คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : น้ำตา # ๙
9
น้ำตา
สายน้ำค่อยๆ ลืมตาที่แสนจะหนักอึ้งขึ้นมาแล้วยันตัวขึ้นมานั่ง “ปวดหัวฉิบ” สายน้ำกุมขมับตัวเองแล้วพยายามมองหาอะไรสักอย่าง
ลำธารหายไปไหนนะ
สายน้ำพยายามมองหาไปรอบๆ แล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววของลำธาร เขาจึงลุกออกจากเตียงเพื่อหาเธอแต่ในขณะที่เขากำลังเอาเท้าเหยียบลงพื้นสายตาก็ก้มลงไปเห็นลำธารกำลังนอนขดอยู่บนพื้น เขาจึงพยายามลุกออกจากเตียงให้เบาที่สุดแล้วนั่งย่องๆ มองลำธาร
“ลำธาร” สายน้ำสะกิด
ลำธารเหมือนจะรู้สึกตัวเธอขยับตัวเล็กน้อยแล้วนอนนิ่งไปอีกรอบ
“ถ้าง่วงก็ไปนอนที่เตียงสิ นอนตรงนี้ไม่ปวดหลังหรือไง”
“...”
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
สายน้ำมองคนที่นอนอยู่ก่อนจะตัดสินใจอุ้มร่างของลำธารขึ้นเพื่อจะให้เธอไปนอนที่เตียงแต่เมื่ออุ้มขึ้นมาเท่านั้นลำธารก็ลืมตาขึ้นมาทันทีก่อนจะตบไปที่หน้าสายน้ำอย่างแรง
สายน้ำรีบปล่อยลำธารลงบนเตียงก่อนจะลูบแก้มตัวเอง “ตบผมทำไมเนี้ย”
“ใครใช้ให้มาอุ้มฉันล่ะ” ลำธารหันไปมองสายน้ำอย่างไม่พอใจ
“เอ้า ก็เห็นคุณนอนขดอยู่ตรงพื้นก็เลยอยากให้มานอนบนเตียง”
ลำธารไม่พูดอะไรต่อก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไปเลย
สายน้ำมองประตูห้องที่ลำธารเพิ่งปิดไปเมื่อกี้แล้วทำหน้าเซ็ง “ทำคุณบูชาโทษชัดๆ”
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วตอนนี้สายน้ำและลำธารก็อยู่ในชุดเดิมที่ใส่เมื่อวานซึ่งป้าจิ๋วเป็นคนซักให้ ก่อนจะมานั่งรวมตัวกับป้าจิ๋ว ลุงตุ้มสามีของป้าจิ๋ว และพ้องเพื่อนทั้งหลายของลุงตุ้มที่ตอนนี้สร่างเมากันเรียบร้อยแล้วเพื่อมาทานข้าวฝีมือป้าจิ๋วกัน
“จะกลับกันวันนี้เลยเรอะ” ลุงตุ้มถามพลางตักกับใส่จาน
“ครับ”
“แล้วจะกลับยังไงล่ะนั่น”
“ยังไม่รู้เลยครับ” สายน้ำยิ้มเจื่อยๆ
“งั้นพักอยู่ที่นี้อีกสักสองคืนสิ อีกสามวันลุงจะแวะไปกรุงเทพฯ” ลุงจอมเพื่อนของลุงตุ้มพูดขึ้น
“จริงหรอครับ” สายน้ำยิ้มตาเป็นประกาย “งั้นผมขอรบกวน...”
“ไม่เป็นไรค่ะลุง เดี๋ยวเราหารถแถวนี้กลับเองก็ได้” ลำธารรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที
“แต่แถวนี้มันหารถยากนะหนู” ป้าจิ๋วหันไปบอกลำธาร
ลำธารเงียบทันทีเมื่อได้ยินที่ป้าจิ๋วพูด
นี่ฉันจะต้องอาบน้ำที่นี้อีกแล้วหรอ!
หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้วป้าจิ๋วและคนอื่นๆ ก็ต่างออกไปข้างนอกโดยทิ้งสายน้ำและลำธารอยู่บ้านตามลำพัง เนื่องจากบ้านหลังนี้ค่อนข้างเล็กเลยไม่ค่อยมีอะไรให้สำรวจลำธารจึงกลับไปที่ห้องนอนต่อโดยมีสายน้ำเดินตามมาด้านหลัง
สายน้ำเดินไปมาในห้องจนมึนหัวตามภาษาคนอยู่ไม่เป็นสุขและเดินออกไปสำรวจนู้นนี้จนไม่รู้จะดูอะไรแล้วจึงกลับมาที่ห้องอีกครั้งก่อนจะหันไปจ้องลำธารที่นั่งกอดอกนิ่งอยู่บนเตียงฝั่งทางด้านซ้ายโดยไม่ขยับไปไหนตั้งแต่เข้ามาในห้อง
คนหรือตุ๊กตาเนี้ยนิ่งชะมัด
ลำธารหันมามองคนที่มองเธออยู่นิ่งๆ ก่อนจะลุกเดินออกไปนอกห้องทันที เธอกวาดสายตามองภายในบ้านและเปิดห้องนู้นห้องนี้ไปด้วยโดยมีสายน้ำเดินตามหลังมาทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ
ลำธารเปิดประตูห้องที่สองแล้วชะโงกหน้าเข้าไปดูพบว่ามีเตียงและข้าวของเครื่องใช้เล็กๆ น้อยๆ ซึ่งเธอพอจะเดาได้ว่าเป็นห้องของป้าจิ๋วและลุงตุ้ม เธอจึงตัดสินใจไม่เข้าไปข้างในแล้วปิดประตูก่อนจะหันหน้ากลับเพื่อเดินไปสำรวจห้องสุดท้ายแต่เมื่อหันไปตัวของเธอก็ชนกับสายน้ำพอดิบพอดี
ลำธารมองสายน้ำเล็กน้อยแล้วเดินไปดูห้องสุดท้าย
เมื่อเปิดประตูเข้าไปลำธารชะโงกดูภายในห้องห้องนี้เป็นห้องว่างเปล่ามีหน้าต่างบานเล็กๆ อยู่สองบานและที่แปลกกว่าห้องอื่นก็คือกรประตูที่ล็อกจากด้านนอก ลำธารเหลือบมองสายน้ำเล็กน้อยแล้วยิ้มที่มุมปาก
อยากเดินตามฉันนักใช่ไหม
ลำธารเดินเข้าไปในห้องแล้วและแน่นอนสายน้ำก็ต้องเดินตามเข้ามาด้วย เธอแกล้งเดินไปตรงที่หน้าต่างแล้วเดินวนไปวนมารอบๆ ห้องเธอเหลือบมองสายน้ำที่กำลังมองผ่านหน้าต่างออกไปก่อนจะวิ่งออกจากห้องแล้วล็อกประตูแล้วเดินกลับห้องทันที
ขณะที่สายน้ำกำลังมองลำคลองผ่านหน้าต่างห้องเขาก็ได้ยินเสียงประตูห้องปิดเสียงดัง สายน้ำสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันมามองประตูก่อนจะหันไปรอบๆ ห้องพบว่าลำธารไม่ได้ในห้องเสียแล้ว เขาจึงรีบวิ่งไปที่ประตูแล้วพยายามเปิดประตูแต่ปรากฏว่าประตูล็อก
“นี่ลำธาร เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้นะ!” สายน้ำทุบประตูห้องรัวแต่กลับไม่มีสัญญาณตอบรับจากลำธาร
สายน้ำกัดฟันอย่างเจ็บใจ “ถ้าผมออกไปได้ผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”
กว่าสายน้ำจะออกจากห้องได้ก็เกือบเย็นดีที่ป้าจิ๋วกลับมาก่อนแล้วได้ยินเสียงเขาเคาะประตูจึงไปเปิดให้พอเปิดประตูออกมาปุ๊บหญิงวัยกลางคนก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพของสายน้ำที่ตอนนี้เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
“ต๊าย ทำไมไปขังตัวเองไว้แบบนี้ล่ะ” ป้าจิ๋วถามสายน้ำอย่างแปลกใจ
“ใครมันจะบ้าไปขังตัวเองล่ะครับป้า” สายน้ำตอบเสียงแหบเนื่องจากเขาแหกปากตะโกนให้คนมาช่วยตั้งแต่ช่วงบ่าย
“งั้นคงจะเป็นไอ้หนูคนนั้นสินะ”
“ใช่ครับ” สายน้ำเอามือเกาะขอบประตู
“รีบไปอาบน้ำเถอะขืนคุยกันอยู่แบบนี้ป้าว่าได้เป็นลมแน่ เดี๋ยวป้าไปเอาเสื้อให้”
