คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คู่แข่งตัวฉกาจ # ๑
1
คู่แข่งตัวฉกาจ
หลังจากเลิกเรียนลำธารก็เดินออกจากคณะเพื่อกลับบ้านตามปกติโดยมี ‘ซาซ่า’ หญิงสาวสีผมแสบตาที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอเดินมาด้วย ระหว่างเธอทั้งสองคนกำลังเดินอยู่ก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาขวางทางเธอ ลำธารมองคนตรงหน้าอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
นายนี่อีกแล้ว น่ารำคาญ
“อยู่ดีๆ มายืนขวางทางคนอื่นเขาทำไม ไม่เห็นหรือไงว่ายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้” ซาซ่าว่าหนุ่มผิวน้ำผึ้งเป็นชุด
“คือฉันอยากจะคุยอะไรกับลำธารหน่อย” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มโดยทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ซาซ่าพูดเมื่อกี้
“มีอะไร” ลำธารถามสั้นๆ
“คือจะสะดวกมั้ยถ้าจะไปหาที่คุยตรงอื่น”
“ไม่สะดวก” เธอตอบอย่างรำคาญ
“โอเคๆ ตรงนี้ก็ได้” เขาพูดแล้วหันไปมองพวกเพื่อนๆ ของตัวเองที่กำลังรอดูผลงานของเขาอยู่ก่อนจะหันกลับมาหาหญิงสาวตรงหน้าแล้วยื่นดอกกุหลาบในมือให้ “ฉันรักเธอ”
“ฮิ้ววววว”
ลำธารและซาซ่าหันไปมองกลุ่มผู้ชายที่ส่งเสียงโหยหวนอย่างน่ารำคาญ ซาซ่ามองพวกนั้นด้วยสายตาไม่พอใจแล้วตะโกนถามคำถามที่ทำให้พวกนั้นถึงกับสะอึก “โหยหวนแบบนี้ คนที่บ้านตายหรือไง”
“แล้วมาบอกฉันทำไม” ลำธารถามหน้านิ่ง
“ฉันอยากเป็นแฟนเธอ” หนุ่มผิวสีน้ำผึ้งยิ้มบางๆ แลดูน่ารักในสายตาหลายๆ คนแต่ต้องไม่ใช่ลำธารและซาซ่าแน่ๆ
“งั้นหรอ” ลำธารยักคิ้วขึ้นมาข้างนึง “ทำไมถึงอยากล่ะ”
“เพราะเธอสวยและมีเสน่ห์”
“อย่างนั้นหรอ” ลำธารหยิบดอกกุหลาบสีแดงสดจากมือชายหนุ่ม “ขอบคุณที่ชมฉัน แต่ดูเหมือนจะมีอีกอย่างหนึ่งที่นายยังไม่รู้เกี่ยวกับฉัน” เธอค่อยๆ หักดอกกุหลาบออกเป็นสองท่อนแล้วปาลงพื้นก่อนจะใช้เท้าขยี้มันอย่างเยือกเย็น “ฉันมันผู้หญิงไร้หัวใจ” เธอพูดแล้วสาวเท้าเดินจากไปพร้อมกับเพื่อนสาวทันทีโดนทิ้งความเสียหน้าและความปวดใจให้ชายหนุ่มอย่างแสนสาหัส
เพื่อนของชายหนุ่มที่เห็นเหตุการณ์รีบเดินมาหาเพื่อนของตนที่นั่งนิ่งราวกับก้อนหินทันที “เฮ้ย เป็นอะไรมั้ย”
ชายหนุ่มแคนยิ้มอย่างสมเพชตัวเองแล้วกำมือแน่น “ยัยนั่นจะต้องเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้”
เมื่อเดินพ้นจากสายตาของคนอื่นแล้วซาซ่าก็เดินไปกอดคอเพื่อนของตัวเองอย่างชื่นชม “สุดยอดเพื่อนรัก”
“วันนี้แกจะไปดูเสื้อที่ร้านนั้นหรือเปล่า” ลำธารหันไปถาม
“แน่นอน”
“งั้นรีบไปเหอะ เดี๋ยวคนเยอะ” ลำธารพูดก่อนจะขึ้นรถทันที
เมื่อมาถึงพาราไดซ์ห้างขนาดใหญ่ที่อยู่แถวมหา’ลัยของทั้งสอง ลำธารก็ตรงดิ่งไปที่ร้านกาแฟทันทีโดยไม่ถามความคิดเห็นของเพื่อนตนเอง
“โฮย ฉันอยากจะไปดูเสื้อใส่จะขาดแล้วนะ” ซาซ่าที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอบ่น
