คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ถ้าฉันตกหลุมรักนายขึ้นมานายจะรับผิดชอบไหม? # ๑๔
14
ถ้าฉันตกหลุมรักนายขึ้นมานายจะรับผิดชอบไหม?
“ดีนะ ที่อาจารย์เขาไม่ว่าอะไรแก” ซาซ่าพูดระหว่างเดินลงบันได
“อืม ขอบใจแกที่ช่วยพูดให้”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ยังไงมันก็เป็นความผิดของฉันตั้งแต่แรก” ซาซ่ากระโดดข้ามบันไดสองขั้นสุดท้ายแล้วหันมายิ้มให้ก่อนจะกอดคอเพื่อนสาวเดินออกจากอาคาร
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินคุยกันไปเรื่อยเปือยระหว่างเดินออกจากหน้าคณะก็มีรถมอเตอร์ไซค์สีดำมาจอดขวางทางก่อนที่เจ้าของรถจะลงจากรถแล้วถอดหมวกกันน็อกออกพร้อมส่งยิ้มทะเล้นให้ทั้งสองอย่างคุ้นเคย
“นี่กะจะชนกันเลยหรือไงยะ” ซาซ่าเท้าสะเอวว่าสายน้ำ
“เดี๋ยวก็ชนจริงๆ ซะเลยนิ” สายน้ำทำท่าจะเข็นรถชนซาซ่า
“ไอ้บ้านี่” ซาซ่ายกมือขึ้นจะตีสายน้ำ
สายน้ำแลบลิ้นใส่ซาซ่าก่อนจะหันมาหาลำธาร “กินข้าวมายัง”
“กำลังจะไปกิน”
“งั้นไปกินด้วยกันไหม”
“ไปไหม” ลำธารหันถามซาซ่า
ซาซ่าพยักหน้าหงึกๆ “ไปสิ กำลังหิวเลย”
“เออ ซาซ่าฉันลืมบอกว่าไอ้ลมมันฝากให้ฉันมาบอกเธอว่าให้ช่วยไปเฝ้าร้านหน่อย เรย์มันไปเข้าค่าย” สายน้ำรีบพูดขึ้นมาทันทีจนทำให้คนถูกเอ่ยถึงถึงกับหน้าหงิก
“อะไรกัน วันนี้วันหยุดฉันนะ”
“ไม่ไประวังโดนมันทำโทษน่า” สายยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ทำโทษ?” ซาซ่าขมวดคิ้วอย่างงงๆ
“ก็แบบนี้ไง” สายน้ำทำปากจู๋แล้วอ้าแขนทำท่าจะเข้าไปกอดซาซ่า
“ไอ้บ้า” ซาซ่าผลักอกสายน้ำ “ใครมันจะไปเป็นเหมือนนายฮะ”
“อย่าลืมสิฉันเป็นน้องหมอนั่นนะ พี่น้องกันไม่ทิ้งเชื้อหรอก” สายน้ำพูดอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะชี้หน้าซาซ่าที่ทำท่าจะเดินเข้ามาต่อยเขา “แน่ะ ยังไม่ไปอีก”
ซาซ่าลดมัดลงแล้วจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจก่อนจะหันไปหาลำธาร “ฉันไปก่อนนะ” หลังจากพูดเสร็จซาซ่าก็สะบัดก้นเดินหายไปทันที
ลำธารมองสายน้ำที่กำลังมองตามซาซ่าไปด้วยรอยยิ้มพร้อมกระตุกยิ้มที่มุมปาก “นายนี่มันร้ายจริงๆ”
“ร้ายตรงไหนหรอ” สายน้ำแสร้งถามพร้อมทำหน้าใสซื่อ
“ก็ในเมื่อนายอยู่ที่มหา’ลัย สายลมอยู่ที่ร้าน นายจะติดต่อกับหมอนั่นได้ไงนายเมื่อนายไม่มีโทรศัพท์”
“อ่า นั่นสินะผมจะไปติดต่อกับมันได้ไงในเมื่อผมไม่มีโทรศัพท์” สายน้ำหัวเราะ “แต่ยัยนั่นก็เชื่อและคุณก็ยังยอมไปกับผม”
“ใครบอกว่าฉันจะไปกับนาย” ลำธารแกล้งถามเพราะความจริงแล้วเธอยอมไปกินข้าวกับเขาจริงๆ อย่างที่เขาบอกนั่นแหละ
“ถ้าคุณไม่อยากไปกับผม คุณก็ไปกับซาซ่าตั้งแต่เมื่อกี้แล้วสิ”
ใช่ เขาพูดถูก
“ไปร้านไหนล่ะ”
“ไปร้านที่ผมกับคุณคุยเรื่องส่วนตัวได้สะดวกที่สุดเพราะผมมีเรื่องจะคุยกับคุณเยอะแยะเลย”
ร้านฮะจิ @ พาราไดซ์
ร้านที่สายน้ำพาลำธารมากินเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นโดยสายน้ำได้เลือกห้องที่ทางร้านจัดไว้ให้ลูกค้าที่ต้องการความเป็นส่วนตัวในการรับประทานอาหาร เมื่อนั่งกันเรียบร้อยทั้งสองก็รับเมนูมาจากพนักงานรับออเดอร์แล้วสั่งอาหารที่ตัวเองต้องการ พนักงานจดรายการอาหารลงไปในกระดาษยิกๆ ก่อนจะทวนรายการอาหารอีกครั้งแล้วออกจากห้องไป
“นายมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน” ลำธารถามออกมาทันทีหลังจากที่พนักงานออกจากห้องไปแล้ว
“เดี๋ยวผมจะบอกหลังจากที่พบพาคุณไปซื้อกลอนประตูเสร็จก็แล้วกัน”
“ซื้อทำไม” ลำธารขมวดคิ้ว
“ก็คุณทำกุญแจบ้านหายไม่ใช่หรือไง”
“เดี๋ยวฉันให้ช่างมาทำให้ก็ได้”
“ตอนนี้กระเป๋าตังค์คุณหายไม่ใช่หรือไงแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปให้ช่าง”
“แค่กระเป๋าตังค์หายก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่มีเงินสักหน่อย”
“แต่ผมอยากทำให้คุณฟรีๆ นี่น่า” สายน้ำบู้ปาก “นะๆ ผมอยากช่วย”
“แล้วนายเปลี่ยนเป็นด้วยหรอ” ลำธารถามอย่างสงสัย
“แน่นอน ระดับนี้แล้ว” สายน้ำเอามือตบอกตัวเองด้วยสีหน้ามั่นใจ
“ตามใจ” ลำธารยักไหล่
“เยี่ยม” สายน้ำยิ้มอย่างพอใจแล้วหันไปมองประตูบานเลื่อนที่ถูกเปิดด้วยฝีมือพนักงานที่ถือถาดอาหารมาเสิร์ฟบนโต๊ะ “อาหารมาแล้ว หอมจัง” สายน้ำทำจมูกฟุดฟิดเพื่อสูดกลิ่นอาหาร “ของคุณน่ากินดีเนอะ”
ลำธารมองสเต็กปลาแซลมอลทั้งสองจานที่อยู่บนโต๊ะ “นายก็สั่งเหมือนฉันไม่ใช่หรือไง”
“ก็คุณมันน่ากิน สเต็กของคุณเลยน่ากินไปด้วยไง” สายน้ำยิ้มทะเล้นก่อนจะรีบยกมือขึ้นมากันฝ่ามือพิฆาตของลำธาร “ผมล้อเล่นๆ”
“เล่นไม่เข้าเรื่อง” ลำธารลดมือลงแล้วก้มลงกินสเต็กเพื่อกลบเกลื่อนใบหน้าที่แดงช่าไปทั้งหน้า
สายน้ำหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นลำธารอายก่อนจะลงมือกินสเต็กของตนเอง
ถึงจะพูดเล่นๆ แต่มันก็เป็นเรื่องจริงนะ เพราะคุณน่ากินจริงๆ ♥
หลังจากที่กินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็พากันไปซื้ออุปกรณ์ที่ร้านขายเกี่ยวกับประตูที่ชั้นใต้ดินของห้างโดยลำธารเป็นคนบอกลักษณะของกลอนส่วนสายน้ำเป็นคนเลือกกลอนประตูอีกที
“ขอบคุณครับ” สายน้ำรับถุงมาจากพนักงานแล้วเดินออกมาจากร้านโดยมีลำธารเดินตามข้างหลัง
เมื่อทั้งสองซื้อเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ตรงไปที่ลานจอดรถสำหรับรถมอเตอร์ไซค์ สายน้ำแขวนถุงไว้ที่แฮนด์มอเตอร์ไซค์แล้วเอาขายาวๆ ของตนขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ก่อนที่ลำธารจะขึ้นตาม สายน้ำคว้ามือลำธารมาโอบเอวตัวเองไว้ก่อนจะสตาร์ทรถออกไปด้วยรอยยิ้ม
รถมอเตอร์ไซค์สีดำสนิทค่อยๆ ชะลอความเร็วเมื่อมาถึงหน้าบ้านหลังปานกลางไม่ใหญ่ไม่เล็กมากนักก่อนจะจอดลง
“นี่หรอบ้านคุณ” สายน้ำลงจากรถแล้วยืนมองบ้านลำธารด้วยดวงตาประกาย
“ใช่”
“สวยเหมือนเจ้าของบ้านเลยอ่ะ”
“จะมาเปลี่ยนก่อนไม่ใช่หรือไงรีบไปทำสิ” ลำธารแกล้งพูดเสียงเข้มใส่สายน้ำเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกเขินอายก่อนจะเบือนหน้าหันไปทางอื่น
“ครับๆ” สายน้ำหัวเราะคิกคักแล้ววางถุงอุปกรณ์ลงกับพื้นก่อนจะหยิบไขควงมาไขน็อตตามกลอนประตูออกทีละอันอย่างตั้งใจ
ลำธารกอดอกมองคนตรงหน้าอย่างไม่ละสายตาอย่างลืมตัว ภาพของคนตรงหน้าที่กำลังไขน็อตออกด้วยสีหน้าจริงจังแสงแดดยามเย็นที่สาดส่องไปที่ใบหน้าของเขาทำให้เขายิ่งดูดีเขาไปใหญ่
ทำไมนายถึงดูดีอย่างนี้นะ
สายน้ำไขน็อตกลอนตัวสุดท้ายออกแล้วปาดเหงื่อบนหน้า “เสร็จไปด้านหนึ่งละ เหลือด้านในอีกอัน” สายน้ำพึมพำกับตัวเองแล้วหันไปหาลำธารที่กำลังจ้องเขาอยู่ “นี่คุณ เดี๋ยวผมจะปีนเข้าไปข้างในนะ”
“...”