“ขอบคุณครับ” สายน้ำยกมือขอบคุณป้าจิ๋วก่อนจะเดินเหงื่อโชกเข้าห้องน้ำไป
สายน้ำเอาผ้าเช็ดตัวสางหัวตัวเองที่เปียกน้ำระหว่างที่กำลังเดินกลับห้องพลางคิดแผนชำระแค้นลำธารที่บังอาจขังเขาไว้ในห้องอับเกือบสี่โมงพอเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องปุ๊บเขาก็เห็นลำธารนอนหลับปุ๋ยอยู่ สายน้ำมองร่างของลำธารพร้อมยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเอื้อมมือไปล็อกประตู
สายน้ำค่อยๆ ขึ้นไปบนเตียงโดยไม่ให้ลำธารรู้ตัวก่อนจะขึ้นไปนั่งคร่อมบนร่างของลำธาร ลำธารที่นอนอยู่เริ่มรู้สึกถึงความหนักอึ้งตรงช่วงสะโพกของเธอทำให้เธอต้องลืมตาขึ้นมาดูก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจแล้วยกมือขึ้นเพื่อจะผลักสายน้ำแต่ถูกสายน้ำจับเอาไว้เสียก่อน
“คุณใจร้ายมากเลยนะที่ขังผมไว้แบบนั้นน่ะ”
“ก็ใครใช้ให้นายมาเดินตามหลังฉันไม่ทราบ น่ารำคาญ” ลำธารพยายามดิ้น
“ไม่รู้ล่ะ คุณทำผมเกือบตายเพราะฉะนั้น...” สายน้ำตึงแขนของลำธารทั้งสองข้างติดกับเสียงแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ “ผมจะทำโทษคุณ”
“จะทำอะไรของนาย” ลำธารบังคับเสียงไม่ให้สั่น
“ทำแบบที่ผู้ชายกับผู้หญิงเขาทำกันไง”
คำพูดของสายน้ำทำให้ลำธารถึงกับเสียวสันหลังวาบ
สายน้ำเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ลำธารอีกเพื่อหวังจะลิ้มลองริมฝีปากบางแต่กลับจุ๊บลงที่แก้มแทนเพราะลำธารหันหน้าหนีแต่สายน้ำยังไม่ละความพยายามจึงปล่อยมือออกจากมือของลำธารอีกข้างแล้วใช้มือเพียงข้างเดียวจับแขนทั้งสองข้างลำธารแล้วใช้มืออีกข้างจับใบหน้าของลำธารให้หันมาเขาก่อนประกบริมฝีปากลงไปอีก
“อย่า” ลำธารพยายามร้องห้ามสายน้ำแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วแต่เธอยังคงพยายามดิ้นจนสุดชีวิตแต่ด้วยแรงของสายน้ำมีมากกว่าแรงของเธอเธอจึงหยุดดิ้นแล้วหลับตาเพื่อผัสสัมของสายน้ำแต่พอหลับตาปุ๊บภาพของเธอและแซดที่จูบลากันครั้งสุดท้ายก็โผล่ออกมาทันทีทำให้น้ำตาเธอไหลออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว
สายน้ำหยุดชะงักกลางคันเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังสะอื้นอยู่ในลำคอ เขาผละริมฝีปากออกจากเธอก่อนจะมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของหญิงสาวอย่างตกใจ
“คุณร้องไห้ทำไม”
ลำธารผลักอกสายน้ำทันทีเมื่อเห็นอิสระก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วปาดน้ำตาบนหน้าออก
“ผมขอโทษ” สายน้ำเอื้อมมือไปจับไหล่ของลำธาร
ลำธารปัดมือของสายน้ำออก “รู้ไหมฉันเกลียดการจูบเพราะอะไร” ลำธารหันมาหาสายน้ำ “เพราะก่อนที่ฉันจะโดนผู้ชายคนนั้นทิ้ง หมอนั่นบอกลาฉันครั้งสุดท้ายด้วยการจูบยังไงล่ะ” ลำธารยิ้มเยาะตัวเอง
สายน้ำนิ่งไปทันทีเขามองลำธารที่ยิ้มออกมาเศร้าๆ น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นเอาไว้ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างอีกครั้ง
ลำธารเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของเธอเอาไว้ไม่ให้สายน้ำได้ยิน
