คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ผมจะดูแลคุณเอง # ๑๒
12
ผมจะดูแลคุณเอง
แสงแดดยามเช้าลอดส่องแสงเข้ามาในป่ากระทบกับตาของลำธารทำให้เธอต้องลืมตาตื่นขึ้นมาทันที ลำธารลุกขึ้นมานั่งแล้วหันไปมองที่นอนของสายน้ำที่ตอนนี้เจ้าตัวหายไปไหนก็ไม่รู้มีเพียงกล้วยหนึ่งหวีที่วางเอาไว้เท่านั้น
หมอนั่นไปเอากล้วยมาจากไหนกัน
ลำธารขมวดคิ้วมองกล้วยหวีนั้นอย่างสงสัยแล้วหยิบมันขึ้นมาก่อนที่จะมีเสียงท้องร้องของลำธารดังโครกครากออกมาเสียงดัง
ลำธารเอามือจับท้องเจ้ากรรมของตัวเองแล้วหันไปมองกล้วยในมืออีกครั้ง
กินได้ไหมนะ
“อ้าว ตื่นแล้วหรอ” เสียงของสายน้ำดังขึ้นมาจากด้านหลังลำธาร
ลำธารรีบวางกล้วยลงทันทีก่อนจะหันไปหาต้นเสียง
สภาพของสายน้ำตอนนี้ได้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำในมือถือแปรงสีฟันสีชมพู ผมมีหยดน้ำเกาะอยู่เต็มไปหมดทำให้เขาเซ็กซี่เข้าไปใหญ่เมื่อเสื้อสีขาวที่เขาใส่อยู่แนบติดเนื้อจนเห็นอะไรต่อมิอะไรข้างในหมด ทำให้ลำธารถึงกับผงะ
สายน้ำก้มมองเสื้อที่เปียกแชะของตัวเองก่อนจะเสยผมอย่างอายๆ “ผมไปอาบน้ำมาน่ะ”
“อืม ว่าแต่นี่ของนายหรอ” ลำธารพยายามเปลี่ยนเรื่องแล้วชี้ไปที่กล้วย
“ของคุณต่างหาก” สายน้ำเดินมานั่งข้างๆ ลำธาร
“ของฉัน?”
“ใช่ เมื่อเช้าผมยังเห็นคุณไม่ตื่นเลยเดินหาของกินในป่ามาให้คุณกิน”
“แล้วนายไม่กินหรอ”
“เอาไว้คุณกินอิ่มก่อนแล้วผมค่อยกิน” สายน้ำยิ้ม “เออว่าแต่คุณอยากอาบน้ำไหมเดี๋ยวผมพาไป”
“ก็ดี”
“งั้นตามผมมาเลย” สายน้ำลุกขึ้น
ลำธารลุกขึ้นยืนตามสายน้ำแล้วปัดเศษดินตามเสื้อผ้า
“แปรงสีฟันคุณอ่ะ” สายน้ำถาม
“อยู่ในถุง” ลำธารพูดก่อนจะเดินไปหยิบ
สายน้ำมองแปรงสีฟันที่ลำธารถืออยู่อย่างยิ้มๆ แล้วนำลำธารไปยังน้ำตก
เสียงน้ำจากยอดสูงตกลงมาสู่ด้านล่างดังกระหึ่มไม่ขนาดสาย ร่างเพรียวของลำธารกวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าอย่างสบายใจ
เธอหันไปมองน้ำตกที่ไหลลงมาอย่างมีความสุขแล้วอุ้มน้ำไว้มือทั้งสองข้าง
สบายจัง
สายน้ำมองลำธารเล่นน้ำเขารู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอดูมีความสุขมากถึงแม้เธอจะไม่ได้ยิ้มออกมาอย่างเห็นได้ชัดแต่สีหน้าของบ่งบอกถึงความมีความสุขในตัวเธอที่เจาไม่เคยเห็นมาก่อน สายน้ำจึงอดยิ้มไม่ได้กับภาพของสาวตรงหน้า
เวลาคุณอยู่กับผมแล้วมีความสุขแบบนี้บ้างก็ดีสิแต่คงจะเป็นไปไม่ได้เพราะอยู่กับผมทีไรคุณชอบทำหน้าบึ้งใส่ทุกที
...แต่นั่นก็น่ารักไปอีกแบบนะ ฮ่ะๆ
