คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แผนลับสุดยอด # ๖
6
แผนลับสุดยอด
วันต่อมาหลังจากที่สายน้ำเลิกเรียนเสร็จเขาก็โทรนัดเรย์ให้ออกมาพบที่ร้านกาแฟในห้างพาราไดซ์ทันที หลังจากนั้นไม่นานนักร่างของเรย์ที่สวมเครื่องแบบนักเรียนมัธยมปลายก็เปิดประตูร้านเข้ามาแล้วเดินมานั่งตรงข้ามสายน้ำทันที
“พี่น้ำมีอะไรหรอครับ เรียกผมมาเป็นการส่วนตัวซะขนาดนี้” เรย์ถามทันทีเมื่อมาถึง
“แกสั่งอะไรกินก่อนเถอะแล้วเดี๋ยวฉันจะบอกว่าเรื่องอะไร”
“ครับ” เรย์พูดก่อนสั่งชาเย็นมากินหนึ่งแก้ว
“แกชอบไหมใช่มั้ย” สายน้ำเริ่มถามทันทีทำให้คนฟังที่กำลังกินชาเย็นอยู่ถึงกับสำลักออกมาทันที
“แค่กๆ” เรย์คว้าทิชชู่มาเช็ดปากและมือของสายน้ำที่เปื้อนชาเย็นทันที “ขอโทษครับพี่”
“ช่างมันเถอะ ว่าแต่แกชอบยัยไหมจริงๆ ใช่มั้ย”
“..เปล่านี่ครับ” เรย์ตอบแล้วก้มหน้ามองมือตัวเอง
“เฮ้ย บอกมาเถอะน่าฉันไม่ว่าแกหรอก”
“แล้วพี่ถามผมทำไมอ่ะ” เรย์ถามอย่างสงสัยพลางคว้าชาเย็นมาดูดกิน
“คืออย่างนี้นะ ยัยไหมมันไปชอบผู้หญิงคนหนึ่ง”
พรวด!
“เฮ้ย นี่แกกะจะให้วันนี้ฉันเลอะทั้งตัวเลยใช่มั้ยวะ” สายน้ำพูดแล้วหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าตัวเอง
“พี่ว่าอะไรครับ” เรย์ถามโดยไม่สนใจที่สายน้ำบ่นเมื่อกี้เลยแม้แต่นิดเดียว
“ไหมมันไปชอบผู้หญิงคนหนึ่ง” สายน้ำตอบขณะที่ยังเอาทิชชู่เช็ดหน้าตัวเองอยู่
...ไม่จริง
“ฉันเรียกแกมาก็เพราะเรื่องนี้แหละ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ” เรย์ถามเสียงเบา
“ก็ถ้าแกชอบน้องฉันจริงๆ แกต้องรีบทำคะแนนก่อนที่น้องสาวฉันจะชอบผู้หญิงอย่างเต็มตัว”
“บ้าน่าพี่ ไหมเขายิ่งไม่ค่อยชอบผมอยู่”
“เฮ้ย ถ้าแกชอบจริงๆ แกต้องทำได้ เดี๋ยวฉันช่วยแกเอง” สายน้ำพูดให้กำลังใจแกมบังคับแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ฮันแน ในที่สุดแกก็ยอมรับแล้วว่าแกชอบยัยนั่น”
“ผมยังไม่ได้พูดสักหน่อย!” เรย์ขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจ
“ฮู้ว เลิกทำเป็นพระเอกปากแข็งได้แล้วน่า” สายน้ำพูดอย่างเซ็งๆ “ถ้าแกไม่จีบน้องฉัน ฉันจะตัดเงินแก!”