“งั้นก็ไปสิ เดี๋ยวตามไป” ลำธารพูดพลางยกกาแฟขึ้นมาจิบ
“โอเค งั้นเจอกัน” ซาซ่ายิ้มกว้างแล้วลุกเดินออกจากร้านไปอย่างอารมณ์ดี
ลำธารมองเพื่อนของตนเองที่เดินออกไปอย่างมีความสุขแล้วหยิบกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้งพลางมองบรรยากาศรอบๆ ร้านไปด้วย
ขณะสายไหมที่กำลังเดินกินขนมอย่างอิ่มหนำสำราญโดยมีพี่ชายฝาแฝดคนน้องเดินอยู่ข้างๆ สายตาของเธอก็หันไปเห็นหญิงสาวผมสีดำสนิทกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่เพียงคนเดียว ทำให้รอยยิ้มของเธอที่กำลังเผยออกมาเพียงนิดเดียวกลายเป็นรอยยิ้มกว้างจนแทบจะฉีกถึงหูกันเลยทีเดียว เธอรีบทิ้งขนมที่อยู่ในมือลงถังขยะแล้วตรงดิ่งเข้าไปในร้านกาแฟทันที
“เฮ้ จะไปไหน” สายน้ำรีบวิ่งตามน้องสาวไปทันที
ลำธารมองเด็กสาวที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าเธออย่างแปลกใจแล้ววางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ สายไหมส่งยิ้มหวานให้ลำธารแล้วกล่าวทักทาย
“สวัสดีค่ะพี่ลำธาร”
“อืม สวัสดี”
“บังเอิญจังเลยนะคะ”
สายน้ำที่วิ่งตามสายไหมเข้ามา เขาหันไปมองน้องสาวที่กำลังส่งยิ้มหวานให้หญิงสาวที่นั่งอยู่แล้วหันไปมองคนที่ถูกส่งยิ้มให้อย่างตะลึง
สวยเป็นบ้า
“นี่ พี่สายน้ำ พี่ชายของสายไหมเองค่ะ” สายไหมชี้ไปที่สายน้ำ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เขากล่าวทักทายพร้อมยิ้มตามฉบับของตนเอง
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เธอตอบกลับด้วยใบหน้านิ่งเฉย
“พี่ลำธารคะ”
“หืม”
“เอ่อ... จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าไหมจะขอนั่งด้วยคน” สายไหมเกราหัวแกร่กๆ อย่างเขินอาย
“ตามสบาย” ลำธารตอบแล้วยกกาแฟขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว “ฉันกำลังจะไปพอดี”
“จะไปแล้วหรอคะ” สายไหมพูดเสียงอ่อย
“อืม” เธอตอบสั้นๆ แล้วเดินไปจ่ายเงินค่ากาแฟที่เคาร์เตอร์ก่อนจะเดินออกจากร้านไปทันที สายไหมรีบวิ่งออกจากร้านตามลำธารไปทันที สายน้ำได้แต่มองพฤติกรรมของน้องตัวเองแล้วเดินตามไป สายไหมเดินไปขวางทางเดินหญิงสาวแล้วยิ้มไร้เดียงสาให้ ลำธารขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามสายไหม
“มีอะไรหรือเปล่า”
“คือวันนี้พี่ว่างมั้ยคะ”
“ฉันมากับเพื่อนน่ะ”
“อ๋อ...” สายไหมร้อง “งั้นจะเป็นอะไรไหมถ้าไหมจะ...ขอเบอร์พี่น่ะค่ะ คือไหมอยากจะเลี้ยงข้าวตอบแทนที่วันนั้นพี่ช่วยไหมไว้”
“ไม่ต้องตอบแทนหรอก ฉันเต็มใจช่วย”
“แต่ไหมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่น่ะค่ะ ถ้าได้เลี้ยงข้าวพี่ลำธารสักมื้อคงจะรู้สึกดีขึ้น” สายไหมยังคงหาทางขอเบอร์ลำธารต่อไป
สายน้ำมองสายไหมอย่างหนักใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
อ่า สงสัยเราคงจะมีคู่แข่งตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลยมั้งเนี้ย ให้ตายสิ
