ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Over Love One Hundred รักเธอเกินร้อยขอเอาหัวใจเป็นประกัน

    ลำดับตอนที่ #5 : เสียแผน # ๔

    • อัปเดตล่าสุด 28 เม.ย. 54


    4

    เสียแผน

    สายน้ำรีบขับรถออกจากมหา’ลัยทันทีหลังจากที่เขาเรียนเสร็จ วันนี้อาจารย์ได้สั่งงานยักษ์ให้เขาเลยส่งผลให้วันนี้เขาต้องรีบกลับบ้านไปทำงานให้เสร็จให้เร็วที่สุด พอรถมอเตอร์ไซต์ของเขาจอดถึงบ้านปุ๊บเขาก็รีบแบกอุปกรณ์เข้าบ้านทันทีโดยไม่ได้สังเกตว่ามีรถสีดำจอดอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อเขาก้าวเท้าเข้าไปในบ้านเขาก็เห็นลำธารกำลังนั่งทำแผลให้สายไหมอยู่โดยสายไหมมองคนที่ทำแผลให้ด้วยสายตาที่ลึกซึ้งจนทำเขาถึงกับชะงัก

    สายไหมที่กำลังมองลำธารอยู่เห็นพี่ชายของตนเองกลับบ้านมาแล้วจึงหันไปทักทายสายน้ำที่กำลังถือของพะรุงพะรังอยู่เต็มมือ

    “ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง” มาขัดจังหวะแท้ๆ

    “กลับมาทำงานน่ะ” สายน้ำตอบน้องสาวแล้วหันไปยิ้มให้ลำธาร “สวัสดีครับ”

    “สวัสดี” ลำธารหันไปกล่าวทักทายสายน้ำสั้นๆ แล้วแปะพลาสเตอร์ให้สายไหมก่อนจะทำท่าหยิบกล่องยาไปเก็บแต่ถูกสายไหมห้ามไว้แล้วอาสาไปเก็บเอง

    เมื่อน้องสาวของตัวเองหายขึ้นไปข้างบนสายน้ำเลยวางของไว้ข้างๆ โซฟาแล้วนั่งลงบนโซฟาที่ตัวที่อยู่ข้างๆ ลำธาร

    “น้องสาวของผมไปรบกวนอะไรคุณหรือเปล่าครับ” สายน้ำพยายามหาเรื่องคุย

    “ไม่รบกวนหรอกค่ะ” ลำธารตอบแล้วหยิบกระเป๋าลุกขึ้น

    “จะกลับแล้วหรอครับ” สายน้ำถาม “ถ้าคุยไม่มีธุระอะไรต่อมาช่วยผมทำงานหน่อยได้มั้ย พอดีผมไม่ค่อยเข้าใจงานเท่าไหร่”

    ลำธารขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยักไหล่ “ก็ได้” ถือว่าทำบุญ ลำธารต่อประโยคสุดท้ายในใจ

    สายน้ำยิ้มอย่างดีใจ เขาไม่คิดว่าลำธารจะยอมช่วยงานเขาความจริงแล้วเขาเข้าใจงานที่อาจารย์สั่งมาอย่างดีแต่นั่นมันก็เป็นข้ออ้างทั้งนั้นแหละ

    “งั้นเดี๋ยวผมขนของขึ้นไปข้างบนแล้วลำธารตามผมไปนะ” สายน้ำรีบเดินไปหยิบถุงที่วางข้างๆ โซฟาแล้วเดินขึ้นไปทันที ลำธารหยิบกระเป๋าตามแล้วเดินตามสายน้ำขึ้นไปด้านบน สายไหมที่กำลังจะลงไปข้างล่างเห็นสายน้ำและลำธารขึ้นมาข้างบนแล้วเดินเข้าไปในห้องสายน้ำ ทำให้สายไหมวิ่งตามเข้าไปทันที

    “พี่น้ำพาพี่ลำธารขึ้นมาบนห้องทำไม” สายไหมรีบถามทันทีเมื่อเข้ามาในห้องของสายน้ำ

    “ลำธารจะมาช่วยพี่ทำรายงานน่ะ” สายน้ำตอบน้องสาวตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มๆ อย่างผู้ชนะ

    “หรอ ทำอะไรอ่ะให้ไหมช่วยมั้ย” สายไหมเดินไปดูงานของสายน้ำแต่ก็ต้องวางงานลงทันทีเพราะเป็นงานของนักศึกษาปีสี่ นักเรียนมอปลายอย่างเธอไม่มีทางเข้าใจแน่ๆ

    “ถ้าแกทำให้พี่มีหวังงานพังพอดี ว่าแต่งานตัวเองเถอะทำเสร็จหรือยัง”