“โฮย บังคับกันชัดๆ” เรย์ร้องโอดโอยทันที
“แล้วแกจะทำมั้ยล่ะ” สายน้ำยิ้ม
“ผมมีทางเลือกอื่นมั้ยเล่า” เรย์เบ้ปาก
“เยี่ยมมาก งั้นเริ่มตั้งแต่วันนี้เลยนะ”
“ฮะ” เรย์อ้าปากหวอ “วันนี้เลยหรอให้ผมทำใจก่อนสิ”
“ไม่งั้นตัดเงิน”
“โอเคครับ วันนี้ก็วันนี้” เรย์รีบรับปากอย่างจำใจ
สายน้ำยิ้มอย่างพอใจก่อนจะยกกาแฟขึ้นมาจิบ
หลังจากที่คุยกับเรย์เสร็จเรียบร้อยสายน้ำก็รีบตรงไปที่สนามแข่งรถทันทีเนื่องจากนัดกับพวกเพื่อนๆ ไว้ว่าจะไปฝึกซ้อมแข่งเนื่องจากอีกสองวันมีแข่งเดิมพันกับไมค์คู่อริที่อยู่มหา’ลัยคริสเตียน
อีกทางด้านหนึ่งลำธารกำลังนั่งทำแผนผังโครงงานกับซาซ่าที่วันนี้เธอไม่ต้องไปทำงานที่ร้านแจกันเนื่องจากเป็นวันหยุดของเธอ ซาซ่าที่นั่งตัดฟิวเจอร์บอร์ดอยู่หันไปมองลำธารที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์งานอยู่
จะถามดีมั้ยนะ ...แต่ฉันอยากรู้จริงๆ นะ
“นี่แกคบกับน้องสาวของสายน้ำจริงๆ หรอ”
“อืม” ลำธารตอบสั้นๆ
คำตอบของลำธารเพียงๆ สั้นทำให้ซาซ่าถึงกับดีใจอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็ไม่สามารถบอกได้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงดีใจมากขนาดนี้
“ฉันเพิ่งรู้นะว่าแกชอบเล่นดนตรีไทย” ซาซ่าแซว
“หุบปากแกแล้วทำงานไปเถอะ”
ซาซ่าเงียบทันทีแล้วแอบแยกเขี้ยวใส่เพื่อนจอมโหดของตนเองก่อนจะหันไปตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างมีความสุข
ลำธารที่ดูเหมือนตั้งหน้าตั้งใจทำงานแต่หารู้มั้ยว่าความจริงแล้วเธอนั่นไม่มีสมาธิในการทำงานเลย เพราะมัวแต่คิดถึงสิ่งที่สายน้ำพูดตอนนั้น
“คุณอยากเห็นยัยไหมที่ต้องมาเสียใจทีหลังเพราะโดนคุณหลอกหรอ คุณก็เคยโดนหลอกแล้วก็รู้นี่ว่ามันรู้สึกยังไง”
นี่ฉันกำลังทำร้ายเด็กคนนั้นอยู่หรือเปล่านะ ...เฮ้อ ลำธารเธอนี่มันโง่จริงๆ
“นี่แก ฉันตัดเสร็จแล้วนะไม่ต้องทำอะไรแล้วใช่ปะ” ซาซ่าวางกรรไกรลงแล้วบิดขี้เกียจไปมา
“อืม”
“โอเค งั้นฉันไปอาบน้ำละ” ซาซ่าพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องลำธารทันทีโดยปล่อยให้ลำธารอยู่ในห้องเพียงคนเดียว
ลำธารหันไปมองดูว่าซาซ่าออกจากห้องไปเรียบร้อยแล้วหรือยัง เมื่อไม่เห็นร่างของซาซ่าเธอก็หยุดพิมพ์งานทันทีก่อนจะลงไปข้างล่างเพื่อไปหยิบน้ำในห้องครัวมาดื่ม ตอนนี้ในหัวของเธอยังคงมีแต่เรื่องของสายไหมอยู่ตลอดเวลาจนไม่มีสมาธิในการทำงานเลยแม้แต่นิดเดียว ลำธารปิดตู้เย็นแล้วเดินมานั่งที่โซฟาของรับแขกด้วยความเมื่อยล้าก่อนจะเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
หลังจากเลิกเรียนเสร็จแล้วสายไหมก็อยากจะโทรชวนลำธารออกมากินข้าวข้างนอกแต่โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่มีใครรับโทรศัพท์ เธอจึงถอดใจแล้วเก็บโทรศัพท์ลงก่อนจะถอนหายใจ