ลำธารถอนหายใจอย่างเซ็งๆ กับความขี้ตื้อของเด็กสาวตรงหน้าก่อนจะยื่นมือไปให้เด็กสาว “เอาโทรศัพท์มาสิ”
สายไหมยิ้มกว้างออกมาอย่างลืมตัวทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่หญิงสาวพูด เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าสีชมพูอ่อนแล้วส่งให้ลำธารทันที ลำธารรับมันมาก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองให้แล้วส่งคืน
“ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย” ลำธารถาม
“ไม่มีแล้วค่ะ แล้วเจอโทรหานะคะ” สายไหมโบกมือลาลำธาร
หญิงสาวมองคนตัวเล็กที่โบกมือให้เธออย่างมีความสุขก่อนจะเดินไปที่ร้านเสื้อที่ซาซ่ามาซื้อประจำทันที เมื่อลำธารเดินหายไปลับตาสายไหมก็รีบเมมเบอร์ของหญิงสาวทันที
‘P’Lumtarn ♥’
สายน้ำเหลือบมองสายไหมที่กำลังกดอะไรบางอย่างในโทรศัพท์มือถือพร้อมยิ้มกว้างอย่างมีความสุข เมื่อเห็นสิ่งที่น้องกำลังทำอยู่ ยิ่งทำให้เขาถึงกับกลุ้มใจ
“ทำไมต้องมีหัวใจด้วยล่ะ” สายน้ำถามอย่างจับผิด
“ก็...” สายไหมพูดค้างเอาไว้แล้วกวักมือให้สายน้ำยื่นหน้ามาหาเธอ “ไหมชอบพี่เขาอ่ะ”
“...” สายน้ำอึ้งไปสักพักแล้วพูดกับสายไหม “ผู้หญิงก็ต้องชอบผู้ชายสิ”
“ไม่เห็นจะเกี่ยว” สายไหมค้าน “ความรักมันขึ้นอยู่กับเพศซะที่ไหนล่ะ”
สายน้ำมองหน้าน้องสาวอย่างกลุ้มใจก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ “เอาเถอะ”
ยังไงพี่ก็ไม่มีทางให้แกแย่งพี่หรอก
เมื่อเพื่อนสาวซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงขอตัวไปทำธุระต่อ ทำให้เหลือเพียงลำธารเท่านั้นเธอจึงเดินเล่นอยู่ในห้างสักพักก่อนจะเดินทางกลับบ้านของตัวเอง
พอถึงบ้านปุ๊บเธอก็รีบขึ้นห้องอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอนทันที หลังจากนั้นก็หยิบแล็ปท็อปสีดำสนิทคู่ใจของเธอเปิดเช็กอีเมล์และเฟสบุ๊กของตัวเองอยู่สักพัก เมื่อเช็กเสร็จเรียบร้อยเธอก็ปิดมันแล้วเข้านอนทันที
เมื่อสายน้ำจอดรถนิ่งสนิทสายไหมก็รีบเปิดประตูรถวิ่งเข้าบ้านทันที ผู้เป็นพี่ชายมองน้องสาวอย่างกลุ้มใจเพราะตั้งแต่เกิดมาเขาไม่คิดเลยว่าจะความรักของเขาจะมีคู่แข่งแถมคู่แข่งตัวฉกาจคนนี้ยังเป็นผู้หญิงและเป็นน้องสาวของเธอซะด้วย เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วลงจากรถเดินเข้าบ้านทันที
สายลมที่กำลังนั่งทำงานที่อาจารย์สั่งอยู่เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดก็ละสายตาออกจากงานแล้วหันไปมองสายไหมที่เดินเข้าบ้านมาด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุขก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไปทันที สักพักก็ตามด้วยสายน้ำน้องชายฝาแฝดที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยดีนักเท่าไหร่ทำให้พี่ชายคนโตถึงกับสงสัยกับท่าทางของน้องทั้งสองอีกคนดูร่าเริงมีความสุขแต่อีกคนทำหน้ายังกับหมากลุ้มใจไม่มีผิดแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะเข้าไปก้าวก่ายสายลมจึงมองสายน้ำเดินขึ้นห้องไปอย่างเงียบๆ โดยไม่ถามอะไร