    “ชิ” สายไหมจิ๊จ๊ะแล้วเดินกลับห้องไปทันทีอย่างยอมแพ้

    หลังจากที่สายไหมออกจากห้องไปสายน้ำและลำธารก็เริ่มทำงานกันอย่างตั้งใจ ลำธารอธิบายงานให้สายน้ำอย่างละเอียดซึ่งสายน้ำก็ฟังมันอย่างตั้งใจ สายตาของเขาจ้องเธออยู่ตลอดเวลาแต่เมื่อเธอหันมาเขาก็แกล้งทำเป็นมองงานที่กำลังทำอยู่ ผ่านไปประมาณสามชั่วโมงงานของสายน้ำก็เสร็จสมบูรณ์สายน้ำบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อยล้าก่อนจะหันไปขอบคุณลำธาร

    “ขอบคุณมากนะ”

    “อืม ไม่เป็นไร” ลำธารพูดพลางเศษกระดาษตามพื้นแล้วนำไปทิ้งถังขยะแล้วก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง

    สองทุ่มแล้วหรอเนี้ย

    ลำธารรีบหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วหันไปหาสายน้ำ “ฉันกลับก่อนนะ” เธอพูดแล้วเดินออกจากห้องไปทันที

    สายน้ำรีบลุกออกจากเก้าอี้แล้วรีบวิ่งตามไปส่งลำธารทันที สายไหมที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยชุดนอนกระโปรงสีชมพูเห็นลำธารลงมาจากข้างล่างจึงเดินไปหา

    “กลับแล้วหรอคะ”

    “อืม” ลำธารตอบแล้วเดินไปเปิดประตูออกแต่หารู้ไม่ว่ามีคนกำลังเปิดประตูเช่นกันทำให้เธอเปิดประตูกระแทกหัวอีกฝ่ายอย่างจัง

    “โอ้ย” ซาซ่าร้องก่อนจะกระชากประตูเพื่อเตรียมด่าอีกฝ่าย “นี่! ..เฮ้ย!!” ซาซ่าชี้หน้าลำธารอย่างตกใจ “แกมาได้ยังไง”

    ลำธารมองหน้าเพื่อนตัวเองอย่างตกใจไม่แพ้ก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังซาซ่า ...นี่มันเจ้าของร้านแจกันนี่ อย่าบอกนะว่าคนนี้คือสายลม

    “แล้วแกมาทำอะไรที่นี้” ลำธารย้อนถาม

    “ก็...” ซาซ่าหยุดคิดว่าจะเล่าให้ลำธารฟังดีมั้ยว่าเธอไปเมาแอ๋อยู่ที่ผับแล้วสายน้ำลากมาที่นี้ ซึ่งเธอก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น “เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังก็แล้วกัน ไหนๆ แกก็อยู่ที่นี้ละ จะกลับแล้วใช่มั้ย งั้นรอฉันแปปนะ เดี๋ยวฉันไปเอาของก่อน” ซาซ่าพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที

    สายน้ำมองซาซ่าที่วิ่งขึ้นไปข้างบนสลับไปมากับลำธาร งั้นแสดงว่าลำธารเพื่อนของซาซ่าก็คือลำธารคนเดียวกับคนที่เขารู้จัก ลำธารหันมามองสายน้ำที่กำลังมองเธออยู่ทำให้สายน้ำต้องแกล้งส่งยิ้มหวานไปให้เธอก่อนจะหันไปหาสายลม

    “เข้าบ้านดิ เดี๋ยวยุงก็เข้าหรอก”

    สายลมมองหน้าน้องชายแต่ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเดินเข้ามาในบ้านแล้วปิดประตูก่อนจะเดินหายขึ้นไปข้างบนทันที

    สายไหมมองเหตุการณ์อย่างงงๆ “พี่ลำธารรู้จักกับพี่ซาซ่าด้วยหรอคะ”

    “ใช่”

    “ว้า แล้วทำไมไหมถึงไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ” สายไหมเบ้ปาก

    “ไม่รู้สักเรื่องก็ไม่เป็นไรหรอก” สายน้ำหันไปพูดแขวะน้องสาว

    “ทำไมพี่ถึงชอบแขวะไหมจังเลยฮะ” สายไหมปาหมอนอิงใส่สายน้ำก่อนจะสะบัดก้นเดินหนีขึ้นข้างบนไปอีกคน

    หลังจากนั้นไม่นานซาซ่าก็ลงมาพร้อมกระเป๋าตัวเอง เมื่อลำธารเห็นว่าซาซ่าลงมาแล้วจึงเดินออกไปรอที่รถทันที สายน้ำมองลำธารที่เดินออกจากบ้านไปก่อนจะวิ่งตามไป