หรือเพราะว่าเรากวนพี่เขามากเกินไปจนพี่เขารำคาญนะ
“อ้าว ไหม” เสียงเรย์ที่ร้องเรียกชื่อสายไหมมาแต่ไกลทำให้ไหมถึงกลับหน้ายู้ทันทีที่ได้ยินเสียง
“เรียกฉันทำไม”
“กินข้าวมายัง” เรย์ถามเมื่อเดินมาถึงตรงหน้าสายไหมแล้ว
“ถามทำไม”
“เอ้า แล้วถามไม่ได้หรอ”
สายไหมมองเรย์ที่ตอบกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์ “ยังไม่ได้กิน”
“...งั้นไปกินข้าวด้วยกันมั้ย”
“คิดยังไงถึงมาชวนฉันเนี้ย” สายไหมถามด้วยความแปลกใจ “ปกติทำท่าเหมือนไม่ชอบขี้หน้าฉันอยู่เรื่อย”
ก็ฉันกลัวว่าเธอจะรู้ว่าฉันชอบเธอนี่หว่า
“แล้วจะไปกินมั้ยล่ะ” เรย์ถามย้ำอีกครั้ง
“แล้วไม่ไปกินกับพวกเพื่อนนายเล่า”
“ถ้าเพื่อนฉันว่างฉันจะมาชวนเธอมั้ย” เรย์บอกไปตามตรงความจริงวันนี้เขาไม่คิดที่จะเริ่มจีบสายไหมแต่บังเอิญมาเจอสายไหมที่กำลังยืนกดโทรศัพท์ยิกๆ พอดี
“ไปก็ได้” ไม่เจอพี่ลำธารสักวันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
“โอเค งั้นตามมา” เรย์พูดก่อนจะเดินนำสายไหมไปที่รถมอเตอร์ไซค์สีขาวสะอาดของเขาแล้วยื่นหมวกกันน็อกให้สายไหมเธอรับมันมาก่อนจะขึ้นรถของเรย์ เขาที่เห็นว่าเธอขึ้นรถเรียบร้อยแล้วก็ขับรถออกไปร้านอาหารประจำที่เขามากินกับพวกเพื่อนๆ ทันที
เมื่อมาถึงร้านแล้วทั้งสองก็พากันสั่งอาหารกัน หลังจากที่สั่งเสร็จเรียบร้อยบรรยากาศบนโต๊ะก็เงียบลงทันทีมีเพียงแค่เพียงพัดลมในร้านเท่านั้น เรย์เหลือบมองสายไหมที่นั่งเหม่อออกไปนอกร้านอย่างลืมตัว สายไหมที่รู้สึกว่ามีคนกำลังมองอยู่จึงหันไปมองพบว่าเป็นเรย์ที่กำลังมองเธออยู่
“มองอะไรของนาย”
“เปล่า” เรย์พูดแล้วหันไปมองทางอื่น
สายไหมมองเรย์อย่างงงๆ ก่อนจะหันไปมองบรรยากาศนอกร้านอีกครั้ง เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่ต้องมานั่งกินข้าวกับเรย์เพียงสองต่อสองเพราะตอนที่เธออยู่มอห้าเธอเคยแอบชอบเรย์มาก่อนแต่พอรู้ข่าวว่าเขาคบกับรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งในโรงเรียนทำให้เธอเสียใจมากจึงพยายามตัดใจ ระหว่างที่เธอคิดอะไรเพลินๆ อยู่เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา เธอล้วงไปหยิบมันขึ้นมาจากกระเป๋าก่อนจะกดรับอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเบอร์ที่โทรมา
“ฮัลโหลค่ะพี่ลำธาร” สายไหมพูดด้วยน้ำเสียงดีใจมากจนทำให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามหันมามอง
(ฉันซาซ่าเอง)
“อ้าว พี่ซาซ่าหรอคะ” สายไหมพูดด้วยน้ำเสียงเสียดายเล็กน้อย
(เสียใจล่ะสิที่คนที่โทรมาไม่ใช่ยัยลำธาร) ซาซ่าแซวสายไหม (ว่าแต่โทรมาหายัยนี่ตั้งหลายสายมีอะไรหรือเปล่า)
“อ๋อ ตอนแรกไหมกะว่าจะโทรชวนพี่เขามากินข้าวด้วยกันน่ะค่ะว่าแต่ตอนนี้พี่เขาอยู่ไหนหรอ”