ถึงตอนที่สายน้ำเจอลำธารครั้งแรกเขารู้สึกถูกใจเธอแต่นั่นมันก็เป็นเพียงความประทับใจทางหน้าตาของเธอเท่านั้นซึ่งมันก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เขาเจอ แต่พอรู้จักกันมาเรื่อยๆ ลำธารกลับไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นอย่างที่เขาคิดเพราะขนาดเขาพยายามทำดีและหว่านเสน่ห์ใส่เธอบวกกับหน้าตาที่ดูหล่อเหลาตั้งแต่เกิดของเขาอยู่แล้วลำธารก็ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจเขาเหมือนคนอื่นเลยสักนิดแถมยังทำท่ารังเกียจใส่อีกต่างหาก ทำให้สายน้ำรู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูกจนมารู้ความลับของลำธารจากซาซ่าเขาจึงรู้สาเหตุที่เธอทำท่ารังเกียจเขาเข้าไส้ ความคิดที่จะจีบเล่นๆ ของเขาเลยกลายเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที เขาพยายามหาทางเข้าใกล้ลำธารมากขึ้นและพยายามทำดีกับเธอมากขึ้น แต่ความพยายามของเขาก็ต้องพังลงเมื่อรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังคบกับสายไหมน้องสาวแท้ๆ ของเขาทั้งที่บอกให้เลิกยุ่งแล้ว ทำให้วันนั้นเขาโกรธลำธารมากและล้มเลิกความคิดที่จะจีบลำธารเปลี่ยนเป็นหาทางให้ลำธารและน้องสาวของเขาเลิกยุ่งกัน
แต่ดูเหมือนว่าความคิดที่เขาล้มเลิกไปจะถูกนำมาใช้อีกครั้งตั้งแต่ที่มาช่วยลำธาร
เขาได้พบอีกด้านหนึ่งของลำธารในวันที่เขาได้จุมพิตริมฝีปากงามของเธอเป็นครั้งแรก ตอนนั้นเขาตกใจมากที่จู่ๆ เธอก็ร้องไห้ออกมา ในวันนั้นทำให้เขาได้รู้ว่าลำธารก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่ต้องการการปกป้องจากผู้ชาย
และสายน้ำคนนี้แหละจะเป็นคนปกป้องเธอเอง
“นี่นาย!”
สายน้ำสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงลำธารตะโกนเรียกเขาเสียงดัง
“มีอะไรหรอ” สายน้ำหันไปหาต้นเสียง
เรียกตั้งนานเพิ่งจะได้ยิน มัวแต่คิดอะไรอยู่นะนายนี่
“ช่วยไปหยิบถุงสีชมพูกับถุงสีขาวให้หน่อยแล้วก็เสื้อด้วย”
“อ้อ ได้ๆ” สายน้ำพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเดินหายไป
ลำธารขึ้นมาทางน้ำตกแล้วยืนรอสายน้ำเธอใช้เวลาที่รอมองป่าไปรอบๆ อย่างเรื่อยเปื่อยโดยไม่นึกถึงภัยที่กำลัง
ย่างก้าวเข้ามาหาเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
ชายผิวสีแทนสภาพผมกระเซอะกระเซิง เสื้อผ้ามีเศษดินเต็มไปหมดกำลังมองไปที่หญิงสาวรูปร่างดีที่เพิ่งขึ้นมาจากน้ำอยู่ตรงพุ่มไม้รกๆ เมื่อเขาเห็นว่าชายหนุ่มที่มากับเธอด้วยได้เดินหายไปแล้วเขาจึงค่อยๆ ย่องเดินไปหาเธออย่างเบาที่สุด
ชายซกมกเดินอ้อมมาทางด้านหลังของเธอแล้วใช้มือดำๆ ของเขาปิดปากเธอไว้แน่นก่อนจะพยายามลากเธอไปที่พุ่มไม้
ลำธารที่มัวแต่เหม่อมองอะไรไปเรื่อยเปือยจนไม่ทันระวังตัวกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจเมื่อถูกมือหยาบของใครบางคนมาปิดที่ปากของเธอและเอาร่างกายของตัวเองมาเบียดตัวของเธออีกต่างหาก เธอพยายามดิ้นสุดชีวิตแล้วพยายามโวยวายเสียงดังขึ้นเมื่อมือหยาบเริ่มเลื่อนมาจับที่หน้าอกของเธอ
“อ่อยอั๊ย!”