    “ลำธาร”

    ลำธารหยุดเดินแล้วหันไปหาคนเรียก

    “ฝันดีนะครับ” สายน้ำบอกยิ้มๆ

    ลำธารมองหน้าเขานิ่งๆ ก่อนจะขึ้นรถแล้วสตาร์ทรถรอทันที ซาซ่าที่วิ่งออกมาเห็นว่าลำธารสตาร์ทรถแล้วเธอจึงรีบเร่งฝีเท้ามากขึ้นเท่าตัวเพราะกลัวว่าเพื่อนสาวจะทิ้งเธอให้นอนอยู่ที่นี้ พอซาซ่าขึ้นรถไปลำธารก็ขับรถออกไปทันที

    “แกรู้จักสายน้ำด้วยหรอ” ซาซ่าเริ่มถามลำธาร

    “อืม” ลำธารตอบสั้นๆ “แล้วทำไมแกถึงขนของมานอนที่นี้”

    “ก็...” ซาซ่าเริ่มเล่าเหตุการณ์ต่างๆ ตั้งแต่เธอเจอสายน้ำในผับจนถึงเรื่องสายลม เธอบ่นสารพัดว่าไม่ชอบเขาเอาซะเลย คนอะไรปากร้ายชะมัดแถมยังมาหาว่าเธอเป็นผู้หญิงง่ายที่ขอผู้ชายมานอนด้วยอีกโดยไม่ถามเธอเลยสักคำว่าเธอเป็นแบบนั้นหรือเปล่า ลำธารนั่งฟังซาซ่าและขับรถไปด้วยโดยไม่พูดหรือถามอะไรต่อจนถึงบ้าน

    เมื่อถึงบ้านซาซ่าก็ถือเข้าของไปที่ห้องที่เธอเคยมานอนเป็นประจำ (ตอนโดนไล่ออกจากบ้าน) ส่วนลำธารก็เข้าห้องของตัวเองแล้วอาบน้ำเข้านอนทันทีโดยปล่อยให้ซาซ่าจัดแจงห้องนอนเอง

    สองอาทิตย์ต่อมาลำธารก็ใช้ชีวิตอย่างปกติแต่มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่ปกตินั่นก็คือเวลาเธอไปไหนก็มักจะบังเอิญเจอสายไหมตลอดและเวลาที่เจอกันเธอก็จะเห็นเด็กสาวทำอะไรเปิ่นๆ จนต้องเข้าไปช่วยเหลือทุกครั้ง จนวันนี้สายน้ำพี่ชายของเธอโทรมานัดเธอที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างพาราไดซ์และบอกว่าอยากจะคุยกับเธอเรื่องน้องสาวของเขา

    “สวัสดีครับ” สายน้ำกล่าวทักทายทันทีเมื่อลำธารนั่งลงตรงข้ามกับเขา

    “สวัสดีค่ะ”

    “ขอโทษที่รบกวนลำธารนะครับแต่ผมมีเรื่องที่จะต้องคุยกับคุณจริงๆ”

    “ไม่เป็นไร ฉันว่านายเข้าเรื่องเลยเถอะ”

    “ครับ งั้นผมขอถามอย่างแรกเลยนะ” สายน้ำเริ่มเข้าเรื่อง “คุณชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย”

    ลำธารขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินคำถามของสายน้ำ ทำไมเขาถึงมาถามอะไรเธอแบบนี้นะ

    “ผู้ชาย”

    สายน้ำถอนหายใจอย่างโล่งอกทันทีเมื่อได้ยินคำตอบจากลำธารแต่เมื่อนึกถึงหน้าน้องสาวของตนเอง ใบหน้าที่บ่งบอกถึงความดีใจเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังทันที

    “งั้นผมขอให้คุณเลิกยุ่งกับน้องสาวผมได้มั้ย”

    “ทำไมนายถึงอยากให้ฉันเลิกยุ่งกับน้องล่ะ” ลำธารตั้งคำถามกลับอย่างข้องใจ มันก็ไม่มีปัญหาอะไรที่เธอจะยุ่งกับสายไหมแต่เธอก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเขาถึงอยากให้เลิกยุ่งกับน้องสาวเขา

    “เพราะสายไหมชอบคุณ”

    ...ฮะ

    ลำธารกับอึ้งทันทีหลังจากที่ได้ยินคำตอบจากปากสายน้ำ

    “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน”

    “ก็เพราะสายไหมคิดว่าคุณก็ชอบเธอเหมือนกัน”