(นอนอยู่ตรงโซฟาชั้นล่างน่ะ สงสัยจะเพลีย)
“หรอคะ” สายไหมพูดด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย
(อืม เธอจะมาหามั้ยล่ะ)
“ไหมไม่ค่อยอยากไปกวนน่ะค่ะ ให้พี่เขาพักผ่อนไปดีกว่า”
(แต่บางทีถ้าเธอมายัยนั่นอาจจะหายเพลียก็ได้นะ) ซาซ่าหัวเราะ
“อย่างนั่นหรอคะ” สายไหมยิ้มเขินๆ “งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยบอกที่อยู่ให้ไหมเลยนะ ไหมจะได้ไปถูก”
(ได้ๆ) ซาซ่าพูดก่อนจะเริ่มบอกที่อยู่ของลำธาร สายไหมรีบหากระดาษและปากกาแถวนั้นมาจดทันทีก่อนจะกล่าวขอบคุณซาซ่าแล้ววางสาย หลังจากที่สายไหมวางสายเสร็จเรียบร้อยก็หันกลับมามองที่โต๊ะพบว่าอาหารที่สั่งมาเรียบร้อยแล้ว
“จะกินหรือยัง” เรย์หันไปถามสายไหมตาเขียว “ฉันหิว”
“ก็กินไปสิ จะมารอฉันทำไม” สายไหมบอกแล้วหยิบช้อนตักข้าวเข้าปากทันที “นี่ เดี๋ยวพอกินเสร็จแล้วช่วยไปส่งฉันที่ๆ หนึ่งสิ”
“ที่ไหน” เรย์ถามพลางตักข้าวเข้าปาก
“นายเคยไปบ้านพี่ลำธารมั้ย”
“เคยไปส่งพี่ซาซ่าอยู่ครั้งสองครั้ง”
“นั่นแหละที่ที่ฉันจะไป”
“อืม เดี๋ยวไปส่ง”
“ขอบใจ” สายไหมยิ้มขอบคุณเรย์อย่างจริงใจ ทำให้เรย์ถึงกับชะงักทันทีเมื่อได้เห็นรอยยิ้มจริงใจที่สายไหมจะยิ้มให้เขาแบบนี้นับครั้งได้
“ไม่เป็นไร” เขาพูดก่อนจะก้มหน้าก้มตากินโดยพยายามไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จแล้วเรียบร้อยเรย์ก็พาสายไหมไปส่งที่บ้านของลำธาร สายไหมกล่าวขอบคุณเรย์อีกครั้งแล้วเดินไปกดกริ่งที่หน้าบ้าน เรย์มองสายไหมเล็กน้อยแล้วออกรถไปทันที
“มาแล้วๆ” ซาซ่าตะโกนมาแต่ไกลก่อนจะไขกุญแจให้สายไหม
“ขอบคุณค่ะ” สายไหมกล่าวขอบคุณแล้วเดินเข้าบ้านเพื่อไปหาลำธารทันที
เมื่อเข้ามาภายในบ้านสายไหมก็เห็นลำธารนอนนิ่งอยู่บนโซฟาเธอเดินไปที่โซฟาแล้วค่อยๆ นั่งลงอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้คนที่นอนอยู่รู้สึกตัว
“ตามสบายนะ อยากกินอะไรก็ไปหยิบในครัวก็แล้วกัน” ซาซ่าพูดแล้วขึ้นห้องไปทันที
หลังจากที่ซาซ่าขึ้นไปข้างบนเรียบร้อย สายไหมก็เขยิบเข้าไปใกล้ลำธารใกล้ขึ้นแล้วจ้องใบหน้าใสสะอาดของลำธารที่ตอนนี้ช่างน่าสัมผัสยิ่งนัก
สายไหมค่อยๆ ก้มหน้าเข้าไปใกล้ลำธารขึ้นเรื่อยๆ จนริมฝีปากของเธอและหญิงสาวสัมผัสกันโดยไม่ได้ตั้งใจทำให้สายไหมตกใจจนเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟาทันที ลำธารที่นอนหลับอยู่เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรสักอย่างมาแตะที่ปากทำให้เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วหันไปหาสายไหมที่กำลังยืนตกใจอยู่
“ต...ตื่นแล้วหรอคะ”
“เมื่อกี้เธอทำอะไรฉัน” ลำธารถามอย่างจับผิดทั้งที่ยังตื่นไม่เต็มตา
“เอ่อ...”