ไม่มีเสียงตอบกลับจากลำธาร เธอยังคงจ้องมองเขาเหมือนเดิมโดยไม่พูดอะไรออกมา
สายน้ำขมวดคิ้วอย่างแปลกใจก่อนจะลุกไปหาหญิงสาวที่ยืนเหม่ออยู่แล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆ “นี่คุณ”
“ห หืม” ลำธารที่เอาแต่เหม่อลอยสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสายน้ำเรียกแต่ก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อหน้าอันหล่อเหลาของเขาอยู่ใกล้เธอไม่ถึงคืบ
“เมื่อกี้คุณเป็นอะไร เหม่ออยู่ได้ คิดอะไรอยู่น่ะ” สายน้ำยังคงรักษาระยะใบหน้าของตัวเองไว้เท่าเดิม
“เปล่า” ลำธารพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติที่สุดก่อนจะดันคนตรงหน้าออกห่างจากตน
“หรือว่าคิดถึงผมอยู่ แหม ไม่เห็นต้องคิดถึงเลยอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง”
“ใครคิดถึงนายกัน”
“แล้วคุณมองหน้าผมทำไมอ่ะ”
“มองนายทำงานไง” ลำธารแก้ตัวไปเรื่อยเปื่อย
“โอเค มองผมทำงานก็มองผมทำงาน ไม่เถียงละ” สายน้ำยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ “งั้นเดี๋ยวผมขอปีนเข้าไปไขน็อตกลอนด้านในก่อนนะ”
“เชิญ” ลำธารยักไหล่
สายน้ำส่งยิ้มให้ลำธารก่อนจะปีนรั้วสีน้ำตาลอ่อนเข้าไปในบ้านของลำธาร หลังจากที่เขาเข้าไปด้านในได้เรียบร้อยแล้วเขาก็ตะโกนเรียกหญิงสาวที่อยู่ด้านนอกให้ส่งอุปกรณ์มาให้เขาตรงช่องโหว่ของรั้ว “ช่วยหยิบไขควงมาให้ผมทีสิ”
ลำธารเดินไปหยิบไขควงตามคำขอร้องของเขาอย่างว่าง่ายแล้วส่งมันให้เขา
สายน้ำเอื้อมมือไปเพื่อจะหยิบไขควงแต่มือเจ้ากรรมของเขาดันทะลึ่งไปจับมือของลำธารแทน “ขอบคุณครับ”
ลำธารพยายามดึงมือของตัวเองออกจากมือสายน้ำแต่เขากลับจับข้อมือเธอไว้แน่น “นี่นาย ปล่อยสิ”
สายน้ำยิ้มตาหยีใส่ลำธารอย่างกวนๆ ก่อนจะรีบชักมือออกทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะตีแขนโดยไม่ลืมที่จะหยิบไขควงมาด้วย
ลำธารลดมือลงหลังจากที่คนทะเล้นเลิกแกล้งเธอแล้วหันไปตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
ทำไมชอบเล่นแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ รู้ไหมว่าการที่นายทำแบบนี้จะทำให้ฉันตกหลุมพลางรักของนายขึ้นมาจริงๆ แล้วถ้าวันนั้นมันมาถึงนายจะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นไหมสายน้ำ?
ยังไม่ตายค่ะ ยังไม่ตาย TT
ช่วงนี้ไม่มีเวลาแต่งเลยอ่าแถวรู้สึกว่าตัวเองแต่งห่วยขึ้นเรื่อยๆ ยังไงก็ไม่รู้แถมสั้นขึ้นอีกต่างหาก = =;
ใครคิดว่ามันติดๆ ขัดๆ หรือบรรยายห่วยแตกเชิญสับแหลกได้เลยค่ะไรท์เตอร์ยินดี๊ยินดีรับฟังและแก้ไข
มีคำผิดตรงไหนก็ช่วยบอกกล่าวกันหน่อยนะจ้ะ
ความคิดเห็น