“อ๊า นุ่มจัง”
ไอ้โรคจิต!!!
เมื่อได้ยินคำพูดสุดโรคจิตทำให้ลำธารถึงกับปี๊ดแตก เธอจึงพยายามดิ้นสุดแรงเท่าที่มีพร้อมใช้เท้าเหยียบเข้าที่เท้าสกปรกเต็มแรง
“เฮ้ย ทำอะไรวะ!” สายน้ำที่เพิ่งมาตะโกนชี้หน้าไอ้โรคจิตอย่างโมโหจนมันรีบผละตัวออกจากลำธารแล้ววิ่งหนีไปทันที
สายน้ำทิ้งถุงที่ถืออยู่ในมือทิ้งลงพื้นแล้วรีบวิ่งตามไอ้โรคจิตไปติดๆ ก่อนจะถีบหลังมันจนล้มลงไปกับพื้นแล้วขึ้นคร่อมบนตัวมัน
“ไอ้เวรเอ๊ย!” สายน้ำซัดมัดเข้าไปที่หน้าเต็มแรง
“แกกล้าดียังไงมาทำแบบนี้”
ผัวะ!
“ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ผมขอโทษ” ไอ้โรคจิตยกมือไหว้สายน้ำพร้อมร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด
สายน้ำหยุดต่อยแล้วดึงขอเสื้อคนด้านล่างขึ้นมา “ขอโทษอย่างนั้นหรอ คำขอโทษของแกมันไม่สามารถลบความรู้สึกของผู้หญิงคนนั้นได้หรอกนะ” สายน้ำยิ้มเหี้ยม “ฉันไม่รู้หรอกว่าแกทำแบบนี้กับใครมากี่คนแล้ว” สายน้ำปล่อยมืออกจากคอเสื้อแล้วลุกขึ้น “แต่ฉันรู้แค่ว่าฉันรักผู้หญิงคนนี้มาก คนชั้นต่ำอย่างแกไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องแม้แต่ปลายเล็บ” สายน้ำใช้เท้าเตะคนเบื้องล่างเต็มแรงแล้วชี้หน้า “จำไว้!”