“ฉันถามว่าทำไมอะไร”
“คือ...ไหมเห็นว่ามีอะไรติดที่ปากพี่ ไหมเลยก็เช็ดออกให้น่ะค่ะ” สายไหมรีบแก้ตัวเร็วปรือ
“หรอ” ลำธารขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเช็ดที่ริมฝีปากของตัวเองแล้วมองสายไหมที่ยืนมองเธอหน้าแดงอยู่ก่อนจะหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะรับแขกแล้วเดินไปที่ห้องครัวเพื่อเติมน้ำ
สายไหมทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างแรงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอามือมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองอย่างลืมตัว ลำธารที่เดินออกมาพร้อมน้ำในมือสองแก้วมองสายไหมที่เอามือแตะปากตัวเองบวกกับหน้าแดงๆ ที่แดงขึ้นมากกว่าเมื่อกี้เป็นสองเท่าก็อดสงสัยไม่ได้แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป เธอนั่งลงบนโซฟาแล้วยื่นน้ำให้สายไหมทำให้เด็กสาวถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ตกใจอะไรของเธอ” ลำธารขมวดคิ้วงงๆ
“ป...เปล่าค่ะ” สายไหมตอบเสียงสั่นก่อนจะรับน้ำจากมือลำธารมาดื่มหมดอย่างรวดเร็ว “ไหมขอตัวกลับก่อนนะคะ” เธอพูดแล้วคว้ากระเป๋าเดินออกไปทันที
ลำธารมองพฤติกรรมแปลกๆ ของสายไหมอย่างประหลาดใจก่อนจะยกน้ำขึ้นมาดื่มเล็กน้อยแล้ววางลงบนโต๊ะ ถ้าเป็นปกติสายไหมจะไม่ยอมกลับง่ายๆ แต่ทำไมครั้งนี้ถึงรีบกลับปุ๊บปั๊บอะไรขนาดนี้นะ
สายลมนั่งมองพฤติกรรมของน้องสาวตั้งแต่กลับบ้านมาอย่างแปลกใจโดยปกติเธอจะเข้ามาทักทายเขาทุกครั้งเมื่อมาถึงบ้านแต่พอครั้งนี้เธอรีบสาวเท้าขึ้นห้องตัวเองไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้สนใจเขาที่นั่งหัวโด่อยู่เลยแม้แต่นิดเดียว ส่วนสายน้ำเขาแทบจะไม่เห็นหน้าเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะเช้ามาก่อนไปมหา’ลัยเขาก็ต้องรีบไปเปิดร้านเนื่องจากเจ้าน้องตัวดีตื่นสาย พอไปมหา’ลัยก็ไม่ได้เจอกันอีกเพราะเขามีเรียนตอนเช้า ส่วนสายน้ำมีเรียนตอนบ่ายแถมเรียนคนละวัน คนละคณะอีกต่างหากถ้าเจอกันก็คงจะแปลก ตกเย็นพอกลับบ้านก็ต่างคนต่างอยู่ในห้องจะเห็นก็แค่วันที่เขาลงมาทำงานข้างล่างแล้วเห็นสายน้ำเดินฉับๆ เข้ามาในบ้านแล้วก็หายหัวขึ้นไปบนห้องตนเองทันที
เมื่อนึกถึงสายน้ำไม่ถึงนาทีร่างของคนตายยากก็เดินเข้ามาในบ้านทันทีก่อนจะเดินขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจพี่ตัวเองที่นั่งหัวโด่อยู่เช่นกัน
นี่มันยังเห็นฉันเป็นพี่อยู่หรือเปล่าวะ!
หลังจากที่สายน้ำขึ้นห้องมาเขาก็รีบโทรหาเรย์ทันที
(ฮัลโหลครับพี่)
“วันนี้เป็นไงบ้าง”
(ถ้าหมายถึงผมล่ะก็สบายดีแต่ถ้าหมายถึงแผนของพี่ก็ยังไปไม่ถึงไหน) เรย์ตอบอย่างกวนๆ
“อะไรวะ ไม่ได้เรื่องเลย” สายน้ำบ่น
(โฮย วันสองวันมันจะไปได้ผลมั้ย ถ้าพี่อยากให้แผนสำเร็จอย่างรวดเร็วพี่ก็ไปจีบไหมเองเลยเซ่)
“พูดแบบนี้แกไม่อยากมีงานทำใช่มั้ยวะเรย์”
(อะไรว้า โอเคๆ ผมขอโทษ)
“เฮ้อ ฉันจะช่วยแกยังไงดีนะ” สายน้ำขมวดคิ้วพลางคิดหาทางช่วยเรย์
(พี่ก็ช่วยกดดันผมอยู่นี่ไง)
“เดี๋ยวก็ได้ไม่มีงานจริงๆ หรอกไอ้นี่นิ” สายน้ำพูดขู่คนปลายสายที่พูดแขวะเขา “ที่โรงเรียนมีค่ายอะไรบ้างมะ”