    “จะไปกันใหญ่แล้ว” ลำธารพึมพำก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปหาสายน้ำ “อืม ฉันจะไม่ยุ่งกับน้องนายถ้าน้องนายไม่มายุ่งกับฉันก่อน”

    “ขอบคุณมากครับ ว่าแต่ลำธารกินอะไรมาหรือยัง” เมื่อจัดการเรื่องสายไหมเสร็จ เขาก็เริ่มสร้างความประทับใจให้ลำธารเห็นทันทีโดยการเป็นสุภาพบุรุษถามสุภาพสตรีด้วยความเป็นห่วง

    “ยัง แล้วนายล่ะ”

    “ยังเหมือนกันครับ งั้นมื้อนี้ผมขอเป็นคนเลี้ยงลำธารนะ”

    “ฉันว่านั่งกินโต๊ะเดียวกันแล้วต่างคนต่างจ่ายดีกว่า” ลำธารแย้งทันทีเพราะเธอไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร

    “ไม่ดีกว่าครับ ผมเป็นผู้ชายให้ผู้หญิงจ่ายคงไม่ดี” สายน้ำยิ้ม

    พี่น้องนี่นิสัยเหมือนกันจริงๆ

    “ก็ได้” ลำธารตอบอย่างจำใจเพราะถึงแม้เธอจะปฏิเสธแต่ยังไงเขาก็ต้องพยายามตื้อเธออยู่ดี พอๆ กับสายไหมไม่มีผิด

    สายน้ำเรียกพนักงานเพื่อมาสั่งอาหารทัน “สั่งตามสบายเลยนะครับ”

    ลำธารรับเมนูมาจากพนักงานก่อนจะเปิดดูไปสามสี่หน้าพลางคิดในใจ ...นายนี่คงจะเป็นพวกเลี้ยงผู้หญิงไปทั่วสินะ

    “สเต็กปลาแซลมอลแล้วก็น้ำเปล่า” ลำธารสั่งอาหารแล้วปิดเมนูลง

    “เอาเหมือนเขาก็แล้วกันครับ” สายน้ำส่งยิ้มหวานให้พนักงานสาวก่อนจะส่งเมนูคืนให้ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้ลำธาร

    แถมยังหว่านเสน่ห์ไปทั่วอีก เฮอะ

    “ลำธารชอบคนแบบไหนหรอครับ” สายน้ำถามขึ้นมาหลังจากสั่งอาหารเสร็จ

    ลำธารยิ้มออกมาเล็กน้อยเหมือนจะแสยะยิ้มก่อนจะตอบ “คนที่เป็นสุภาพบุรุษ ไม่หว่านเสน่ห์เรี่ยราดน่ะค่ะ”

    “งั้นหรอครับ” สายน้ำยิ้มแต่ในใจของเขากลับรู้สึกเหมือนโดนหลอกด่ายังไงไม่รู้แฮะ “แล้วมีแฟนหรือยังครับ”

    ลำธารร้องอ๋อในใจทันทีหลังจากที่ได้ยินคำถามที่แท้จริงจากเขาที่แท้ที่บอกให้เธอเลิกยุ่งกับสายไหมเพราะเขาจะมาหว่านเสน่ห์ใส่เธอนี่เองสินะ

    “ยังไม่มีค่ะ” เธอตอบไปตามตรง

    “งั้นหรอครับ” สายน้ำยิ้ม “งั้น...”

    “อาหารมาแล้ว” ลำธารรีบพูดขัดสายน้ำทันทีเมื่อพนักงานมาเสิร์ฟอาหาร

    งั้นผมจะขอจีบคุณได้มั้ยครับล่ะสิ คิดว่าฉันไม่รู้หรอ หึ!

    “งั้นจะเป็นไรมั้ยถ้าผมจะขอจีบ” สายน้ำพูดต่อให้จบหลังจากที่พนักงานเดินไปแล้ว

    ลำธารเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามแล้วส่งยิ้มเยือกเย็นไปให้ “ไม่”

    “ทำไมล่ะครับ” สายน้ำแกล้งถามอย่างสงสัยทั้งๆ ที่รู้สาเหตุที่ลำธารไม่ยอมเปิดใจให้เขาอยู่แล้ว

    “ไม่มีเหตุผล” ลำธารพูดแล้วก้มลงกินอาหารตรงหน้าทันทีโดยทำเป็นไม่สนใจสายน้ำที่กำลังมองเธออยู่

    สายน้ำมองลำธารที่ก้มกินอาหารโดยไม่สนใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ทำให้เขาตัดสินใจถามคำถามที่เสี่ยงตายต่อชีวิตสุดๆ