หลังจากที่จัดการคนสารเลวเรียบร้อยแล้วสายน้ำก็รีบกลับไปหาลำธารทันทีเพราะเขารู้ว่าตอนนี้เธอขวัญเสียมากแค่ไหน
เขามองลำธารที่ยืนกำเสื้อแน่น เม้มปากเป็นเส้นตรง น้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างรู้สึกผิด
“เพราะผมมาช้าเลยทำให้คุณต้องเจออะไรแบบนี้ ขอโทษนะ”
ลำธารเม้มปากแน่นกว่าเดิมแล้วเดินเข้าไปใกล้สายน้ำแล้วยืนก้มหน้านิ่งสักพักก่อนจะพุ่งเข้าไปกอดสายน้ำโดยไม่ได้ตั้งตัว
“..ฉันจะทำยังไงดี” ลำธารซุกหน้าที่แผงอกของสายน้ำแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ต่อจากนี้ผมจะเป็นคนดูแลคุณเอง” สายน้ำกอดตอบลำธารแล้วลูบหัวเธอเบาๆ
หลังจากยืนปลอบลำธารอยู่นานเธอก็หยุดร้องไห้และมีสติขึ้นมาบ้างแล้ว สายน้ำจึงพาลำธารกลับมาที่พักเพื่อเติมพลังงาน
“เดี๋ยวผมป้อนนะ” สายน้ำปลอกเปลือกกล้วยแล้วยื่นไปหาลำธาร “อ้าม”
“ฉันกินเองได้” ลำธารเอื้อมมือไปแย่งกล้วยจากสายน้ำ
สายน้ำยกกล้วยหลบ “แต่ผมอยากป้อนลำธารนี่น่า” สายน้ำเรียกลำธารอย่างสนิทสนมพร้อมทำปากจู๋
ลำธารถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วอ้าปากงับกล้วยในมือสายน้ำอย่างจำใจ
เมื่อกี้ยังดูแมนๆ แต่ทำไมตอนนี้กลับมาเหมือนเด็กสิบขวบอีกแล้วล่ะ ลำธารคิดในใจพลางมองสายน้ำ
สายน้ำมองลำธารที่เคี้ยวกล้วยตุ่ยๆ อย่างพอใจพร้อมยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่เห็นลำธารหยุดร้องไห้แล้วเอากล้วยเข้าปากบ้าง
“อร่อยไหม” สายน้ำถามพลางเคี้ยวตุ่ยๆ
“อืม”
“งั้นกินเยอะๆ เลย” สายน้ำยื่นกล้วยป้อนลำธาร “อ้าม”
ลำธารมองสายน้ำที่อ้าปากร้องอ้ามก่อนจะหลุดยิ้มออกมานิดๆ เหมือนกำลังขำสายน้ำอยู่แล้วอ้าปากงับกล้วยในมือสายน้ำ
“รู้ไหมผมชอบเวลาคุณยิ้มมากเลย” สายน้ำยิ้ม
“ฉันกำลังขำนายต่างหาก”
“นี่ขำแล้วหรอ” สายน้ำถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ “ผมอยากเห็นคุณหัวเราะจัง”
“ฝันอยู่หรือไง”
“ถึงตอนนี้จะฝันแต่ยังไงผมก็ต้องทำฝันให้เป็นจริงได้สักวันแหละน่าเพราะอย่างน้อยวันนี้ผมก็เห็นคุณยิ้มแล้ว” สายน้ำยิ้มตาหยีแล้วยัดกล้วยเข้าปาก “กินอีกไหม” สายน้ำถามลำธาร
“ไม่ล่ะ ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้านมากกว่า”
“โอเค งั้นเดี๋ยวคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วพอคุณเปลี่ยนเสร็จเราค่อยหาทางออกจากป่า”
“นายคิดว่าฉันเจอเรื่องแบบนั้นแล้วยังจะกล้าเปลี่ยนชุดหรือไง”
“แล้วจะไปทั้งสภาพแบบนี้เนี้ยนะ” สายน้ำมองสภาพลำธารที่เสื้อและกางเกงเปียกโชกทุกสัดส่วน
“ใช่” ลำธารตอบชัดท้อยชัดคำ
“แต่เดี๋ยวเป็นหวัดนะ”
“ก็ดีกว่าเจอพวกโรคจิตก็แล้วกัน”
สายน้ำถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นมาอย่างยอมแพ้ “โอเคๆ ผมไม่เถียงคุณแล้ว”