(ค่ายหรอ... ก็มีนะอีกอาทิตย์จะมีจัดค่ายจิตอาสาอ่ะ)
“งั้นดีเลย แกเอาเวลานั้นนั่นแหละจีบยัยไหม” สายน้ำดีดนิ้วเสียงดังเปาะ
(ผมไม่ได้ลงชื่ออ่ะเพราะว่าต้องมาทำงานที่ร้านไม่รู้เต็มยัง)
“เรื่องร้านลาหยุดก็ได้สายลมมันไม่ว่าอะไรหรอก แกรีบไปลงชื่อเลยนะ”
(แล้วถ้าไหมเขาไม่ได้ไปค่ายอ่ะ) เรย์ถามอย่างกังวล
“ไม่มีปัญหา เดี๋ยวฉันจัดการเอง” สายน้ำพูดพลางยิ้มอย่างมีความสุข
(โอเคๆ งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปลงชื่อ ส่วนเรื่องไหมพี่ก็จัดการเองก็แล้วกัน ผมไปนอนละ) เรย์พูดแล้วตัดสายไปทันที
สายน้ำที่กำลังจะพูดต่อถึงกับหงุดหงิดทันทีเมื่อปลายสายตัดสายทิ้งไปแล้วแต่ถ้าเขามัวแต่มานั่งหงุดหงิดแค่เรื่องถูกตัดสายคงจะไม่ได้อะไร เขาจึงรีบไปหาสายไหมที่ห้องทันที
สายไหมที่กำลังนั่งนิ่งอยู่บนเตียงสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เธอหันไปมองสายน้ำที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง สายน้ำยักคิ้วให้เธออย่างกวนๆ แล้วเดินมานั่งบนเตียงกับเธอ
“ยังไม่นอนอีกหรอ”
“อื้ม ไม่ค่อยง่วงอ่ะ” สายไหมตอบยิ้มๆ “พี่มีอะไรหรือเปล่า”
“เห็นไอ้เรย์มันบอกว่าอาทิตย์หน้ามันต้องไปเข้าค่ายอาสาเลยขอลาหยุดเลยจะมาถามแกว่าแกไปด้วยหรือเปล่า”
“อ๋อ ไป ทำไมหรอ” สายไหมถาม
“เปล่า ถามเฉยๆ อยากรู้ว่าแกจะไปทำงานช่วยสังคมกับเขาบ้างหรือเปล่าก็แค่นั้นแหละ” สายน้ำอ้างพลางขยี้หัวสายไหมจนยุ่งไปหมด
“อย่าขยี้หัวคนอื่นเขาดิ” สายไหมปัดมือของสายน้ำออก
“ฮู้ว แค่นี้ก็ขยี้ไม่ได้ ไปดีกว่า” สายน้ำเบ้ปากก่อนจะลุกจากเตียง
“งอนหรอ” สายไหมลุกขึ้นตามพี่ชาย
“เออ งอน” สายน้ำแกล้งทำน้ำเสียงงอนๆ ใส่สายไหมแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง สายไหมจึงรีบเดินไปขวาง
“อะไรกันแค่นี้ก็งอน พี่โตแล้วนะ”
“ผู้ใหญ่ก็มีหัวใจนะ” สายน้ำหันหนีไปอีกทาง สายไหมยิ้มออกมาทันทีกับท่าทางงอนๆ ของสายน้ำถึงแม้เธอจะรู้ว่าเขาแกล้งงอนก็เถอะ
“โอ๋ๆ ดีกันน้า” สายไหมยกนิ้วก้อยไปให้สายน้ำ
สายน้ำเหลือบมองนิ้วเล็กๆ ของน้องสาวตัวเองก่อนจะยื่นนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวนิ้วก้อยของสายไหม “ดีก็ได้”
“ดีมาก” สายไหมหัวเราะคิกคัก
สายน้ำยิ้มกับท่าทางเด็กๆ ของน้องสาวก่อนจะหันไปมองนาฬิกาพบว่าจะห้าทุ่มแล้ว “พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนิ ไปนอนได้แล้วเด็กน้อย” สายน้ำดันร่างของสายไหมไปที่เตียง สายไหมยู้ปากเหมือนเด็กๆ ก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงไป
สายน้ำเมื่อเห็นว่าสายไหมขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วจึงเดินไปปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องก่อนจะเดินกลับห้องตัวเองแล้วคว้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำอย่างสบายใจ
อัพฉลองครบสิบตอน เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ><
ตอนแรกกะจะลงครบสิบตอนเลยแต่แบบว่าก่อนจะอัพเนี้ยต้องตรวจคำผิดก่อนกว่าจะครบสิบตอนไรท์เตอร์จะตาลายก่อน
อยากอ่านตอนต่อไปก็รอไรท์เตอร์แต่งตอนที่สิบห้าเสร็จหรือวันที่ไรท์เตอร์อยากอัพก็แล้วกันนะคะ ฮา
ความคิดเห็น