แค่นี้เขาก็สมเพชเธอจะตายอยู่แล้ว หยุดร้องเดี๋ยวนี้ลำธาร
สายน้ำดึงลำธารเข้ามากอดโดยที่เธอไม่ได้ทันตั้งตัวลำธารพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขนของเขาแต่เมื่อได้ยินสิ่งที่สายน้ำพูดเธอจึงหยุดดิ้นทันที “อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ ผมยินดีรองรับน้ำตาคุณเสมอถึงแม้คุณจะเกลียดผมแค่ไหนก็ตาม”
แสงแดดยามเช้าถูกส่องเข้ามาทางหน้าต่างในห้องภาพของหญิงสาวร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มรูปหล่อดูเป็นภาพที่น่ารักและน่าอิจฉาไม่น้อยแต่ทวาว่าความน่ารักและความน่ารักอิจฉาของทั้งสองต้องเปลี่ยนเป็นความสงสารแทนเมื่อหญิงสาวตื่นขึ้นมาพบว่าร่างตัวเองถูกของชายหนุ่มกอดอยู่เธอจึงถีบเขาจนกระเด็นตกเตียงด้วยความตกใจ
“โอ้ย” สายน้ำร้องโอ้ยขึ้นมาทันทีเมื่อนอนอยู่ดีๆ ก็ถูกถีบตกเตียงโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว เขาลูบก้นของตัวเองที่กระแทกเข้ากับพื้นเต็มแรงแล้วหันไปหาตัวการ “เป็นอะไรของคุณแต่เช้าเนี้ยมาถีบผมทำไม”
“ใครใช้ให้นายมาแอบกอดฉันตอนหลับล่ะ” ลำธารมองสายน้ำตาเขียว
สายน้ำมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาทั้งๆ ที่เมื่อคืนยังเป็นผู้หญิงผู้น่าสงสารร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่แท้ๆ แต่ทำไมพอเช้ามากลายเป็นผู้หญิงใจร้ายถีบเข้ากระเด็นตกเตียงเสียแล้วล่ะ
“ทีเมื่อคืนตอนคุณร้องไห้ผมกอดยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย” สายน้ำบ่นก่อนจะหันไปยิ้มทะเล้นใส่ลำธาร “แถมคุณยังกอดตอบผมซะ...”
ยังไม่ทันที่สายน้ำจะพูดจบก็ถูกลำธารขวางหมอนใส่หน้าเต็มๆ
“นี่ใจคอจะฆ่ากันเลยใช่ไหม” สายน้ำลูบแก้มตัวเอง
ลำธารส่งสายตาคุนเคืองไปให้สายน้ำแทนคำตอบแล้วลุกออกจากเตียงไปเปิดประตูเพื่อหนีออกไปนอกห้องแต่เมื่อเปิดประตูเธอก็ต้องผงะเมื่อพบป้าจิ๋วกับลุงตุ้มยืนอยู่หน้าห้อง ทั้งสองเมื่อเห็นลำธารเปิดประตูออกมาจึงส่งยิ้มเจื่อนๆ มาให้เธอ
“ลุงไม่ได้ยินอะไรที่พวกเธอสองคนพูดเลยนะ” ลุงตุ้มรีบพูดแก้ตัวทันที
“ใช่ๆ ป้าก็ไม่ได้ยิน”
ลำธารมองคนแก่ทั้งสองอย่างงงๆ แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉยเหมือนเดิม “ว่าแต่ลุงกับป้ามีอะไรหรอคะ”
“ป้านึกว่ายังไม่ตื่นก็เลยจะมาปลุกให้ไปกินข้าวแต่ดูเหมือนหนูจะยังไม่ค่อยว่างงั้นป้ากับลุงไปก่อนนะ” ป้าจิ๋วพูดจบก็รีบเดินหนีไปพร้อมลุงตุ้มทันที
ลำธารมองทั้งสองที่เดินจากไปอย่างงงๆ ก่อนจะเดินไปอาบน้ำ
พูดอะไรของป้าเขานะ
“แกคิดเหมือนฉันไหมตุ้ม” ป้าจิ๋วหันไปถามสามีของตัวเองเมื่อกลับมาถึงห้องนอนเรียบร้อยแล้ว
“คิดอะไรหรือจิ๋ว”
“ว่าสองคนนั้นจะไม่ได้เป็นแค่คนรู้จัก”
“เอ้า ก็สองคนนั้นเขาเป็นแฟนกันไม่ใช่เรอะ”
“แต่หนูผู้หญิงเขาบอกว่าไม่ใช่นี่น่า” จิ๋วขมวดคิ้วอย่างสงสัย “แต่เมื่อกี้มีอะไรกอดๆ ด้วยนะ”
“ใช่ๆ ฉันก็ได้ยิน” ตุ้มพูดก่อนจะหันไปหาภรรยา “ว่าแต่เราจะไปยุ่งเรื่องของสองคนนั้นทำไมเนี้ย”
“เออ นั่นสิ”
ความคิดเห็น