ลำธารลุกขึ้นแล้วกอดอกก้มมองสายน้ำที่ยังไม่ลุก “ลุกขึ้นมาเร็วๆ สิ เดี๋ยวก็ได้นอนในนี้อีกคืนหรอก”
สายน้ำยื่นมือให้ลำธาร “ดึงผมหน่อยสิ” สายน้ำทำแก้มป่อง “น้าา”
ลำธารมองคนเบื้องล่างอย่างหน่ายๆ กับความขี้อ้อนของสายน้ำแล้วจับมือเขาดึงขึ้น
สายน้ำปัดเศษดินตามตัวแล้วหันมาขอบคุณลำธาร “ขอบคุณครับ” สายน้ำยิ้ม
“อืม” ลำธารตอบสั้นๆ “เราจะไปกันได้หรือยัง” เธอหันไปถามสายน้ำ
“ได้แล้วครับผม” สายน้ำท่าตะเบะแบบตำรวจ
ติงต๊องหรือเปล่านายนี่ ลำธารคิดในใจแล้วสาวเท้าเดินไปทันทีโดยแกล้งทำเป็นไม่สนใจสายน้ำที่ยืนทำท่าตะเบะอยู่
ระหว่างสาวเท้าเดินอย่างระมัดระวังสายตาของเธอก็คอยสอดส่องมองหาทางออกแต่จู่ๆ เธอก็สะดุ้งด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆ สายน้ำก็คว้ามือเธอไปจับ
“ผมกลัวหลง” สายน้ำรีบพูดอย่างรู้ทันเมื่อลำธารหันขวับมาหาเขาเพื่อเตรียมด่าแต่เมื่อเขาพูดดักเธอปุ๊บ เธอจึงหันหน้ากลับไปแล้วปล่อยให้สายน้ำจับมือต่อไปโดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สายน้ำมองหญิงสาวแล้วยิ้มออกมานิดๆ อย่างดีใจเพราะปกติไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามเธอจะไม่ยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัวเลยเด็ดขาดแต่ตอนนี้เธอกลับยอมให้เขาจับมือแต่โดยดีถึงแม้เมื่อกี้จะหันมามองตาขวางก็เถอะ
ดีใจชะมัด
ลำธารเดินมองทางข้างหน้าไปเรื่อยๆ โดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ใครจะไปรู้ว่าขณะที่เธอกำลังมองตรงไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ภายใต้สีหน้าอันเรียบเฉยนี่เต็มไปด้วยความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าและหัวใจที่กำลังเต้น
รัวไม่เป็นจังหวะ เธอรู้ว่าสาเหตุของอาการเหล่านี้เป็นเพราะสายน้ำกำลังจับมือเธออยู่ เธออยากจะสะบัดมือเขาออกไปให้รู้แล้วรู้รอดเพื่อให้อาการเหล่านี้หายไปแต่เพราะไอร้อนๆ จากมือของสายน้ำทำให้เธอสัมผัสถึงความอบอุ่นที่เขาส่งมอบให้เธอมันไม่ได้มอบความอบอุ่นให้เพียงมือของเธอเท่านั้น
แต่เขาได้ส่งความอบอุ่นส่งไปถึงใจของเธอจนเธอไม่กล้าที่จะปล่อยมือออกจากเขาแม้แต่วินาทีเดียว
ระหว่างที่ลำธารกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเธอก็ต้องหยุดชะงักการเดินแล้วเลิกคิดอะไรไร้สาระก่อนจะหันไปมองทางแยกข้างหน้า
เอาแล้วสิ มีทางแยกด้วยแล้วจะไปทางไหนดีล่ะเนี้ย
“มีทางแยกด้วยหรอเนี้ย” สายน้ำขยี้หัวอย่างเซ็งๆ “แล้วเราจะไปทางไหนกันล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้”
หลังจากนั้นทั้งสองก็นิ่งเงียบไม่มีใครพูดจนความเงียบเริ่มปกคลุมไปทั่ว
