ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การแกล้งที่แสนหวาน
อนที่2
“นายะินอะไร” มาาอิหันมาถามผมเพราะอนนี้เราสอนยืนอยุ่ที่หน้าร้านอาหาร อาหารแ่ละอย่าูน่าินทั้นั้นเลย
“ไม่รู้ิ อืม....เอาอะไร็ไ้ แ่ไม่เอาเผ็นะ”
“นายไม่ินเผ็เหรอ” มาาอิหันมาถามผมพลาทำหน้าล้อเลียน หน้าะมั
“ินไ้แ่ว่าอย่าีว่า” ็เพราะินเผ็ที่ไรผมเป็น้อปวท้อทุที
“ินเป็นเ็เลยนะนายน่ะ” ฮึ ใ่สิันมันเ็นี่
“เอ๊ะ หรือว่านายินเผ็ไม่เป็น” มาไปแล้วนะนาย
“ินเป็นิ ทำไมะินไม่เป็นหล่ะ” มาาอิทำหน้าเ้าเล่ห์ ัสัหร์ใยัไะแล้ว
“ั้นินใหู้หน่อยิ” ว่าแล้วเียว
“รึว่าไม่ล้า” ผมเหรอะไม่ล้าไม่มีทา
“็เอาสิ” ายแน่ ๆ เลย TT_TT พอผมพูบมาาอิ็เินไปื้อแะหรี่รา้าวมา 1 าน
แล้วส่ให้ผม
“อะ ินสิ” มาาอิยื่นาน้าวมาให้ผม ผมนั่มอ้าวสลับับหน้าทั้สามน โยเพาะหน้าอมาาอิ ฮึ ำไว้เลยนะมาาอิ
“เอ้า ินะทีสิโทโอรุ” รู้แล้วล่ะน่า เร่ริ ๆ เลย
“ อ้ำ ” อร่อยีแฮะแ่เผ็เป็นบ้าเลย ผมแ่นินนหมานแ่ว่าะหมผม็เือบายเหมือนัน ผมินน้ำหมไป 3 แ้ว อนนี้หน้าผมแยิ่ว่าหัวอมาาอิะอี
“เ่มา ไปเ้าเรียนไ้แล้ว” มาาอิพูพร้อมับูมือผมไปเ้าห้อเรียนท่ามลาสียโห่
อทุนในโรอาหาร โอ๊ย อายเป็นบ้าเลย
***********************************
เฮ้อ น่าเบื่อะมัเลยอนนี้ผมำลัเรียนวิาประวัิศาสร์ี่ปุ่นอยู่ แถมอนนี้ยั่วนอนอีะหา โอ๊ย เอาแล้วไผมรู้สึปวท้อมาอนนี้ สสัยว่าะเป็นเพราะแะหรี่เมื่อลาวันนี้แน่นอนเลย
“ โอย ” ผมร้อออมาอย่าทนไม่ไหว พลาเอามือุมไว้ที่ท้อเหื่อเม็เล็ ๆ ่อย ๆ ผุึ้นมาใบหน้าอผม
“เป็นอะไรไปโทโอรุ” มาาอิหันมามอามเสียร้ออผมอย่าใ
“ปะ.....ปวท้อ” ผมอบออไปอย่าหมแร อนนี้ผมรู้สึัวเบา ๆ พิลรู้สึัวอีที ็อนที่ผมถูอุ้มอยู่ในอ้อมแนอมาาอิแล้ว ผมไ้ยินเสียหัวใอมาาอิเ้นเร็วพอ ๆ ับเสียหัวใอผม มาาอิ้มลมาพูับผมว่า
“อย่าเพิ่เป็นอะไรนะ” แล้วผม็ไม่รับรู้อะไรอีเลย
อืม..........ที่นี่ที่ไหนันหล่ะเนี่ย มีแ่ลิ่นยาสสัยะเป็นห้อพยาบาล ผมพยายามลืมาึ้น้วยวามยาลำบาในหัวมันหนัไปหม
“เอ๊ะ” ผม้มลมอมือทีุ่มมืออผมอยู่อนนี้ มาาอินั่นเอ แ่อนนี้เาำลัหลับอยู่ ผม ยมือลูบผมอมาาอิเบา ๆ มาาอิ่อยๆลืมาึ้นมามอผม้วยวามห่วใย พร้อมถามผม้วยวามรีบร้อนว่า
“โทโอรุ เป็นยัไบ้า หายปวรึยั เ็บรไหนอีไหม” ผมับมืออมาาอิเอาไว้และบอับมาาอิว่า
“ันไม่เป็นไรแล้วล่ะ” มาาอิมอผม้วยสายาที่สำนึผิ
“ันอโทษนะเป็นเพราะันเอนายถึเป็นแบบนี้”
“ไม่หรอถ้าันไม่เป็นแบบนี้ันะรู้เหรอว่านายห่วันไหน ริไหม” ผมพูไปเินไป มาาอิับมือผมุมไว้อีรั้ พร้อมมอผม้วยสายาที่ริั ผมไ้แ่หลบสายาที่้อมอมานั้น
“โทโอรุ” อยู่ ๆ มาาอิ็เรียผม นผม้อเยหน้าึ้นมามอมาาอิ้วยวามสสัย
“อะไรเหรอ” อนนี้หน้าอมาาอิแยิ่ลูำลึสุะอี
“ัน เอ่อ ัน ะ อบ นาย นะ” ผมมอมาาอิอย่าะลึ
“อะไรนะ!!” ไม่น่าเื่อเลย ผมรู้สึอย่าร้อไห้ึ้นมาอย่าบอไม่ถู
“เหมะ”
“นะ นายร้อไห้ทำไมน่ะ ปวท้ออีแล้วเหรอ” มาาอิถามผม้วยวามเป็นห่ว
“ันีใ่าหา ันิว่าแนะรันาย้าเียวะอี” ผมพูไปร้อไห้ไปอย่าไม่อายใรอีแล้ว
“ไม่เอาน่า ยัไัน็รันาย รั้วยัว และหัวใทั้หมอัน” พูบมาาอิ็เ้ามาอผมไว้
“ัน็รันายเหมือนัน” ผมพูออไป้วยวามรู้สึทั้หมใอผม
“อยู่มานวันนี้เพื่อเอเธอ
ะอยู่เพื่อเธอลอไป
ะเอาวามรัที่มีเ็บไว้
เพื่อรออยวันที่เธอมอผ่านมา
อาะมีเวลาที่เธอ้อาร
อีนานแ่ไหนรันี้็ยัอยู่
อยู่เป็นรัแท้เพื่อเท่านั้น
้วยใที่พร้อมให้ธอาน
อย่าัน ับวันเวลาที่ยาวนาน
ะพอให้รอเธอ
แหล่ะะทำให้เธอไ้รู้”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น