันกลับมาแล้วค่ะ” เพียงคำพูดสั้นๆที่ไม่มีความหมายมากมายอะไร แต่กลับเรียกน้ำตาของคนทั้งบ้านให้ไหลออกมา วารีเดินเข้าไปกอดหลานสาวของตัวเองไว้แน่น ส่วนมุซาชิก็เดินเข้าไปลูบหัวเธอเบาๆอย่างเอ็นดู
“คุณลุง คุณป้าค่ะ จันจะไปญี่ปุ่น จันจะย้ายไปอยู่ที่โน่นค่ะ”
“ดีแล้วละจ๊ะ ดีแล้ว ไปเริ่มชีวิตใหม่ที่นั่นกัน”
จันทรา...เด็กสาววัย 19 ปีที่ตอนนี้นั่งนิ่งๆอย่างกับร่างไร้วิญญาณ
“...” ไม่มีการตอบรับใดๆทั้งสิ้นจากหลานสาวของตน
“ที่รัก ผมว่าเราจะต้องพาจันไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจของเธอ เพราะมันบอบช้ำมาก” มุซาชิ
ชายชาวอาทิตย์อุทัยที่อายุไม่ต่างกันมากกับหญิงสาว ชายที่มีศักดิ์เป็นลุงของจันทรา และสามีของวารีเดินเข้าไปจับไหล่
ของจันทราไว้แล้วบีบเบาๆ
“แต่ฉันไม่อยากจะบังคับแก ฉันอยากให้แกเป็นคนตัดสินในเองว่าแกจะย้ายไปอยู่กับเรา”
“แต่แกก็ไม่ยอมพูดอะไรเลยมาหนึ่งเดือนเต็มๆแล้วนะตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น และดูสภาพของแกตอนนี้สิ มีแต่ร่างที่ไร้วิญญาณ”
หญิงสาวน้ำตาไหลออกมาอีกครั้งเมื่อมองดูสภาพหลานสาวตัวเอง หลานสาวที่เพิ่งสูญเสียพ่อ และแม่ไปพร้อมกัน
จากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว
“จันจ๊ะ ป้ารู้ว่าหลานกำลังฟังสิ่งที่ลุง และป้าพูดกันอยู่หลานไม่ต้องพูดก็ได้ถ้าหลานไม่อยากจะพูด แต่ได้โปรดเถอะนะ
ได้โปรดเถอะอย่านิ่งแบบนี้ อย่าพยายามไม่กินอะไร อย่างทำให้พวกเราต้องสูญเสียไปมากกว่านี้ ป้าไม่อยากจะสูญเสียอะไรอีกแล้ว”
ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากร่างบางตรงหน้า คนทั้งสองได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆด้วยความโศกเศร้า และก็ออกจากห้องไปในที่สุดเมื่อไม่มีสิ่งใดตอบกลับมาจากร่างที่เอาแต่นั่งนิ่งๆซึ่งเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
ตกเย็นวันเดียวกัน
“แย่แล้วค่ะ คุณท่าน แย่แล้วค่ะ” เสียงแหลมของหัวหน้าแม่บ้านซึ่งมีอายุร้องตะโกนโหวกเหวก
“เกิดอะไรขึ้นยายเหมือน” วารีถามคนที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“คุณหนูจัน คุณหนูจันหายไปจากห้องเจ้าค่ะ”
“อะไรนะ” มุซาชิ และวารี สองสามีภรรยาพูดออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ
“เหมือนเอาอาหารเย็นขึ้นไปให้เธอแต่ว่าเธอก็ไม่อยู่ในห้องนะค่ะ”
“ให้คนหายัยจันให้เจอเดี๋ยวนี้” มุซาชิออกคำสั่งเสียงเข้ม
“รถหายไปคันหนึ่งครับ” คนรถวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามารายงาน
“คุณค่ะคงไม่ใช่ว่า...”
“อย่าคิดอะไรไปในทางลบ คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอว่า จันทราหลานของเราไม่ใช่คนที่อ่อนแอที่จะทำอะไรแบบนั้น”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ ผมเชื่อว่าในเมื่อหลานของเราสามารถลุกขึ้นมาขับรถออกไปแบบนี้ได้แล้ว ก็คงจะไม่เป็นอะไรแล้ว เราจะต้อง
เชื่อมั่นในตัวของจัน” มุซาชิกล่าวอย่างมาดมั่น แต่ก็ทำให้วารีรู้สึกใจเย็นขึ้น
“เรามารอการกลับมา...การกลับมาเป็นจันทราของจันทรากันเถอะ”
เวลาได้ล่วงเลยผ่านมาหลายชั่วโมง สองสามี ภรรยายังคงนั่งรอคอยหลานของตนเองอยู่อย่างเย็นใจ และเชื่อมั่น
“คุณท่านค่ะ นี่มันดึกมากแล้วนะค่ะ แต่คุณหนูจันยังไม่กลับมาเลย” เวลานี้คนที่ใจร้อนกลับเป็นแม่บ้าน และเหล่าบรรดา
คนรับใช้ที่ตอนนี้อยู่กันไม่เป็นสุขสักคนด้วยความห่วงใยในตัวคุณหนูจัน...ที่ทุกคนรัก
แล้วการรอคอยอย่างใจเย็น และกระวนกระวายของคนในบ้านทุกคนก็ยุติลงด้วยการเคลื่อนตัวของรถคันที่หายไป
ซึ่งขับเข้ามาจอดอยู่ที่หน้าบ้าน จันทราลงมากจากรถอย่างช้าๆ และเดินเข้าไปในบ้าน ใบหน้ายังคงเรียบเฉย
แต่มีสีหน้าที่ดีขึ้น เธอเดินเข้าไปหาลุง และป้าที่ห้องนั่งเล่น จันทราระบายยิ้มที่ใบหน้าสวยของเธอ และเปล่งเสียงที่
ไม่มีใครได้ยินมาหนึ่งเดือนแล้วขึ้น
“จันกลับมาแล้วค่ะ” เพียงคำพูดสั้นๆที่ไม่มีความหมายมากมายอะไร แต่กลับเรียกน้ำตาของคนทั้งบ้านให้ไหลออกมา วารีเดินเข้าไปกอดหลานสาวของตัวเองไว้แน่น ส่วนมุซาชิก็เดินเข้าไปลูบหัวเธอเบาๆอย่างเอ็นดู
“คุณลุง คุณป้าค่ะ จันจะไปญี่ปุ่น จันจะย้ายไปอยู่ที่โน่นค่ะ”
“ดีแล้วละจ๊ะ ดีแล้ว ไปเริ่มชีวิตใหม่ที่นั่นกัน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น