หลังจากที่สายน้ำอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเขาจึงแวะไปหาสายไหมที่ห้อง พอเขาเปิดประตูเข้าไปก็พบเธอกำลังนอนดีดดิ้นอยู่บนเตียงอย่างมีความสุขพร้อมจูบโทรศัพท์ของตัวเอง สายน้ำแกล้งไอเสียงดังทำให้สายไหมหยุดดิ้นแล้วหันมาสนใจสายน้ำที่เพิ่งเข้าห้องมาทันที
“อารมณ์ดีเชียวนะ” สายน้ำพูดด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้
“ก็อารมณ์เดียวกับเวลาพี่ได้เบอร์สาวๆ น่ะแหละน่า” สายไหมยิ้ม
“เวลาพี่ได้เบอร์ผู้หญิงพี่ก็ไม่ได้ดีใจและก็ไม่ได้ลงไปนอนดีดดิ้นแบบนั้นหรอกนะ” สายน้ำแขวะ
“เชอะ” สายไหมค้อนใส่ “ว่าแต่มาหาที่ห้องนี่มีอะไรหรอ”
“มาหาน้องสาวต้องมีอะไรด้วยหรือไง”
“ไหมว่าวันนี้พี่ดูอารมณ์เสียยังไงชอบกลนะ” สายไหมมองพี่ชายด้วยความสงสัย “เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า” สายน้ำโกหกก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “แกชอบผู้หญิงคนนั้นจริงๆ หรอ”
“ใช่” สายไหมตอบอย่างมั่นใจพร้อมยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าบูดบึ้งเมื่อนึกถึงอารมณ์ของสายน้ำ ซึ่งอาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้ก็ได้ “อย่าบอกนะว่าพี่ชอบพี่ลำธารน่ะ”
“ถามทำไม กลัวพี่แย่งหรือไง” สายน้ำถามกวนๆ
“สาวๆ มารุมจีบพี่ตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องมาแย่งไหมด้วยอ่ะ”
“ยังไม่ได้ว่าชอบสักหน่อย”
“แล้วถามทำไม”
“แล้วถามไม่ได้หรือไง”
“ชิ กลับห้องไปเลยไป ไหมจะนอนแล้ว” สายไหมเอาผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วหันหนีไปอีกทางทันที
สายน้ำมองน้องสาวอย่างสำนึกผิดแล้วเดินออกไปห้องสายไหม ระหว่างที่เดินกลับห้องเขาก็ได้แต่โทษตัวเองที่ไม่น่าไปพูดกับสายไหมแบบนั้น
บางทีไหมอาจจะแค่ปลื้มๆ เฉยๆ ก็ได้นี่หว่า เราไม่น่าใจร้อนเลย แต่ถ้าชอบจริงๆ คนเป็นพี่ชายอย่างเราก็ไม่ควรจะไปขัดขวางสินะ เฮ้อ
วันนี้เป็นวันที่ลำธารไม่มีเรียนทำให้เธอตื่นสายกว่าปกติ เธอเกาหัวตัวเองจนยุ่งเหยิงแล้วหันไปมองนาฬิกาพบว่าตอนนี้สิบโมงกว่าแล้วเธอจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวทันที
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกางเกงขาสั้นสีดำและเสื้อแขนกุดสีเทา ขาเรียวก้าวเดินมาที่หน้ากระจกแล้วเอื้อมมือหยิบยางรัดผมสีดำขึ้นมารัดผมตัวเองลวกๆ ก่อนจะหยิบลิปมันมาทาที่ริมฝีปากของตัวเองแล้วลงไปข้างล่างเพื่อลงไปทำกับข้าวกินแต่ขณะที่ขากำลังจะก้าวออกจากห้องเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำให้การเดินของเธอหยุดชะงักแล้วเปลี่ยนทิศทางไปที่โต๊ะข้างเตียงก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองแล้วมองเบอร์ที่โทรมา