แต่ความเงียบก็ปกคลุมได้ไม่นานนักเสียงอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นมาไม่ดังมากนัก ทำให้ทั้งสองหันมามองหน้ากันอย่างพร้อม
“คุณได้ยินเสียงอะไรไหม” สายน้ำถาม
“ได้ยิน” ลำธารตอบ
“เหมือนเสียงคนหลายๆ คนกำลังคุยกัน” สายน้ำเอียงหูเพื่อพยายามหาที่มาของเสียงแล้วชี้ไปทางแยกทางซ้าย “เสียงมาจากทางนี้” สายน้ำพูดแล้วทำจมูกฟุดฟิด “มีกลิ่นอาหารด้วย”
“หรือว่าทางนั้นคือทางไปตลาด” ลำธารพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ดวงตาเต็มด้วยไปความดีใจ
“งั้นเราก็จะได้กลับบ้านกันแล้วสิ” สายน้ำเขย่ามือเธออย่างดีใจ “เย้ๆ”
“หยุดๆ ฉันเจ็บ”
“อ่า ขอโทษ” สายน้ำรีบหยุดเขย่ามือลำธารทันที “งั้นเรารีบไปกันเถอะ” สายน้ำตัดสินใจเดินไปทางซ้ายอย่างมั่นใจโดยมือยังคงจับมือลำธารเอาไว้อยู่
ทั้งสองเดินจับมือกันไปเรื่อยๆ ยิ่งเดินเสียงคนพูดคุยกันก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ และกลิ่นอาหารก็ยิ่งเตะจมูกทั้งสองมากขึ้น ทำให้ทั้งสองมั่นใจว่าทางนี้เป็นทางไปตลาดอย่างแน่นอนจึงเร่งฝีเท้า
หลังจากที่เดินกันอยู่นานสองนานรอยยิ้มบางๆ ของลำธารก็ผลุดขึ้นมาเมื่อเห็นช่องทางออกเล็กๆ เพื่อเดินไปตลาด ส่วนสายน้ำก็ยิ้มออกมาเช่นกัน เมื่อเห็นทางออกแล้วทั้งสองจึงพร้อมใจกันวิ่งไปที่ช่องทางเล็กๆ ทันที พอออกมาจากช่องทางนั้นทั้งสองก็พบผู้คนเดินไปมาอยู่มากมายพร้อมเสียงเจี๊ยวจ๊าวที่มาจากตลาดด้านใน
“ในที่สุดก็ออกจากป่าได้สักที” สายน้ำถอนหายใจอย่างโล่งอก “แล้วเราจะไปไหนต่ออ่ะ” เขาหันไปถามลำธาร
“คงต้องไปบ้านป้าจิ๋ว”
“งั้นรีบไปกันเถอะ ผมว่าคุณคงอยากเปลี่ยนชุด” สายน้ำพูดแล้วดึงมือลำธารเพื่อเดินเข้าไปในตลาด
ระหว่างทางเดินตลาดทั้งแม่ค้าและลูกค้าต่างมองทั้งสองเหมือนตัวประหลาดทำให้ลำธารรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย สายน้ำที่เหมือนรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกอึดอัดจึงบีบมือเธอเบาๆ แล้วหันมายิ้มให้เธออย่างอบอุ่น ทำให้อาการอึดอัดของเธอลดลงเหลือเพียงเล็กน้อย หลังจากที่เดินออกมาจนถึงหน้าตลาดทั้งสองก็หยุดพักอยู่ครู่หนึ่งแล้วสาวเท้าเดินต่อไปยังบ้านป้าจิ๋ว
ขณะที่กำลังเดินออกจากตลาดสายตาของสายน้ำก็หันไปเห็นรถกระบะคันเก่าๆ กำลังขับเข้ามาจอดในตลาด เขาเพ่งมองมันอยู่แว้บหนึ่งก่อนจะเบิกตากว้าง
เฮ้ย รถลุงจอม!
“คุณๆ” สายน้ำเขย่ามือลำธารแล้วชี้ไปที่รถกระบะเก่าๆ “นั่นมันรถลุงจอมนิ”
ลำธารหันไปมองตามมือสายน้ำแล้วหันกลับมาสบตาสายน้ำแว้บหนึ่งแล้ววิ่งไปที่รถคันนั้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ลุงจอม” สายน้ำตะโกนเรียกคนร่างท้วมที่กำลังเดินเข้าไปในตลาดแต่ไม่มีท่าทีว่าเขาจะหยุดเดินสายน้ำจึงตะโกนอีกครั้ง “ลุงจอม!!”