    “เพราะแฟนเก่าของลำธารหรือเปล่าที่ทำให้ลำธารไม่เปิดใจให้ผม”

    กึก

    ลำธารหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่สายน้ำพูด

    ...หมอนั่นไปรู้อะไรมา

    “หมายความว่ายังไง”

    “คุณเคยมีแฟนแล้วแฟนเขาทิ้งคุณไปใช่มั้ย คุณถึงไม่ยอมเปิดใจให้ผม”

    “พูดบ้าอะไรของนาย”

    “หรือว่าไม่ใช่” สายน้ำถามยิ้มๆ ซึ่งสำหรับลำธารในตอนนี้มันคือรอยยิ้มที่สามารถทำให้เธอวีนแตกได้ทุกเมื่อ

    “นายกำลังยั่วโมโหฉันอยู่ใช่มั้ย” ลำธารพยายามถามด้วยน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

    “เปล่า ผมแค่อยากรู้” สายน้ำเอื้อมมือไปวางไว้บนมือลำธารเบาๆ “บอกผมได้มั้ย”

    ลำธารพยายามระงับอารมณ์โกรธที่พุ่งปี๊ดขึ้นมาให้สงบลงแต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไหร่

    “นายรู้มั้ยว่าฉันเกลียดคนที่สอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านที่สุด” เธอพูดแล้วสะบัดมือออกจากมือสายน้ำ “ใช่ เพราะฉันโดนทิ้ง ฉันเลยไม่ยอมเปิดใจให้ใครหน้าไหน พอใจหรือยัง!” ลำธารตะโกนใส่สายน้ำแล้วลุกเดินออกจากร้านไปทันทีแต่ยังไม่ทันที่จะพ้นหน้าร้านก็ถูกสายน้ำคว้าข้อมือเอาไว้

    “ผมขอโทษ” สายน้ำขอโทษอย่างสำนึกผิด “ผมว่าแล้วเชียวว่าถามแบบนี้ไปคุณจะต้องโกรธ”

    “แต่นายก็ยังถามฉัน” ลำธารพูดเสียงต่ำแล้วพยายามสะบัดมือออก “ปล่อย”

    “ผมขอโทษ” สายน้ำยังคงขอโทษซ้ำ

    “แต่ฉันไม่ให้อภัย” ลำธารยังพยายามสะบัดมือออกแต่ด้วยพละกำลังของสายน้ำมีมากกว่าทำให้เธอไม่สามารถสะบัดแขนออกได้ ลำธารรู้ว่าสะบัดไปก็เท่านั้นทำให้เธอหยุดสะบัดแล้วหันไปมองหน้าสายน้ำ

    “นายกลัวว่าสายไหมจะมาเป็นคู่แข่งเลยนัดฉันมาอย่างนั้นสิ”

    คำถามของลำธารทำให้สายน้ำหยุดชะงักทันที เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรหรือเพราะเขาต้องการกำจัดน้องสาวของตัวเองออกไปให้พ้นทางเพื่อที่จะได้ไม่มีใครมาขัดเขาเวลาอยู่กับลำธาร

    “ไม่ตอบแบบนี้แสดงว่าใช่สินะ” ลำธารยิ้มอย่างสมเพช “ขนาดน้องของนายเองนายยังกล้าทำได้ลงคอแล้วคิดหรอว่าฉันจะสนใจนาย ฉันไม่ได้ง่ายเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่นายเคยเจอหรอกนะ” ลำธารเมื่อเห็นว่าสายน้ำเริ่มคลายมือออกจากเธอแล้วเธอจึงรีบสะบัดข้อมือออกแล้วเดินหนีไปทันที

    สายน้ำได้แต่ยืนนิ่งโดยไม่ได้ตามลำธารไป ใช่อย่างที่เธอพูดหรือเปล่านะที่เขาทำไปทั้งหมดเพราะความต้องการของเขาแค่คนเดียว

    อุส่าห์จะมาสร้างความประทับใจไหงกลายเป็นแบบนี้วะ

    สายน้ำถอนหายใจก่อนจะเดินคอตกกลับไปที่รถของตัวเอง

    มาอัพแล้วววววววววว >3<
    สรุปก็มาอัพเรื่อยๆ ทั้งที่ยังแต่งตอนแปดไม่เสร็จ ๕๕๕๕๕
    แต่แต่แต่แต่...ไรท์เตอร์แต่งตอนที่แปดใกล้จะจบแล้ว
    หลังจากตอนนี้ก็จะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เนอะ เดี๋ยวถ้าเป็นไปได้จะมาอัพตอนที่ห้าต้อนรับเดือนใหม่นะจ้ะ
    ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×