“เบอร์แปลก” เธอพึมพำเบาๆ ก่อนจะกดรับ “ฮัลโหล”
(ใช่พี่ลำธารหรือเปล่าคะ) เสียงปลายสายที่แสนคุ้นเคยดังขึ้น
“ใช่ แล้วนี่ใคร”
(สายไหมเองนะคะ วันนี้พี่ว่างมั้ยคะ)
“ก็น่าจะว่าง”
(งั้นพี่กินข้าวเที่ยงอะไรหรือยังคะ)
“กำลังจะกิน มีอะไรหรือเปล่า”
(คือวันนี้ไหมจะชวนพี่ไปกินข้าวน่ะค่ะ พี่สะดวกมั้ยคะ) ปลายสายถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ นิดๆ
“ที่ไหนล่ะ”
(ที่ร้านมิสเตอร์เหมียวค่ะ แถวถนนห้าย่าน)
“กี่โมง”
(ประมาณเที่ยงก็ได้ค่ะ)
“อืม งั้นเจอกัน” ลำธารพูดส่งท้ายก่อนจะกดวางสายทันที
สายน้ำที่แอบฟังสายไหมกำลังคุยโทรศัพท์กับลำธารอยู่เงียบๆ เขามองน้องสาวที่คุยไปยิ้มไปอย่างมีความสุขหลังจากที่วางสายเธอก็ยกมือขึ้นมาทาบแก้มแล้วร้องเฮอย่างดีใจก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว สายน้ำเมื่อเห็นว่าสายไหมเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วตัวเองจึงรีบวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบวิ่งลงไปข้างล่างแล้วเปิดโทรทัศน์ดูทันที สามลมเดินถือถ้วยมาม่าออกมาจากครัว เขาเห็นสายน้ำกำลังนั่งดูโทรทัศน์ก็รู้สึกแปลกใจเพราะปกติน้องชายตัวแสบของเขาจะตื่นสายโด่งในวันที่ไม่มีเรียนแถมวันนี้ก็แต่งตัวซะเหมือนจะออกไปไหนอย่างนั้นแหละ
สายน้ำหันไปมองสายลมที่เดินมานั่งข้างๆ พร้อมถ้วยมาม่า “วันนี้ฉันไม่เข้าร้านนะ”
“เพราะ?”
“พอดีมีธุระนิดหน่อยน่ะ”
“ธุระอะไรของแก” สามลมถามอย่างสงสัย
“เรื่องของฉันเถอะน่ะ” สามน้ำตอบปัดๆ
สายลมมองสายน้ำอย่างสงสัยก่อนจะหันไปกินมาม่าของเขาต่อพลางคิดว่าวันนี้ที่ร้านของเขาจะมีปัญหามั้ยถ้าสายน้ำไม่ไปเฝ้า วันนี้เขาก็ติดเรียนด้วยสิ
ไอ้เรย์อยู่คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้ง
สายน้ำเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยเปื่อยจนเสียงฝีเท้าของสายไหมวิ่งลงมาจากข้างบนทำให้เขาวางรีโมทแล้วหันไปมองทันที
“จะออกไปไหนหรอ” สายน้ำแกล้งถามเหมือนไม่รู้เรื่อง
“จะออกไปหาอะไรกินข้างนอกน่ะ ไหมไปก่อนนะ” เธอโบกมือลาพี่ชายทั้งสองแล้วเดินออกจากบ้านทันที
สายน้ำรีบลุกขึ้นจากโซฟาตามสายไหมไปทันทีก่อนจะตะโกนเรียกน้องสาวให้หยุดเดิน “ยัยไหม!”
“หืม” สายไหมหยุดเดินแล้วหันมาหาสายน้ำ “มีอะไรหรอ?”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไหมไปเอง” สายไหมรีบปฎิเสธ
“พี่กำลังจะออกไปหาอะไรกินอยู่เหมือนกัน ไปด้วยกันเนี้ยแหละจะได้ไม่เปลืองค่ารถ”
เมื่อสายน้ำเอาเรื่องเงินมาอ้างทำให้สายไหมยากที่จะปฏิเสธจึงยอมขึ้นรถไปกับสายน้ำแต่โดยดี
“จะไปกินที่ไหน” สายน้ำถามน้องสาว
“ร้านมิสเตอร์เหมียว” สายน้ำได้ยินคำตอบก็พยักหน้าแล้วออกรถไปยังที่หมายทันที
พิมพ์ผิดหรือสงสัยเนื้อหาตรงไหนของนิยายคอมเม้นท์ถามได้นะคะ
แล้วเจอกันหลังจากที่ไรท์เตอร์คนนี้แต่งตอนที่แปดเสร็จค่ะ :3
ความคิดเห็น