คนถูกเรียกหยุดชะงักการเดินแล้วหันไปหาต้นเสียงแล้วชี้หน้าสายน้ำอย่างแปลกใจ “อ้าวพ่อหนุ่ม”
สายน้ำและลำธารวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าลุงจอมพร้อมหอบแฮ่กๆ ด้วยความเหนื่อย
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะลุง” สายน้ำยิ้มกว้าง
“หายไปไหนมา รู้ไหมว่าจิ๋วมันตามหาแทบแย่” ลุงจอมพูดแล้วหันไปมองลำธาร “แล้วหนูไปทำอะไรมาน่ะ ทำไมเปียกแบบนั้น”
“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะลุง” สายน้ำตอบแทน
“เรื่อง?”
“เรื่องมันยาวน่ะลุงไว้ผมจะเล่าให้ฟัง”
“โอเคๆ เดี๋ยวลุงไปขนผักแปป”
“เดี๋ยวผมช่วย” สายน้ำรีบเดินตามลุงจอมไปแต่ก่อนไปยังไม่วายจะหันมาหาลำธาร “อยู่ตรงนี้ห้ามไปไหนนะ”
“อืม”
“ดีมาก” สายน้ำส่งยิ้มตาหยีให้ลำธารแล้วเดินหายไปกับลุงจอมทันทีโดยปล่อยให้ลำธารยืนรออยู่เพียงคนเดียว
ไม่นานนักสายน้ำกับลุงจอมก็ออกมาพร้อมถังใส่ผักคนละสองถังใหญ่ๆ โดยมีเด็กในตลาดมาช่วยอีกแรง
สายน้ำวางถังไว้บนกระบะแล้วปีนตามขึ้นไปเพื่อรอรับถังผักจากลุงจอม “ส่งมาเลยครับลุง”
“เอ้า รับ” ลุงจอมส่งถังผักให้สายน้ำ
ลำธารมองสายน้ำที่รับผักมาจากลุงจอมและเด็กๆ พร้อมคุยหยอกล้ออย่างสนุกสนาน ถึงแม้แดดยามบ่ายจะร้อนเพียงไหนแต่เขาก็ยังคงมอบรอยยิ้มให้คนอื่นได้ไม่มีเบื่อ
“ขอบคุณมาก” จอมหันไปขอบคุณเด็กหนุ่มและเด็กๆ แล้วยื่นแบงค์ยี่สิบให้เด็กๆ คนละใบ
“ขอบคุณครับ” เด็กๆ ขอบคุณพร้อมยกมือไหว้ลุงจอมก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในตลาด
“เด็กพวกนี้ขยันดีนะลุง” สายน้ำพูดแล้วหันไปมองพวกเด็กๆ ที่วิ่งเข้าไปในตลาดด้วยแววตาเอ็นดู
ลุงจอมพยักหน้าเห็นด้วย “ว่าแต่พวกเธอสองคนจะกลับกรุงเทพกันหรือเปล่า ลุงจะเข้าไปส่งของที่ตลาดพอดี”
“อยากกลับใจจะขาดแล้วลุง” สายน้ำหัวเราะ
“แล้วไม่ให้อีหนูเขาเปลี่ยนเสื้อผงเสื้อผ้าก่อนเรอะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเปลี่ยนที่บ้านทีเดียวก็ได้” ลำธารรีบพูดแย้งเพราะตอนนี้เธออยากกลับบ้านใจจะขาดแล้ว
“โอเคๆ ไม่เปลี่ยนก็ไม่เปลี่ยน งั้นขึ้นท้ายกระบะโล้ด” ลุงจอมพูดจบก็รีบขึ้นรถแล้วสตาร์ทรถทันทีลำธารจึงรีบปีนขึ้นท้ายกระบะอย่างรวดเร็วก่อนที่รถจะค่อยๆ ขับออกจากตลาดออกแล้วมุ่งหน้าสู่กรุงเทพมหานครฯ
ความคิดเห็น